Crisis Core Final Fantasy VII Reunion review: nieuw jasje, oude problemen

In 2008 zag het prequel verhaal van Zack en dus Final Fantasy VII het licht op de PSP, de eerste draagbare console van de Japanse gigant Sony. Een goed spel met mogelijk de beste graphics van zijn tijdperk, wat destijds nog maar eens de suprematie van Square Enix inzake spektakel bevestigde. Het is dan ook verdiend dat, haast 14 jaar na datum, Crisis Core opnieuw wat van de spotlights mag genieten met een oogverblindende reünie. De remake van Final Fantasy 7 en zijn commercieel en kritisch succes zitten daar natuurlijk ook voor iets tussen, maar bieden Crisis Core Reunion veel meer dan een positieve golf om op te surfen. Want dankzij de gekweekte expertise met FF7R, tilt Square Enix Crisis Core Reunion naar een hoger niveau van remake.

Het leven zoals het is: SOLDIERS

In Crisis Core Reunion volgen we het verhaal van Zack Fair en andere 1st class SOLDIERS Sephiroth, Angeal en Genesis voor alle gebeurtenissen van Final Fantasy 7. Dit brengt je langs heel wat bekende plekken zoals de Sector 5 slums of Midgar voor deze helemaal gebouwd wordt, maar vertelt je ook waarom Sephiroth zo doorgedraaid is en waar het iconische Buster-zwaard van Cloud vandaan komt. Een even grandioos avontuur als de legendarische FF7 is het evenwel niet. Crisis Core is vooral een intiem relaas dat de dromen en twijfels van Zack centraal plaatst, terwijl het tegelijk een bijzonder menselijke kant schetst van Sephiroth, anders een pro forma slechterik van formaat. Een ander tempo dan we gewend zijn voor Final Fantasy-games, maar daarom verre van slecht. Zoveel backstory kunnen geven aan een nogal mineur personage in de originele Final Fantasy 7 was destijds al een tour de force en blijft er ook één in 2022. En het einde blijft zoveel jaren later nog altijd even hard.

Ondanks de dichterlijke vrijheden van de Final Fantasy 7 Remake is in Crisis Core Reunion geen letter aangepast. Het zorgt voor een zuivere en getrouwe ervaring maar heeft natuurlijk ook zijn nadelen, allemaal te linken aan het feit dat Crisis Core oorspronkelijk bedacht werd voor een draagbare console in 2008. Zo zijn de dialogen nogal stijf gebracht en zijn sommige scenario’s of zij-missies gewoon pure cringe wat hun presentatie betreft. Enkele personages in het verhaal hebben ook geen andere persoonlijkheid dan die van narratieve kickstarter, wat ook niet helpt om het nochtans intrieste verhaal serieus te nemen. Het moest toen allemaal sneller gaan voor speelsessies on-the-go en de presentatie mocht niet al te veel rekenkracht in beslag nemen want PSP. Anno 2022 is dit soms pijnlijk duidelijk. Desalniettemin blijft het natuurlijk een must-play verhaal voor fans van het rijke FF7-universum.

PS5-kwaliteit, PSP-uitvoering

Natuurlijk is het eerste dat opvalt bij Crisis Core Reunion de vernieuwde graphics en damn, wat is het prachtig. Want deze remake houdt het niet bij scherpe textures en wat opgesmukte modellen zodat het zou werken in 1080p, nee nee nee. Square Enix duwt de term remake tot het uiterste door handig gebruik te maken van al het goeds dat voor FF7R werd gemaakt. Modellen, omgevingen, UI, gevechtsanimaties, effecten… Zowat alles geniet haast van dezelfde kwaliteit als zijn grafische donor. Oogverblindend maar ook indrukwekkend geslaagd. Want op die manier leunt Crisis Core Reunion veel dichter aan bij het FF7-universum dan de PSP-versie deed ten opzichte van de PS1-versie. Het brengt alles mooi samen tot een coherente visuele stijl die nu gewoon aanvoelt als de logische voorganger van FF7R. En ze hebben hetzelfde ook gedaan voor de audio, met dezelfde stemacteurs hier als in de FF7 Remake. Het zal andere studios aan het denken zetten voor toekomstige remakes, want Crisis Core verlegt hier echt wel de lat van wat mogelijk is. En bovendien getuigt dit ook van het enorme respect dat Square Enix heeft voor deze franchise. Oprecht applausje!

Helaas lijdt die pracht en praal onder de leeftijd van het origineel. Want onder de motorkap is het spel wel hetzelfde gebleven. Het zorgt soms voor een schokkende tweespalt, met prachtige omgevingen die dan dienen om het meest lineaire level design ter wereld te huisvesten. Zelfde verdict voor de CG-cutscenes, die destijds de beste in de industrie waren maar nu zonder wijzigingen wat stoffig overkomen en er vaak slechter uitzien dan in-game. Enige uitzondering zijn summons, die wel volledig nieuwe en prachtige cutscenes hebben gekregen. Alweer zo een tweespalt waarvan we hadden gehoopt dat alles van die topkwaliteit had mogen genieten. Je avontuur zal er gelukkig niet door afzien, maar het blijft toch wat verspild potentieel.

Turbo gameplay

Ondanks de gigantische sprong voorwaarts van de graphics is dat nog niet de afdeling waar het meeste is veranderd. Die eer gaat volmondig naar de gameplay, die dankzij een reeks slimme aanpassingen in besturing en flow een turbo-versie van het origineel wordt. Op PSP leek de real-time combat alsof je Kingdom Hearts aan het spelen was, maar met hem nu nog eens kort gespeeld te hebben voor de review, komt het haast over als een turn-based RPG. Zo groot is het contrast! Square Enix omzeilt hiervoor handig alle beperkingen van de PSP, zijnde maar 1 joystick en slecht 2 schouderknoppen. Nu heb je een lock-on en vrije besturing van je camera dankzij de tweede stick en staan al je materia-vaardigheden handig op sneltoetsen via L1+ een knop in plaats van in een lijst. Alles van de knoppen aan de voorzijde, zoals verdedigen of items gebruiken, verplaatst zich naar de schouderknoppen. Ergonomie troef en dat merk je meteen. Al is dat lang niet het enige.

Het tempo van de gevechten werd ook aanzienlijk opgekrikt doordat je nu echt combo’s kan maken met je vaardigheden. Los je toverspreuk of ability op het einde van je combo, word je nog eens beloond met extra schade en statuseffecten. Ook je positie is nu van belang. Sla je vijand in de rug en dan scoor je automatisch een critical hit. Voeg daaraan het weinig originele maar bekende break-systeem toe, en op slag leunen de confrontaties een pak meer aan bij wat we in FF7R hebben dan op de originele PSP-versie. Een gigantisch pluspunt dat tevens de PSP-versie volledig overbodig maakt. Het is gewoon zo goed.

Andere game mechanics komen dan helemaal ongewijzigd over van het origineel, wat al dan niet positief is. Zo maakt de DMW zijn terugkeer, een soort roulette van emoties die bepaalt of je limit breaks en summons kan loslaten tijdens een gevecht. Het geeft af en toe wat zout aan de gevechten maar vaker dan niet is het een verwarrend systeem dat tegelijk bazen onverslaanbaar kan maken of je eigenhandig naar de overwinning kan tillen. Ook materia en materia fusion zijn onaangetast overgebracht, waaronder ook de mogelijkheid om vanaf seconde 1 volledig OP te zijn als je weet wat je doet. Fans van het origineel zullen meteen weten wat ik bedoel. Drie originele systemen dus die destijds Crisis Core ontzettend gemakkelijk maakten door hun swingy design. Square Enix is hier gelukkig van bewust en lost het elegant op. In plaats van alles af te zwakken, krijg ju nu van in het begin de optie om op hard difficulty te spelen. Spelers houden hun overdreven speelgoed, makers behouden de balans. Iedereen blij en alweer een uitstekende beslissing om de gameplay van Crisis Core Reunion de beste te maken.

Gamedesign van zijn tijd

Het is intussen duidelijk, het zijn vooral problemen van de originele Crisis Core die deze reünie parten speelt. Je voelt vanaf de eerste minuten dat dit spel bedoeld was voor korte sessies op een modeste machine. Want het leeuwendeel van het spel ben je eigenlijk bezig met missies, korte stukken level van de main story waar je na enkele lineaire gangen en een ‘baasgevecht’ klaar bent met de content. Missies van soms slechts 2 minuten zijn logisch op de PSP. Comfortabel in je zetel met een uur speeltijd of meer in het vooruitzicht? Veel minder. De bijhorende micro-laadschermen mogen dan wel verbeterd zijn, ze zijn nog altijd even talrijk als in het origineel en dat voor ogenschijnlijk geen enkele reden. De PS5 (en PS4) kunnen de levels perfect als één groot geheel renderen indien nodig. Toch komt dit onverdund over, ondanks de titanenarbeid die op grafisch en gameplay vlak werd geleverd. Spijtig.

Ook in het hoofdverhaal zijn er zo vreemde restanten. Zo heb je hier en daar minigames om de sleur van knokken te doorbreken. Deze waren toen al matig tot slecht en zijn ook in Crisis Core Reunion in die belabberde toestand overgekomen. Gamedesign van 2008, for better or worse.

Beste versie van zichzelf

Misschien zijn we gewoon te gepamperd geweest met de FF7 Remake uit 2020 en verwachten we – onrealistisch – de standaard die Square Enix zichzelf toen heeft opgelegd. Want ondanks alle mankementjes is Crisis Core Reunion echt wel een topspel en steekt het met kop en schouders uit boven het origineel. Het brengt de term “remake” ook tot het scherpste van de snee dankzij de indrukwekkende graphics en verbeterde gameplay. Crisis Core Reunion is echt wel de beste versie van zichzelf, al moet je een paar verouderde designkeuzes door de vingers kunnen zien en het in de context van een PSP-game uit 2008 kunnen plaatsen. Een must play voor fans van FF7 en al wie wil weten waar de Buster Sword vandaan komt dat je ongeveer een tiental uur zal zoet houden. En nu hopen dat we de rest van het FF7 extended universe ook zo hermaakt mogen zien. Wat mij betreft mag Dirge of Cerberus als eerste op de wishlist.

Lees ook zeker onze artikels van de bovenvermelde Final Fantasy 7 Remake als je nu pas in deze fantastische JRPG-wereld duikt!

• Final Fantasy VII: Remake ontwijkt de plotvalkuilen
• Geekster Speelt #59: Final Fantasy VII Remake