What the Duck review: actually what the fuck

We reviewen heel wat uiteenlopende games op Geekster maar zoals met veel in het popcultuuruniversum, hebben we helaas geen tijd om echt alles onder de loep te nemen. Dus moet je als redactie keuzes maken. Naambekendheid, anticipatie binnen de gemeenschap, of het in een reeks past, etc. Heel af en toe krijgen we een release waar geen enkele checkbox aangevinkt kan worden, maar die je toch niet kan links leggen. Zo kregen we de vraag om een actie/avontuurspel te reviewen met de deze pitch: In een wereld waar iedereen om je heen zijn eigen machtige geestdier kan oproepen en controleren, eindigt die van jou op de een of andere manier als… een eend? Meer argumenten hadden we niet nodig om onze spirit animal op te roepen en nog gauw een game te plannen voor de eindejaarsfeesten er zijn. Een enorme fout, zoals zal blijken in deze review van What the Duck.

Eeuwige loser

What the Duck heeft veel problemen, maar laten we beginnen bij het begin. In What the Duck speel je als Illy, medewerker in de lokale superette en eeuwige loser van zijn dorpje in de provincie Uno. Zoals het hoort loopt hij hopeloos van stapel voor de dochter van de buren, en maakt hij natuurlijk geen schijn van kans. Niet alleen omdat hij een irritante zak is, maar omdat hij ook één van de weinigen is zonder geestdier. In deze wereld is het de normaalste zaak dat mensen hun geestdier oproepen en zich hierdoor laten helpen, al is niet iedereen gelijk. Sommigen hebben geluk en kunnen rekenen op een draak of ander sterk beest. De meeste van deze gelukkigen schoppen het zelfs tot generaal, maar later meer hierover. Wie minder geluk heeft, erft een rat ofzo en is dus vrijwel gedoemd tot een minder heroïsch leven. Maar geen geestdier hebben, is dus het laagste van het laagste in deze maatschappij.

Gelukkig is er een oplossing. Een gekke wetenschapper in de buurt helpt je je geestdier te ontdekken in ruil voor wat radioactief erts uit de buurt (geen vragen stellen). Een fetchquest later en Illy moet zijn grootste angst onder ogen zien: hij is niet alleen een geboren loser, zijn geestdier ook. Want zijn spirituele avatar is niets minder dan een eend. De titel van het spel verschijnt en we zijn vertrokken voor een avontuur waarin Illy zal moeten leren vrede nemen met wat hij heeft en wie hij is. Of hij onderweg ook een held kan zijn, zal de tijd moeten uitwijzen.

Illy blijft echter heel het avontuur zijn irritante zelve. In het begin rol je vaak met je ogen, maar kan je dit nog enigszins kaderen als zijn karakter aan de start van het avontuur. Toch verandert het nooit, en dan worden de replieken gewoon pijnlijk. Hij is echt heel de tijd onuitstaanbaar dom en heeft het inlevingsvermogen van een peuter in zowat elke situatie. Zo dom zelfs, dat je sommige missies zal moeten herbeginnen omdat de NPC toegeeft dat je te dom was om het van de eerste keer juist te doen. Nu, alles komt goed… omdat dit een fictief werk is waarbij de makers willen dat Illy de held wordt. Want op basis van zijn uitspraken en daden is dit haast onmogelijk. Een game die je aantrekt omwille van zijn verhaal maar waar het middelpunt van de belangstelling de hele tijd tegensteekt, slaat allesbehalve een fraai figuur.

Angsty sidekick en de 12 MacGuffins

Al snel neemt het verhaal een onverwachte wending waardoor Illy niet enkel in de knoop ligt met zichzelf, maar waar het lot van heel het continent van afhangt. Elke provincie wordt geregeerd door een generaal, verkozen omwille van hun sterk geestdier. Maar die hebben het tegenwoordig op elkaar gemunt om de macht op het continent te grijpen. Uno, de provincie waar je start, wordt in as gelegd en het is dan dat je je vaste sidekick Hellen tegen het lijf loopt. Haar moeder werd vermoord in de mysterieuze aanslag en dus heeft ze het nu persoonlijk gemunt op elk van de 12 generaals. Zij moet de wereld rondtrekken op zoek naar de twaalf, jij hebt hier niets meer te zoeken en bent even clingy als de ezel in Shrek…. En met dat gemene doel (en dus de grote queeste van het spel) ga je als onwaarschijnlijk duo op stap.

Mochten de slechte personages zich beperken tot Illy was dit misschien een betere game. Helaas is niets minder waar. Elk personage uit de cast is een karikatuur van zichzelf. Hellen is een angsty tiener met bijhorende edgy geestdier en ik-ben-14-en-dit-is-diepzinnig oneliners. Tussen haar pseudo-intelligente zever en Illy’s doldwaze responses, voel je je IQ in real-time zakken bij elke dialoog. De 12 generaals zijn dan op hun beurt ware shonen protagonisten met één karakteraspect als volledige persoonlijkheid. De gespierde generaal met een everzwijn als geestdier leeft voor zijn biceps, de coolio generaal met een zwarte vos is eigenlijk een slechterik en ga zo maar door. Eenzijdig is het sleutelwoord hier, en we bedoelen het in de meest negatieve zin mogelijk. Geen enkel personage wekt je nieuwsgierigheid op.

Er wordt heel veel focus gelegd op verhaal in What the Duck, wat met alle cutscenes en volledig gevoicete dialogen. Van de initiële pitch tot de realisatie dat je twaalf provincies lang op avontuur zal gaan, is het duidelijk dat What the Duck meer een comic met gameplay moet zijn dan een volwaardige game. En in dat geval is het toch enorm spijtig dat de speler achterblijft met zulke eenvoudig geschreven personages. Sommige spelers zullen de “cringe” ongetwijfeld een zekere charme vinden, en dat is hun goed recht. De stilzwijgende belofte van de pitch dat je hier een heerlijk losjes tongue-in-cheek verhaal zal krijgen, is echter absoluut niet waargemaakt.

Combat & Crafting

What the Duck steekt helaas niet enkel tegen wanneer Illy zijn mond opendoet. Tussen de dialogen in wordt er ook gevochten. Hiervoor kan je tot 4 verschillende wapens door elkaar gebruiken, elk met hun eigen statistieken en speciale moves. Illy’s eend doet ook mee aan de gevechten, met enkele speciale krachten zoals teleporteren naar de vijand of met een luide kwaak wat AoE-schade aanrichten. Kan je de vijanden met zulke aanvallen verslaan, dan verdien je achteraf misschien ook een item waarmee je je eend sterker kan maken. Later kan je ook als Hellen spelen. Zij kan maar 1 wapen gebruiken (een paar zwarte dolken met gifpunten, uiteraard) alsook met haar geestdier enkele speciale moves uithalen, maar de combat voelt en speelt bijna identiek aan die van Illy. En dat is het. 7 zinnen beschrijven het volledige vechtsysteem van een bijna 10u durende game.

Toch wordt het nog erger. Want heel het gevechtssysteem werkt gewoon niet. Niet dat je geen vijanden kan mollen, maar bij elk gevecht zal er iets mislopen. Het lock-on systeem dat een verkeerd doelwit kiest, aanvallen die geen hitbox hebben, speciale aanvallen die gewoon niet te activeren zijn, je personage dat door de grond zakt, in één slag sterven maar dan toch nog kunnen rondlopen, eend-aanvallen waarbij de eend gewoon verdwijnt… Er is haast geen einde aan de lijst problemen en bugs. Koppel dit aan het uitzonderlijk eenvoudige enemy design en je hebt al snel door dat vechten absoluut nooit of te nimmer aangenaam zal zijn, laat staan de moeite.

Seize Studios heeft nochtans geprobeerd. Want om de dingen fris te houden bevat What the Duck ook een craftsysteem waarmee je al die verschillende wapens voor Illy kan maken. De ingrediënten hiervoor vind je eenvoudig op de wereldkaart of door bepaalde monsters te verslaan. Eens verzameld, kan je ze dan maken bij een smid. Niet laten maken, zelf maken. Elke craft gaat gepaard met een Vidduck-tutorial in de vorm van een ritme-minigame. De eerste keer verrast het, maar al snel komen ook hier de gebreken naar boven. Enerzijds is het minispel zeer rudimentair en, om heel eerlijk te zijn, niet zo boeiend. Anderzijds zou het ook als perfecte minigame tegensteken, gewoonweg omdat je na het grinden voor materialen verwacht beloond te worden met… wel… het wapen en niet per se zin hebt om dan nog een 2 minuten durend minispel te doorstaan. Het ergste komt helaas nog. Faal je in het ritmespel of negeer je het uit principe, dan mislukt de craft, krijg je geen wapen en ben je je materialen kwijt. Het videospel-equivalent van “keer terug naar de start, krijg geen €2000” maar dan iedere keer als je beslist een hotel te bouwen.

Brak op elk vlak

Verder moet je helaas niet veel verwachten van What the Duck. Screenshots doen lijken alsof het een open wereld-spel is, maar de kaarten zijn piepklein en haast levenloos. De marketingsamenvatting zal vertellen dat er tal van zij-activiteiten zijn, om je in de praktijk dan te foppen met eindeloze fetchquests gegeven door zielloze NPC’s of spirituele totems. What the Duck heeft op zijn “grappige” titel en verhaal na absoluut niets te bieden aan de speler. We hebben het volgehouden tot in de provincie Sette (en ja, de provincies zijn vernoemd naar nummers in verschillende Europese talen en dus dit was de zevende – zeer origineel) maar onze boeimeter was onherstelbaar gebroken bij aankomst in deze hoogst ongeïnspireerde woestijnprovincie vol assetflip-schorpioenen. Het is iedere wereld ook dezelfde gameplaylus, met dezelfde brakke combat en dezelfde herhaalde quests.

We hadden het langer volgehouden mocht onze frustratiemeter 5 uur geleden niet in duizend stukken gesprongen zijn. What the Duck is bovenop een flauw spel ook een extreem buggy stukje software. We hebben onze tocht naar Sette maar liefst drie keer moeten doen omdat onze savefile gesoftlocked is geraakt en we vanuit de cloud backup opnieuw moesten beginnen. Dit was veruit de ergste bug, maar we hebben de statistieken bijgehouden. 5 crashes, 2 softlocks, 7 keer uit de kaart/spel gevallen en een speelsessie waarbij twee knoppen van onze controller plots niet meer herkend werden. En dat zonder alle combatbugs in te rekenen. Bethesda zou trots zijn.

We trappen nog even na, maar ook een sarcastisch applaus voor de laadtijden. What the Duck brengt je ogenschijnlijk terug naar een tijd voor de uitvinding van SSD’s. Het spel stond bij ons op een NVMe 2.0 geïnstalleerd en deed er haast 10 seconden over om de minimap in het groot te openen. Als je nog dacht dat het spel oké gemaakt werd en wij gewoon ongeluk hebben gehad met de problemen, is hier het structurele bewijs van het tegendeel.

Auditieve marteling

Zoals steeds wijden we ook nog een paragraafje aan de muziek, en ook deze paragraaf voelt aan als natrappen. What the Duck heeft geen slechte muziek per se. Het probleem is dat er veel te weinig verschillende sporen zijn om het hele avontuur te vullen. Per wereld is er 1 liedje van om en bij de 50 seconden dat ad nauseam herhaalt. En voor gevechten is er welgeteld één nummer voor het hele spel. De enige afwisseling tussen die twee liedjes zal komen van het heldhaftig deuntje in de cutscenes, maar ook dat blijft hetzelfde voor het hele spel.

De soundtrack blijft dus bij om alle verkeerde redenen. Met hoe de rest van deze review verloopt, zijn we al opgelucht dat er geen valse noten in zitten…

Te veel hooi op de vork

Seize Studios heeft ongetwijfeld zijn best gedaan, maar op het einde van de rit kunnen we niet rond de enorme kemels die What the Duck, en zijn toegegeven uitgebreid verhaal, ontsieren. Ons gevoel is dat Seize Studios vooral veel te ambitieus is geweest voor hun eerste game. Het verhaal is duidelijk de kern van deze game, maar de studio heeft gewoonweg de middelen niet om meteen uit te startblokken te schieten met meerdere open wereld-levels, een vechtsysteem met meerdere personages en wapens, een craftsysteem, een rythm- spel, zinvolle zij-missies en al de rest. De scope is gewoon te groot voor een eerste keer. In plaats van één ding echt goed te doen, is alles nu ondermaats. Het spel heeft een zekere charme als dit genre je zou liggen, maar het is verre van een leuke ervaring. We zijn dus streng in deze review, al zijn we zeker dat Seize Studios met de beste bedoelingen hieraan begon. We houden de makers alleszins in de gaten. Wat nu niet lukte, kan in de toekomst misschien wel, en we wensen hen er alle geluk mee.

Hebben we betere spellen in de aanbieding? Jazeker!

• Marvel’s Spider-Man 2 is alweer een triomf.
• Baldur’s Gate 3 is een fenomenaal en massief spel.
• Armored Core VI is kort maar krachtig.
• Blasphemous 2 zet dezelfde beklijvende sfeer verder.
• Remnant 2 doet hetzelfde als het eerste deel, maar beter.