Potion Permit review: werk aan de winkel

Sinds Stardew Valley lijkt iedereen en zijn moeder een hybride boerenlevensimulator op de markt te brengen. Harvestella, My Time at Portia, Bear & Breakfast, Cozy Grove… Ze zijn haast niet meer tellen. Het is dan ook op zoek gaan naar wat al deze games onderscheidt van de concurrentie. In die zoektocht belandden we bij Potion Permit, wiens gimmick is dat je niet moet telen of kweken maar een chemist speelt die het klein dorpje van Moonbury gezond moet houden met een eigen kliniek en zelfgebrouwen toverdranken. Een vernieuwende twist die ons, samen met zijn charmante pixel art, meteen zin gaf. Maar ook al heeft Potion Permit enorm veel potentieel, het is in de praktijk helaas een zeer doorsnee ervaring geweest.

Is er een dokter in de zaal?

Het avontuur in Potion Permit laat niet op zich wachten. Een kleine character creator, een fraaie cutscene en hop, je zit op de trein richting Moonbury, een pittoresk dorpje dat tevens de eindhalte van je treinrit is. Het kleine fictieve dorp heeft het echter niet gesteld op jouw bezoek. Lang geleden was er al eens een chemist uit de hoofdstad afgezakt en dat is allesbehalve positief uitgedraaid. Vanaf de eerste stap in het dorp ga je dan ook niets dan afkeer en uitsluiting ervaren. Enkel de burgemeester, die eigenlijk de publieke opinie aan zijn laars lapt omdat zijn dochter verkouden is, spreekt je zonder misnoegen aan. Je taak is duidelijk, en door te helpen zullen de andere dorpelingen beetje bij beetje bijdraaien.

Een frisse vernieuwing vonden we dat. Al te vaak kom je in dit soort spellen toe in de meest utopische omstandigheden. Hier ervaar je, al is het voor even, echte discriminatie. Het verhaal vervalt daarna soms in clichés, maar ontwikkelt verder die intrige en blijft aangenaam meeslepend. Wat is hier gebeurd dat iedereen scheikundigen haat? En kan het gefixt worden? Veel NPC’s, die je zoals het hoort in het genre met vriendschap kan binden en/of zelf beminnen, dragen ook complexe achtergronden met zich mee die het plot van Potion Permit nog wat dieper maken. Niemand is echt wie hij/zij lijkt in Moonbury en het is leuk te zien dat close worden met iemand je ook meer info geeft over het hoofdverhaal in de game. Ook hier een welkome afwijking van de formule en concurrenten. Van begin tot einde blijft het de moeite om het sociale aspect van de twintigtal NPC’s uit te diepen.

Het minpuntje is helaas dat het te summier is. Amper drie stadia van vriendschap bij de meeste personages en je bent er klaar mee. Vaak eindigt zo een persoonlijke verhaallijn ook abrupt bij het bereiken van de maximale vriendschap. Eens je bijvoorbeeld op date gaat met de man/vrouw van je dromen, stoppen de cutscenes en dialogen hiermee. Je lief leren kennen? Volgens developer MassHive Media niet belangrijk dus, het is toch al in de sacoche. Een babbel met je beste vriend? Vergeet het! Je vriendschap kan niet stuk, dus heb je elkaar letterlijk niks meer te vertellen. Zelfs je eigen hond, die je beste maat wordt door dagelijkse knuffels en een lapje vlees, kan verwaarloosd worden eens de balk vol is. Vreemd en vooral spijtig, want het is net dan dat zulke interacties al hun geheimen moeten prijsgeven en de sappigste verhaallijnen moeten hebben.

Eigen kweek

De gameplay van Potion Permit heeft een beetje hetzelfde probleem als het verhaal: goed, maar veel te beknopt. Je dag bestaat grofweg uit twee delen, patiënten in je kleine ziekenboeg verzorgen en materialen halen om al die verschillende kwalen aan te kunnen. De eerste fase is natuurlijk de diagnose en verzorging. Aan de hand van simpele maar korte minigames kan je bepalen wat ze hebben en welke toverdrank hiervoor van pas zal komen. Die maken, dat is een ander verhaal. Hiervoor moet je ingrediënten zodanig mengen dat ze in een bepaald patroon passen. Latere en moeilijkere recepten verplichten je dit ook te doen met een beperkt aantal ingrediënten en soms ook beperkt in soort. Een beeld zegt meer dan 1000 woorden in dit geval.

Je ingrediëntenkast is dus je arsenaal voor deze interventie, maar je kan hier natuurlijk niets van in de winkel vinden. Vanaf dan start het tweede deel van je dag. Planten, sap, dierenhaar… Je moet het allemaal zelf gaan halen in de wijde wereld, al dan niet omsingeld door gevaarlijke beesten. Hoe zeldzamer de grondstof, hoe moeilijker het is om te oogsten natuurlijk. Met de juiste tool kan je gelukkig alles aan en is het kwestie van voldoende te slaan op het materiaal tot het in je buidel belandt. Er is echter een adder onder het gras…

Want elke slag of stoot kost energie in Potion Permit en eens die op is, zit er weinig anders op dan een dutje te gaan doen of uit te rusten in het badhuis. Je kan natuurlijk ook gerechten consumeren on-the-go, maar dat wordt snel een kostelijke zaak. Je moet dus een balans treffen tussen veel gemakkelijke grondstoffen verzamelen of weinig zeldzame spullen terug te brengen. Gelukkige kan je je gereedschap upgraden om dit vergemakkelijken, maar dat kost hout, stenen en vooral geld, de valuta bij uitstek in Moonbury. Daarnaast kan je ook je ziekenboeg, huis en kookpot upgraden om alles vlotter te laten verlopen maar dat kost natuurlijk – je raadt het al – ook hout, stenen en geld. Maar hout en stenen verzamelen kost je ook energie, dus moet je hier dan ook weer kiezen of je op stap gaat voor ingrediënten dan wel grondstoffen. Je voelt de bui al hangen, om de moeilijkste potions in het verhaal te kunnen brouwen, ga je iedere dag al deze onderdelen moeten balanceren.

Rise and Grind, Dr. Freeman

En je gaat deze gameplayloop ad nauseam herhalen. Het klinkt negatief – en dat is het eigenlijk – maar alles in het spel draait rond energie en geld. Te veel zelfs, want de fun van de uitdaging is er snel af en wel door drie factoren die elkaar zwaar negatief beïnvloeden. De eerste is kost: alle upgrades zijn ontzettend duur voor wat ze zijn. Om een idee te geven, een eenvoudige potion verkopen levert je 135 goud op. Je sikkel – één van je drie tools – upgraden, dat kost al snel 1500 goud. Maar dan heb je nog geen hout en stenen aangeleverd. Daar heb je ook wat van nodig en dat brengt ons bij probleem 2: schaarste. Bomen en stenen groeien natuurlijk niet terug. Er is dus elke dag maar een eindige voorraad aan steen en hout om op te halen. Zelfs als je je volle focus legt hierop, duurt het nog enkele dagen grinden voor je genoeg materiaal hebt. Hetzelfde voor het geld. Potions verkopen? Maximaal 6 per dag.

Geen probleem als de gameplay leuk is, maar dat is het dus niet en dat brengt ons bij probleem 3: het is mechanisch niet boeiend. Dingen verzamelen is op 1 knop duwen en vijanden zijn schaars en uitzonderlijk gemakkelijk te ontwijken. Je boodschappenlijst vervullen wordt snel een sleur en de gimmick van potions te maken wordt ook snel irritant. Bovendien is er geen enkel risico verbonden aan je escapades. Te veel op je doos gekregen? Je verliest niets buiten dat je moet gaan slapen. Te laat weggebleven? Je verliest niets. Je gereedschap niet op niveau? Boeit niet, mash gewoon langer. Op zoek naar iets zeldzaams? Het is elke dag op dezelfde plek beschikbaar en het is aangeduid op je kaart. Het is echt zo breindood dat je er macro voor zou kunnen schrijven. En dat moet je dus tientallen keren doen voor een gezonde stock ingrediënten of een upgrade. Leuk in het begin, triviaal en irritant na een handvol uren.

Enorm spijtig, vooral omdat dat het zowat is voor activiteiten. Alle andere zaken zoals koken, vissen, zij-jobs doen… zijn allemaal in functie van die gameplay loop: energie en resources verzamelen. Er is geen vorm van collectie of museum om naar toe te werken, er zijn geen evenementen of jaarlijkse festivals, geen noodgevallen in je kliniek, geen alternatief nut voor ingrediënten en grondstoffen… Niks om het spelverloop wat te variëren. Grinden en babbelen, dat ga je doen.

Pixel Perfect Potion Permit

Gelukkig is de stijl er om de meubelen te redden. De pixel art in Potion Permit is gewoonweg prachtig, en dat in zowat elke omgeving van het spel. De huizen van alle NPC’s zijn ook tot in de puntjes versierd, en overal is er wel een uniek detail te bespeuren op het beeld. De talrijke cutscenes in het spel zetten dat dan ook nog eens extra in de verf, compleet met schattige animaties en emotes. Als alles van dit niveau was, eindigde hier de review met de score.

De soundtrack had iets gevarieerder mogen zijn, maar dit complementeert de stijl verder vlekkeloos. Het sleurt je meteen mee in die melancholische 16-bit atmosfeer waar Stardew Valley ons allen aan verslaafd heeft gemaakt. Je zal het wellicht niet luidkeels meezingen zoals met Tropicala maar daar zullen de buren dan weer dankbaar om zijn.

Zo veel potentieel

Het spel zit echt boordevol potentieel in elk aspect, maar dan beknot het zichzelf en verspilt het de oorspronkelijke goesting waarmee je in dit spel duikt. Zoals het verhaal dat zo goed start, maar dan abrupt eindigt en je met een gevoel van doelloosheid achterlaat. Of de minigames zoals vissen en whack-a-mole die absoluut geen enkel nut hebben. Het start iets, en daar blijft het bij. En zo zijn er honderden kleine dingetjes die leuk zijn maar gewoon te vroeg als finaal zijn afgeklopt. Je kan er een paar door de vingers zien, maar op de duur is de mantel der liefde op.

De reden dat ik er zo over doordram is vooral omdat ik het spijtig vind, want tussendoor zie je keer op keer wat het spel zou kunnen zijn. Het voelt aan alsof het nog in early acces is, ook al is het spel definitief uit. We verwachten tegenwoordig veel van dit genre games en dat duurt soms jaren om goed te zijn. Al hoeven die jaren dan misschien niet per se voor release te zijn? Wat mij brengt tot het laatste punt.

Stardew Valley was bij release ook nog niet wat we nu kennen met een tropisch eiland en split screen multiplayer. Dat is er allemaal geleidelijk aan gekomen. Ik hoop dus vurig dat MassHive Media het spel verder kan onderhouden om het potentieel van deze game in te lossen. Er zijn voorlopig geen plannen, maar met een stevige basis zoals deze zou het haast crimineel zijn om niet aan de slag te gaan met alle feedback. Verdiep de spelmechanieken die er zijn en geef spelers een gerichter doel waar ze op willen focussen, met tastbare voortvloeisels voor het specialiseren in de gameplay waar ze plezier uit halen. Heel misschien kan Potion Permit dan schitteren in het pantheon van relaxerende LifeSims.

Meer in dit genre ontdekken? Lees dan ook:

• Onze blik op de early acces van My Time at Sandrock
• Onze review van Various Daylife, een LifeSim uit de stallen van Square Enix