Aquaman and the Lost Kingdom review: uitsmijter

Met Aquaman and the Lost Kingdom komt er een einde aan het DCEU (DC Extended Universe) zoals we het tien jaar kenden. Deze sequel van James Wan is een makkelijk vergeetbaar maar wel genietbaar actieavontuur dat zichzelf gelukkig niet te serieus neemt.

DCEU

De nieuwe creatief directeur bij de filmtak van DC Films staat al om de hoek te loeren. James Gunn wil een volledige reboot doen van de franchise die veel ups en downs gekend heeft. Dat verklaart ook waarom Warner Bros. zo weinig vertrouwen toont in deze laatste film. Nog geen promo, geen persvisies in of buiten de VS en reviewembargo’s een dag na de release – dan verwacht je heel weinig. Misschien speelt dat mee, maar het DCEU had andere films meer moeten stilzwijgen dan deze. Ook al is het maar omdat regisseur James Wan zijn waarde voor DC al bewezen had.

Enkele jaren nadat hij koning van Atlantis werd, is Aquaman toch vooral Arthur Curry (Jason Momoa), man en vader. Samen met Mera (Amber Heard) heeft hij een rustig leven opgebouwd dat vooral rond zijn zoontje draait. Natuurlijk kan die rust niet blijven duren, want een oude bekende wil wraak. David Kane (Yahya Abdul-Mateen II, Watchmen) heeft wetenschapper Stephen Shin (Randall Park, WandaVision) ingeschakeld om zijn macht te vergroten en zijn Black Manta-pak te herstellen.

Wanneer hij een zwarte drietand vindt, maakt die hem krachtiger, maar ook heel wat bezetener. Letterlijk en figuurlijk. Kane vindt oude technologie die hem kan helpen, maar daarvoor heeft hij een grondstof nodig die de aarde catastrofaal opwarmt. Om hem tegen te houden, bevrijdt Arthur zijn halfbroer Orm (Patrick Wilson, Insidious: The Red Door) uit de gevangenis. Ze moeten hun wederzijdse grieven aan de kant schuiven om Atlantis te redden en de heropleving van een verloren gegane, bedorven beschaving te vermijden.

Rol van betekenis

Qua verhaal komt Aquaman and the Lost Kingdom helemaal niet met iets origineels op de proppen. De Thor-films hebben meer dan eens de band tussen uiterst verschillende, ruziënde broers uitgespeeld. Een vijand die een grondstof van de thuishaven van zijn rivaal wil gebruiken, was interessanter uitgewerkt in Black Panther. Het is nobel dat James Wan ook in een blockbuster de klimaatverandering wil aankaarten, maar dat had allemaal veel subtieler gekund. Het verloren koninkrijk uit de titel speelt maar een beperkte en late rol van betekenis.

Om nog maar te zwijgen van de schamele rollen die voor Nicole Kidman en Amber Heard zijn weggelegd. Als je kan kiezen tussen Kidman en Dolph Lundgren, dan kies je voor de koningin. Heards Mera heeft nuttigere krachten dan eender welk ander personage in deze films en is Arthurs vrouw, maar toch is ze amper aanwezig bij de scènes thuis of op het slagveld. Gemoei van de studio of gepaai van de Deppfans, het doet er niet toe – er zit een geurtje aan. Maar ook de geweldige Yahya Abdul-Mateen II krijgt maar weinig te doen bij zijn terugkeer. Randall Park blijft meer hangen als de wetenschapper met gewetenswroeging.

En toch. Toch heeft de film een paar troeven die dit best een amusante cinematrip maken. Met stip op een is dat nog altijd Jason Momoa als Aquaman. De acteur straalt vreugde uit in zijn rol als Arthur zijn zelfzekere… euh, zelf is. Maar ook in de kwetsbare momenten is hij overtuigend. Als hij geen plaats heeft in de nieuwe plannen van DC, zal dat een verlies zijn. Hetzelfde geldt voor Patrick Wilson. Orm ontpopt zich hier zowaar tot het hoogtepunt van de film. Vanaf het moment dat hij zijn afgetrainde lichaam laat zien op het strand (bedankt daarvoor, James Wan), trekt Wilson de aandacht constant naar zich toe. Zijn personage is in deze film een vis op het droge. Dankzij de tegenstelling tussen de sérieux die Wilson geeft aan Orm en zijn puike komische timing werkt het buddy-aspect van dit verhaal wel – zeker naast de uitbundige energie van Momoa.

Monster

Het is overigens al de twaalfde keer (!) dat Patrick Wilson samenwerkt met regisseur James Wan. Naast de eerste Aquaman was Wan de voorbije jaren ook regisseur, schrijver en/of producer van de horrorfranchises van The Conjuring en Insidious en hun spin-offs, waarin Wilson ook acteert. Naar die horrorroots grijpt Wan af en toe terug in Aquaman 2. De klimaatopwarming doet het poolijs smelten en een paar oude monsters ontwaken. Enkele scènes bouwen de spanning degelijk op, en de visuele effecten zijn doeltreffend. Het had wel wat meer van dat mogen zijn.

Verder heeft nog geen enkele recente film de onderwaterwereld echt tot leven gebracht op een aantrekkelijke manier. Naast Black Panther: Wakanda Forever en The Little Mermaid kwam Avatar: The Way of Water dan nog het meest in de buurt. Ook deze laatste film heeft nog het syndroom van het DCEU: soms lijkt het echt alsof er niks op het scherm te zien is dat een oorsprong heeft in de echte wereld. MCU-films hebben tegenwoordig ook te veel greenscreen, maar bij DC is het helaas altijd nog een schepje erbovenop. Ook hier zie ik de personages liever op het vasteland, waar je ook niet afgeleid bent door het water dat vreemd genoeg enkel hoofdhaar en geen huid doet bewegen.

Voor de fans is er dus wel wat plezier te rapen, maar uiteindelijk is dit een zoveelste DC-film die meer potentieel had dan eruit is gekomen. De eerste Aquaman haalde meer geld in het laatje dan eender welke andere DC-film, maar dat zal deze wellicht niet overtreffen. Ook al doen Momoa en Wilson nog zo hun best.

Aquaman and the Lost Kingdom is nu te zien in de bioscoop.