Ik schrok even toen ik zag dat Inside Out in 2015 uitgekomen is, wat intussen al 9 (!) jaar geleden is. Pixar heeft dus even gewacht om een sequel te maken, ondanks het grote succes van de eerste film. En hoewel Inside Out 2 een beetje van dat wow-gevoel van de eerste film mist, werkt en raakt de opzet toch nog steeds.
In het hoofd van een tiener
Riley (Kensington Tallman) is intussen 2 jaar ouder, 13, en dus een tiener. Ze staat op het punt om middle school (de eerste graad middelbaar) te verlaten en naar high school te gaan, maar eerst gaat ze nog op hockeykamp met haar beste vriendinnen. Maar bij aankomst vertellen ze haar dat ze naar een andere school gaan, en dus probeert Riley in het hockeyteam van haar middelbare school te geraken om zo nieuwe vrienden te krijgen.
In haar hoofd staan de gekende emoties nog steeds aan het roer: Plezier/Joy (Amy Poehler), Anger/Woede (Lewis Black), Disgust/Afkeer (Liza Lapira (Crazy, Stupid, Love), die Mindy Kaling vervangt), Fear/Angst (Tony Hale, die Bill Hader vervangt) en Sadness/Verdriet (Phyllis Smith). Maar vlak voor Riley op kamp vertrekt, gaat het puberteitsalarm af op hun console en komen er nieuwe emoties bij: Anxiety/Onzekerheid (Maya Hawke, Do Revenge), Envy/Afgunst (Ayo Edebiri, The Bear), Ennui (Adèle Exarchopoulos, La Vie d’Adèle) en Embarrassment/Verlegenheid (Paul Walter Hauser, Cruella, Richard Jewell).
Terwijl de originele groep het zelfbewustzijn van Riley als goede persoon wil beschermen, wil de nieuwe groep vooral dat ze de juiste beslissingen neemt om hun doel te bereiken en niet alleen te zijn. Dat clasht en dus wordt de originele groep verbannen terwijl haar oude overtuigingen naar haar achterhoofd worden gestuurd. De groep moet dus uitbreken om haar oude overtuigingen te redden voor Riley voorgoed verandert.
Herkenbaarheid blijft
Achteraf gezien was het heel slim van Pixar om in Inside Out met Riley als jong meisje te beginnen om hun ingenieuze concept al uit te leggen en toch redelijk simpel te houden. Waar het bedrijf altijd heel goed in is geweest, is herkenbaarheid leggen in hun films. En opnieuw is het script en concept op dat vlak geweldig uitgebreid. Dat de puberteit lastig is, weet iedereen, maar het verhaal van regisseur Kelsey Mann (die al even deel uitmaakt van het Pixar Senior Creative Team) en Meg LeFauve (Inside Out, Captain Marvel, Onward) en uiteindelijke screenplay van LeFauve en Dave Holstein (Weeds, Kidding) maken het weer bijzonder universeel en goed gevonden.
Zo ligt er minder focus op de “eilanden” of kernherinneringen uit de vorige film, maar komt de volgende stap van opgroeien: je eigen persoonlijkheid uitbouwen. Die wordt hier vooral weergegeven door het overtuigingssysteem of zelfbewustzijn, een soort Avatar-achtige boom die bestaat uit draden die stellingen voorstellen die voortkomen uit herinneringen, zoals “ik ben lief” of “m’n ouders zijn trots op me”. Ook andere zaken die iedereen wel herkent, zijn in Rileys hersenen verwerkt, zoals de kluis met geheimen die grappige taferelen oplevert of een geruchtenmolen. Daarnaast heb ik ook meermaals goed gelachen, vooral door de herkenbaarheid van hun vaak spitsvondige dialogen of opmerkingen.
Nieuwe emoties
Er steken dus heel veel emoties de kop op als tiener, maar de makers hebben er voor Inside Out 2 wel de beste uitgehaald. Vooral Anxiety is iets waar veel mensen tegenwoordig (alsmaar jonger) mee te kampen hebben, en de invloed daarvan op de rest van je denken en persoonlijkheid wordt bijzonder goed weergegeven, vooral naar het einde toe. Maya Hawke spreekt ook met verve hun stem in, met emoties die alle kanten opgaan en een gepaste intensiteit. De andere nieuwe emoties komen iets minder aan bod. Ondanks de stem van Ayo Edibiri is Envy/Afgunst wat minder memorabel en krijgt Paul Walter Hauser als Embarrassment/Verlegenheid amper tekst. Het is dan vooral Ennui die voor het meeste gelach zorgt, een personage dat “Frans cliché” op haar lijf geschreven heeft, met onder andere een froufrou en een dik, verveeld klinkend accent van Adèle Exarchopoulos.
In de promotie voor de film was er ook nog Nostalgie (June Squibb) maar dat personage blijft beperkt tot een paar minuten, al waren het wel twee van de momenten waarop ik het hardst gelachen heb. Het hart van de film blijft wel Joy, nog altijd geweldig ingesproken door Amy Poehler, die moet leren aanvaarden dat ze niet alles meer in de hand heeft. Ik dacht trouwens dat ik deze keer geen traantje zou moeten wegpinken, maar dat was buiten Pixar gerekend. Met enkele rake, herkenbare opvattingen en mooie culminaties van wat ze opgezet hadden, was het toch weer van dat.
Ga kijken op het grote scherm
De animatiestijl is niet zo veel veranderd, maar blijft wel mooi en kleurrijk. Op sommige momenten zijn de shots ook prachtig verlicht. Daarnaast past het design van de nieuwe personages heel goed. Vooral op het grote scherm valt ook op hoe gedetailleerd de animatie soms is. Zo moet je letten op de beweging in de huid van Anger of de partikels die van Joy afkomen. Zonder te veel te zeggen komen er ook personages voor die eigenlijk 2D zijn of uit een game komen, en dat verschil is ook heel mooi, en grappig, gedaan. Tenslotte hebben ze ook Riley als tiener geloofwaardig gemaakt met wat puistjes en een beugel.
De muziek van Inside Out vond ik toen een van de beste aspecten van de film. Al van bij de intro nu worden de thema’s van Michael Giacchino hergebruikt maar in een licht ander jasje. Deze keer is de muziek niet van hem maar van Andrea Datzman, die in het verleden zijn score coördinator was. De muziek ligt dus in dezelfde lijn, al zijn er misschien iets minder herkenbare deuntjes als bij Giacchino. Al bij al zou ik er niet mee inzitten om elke leeftijdscategorie op deze manier door Pixar ontleed te zien.
Inside Out 2 is vanaf 19 juni te zien in de bioscoop.
Mooie opvolger
Mooie opvolgerRaak
- Goeie uitbreiding van het verhaal
- Stemmencast
- Mooie animatie
Braak
- Niet alle personages krijgen evenveel ruimte