Het voorbije weekeinde was er de San Diego Comic Con. Hoewel de naam anders doet vermoeden is het al 20 jaar het feestje waarin Hollywood-studios hun nieuwste blockbusters presenteren. Dat betekent niet dat er geen comicnieuws was. Jason Aarons Avengers-epos komt tot een conclusie. Er is zoiets als The Dark Web waar Spider-Man en The X-Men mee bezig zijn. De aandacht van Geekster gaat uit naar een bericht over de X-treme X-men omdat het wat discussies voortzet die we hier ooit zijn begonnen.
Terug naar Extreme tijden met de X-treme X-Men
In november keren Chris Claremont en Salavador Larocca terug naar de serie die met name de tekenaar groot maakte: X-Treme X-Men. Deze vijfdelige miniserie zal spelen ergens tijdens de originele run van de serie (2001-2004). Het team bestaande uit Bishop, Sage, Gambit, Rogue, Rachel Summers, Storm en Wolverine komt weer bijeen omdat Kitty Pryde wordt aangevallen door haar oude kwelgeest Ogun. Een naam die lezers nog zullen herkennen van de oude miniserie Kitty Pryde & Wolverine.
Het zal niet slechts een oefening worden in nostalgie. Het zal, zo belooft Marvel ons, ook gevolgen hebben voor enkele personages anno nu.
Wie waren de X-treme X-Men?
De X-Treme X-Men debuteerden in 2001 en kwamen voort uit de oude verhaallijnen die Chris Claremont was gestart toen hij in 2000 na 9 jaar weer terugkeerde als schrijver van de X-Men. Hoewel hij deze serie als schrijver heeft grootgemaakt, was deze terugkeer geen succes. Claremont bleek verder te gaan waar hij in 1991 was gebleven en leek bepaalde ontwikkelingen in de stripwereld qua inhoud en stijl bewust te negeren.
X-Treme X-Men gaf de schrijver een kans om te laten zien dat hij toch nog relevant was. Hij borduurde voort op een plotlijntje dat hij was begonnen in Uncanny X-Men. Hoewel ze al enkele jaren was overleden, bleek dat Destiny, de mutante die de toekomst kan zien, een serie dagboeken had geschreven waarin staat opgetekend hoe het af zal lopen met het mutantendom. Een van deze dagboeken komt in handen van Charles Xavier.
Een groep X-Men vindt het maar niets dat hun mogelijke einde is opgetekend in deze dagboeken en wil de rest gaan zoeken om het complete plaatje te krijgen. Ze splitsen zich af van het hoofdteam omdat ze zelfs hun mentor Xavier niet vertrouwen met de kennis uit deze boeken. Dit team zal dus over de wereld gaan reizen om Destiny’s Books of Truth op te snorren.
Deze serie betekende de doorbaak van Salvador Larocca als tekenaar. De Spanjaard was in de jaren negentig opgeklommen als een competente kloon van mensen als Joe Madureira maar ontwikkelde zich door als een man met een eigen stijl. Marvel was hier zo content mee dat ze zijn potloodtekeningen als basis gebruikten voor de pagina’s zonder dat ze geinkt werden.
De eerste 24 issues lieten zien dat X-Treme X-Men een van de betere X-series van dat moment was die de vergelijking met Grant Morrisons fenomenale New X-Men kon doorstaan.
Hoe zit het met de X-Men?
In 2019 mocht Jonathan Hickman de wereld van Marvels mutanten opschudden. Dit deed hij vrij succesvol door echt een nieuw gezichtspunt te introduceren dat ervoor zorgde dat je als lezer met een andere blik naar hen ging kijken zonder dat het voorgaande compleet werd genegeerd.
Wanneer je de reviews terugleest en de podcast beluistert dan is het enthousiasme voelbaar. De Powers of X/House of X-verhaallijn is nog altijd fantastisch.
Maar inmiddels zijn we drie jaar verder en bemoeit Hickman zich niet meer met de reeks. Mindere goden hebben het overgenomen en het is verzakt in een slaapverwekkende nieuwe status quo die wel wat opschudding kan gebruiken.
En dan vraag je jezelf toch onwillekeurig af waarom Marvel Comics haar actieve veteranen niet wat meer betrekt bij het huidige universum? Het is leuk om je verleden te eerbiedigen maar het is nog beter om de ouderen te betrekken bij het heden want de X-Men kunnen weer een reboot gebruiken.
