Creed III review: geen KO

Met Creed III eindigt een trilogie die niet moet onderdoen voor de films waar ze van vertrokken. Deze film is de minste van de drie, maar de lat lag wel al hoog. Acteur en regisseur Michael B. Jordan voegt een paar nieuwigheden toe die we wel kunnen smaken, maar een echte KO is dit niet geworden.

Kwelgeest

Er is een tijd van komen en gaan, en die tijd van gaan is voor Adonis Creed (Michael B. Jordan) gekomen. Professioneel gezien dan toch, want aan het begin van Creed III vecht hij zijn laatste match. Zijn pensioen breekt aan, en hij focust zich op de jeugd. Als coach van de nieuwe wereldkampioen, maar ook en vooral als vader. Dochter Amara (een aanstekelijke Mila Davis-Kent) kijkt op naar haar vader, maar leert daardoor misschien niet altijd de juiste lessen. Tegelijk houdt hij ook nog altijd dingen verborgen voor zijn vrouw Bianca (Tessa Thompson). Dat alles komt samen wanneer Adonis moet afrekenen met een kwelgeest uit zijn verleden.

Zijn jeugdvriend Damian (Jonathan Majors, Devotion) komt na 18 jaar vrij uit de gevangenis, en hij laat Donnie maar al te graag weten dat hij hem nog wat verschuldigd is. Damian was namelijk zelf een beloftevolle bokser en inspireerde Donnie om er zelf verder in te gaan. Nu wil Damian zelf de kans om het te maken. Die kans krijgt hij, want Donnie laat hem trainen in zijn gym. Maar hij blijkt snel toch vooral een vat vol frustratie te zijn en deinst voor weinig terug, ook niet voor vuil spel. Damian verslaat Donnies jonge wereldkampioen, en als hij Damian een halt wil toe roepen, zit er maar een ding op: hem zelf opnieuw verslaan.

Ghost of sequels past

Je verleden aanvaarden en beter doen in de toekomst, dat loopt als rode draad doorheen de Creed-films, en dat is hier niet anders. In de vorige film moest Donnie de omstandigheden rond zijn vaders dood verwerken, net als zijn tegenstander dat moest doen vanuit een ander perspectief. Toegegeven, Creed III is de eerste film van de trilogie die het ‘legacy-aspect’ bijna volledig links laat liggen en Donnie als persoon centraal stelt.

Over Rocky wordt zelfs niet gesproken, omdat Sylvester Stallone niet meer wou terugkeren. Hoewel dat een heel vreemde keuze is die toch iets van verklaring verdiende, is het geen verkeerde keuze. Alleen blijft de opbouw van het verhaal wel nagenoeg hetzelfde, alleen de drijfveer verschilt. Donnie en Damian staan lijnrecht tegenover elkaar door een gedeelde tragedie die ze moeten verwerken. Die gelijkaardige opbouw is niet onlogisch na alle Rocky- en Creed-films, maar het zorgt er toch voor dat je net iets minder op het puntje van je stoel zit. Ook al komt er misschien een vierde film, ergens weet je waar dit naartoe gaat, terwijl dat in de vorige films minder het geval was.

Dragonball Creed

Dat wil echter niet zeggen dat de boksmatchen saai zijn. Dat de muziek deze keer niet van Ludwig Göransson is maar van Joe Shirley is helaas wel een gemis, maar debuterend regisseur Michael B. Jordan voegt een andere visuele flair toe. Dit is de eerste sportfilm die deels met IMAX-camera’s gefilmd werd, en je ziet dan ook elke bloed- en zweetdruppel. Terugkerend cinematograaf Kramer Morgenthau speelt hier vaak met licht en duisternis in een warme beeldvoering die mij heel erg kon bekoren.

Jordan is daarnaast een zelfverklaarde anime- en mangafan en dat merk je. Tijdens de gevechten speelt hij met camerastandpunten, slow motion, close-ups en zelfs wat magisch realisme waarmee hij het psychologische in beeld probeert te vertalen. Dat zal wennen zijn voor de kijker die enkel de rauwe stijl van de voorbije films kent, maar het is een afgeleide van de klemtonen die Creed-regisseur Ryan Coogler, zijn broer Keenan en Zach Baylin ook in het verhaal leggen.

Dromen

Dat steunt veel meer op waarden en normen: verantwoordelijkheid nemen en de betekenis van mannelijkheid als bokser. De sport is vaak nog gehuld in toxische mannelijkheid, maar Donnie leerde van Rocky en zijn moeder (Phylicia Rashad, die hier een zijverhaallijn krijgt die niet emotioneel overkomt) om kwetsbaar te leren zijn. Zo vond hij Bianca, en die les probeert hij ook over te brengen op zijn dochter Amara.

Na de gehoorproblemen die ze bij haar geboorte had in Creed II, zien we hier dat ze nu volledig doof is en communiceert via gebarentaal. In een mooi voorbeeld van volledige inclusie is dat niet waar haar personage mee worstelt, maar een probleem van het type ‘aardje naar haar vaartje’: ze deelt haar pesters al makkelijk een klap uit. En dus is het belangrijk voor haar om te zien hoe Adonis omgaat met Damians wrok. Ook Bianca’s verhaallijn wordt in dit thema verweven. Wat als je dromen niet uitkomen en je iemand anders ze ziet beleven? Bianca en Damian krijgen hier allebei mee te maken, want zij moest haar zangcarrière opgeven door gehoorproblemen. Maar zij heeft ermee leren omgaan en andere doelen gezocht. En zo krijgt Thompson terecht al drie films lang een rol die meer is dan ‘vrouw van’.

Over de casting hebben we nog niet te klagen gehad in deze trilogie. Jonathan Majors toonde al dat hij zowel empathie als dreiging kan overbrengen. Ook fysiek kan je niks op hem aanmerken, want de intensiteit druipt van Damian af. Toch bleef ik wat zijn verhaallijn betreft toch wat op mijn honger zitten. Majors haalt eruit wat hij kan, maar hier zat toch nog iets meer in. Die conclusie kan ik dan ook doortrekken voor de hele film. Creed III doet goede en nieuwe dingen, maar toch hadden we er meer van verwacht.

Creed III is vanaf 1 maart te zien in de bioscoop.