The Regime review: satire die de klauwen (nog) niet bovenhaalt

Mocht je het nog niet weten, Kate Winslet is al jaren een van de natuurlijke, grappigste actrices in interviews. Helaas kon ze die kant nog niet veel tonen in haar rollen. Daar komt nu verandering in dankzij The Regime, met onze Matthias Schoenaerts aan haar zijde. Al mocht de satirische serie nog verder gaan in haar opzet.

Afleveringen gezien: 2/6

Aan de macht

Ergens in Middel-Europa zit kanselier Elena Vernham (Kate Winslet) in een persoonlijke en politieke crisis. Of beter: ze voelt druk van overal. Haar (fictieve) land heeft suikerbieten en kobaltmijnen ter beschikking, en dat wil ze uitspelen tegenover andere landen. Alleen is ze zelf niet heel erg goed in deals sluiten. Een deel van haar leger rekende dan ook nog eens gewelddadig af met een opstand in een mijngebied. Goed voor haar, maar het volk ziet dat anders. Tot overmaat van ramp is ze zelf een extreme hypochonder door een longaandoening die haar vatbaar maakt voor infecties. Volledige ontsmetting van het paleis, zuurstofkamers en de constante aanwezigheid van een vochtmeter – Elena draait er haar hand niet voor om.

Een nieuwe adviseur doet het tij keren. Korporaal Herbert Zubak (Matthias Schoenaerts) wordt aangenomen als nieuwe drager van de vochtmeter, maar wordt al snel bodyguard en adviseur. Hij weet van de wereld en biedt Elena een stem van het volk – ook al was hij deel van het team dat de opstand de kop indrukte. Dat leverde hem de bijnaam ‘slachter’ op en een duidelijk getormenteerde geest. Maar hij ziet doorheen politieke manoeuvres en moedigt Elena aan om haar niet klein te laten houden.

Hun connectie is van het begin nogal speciaal. Aantrekkingskracht, maar ook een ongelijke machtsverhouding. In politiek is Elena misschien slecht, maar ze weet wel hoe ze mensen moet manipuleren. Zubak inbegrepen, maar ook haar man, die opschept over hoe hij zijn vrouw en kind verliet voor haar, maar er tegelijk nog altijd verbaasd over lijkt. Ook de regeringsleiders balanceren op de dunne lijn tussen haar willen paaien en hun eigen plannetjes waarmaken. Zodra Elena dat doorheeft, begint ze aan een plan om de macht naar haar toe te trekken. Maar eigenlijk zijn het allemaal idioten die vooral zichzelf in gedachten hebben.

Belletje rinkelen

Op zijn best werkt satire als het met absurdisme en humor pijnpunten in onze maatschappij aanpakt. Maar de wereld, en vooral de politiek, is nu zo’n drama aan het worden dat je vaak eerder lacht uit herkenbaarheid en miserie. Maar goed, het werkt wel.

Onvermijdelijk zien we ook bestaande figuren terug in haar. Vernham heeft de ijdelheid van een Trump, getuige een theatrale entree en ongemakkelijk valse ‘serenade’ aan een kamer hooggeplaatsten, die plichtsbewust applaudisseren. Ook Vernhams obsessie met haar gezondheid en vertrouwen in ‘alternatieve wetenschap’ doet een belletje rinkelen. De grootheidswaanzin van een Poetin heeft ze ook, wanneer ze beslist om een buurgebied te annexeren. Natuurlijk kunnen ook de Britten niet ontbreken, want net als Boris Johnson is Elena Vernham ervan overtuigd dat ze dicht bij het volk staat.

In de eerste twee afleveringen doet The Regime daardoor denken aan The Death of Stalin van Armando Iannucci, waarin de meme ‘I’m surrounded by idiots’ tot leven kwam. De enige die in The Regime nog wat gezond verstand heeft, is paleismanager Agnes (Andrea Riseborough). Alleen heeft zij weinig in de pap te brokken, en dat Elena’s plannen voor chaos en vernieling zorgen, zal je niet verbazen. De serie maakt er ook weinig geheimen van. Helaas werkt dat wel minder dan die absurde interne keuken uit het begin van de reeks.

Dubbelspel

In tegenstelling tot de idioten in het journaal, kunnen we hier gelukkig genieten van een actrice als Kate Winslet. Ik wil haar wel nog eens in een volledige comedy zien, maar ze amuseert zich hier te pletter. Ze combineert haar geloofwaardigheid en charisma met een vaste onderkaak en überposh accent, afgewerkt met de gemoedsschommelingen die Elena onvoorspelbaar maken.

Ze speelt een potje dubbelspel met Matthias Schoenaerts, in zijn eerste buitenlandse reeks. Onze imposante landgenoot heeft hier opnieuw de kwaliteiten die we ook in Rundskop en The Mustang zagen. Zonder verpinken kan hij schakelen van onzeker naar hard, berekend naar onschuldig. Zoals de betere acteurs zegt hij veel met zijn ogen. Zijn rol is beduidend minder komisch dan die van Winslet, maar hij kan toch weer zijn veelzijdigheid laten zien.

De altijd geweldige Andra Riseborough krijgt in de eerste afleveringen veel te weinig te doen, maar haar personage, en vooral haar kind, blijkt een band te hebben met Elena die hint naar meer. Wie al andere reviews las, weet dat ook Hugh Grant nog komt opdagen, dus een topcast heeft The Regime sowieso.

Excentriek

Ook visueel heeft de serie een excentriek trekje. Regisseur Stephen Frears (State of the Union, A Very English Scandal) gebruikt een mix van visuele stijlen die dynamiek brengen, zoals Dutch angles en handheld shots. De kleuren zijn hevig met een nadruk op blauwtinten, en ook de inkleding van de sets getuigen van creativiteit en oog voor detail. De kamers in het paleis van de kanselier zijn vaak pareltjes met bijna kunstig schilderwerk. Ook de kostuums, vooral de op maat gemaakte jurken en pakjes van Kate Winslet, zijn prachtig.

Blijft ook plakken: de muziek van Alexandre Desplat. Hij is mee met de satirische vibe en haalt de joligheid naar boven. Met veel opzwepende en opbeurende melodieën, veel klavecimbel en fluit tot gevolg. Het is weer eens iets anders van de geweldige componist.

Andere reviews doen vermoeden dat het einde van de reeks niet echt de belofte van het begin vervult. Maar na deze start beoordelen we dat toch graag zelf.

Een nieuwe aflevering van The Regime is elke week te zien op Streamz.