Ghostbusters: Afterlife had eigenlijk al in 2020 in de bioscopen moeten draaien. Maar die vervloekte pandemie gooide roet in het eten. De echte fans hebben ruim 30 jaar moeten wachten op een vervolg. Dan kan één jaartje extra ook geen kwaad.
Ghostbusters: Whaddaya want?!
De film opent ronduit spectaculair. Een truck rijdt weg uit een mijn en wordt achternagezeten door iets wat hem van de weg probeert te duwen. De chauffeur ontsnapt en loopt naar de deur van zijn imposante houten huis. Daar houdt hij een spokenval in zijn hand terwijl hij uitdagend kijkt naar de verschijning die hem volgt. Zijn plan werkt niet en deze ‘onbekende’ sterft in zijn stoel. De oplettende kijker weet allang dat we hier te maken hebben met Egon Spengler.
Wat volgt is bekend uit de trailers. Een gezin bestaande uit een zoon, dochter en een moeder arriveert in het dorpje Summerville. Ze zijn min of meer uit hun huis gezet en zijn gedwongen om de erfenis te ervaren van de vader van de vrouw. Zijn huis moet worden uitgemest. Janine, voormalig secretaresse van de Ghostbusters, duikt op en vertelt hen dat grootvader lief vooral schulden had.
Het gezin zal dus voorlopig in Summerville blijven. De kinderen gaan er naar school en proberen een beetje mee te doen met de gemeenschap. Ze vinden een gelijke in hun leraar Mr Gooberson. Een dolende ziel met een voorliefde voor het paranormale. Hij betrekt hen in zijn zoektocht naar de oorzaak van de mysterieuze aardbevingen die het dorp teisteren. Weten zij veel dat een oud kwaad op het punt staat om terug te keren.
A ghost never leaves a haunted house
Een grote kern van fans heeft ruim dertig jaar op deze film gewacht. Na de mislukte poging van 2016 krijgen ze nu toch wat ze willen. Of stiekem toch niet helemaal? In enkele officiële besprekingen krijgt deze prent het verwijt dat het ordinaire fan service zou zijn. Dat verwijt is begrijpelijk omdat het voor een belangrijk deel is gebouwd op de fundamenten van de eerste film uit 1984. Toch is het ook weer niet terecht.
Ghostbusters: Afterlife is een film die subtiliteit heeft ingewisseld voor toegankelijkheid.
Ghostbusters: Afterlife is een film die subtiliteit heeft ingewisseld voor toegankelijkheid. Ze wordt gedragen door McKenna Grace (Captain Marvel) in de rol van Chloe. Zij speelt met verve de rol van de dochter die het buitenbeentje is van haar familie. Haar moeder Callie Spengler (Carrie Coon, The Leftovers) is vooral verbitterd. In haar leven loopt ze steeds achter de feiten aan. Iets wat ze deels wijt aan haar vader Egon die het gezin in de steek liet waardoor ze zonder hem opgroeide. In Chloe herkent ze de gedreven nieuwsgierigheid en excentrieke kanten van haar vader. Ze moedigt haar dochter daarom ook vooral aan om niet zichzelf te zijn. Iets waarin ze wordt ondersteund door Chloe’s broer Trevor (Finn Wolfhard, Stranger Things).
In de opener van de film zien we hoe de PKE-meter uitslaat nadat Egon in zijn stoel overlijdt aan een hartinfarct. Het is vanaf dat punt al duidelijk wat we kunnen verwachten. Met subtiele hints wordt Chloe door het huis en over het immense perceel gestuurd om meer en meer te leren over haar erfenis. Het is ironisch dat de nerdy Chloe de enige is die zich in het dorpje Summerville direct thuis voelt. Ze is al snel dikke vrienden met het zonderlinge baasje “Podcast” (Logan Kim) en wordt in zekere zin geestelijk geadopteerd door haar leraar Gary Grooberson (Paul Rudd).
Deze verhaallijn van Chloe is helaas zo dominant dat de rest volledig wordt overschaduwd.
Als kijker kun je niet anders dan meevoelen met Chloe. Haar leven was een stuk fijner geweest wanneer ze een grootvader had gehad die haar begreep. Wat Egon in de voorbije dertig jaar heeft uitgevreten, is eigenlijk maar bijvangst. Ghostbusters: Afterlife is vooral het verhaal van een meisje die haar plek vindt in het leven. En dat op zichzelf is al ontroerend.
Deze verhaallijn is helaas zo dominant dat de rest volledig wordt overschaduwd. Het pijnlijkste voorbeeld hiervan is Lucky Domingo (Celeste O’Connor) die louter en alleen dient als mogelijk liefje voor Trevor. Dit personage is vooral eye candy en dient geen enkel doel. Er zijn zo wel meer slordig uitgewerkte puntjes. Maar goed, toegankelijkheid boven alles.
Paul Rudd speelt vooral zijn beminnelijke zelf maar in dat personage had ook meer gezeten. Iets anders wat gek genoeg wordt overschaduwd is de terugkeer van drie oude vrienden.
Daar zijn ze dan!
De laatste trailer verraadde al een beetje hoe de overgebleven Ghostbusters op het toneel zouden verschijnen. Levert het de kick op waar je als fan op hoopt? Niet echt, de trailers deden dit beter dan de film zelf. Het is duidelijk dat twee van de drie Ghostbusters een nummertje opvoeren.
De nostalgische kers op de taart verpest eigenlijk een beetje de smaak van een film die verder uitstekend is.
Bill Murray heeft in de voorbije twee decennia een reputatie opgebouwd als ieders favoriete oom. De man weet dat hij zeldzaam zuivere lucht inademt en niets fout kan doen. Met zijn spel in Ghostbusters: Afterlife verwijst hij naar een dialoog uit de eerste film. Zijn stem is echter zo oud en breekbaar dat je als kijker schrikt. Goed, de man is 70 maar een beetje logopedie had dit kunnen verhelpen. De manier waarop Murray zijn regels oplepelt verraadt dat hij slechts een tekst opdreunt. Het mist de pathos.
Dan Aykroyd beleefde van de jaren 70 tot 1993 een lange reeks aan hoogtepunten als acteur en producent van diverse films. De jaren tachtig zijn met name een decennium waarin je geen steen kunt werpen zonder een cultklassieker van de man te raken. Daarna lijkt het erop dat Aykroyd Hollywood voor gezien hield.
Dan Akyroyd is vooral een ondernemer met een reeks bluescafés en een wodkamerk. Een handvol keren per jaar duikt hij nog eens op voor een klein rolletje als acteur. Wie zijn interview met Joe Rogan heeft gezien weet dat hij in deze film vooral zichzelf speelt en eigenlijk een investering veiligstelt. De grap met Podcast laat zien dat hij dit min of meer bevestigt.
Deze film biedt vooral een nieuwe generatie de kans om ermee te spelen.
Ernie Hudson is de enige die met zichtbare pret weer jaagt op spoken. Als deze nieuwe Ghostbusters het startschot geeft voor een nieuwe reeks, en dat potentieel heeft het, dan zien we hem vast terug. De nostalgische kers op de taart verpest dus eigenlijk een beetje de smaak van een film die verder uitstekend is.
Deze film is een liefdevolle ode aan de eerste Ghostbusters. Het poetst de mooie zaken uit dat roemruchte verleden op en biedt een nieuwe generatie de kans om ermee te spelen. Dat doet het met verve en dat levert een van de meest geslaagde blockbusters van dit jaar op. Ga hem zien.
Ghostbusters: Afterlife is nu te zien in de bioscoop.
