Dag beste Geeksters! In Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste veertien dagen beziggehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien tussen de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Assassin’s Creed Origins
Michiel: Wat voor mij AC Origins boeiend maakt is niet zozeer het verhaal, maar wel de setting en de omgevingen. Egypte is werkelijk prachtig. Op een massieve map kan je trekken tussen de piramiden van Gizeh, de woestijn, de prachtige Nijl, het machtige Alexandrië en Cyrene. Als liefhebber van de klassieke oudheid is het alweer leuk om bekende figuren tegen te komen, maar om eerlijk te zijn was voor mij het hoogtepunt het besef dat ik in de legendarische Grote Bibliotheek van Alexandrië kon rondlopen. Gelukkig zorgt “per ongeluk” je toorts bovenhalen (naar rechts duwen op je d-pad is zo gebeurd!) er niet voor dat je verantwoordelijk bent voor een van de grootste intellectuele verliezen uit de geschiedenis. Ook het gebruik van het Egyptisch, Grieks en zelfs Latijn is mooi meegenomen.
Verder zijn de gevechten voor mij interessanter aangezien je niet enkel meer kan winnen door te blocken en op het juiste moment elke vijand te counteren. Je moet hier veel mobieler zijn dan vroeger, wat je speelervaring enkel kan verbeteren. Zelfs als alles met levels is en het dom is om vijanden met een hoger level aan te vallen, kan je nog steeds veel sluipen en iedereen neersteken. Je moet enkel je hidden blade goed onderhouden. Het verhaal is niet slecht, maar soms heb ik het gevoel alsof er scènes zijn weggevallen die alles beter zouden uitleggen. Desalniettemin is Bayek een leuk hoofdpersonage en wil je zijn persoonlijke bloederige missie wel voltooien. Ik vraag mij wel af wat het spel tegen kleine, onschuldige kinderen heeft in de hoofdmissies…
Monster Hunter World
Nils: Het is bijna tijd voor het Spring Festival, dus ik kon de lokroep van mijn Dual Blades niet langer weerstaan. Met de toevoeging van oude bekende Deviljho, de World Eater, kreeg Monster Hunter World er ook een geduchte vijand bij. De gevechten met de PickleRex zijn waarschijnlijk, op Teostra en Kushala Daora na, de meest spectaculaire dat ik ooit gedaan heb. De adrenalinestoot van de solo hunt is terug. Ik leef opnieuw. Mijn Dual Blades opnieuw een tornado van ijs en explosies. Ja, dit is Monster Hunter op zijn best. Het gebeurt weinig dat een GOTY al in januari valt.
Nu het Spring Festival begonnen is, is het tijd om even alle event quests in te halen die ik gemist heb. Een Wiggler-hoed of Street Fighter Ryu-kostuum? Allen weer binnen handbereik. En vergeet zeker de toevoeging van de dans gestures niet. Niets beter dan samen met je vrienden even te feesten op de zoete, zoete tonen van Stayin’ Alive.
Divinity: Original Sin 2
Jason: Deze week heb ik me alweer bezig gehouden met Divinity: Original Sin 2 maar ditmaal in de Game Master-modus, de uitgebreide maak-je-eigen-avontuurtool die Larian Studios ter beschikking stelt voor 0 euro extra. Na 170 uur dialogen en beurtelings moorden kon ik me eindelijk eens op de coulissen focussen. Mijn mond viel open na een testdag met de vriendenclub. De tool laat niets minder toe dan zoals een tabletop RPG à la Dungeons & Dragons aan de slag te gaan met alle tools en assets van het spel. Wat je met de tool kan doen is fenomenaal, maar nog zotter is dat, ondanks de myriade opties, de Game Master-modus ontzettend intuïtief en eenvoudig is. In één-twee-drie heb je al een landkaart, het eerste dorp met de missie neergepoot en een kleine schermutseling in een steegje geprogrammeerd. Het enige dat niet in de kit zit, en waar je toch een stevige portie van nodig hebt, is verbeelding. Maar zolang je het kan verzinnen, kan je erop inspelen met de editor. Zo niet, dan kan je nog altijd een good old D20 rol vragen.
Met z’n drieën hebben we zo een hele dag gevuld met het avontuur van Ku’West, dat je op onderzoek stuurde naar het mythische Sint-Martens-Bodegem, totaal fictief land waar je absoluut niet in een imaginaire replica van mijn nederig stulpje de duistere chaos droge worst moest vinden om deze te brengen naar het beruchte gildenkamp kga’ugaanhebben. Fun times…
Fe
Louis: Ik heb me de laatste weken beziggehouden met het prachtige Fe. Mijn interesse was na het tonen van een trailer in een Nintendo Direct van een eind terug direct gewekt. De vormgeving van het spel sprong meteen in het oog als iets voor deze casual. Een grote week geleden was het dan tijd om de game zelf uit te proberen. Hetgeen ik al zag in de trailer werd nu dus versterkt bij de volledige game. Het spel is in één woord prachtig te noemen. De natuur en figuurtjes zijn eigenlijk relatief simpel voorgesteld aan de hand van een zeer blokkige en hoekige vormgeving. Maar door de hoekige bomen en rotsen te overgieten met een zeer mooi uitgedacht kleur- en lichtgebruik baadt Fe in de charme. Echt iedere screenshot die je neemt is een waar pareltje om bijvoorbeeld ergens als achtergrond voor te gaan gebruiken. Het is trouwens die charme die ervoor zorgt dat je de kleine gameplayfoutjes over het hoofd gaat zien. Soms wil Fe eens niet mee of is een kleine framedrop maar niks onoverkomelijks. Hetzelfde geldt voor het verhaal dat ik helaas niet volledig meegekregen of volledig verstaan heb omdat het wordt verteld aan de hand van enkele cutscenes die je dient te vinden doorheen de halfopen wereld.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
