Tchia review: sfeervol en traag

Nieuw-Caledonië is een gebied dat officieel tot Frankrijk behoort in de Stille Oceaan ten oosten van Australië. In het heel chille open world-spel Tchia laten de makers van de studio Awaceb ons kennismaken met de sfeer, cultuur en natuur van de plaats waar ze zijn opgegroeid. Is het de moeite waard? Geekster trok teenslippers aan, klom op een vlot en testte het voor jullie uit.

Het eilandenavontuur van Tchia

Tchia is een jong meisje dat samen met haar vader op een klein eilandje in Nieuw-Caledonië woont. Het leven is eenvoudig, tot haar vader opeens wordt ontvoerd door de plaatselijke machthebbers en hun leger van stoffen soldaten. Tchia heeft geen andere keus dan de ontvoerders te achtervolgen en haar vader te bevrijden. Misschien kunnen de speciale krachten die ze opeens ontwikkelt ermee helpen. Het verhaal begint zeer eenvoudig maar wordt na een tijdje wel lichtjes interessanter en het is al lang geleden dat een spel ons (op een paar plekken) zo hard heeft doen lachen. Laten we zeggen dat er meer gebeurt met een kip dan je mogelijk zou denken. Daarnaast bevat het verhaal ook zeker wat hartverwarmende en zelfs schattige momenten. Er zijn echter ook wat problemen met het verhaal. Tchia kan niet altijd beslissen of het nu schattig en hartverwarmend wil zijn, of opeens wil kiezen voor best serieus drama terwijl het niet echt nodig is en om er daarna ook niet veel mee te doen. Gelukkig is de epiloog wel weer mooi en heerlijk traag. Eigenlijk gaat het bij Tchia meer over de beleving dan over het verhaal zelf.

Tchia dompelt je helemaal onder in de cultuur van Nieuw-Caledonië. De personages spreken enkel plaatselijke talen (de ondertiteling en menu’s kunnen gelukkig in het Engels), de locaties, gebruiken en natuur worden weergegeven en de sfeer is volop aanwezig. Zo zal je op meerdere momenten in het hoofdverhaal een stukje krijgen waarbij een aantal personages gewoon samen een liedje zingen of dansen. Hierdoor kan Tchia zeker wat trager aanvoelen dan een doordeweeks open world-spel, maar dit is opzettelijk gedaan. Als je jezelf eraan overgeeft, is eventjes alles trager doen dé meest belonende ervaring in dit heel chill spel.

Chille ervaring

Tchia is een third-person open world-game dat de opzettelijke traagheid van de sfeer ook in zijn gameplay wil behouden en je de kans wil geven om Nieuw-Caledonië volledig te beleven. Qua gameplay combineert het elementen uit Wind Waker, Breath of the Wild en – raar maar waar! – Driver: San Francisco. De unieke mechanic van Tchia is immers de mogelijkheid om kortstondig je ziel naar een object of dier te verplaatsen en je zo bijvoorbeeld te bewegen, objecten te gooien of dingen in brand te steken. Dit is trouwens de enige manier om de “gevechten” succesvol af te ronden. Het is best fijn om van een berg te springen, met een groot blad eventjes je val te breken en te zweven richting bomen, in het midden van de lucht je ziel naar een vogel te verplaatsen en daarna weg te vliegen naar een andere berg (terwijl je eventueel uitwerpselen laat vallen). 

Op het land is een vogel overnemen het gemakkelijkste, maar je kan ook (mits je stamina het toelaat) op een boom klimmen en door deze heen en weer te bewegen je naar voor katapulteren. Tussen de eilanden door vaar je met je boot, waarvan je met een zeil de snelheid enkel kan aanpassen wanneer je het roer loslaat. Met je ukelele kan je als je wil wat tokkelen of volledige liedjes spelen, maar je hebt ook de mogelijkheid om door het spelen van bepaalde korte melodietjes speciale effecten te krijgen. Dat kan dan bijvoorbeeld gaan om het veranderen van het weer, dieren oproepen (zodat je bijvoorbeeld als vogel kan wegvliegen) of oneindig veel zuurstof onder water hebben.

Dat is allemaal heel leuk, maar voor de rest is Tchia een redelijk standaard open wereld-spel. Je hebt een grote kaart en kan op bepaalde hoge punten icoontjes met collectibles of activiteiten laten verschijnen. De traagheid van het spel komt ook hier terug, maar dat zorgt soms voor wat irritatie als je bepaalde zaken uit moderne open world-games verwacht. Je map zit vol icoontjes, maar tenzij je op je boot staat of een wegwijzer vindt, wordt je locatie er niet op aangeduid. Er is enkel fast travel van en naar een klein aantal vaste punten op de kust van de twee grootste eilanden. Heb je eventjes moeten trekken om ergens te raken en wil je nu terug? Dan moet je weer een groot stuk van het eiland doorkruisen voor je je boot zal terugvinden. Moet je ergens een mythische deur openen? Hopelijk heb je op voorhand de totem gekerfd en meegenomen in je limited inventory, want anders mag je nog eens over en weer gaan. Het is ook jammer dat de minigames en andere activiteiten ook niet zo speciaal zijn (maar vaak wel sfeer meebrengen, zoals in Ghost of Tsushima). Wie er de tijd insteekt, kan in de activiteiten wel rust vinden.

Pracht en praal

Tchia heeft niet gekozen voor fotorealisme, maar wel voor een prachtige cartoonachtige stijl die helemaal bijdraagt aan de sfeer. Dankzij de vele cosmetische opties (vaak de enige beloning voor de open wereld-activiteiten) kan je Tchia en haar boot er helemaal laten uitzien zoals je wil. De kust ziet er prachtig en kleurrijk uit, maar als je je in de stad of in het midden van een bos op een eiland begeeft, verdwijnt dit allemaal een beetje. Soms heb je echt texturen die, zelfs voor de cartoonachtige stijl, eerder ouderwets overkomen. Tchia gebruikt ook wel de omgevingen om het verhaal verder te vertellen. De natuur op het eiland waar de slechteriken van dienst zitten, is immers aan het wijken voor modernisering, flatgebouwen en fabrieken. 

Ook het geluid neemt je helemaal mee naar Nieuw-Caledonië. Alle dialogen zijn in het Frans of Drehu en de muziek is doorgaans heel rustig maar wel schitterend, zowel bij de gezongen liedjes als bij de achtergrondmuziek. Jammer genoeg waren er soms wat kortstondige maar duidelijke dalingen in de framerate te vinden, vooral tijdens de gevechten. Ook waren er momenten waarop de muziek achterwege bleef, en als je dan een paar minuten door een bos of over het water moet trekken, kan het wat saaier worden.

Tchia is een heel chille ervaring

Tchia is vooral als ervaring heel leuk en sfeervol, maar is op een of twee gameplay mechanics na als open world-game niet zo interessant als je pure gameplay wil. Je ziel naar een object of dier transporteren is leuk, maar qua open world-spel missen we een aantal quality of life-elementen. Je wordt helemaal ondergedompeld in de eilandensfeer van Nieuw-Caledonië en je moet je overgeven aan de opzettelijke traagheid van het spel. Dankzij de hartverwarmende momenten waarbij personages zingen of dansen en dankzij het varen met je boot en de plaatselijke talen zit het met de sfeer helemaal goed. Uiteindelijk is Tchia een spel voor wie een heel chille ervaring wil en het niet erg vindt om alles traag te doen.

Geïteresseerd in kleinere open world-games of cozy indiegames?

• Like a Dragon: Ishin! Laat je je een samoerai voelen in het negentiende eeuws Japan
• Aquadine review: geschikte ontspanning na lange dag
• Misschien vind je wel tips in onze lijst van de beste onbekende games uit 2022.