Je zou het na de JRPG Yakuza: Like a Dragon bijna vergeten zijn, maar Ryu Ga Gotoku Studio staat nog steeds voornamelijk bekend om haar actiespellen. Het is nu niet meer in de hoofdreeks Yakuza, maar in de spinoff-reeks Judgment dat deze traditie verdergezet wordt. Het tweede spel in deze reeks, Lost Judgment, neemt ons mee naar alweer een duister verhaal in Kamurocho en (vooral) Yokohama. Ook nu moet Yagami een aantal mysterieuze zaken oplossen als Japans hipste privé-detective. Is het de moeite waard of missen we de JRPG-combat van Like a Dragon? Geekster ging skateboarden met onze portefeuille aan een ketting en testte het voor jullie uit.
Ontwikkelaar: Ryu Ga Gotoku Studio
Uitgever: Sega
Platform: PS4/5, Xbox Series S/X
Aantal spelers: 1
Release: 24 september 2021
Reviewcopy op PS5 verkregen via de uitgever.
Back in business
Tijdens het eerste uur van Lost Judgment, waarin Takayuki “Tak” Yagami en Kaito elkaar verbale steken gaven, een doelwit achtervolgden, met Genda-san overlegden en in een aantal gevechten verwikkeld raakten, konden we maar één ding denken: the boys are back! Als er iets is waar Ryu Ga Gotoku Studio goed in is, is het een cast maken waar je met plezier naar terugkeert. Uiteraard zijn er naast de oude cast ook een aantal nieuwe personages, maar of deze vriend of vijand zijn, moet Yagami nog uitzoeken.
Yagami moet op onderzoek uittrekken in Yokohama.
In het begin van Lost Judgment lijkt er in vergelijking met de vorige keer niet zoveel op het spel te staan. Eén enkele moord is nu eenmaal geen even spannend openingsmysterie als een seriemoordenaar die ogen uitsteekt. Wanneer een man voor zedenfeiten terechtstaat in Kamurocho, praat hij opeens over een lijk dat een aantal dagen geleden in Yokohama gevonden is. Hij kan verdacht veel details geven en legt zijn band met het slachtoffer uit. Maar als hij gearresteerd werd voor zedenschennis op het moment van de feiten, hoe weet hij dan zoveel over de moord? Yagami moet op onderzoek uittrekken in Yokohama en raakt alweer verwikkeld in een intrigerend mysterie vol spanning en geheimen.
Na een aantal hoofdstukken en plotwendingen sleept het verhaal je echter weer helemaal mee en wil je zoals bij een goed detectiveverhaal te weten komen hoe de vork nu precies in de steel zit (hoewel je misschien een aantal elementen lang voor Yagami zal doorhebben). Een paar hoofdstukken later wil je waarschijnlijk een aantal antagonisten op heel pijnlijke wijze uitgeschakeld zien worden. Tegen de laatste hoofdstukken zijn er wel geen echte verrassingen meer en lijkt het verhaal wat té uitgerekt. Ook het einde zelf is jammer genoeg niet helemaal bevredigend, hoewel de scène tijdens de credits subliem is.
Deprimerend en oncomfortabel
Duisterder en ook nog een tikkeltje herkenbaarder.
Er worden weliswaar geen ogen uitgestoken, maar dat wil niet zeggen dat je een minder duister verhaal voorgeschoteld krijgt. Integendeel! Het is niet enkel duisterder, maar ook nog een tikkeltje herkenbaarder. Naast de vraag of het gerecht wel altijd rechtvaardigheid kan brengen, gaat het spel ook over wraak, zware pesterijen en zelfmoord. Er wordt dan ook (gedeeltelijk) sympathie voor bepaalde daders opgewekt, waarbij zowel de personages als de spelers er zich ongemakkelijk bij voelen. Je moet ten slotte doorheen zowel het hoofdverhaal als alle zijverhalen (en een deel van de random encounters) een oncomfortabel groot aantal (irritante of gevaarlijke) scholieren op zeer pijnlijk uitziende wijze in elkaar slaan, wat soms een beetje raar aanvoelt.
Yagami is in dit spel zelf minder interessant.
Yagami zelf ondergaat jammer genoeg weinig tot geen echte character development in dit spel, maar wil gewoon “gerechtigheid” zien geschieden. Hij wordt soms wel kwaad en zijn leven is meermaals in gevaar, maar hij worstelt niet meer met zijn verleden zoals in het vorige spel. Dat maakt hem minder interessant en soms zelfs frustrerend wanneer hij beweert dat het systeem niet perfect is maar dat we er toch in moeten vertrouwen, terwijl het net de mensen zijn die vertrouwen in het systeem die er keer op keer door in de steek gelaten worden. Bij de oude garde is het eigenlijk enkel Saori die een lichte verandering meemaakt – of eerder een verandering uit het eerste spel een beetje voortzet. Maar is dat character development of gewoon fan service? De emotionele vraagstukken worden voorbehouden voor de nieuwe personages.
High school detective
Een hoop tieners helpen met hun hobbyclubs en hun tienerdrama.
Tijdens het hoofdverhaal moet Yagami undercover gaan in een plaatselijke middelbare school. Dat brengt dan weer een aantal optionele maar fijne school stories met zich mee, waar je een tweede overkoepelend mysterie moet oplossen en een hoop tieners moet helpen met hun hobbyclubs en hun tienerdrama. Ook al gaan ze over (soms) irritante tieners, deze school stories zijn toch goed geschreven en je blijft er meestal in geïnteresseerd. Het is eigenlijk een beetje raar dat deze extra verhalen voor het grootste deel volledig optioneel zijn. De school stories nemen grotendeels de functie van de vrienden uit het eerste deel over. Je moet nu dus niet meer bij een vijftigtal verschillende inwoners van de stad jezelf populair maken.
Verder heb je ook nog een aantal klassieke extra belevenissen en kleinere detectivezaken, waarin je alweer een aantal gekke en grappige avonturen zal beleven, hoewel de volstrekt absurde hoogtes van de vorige games niet echt bereikt worden. Stel dat je een stukje van een dialoog eventjes mist, kan je nu trouwens in een handige conversation log wel alles van de huidige scène herlezen.
Verbeterde gameplay
Op alle vlakken lichtjes verbeterd, vlotter gemaakt en uitgebreid.
Voor wie het vorige spel gespeeld heeft, hebben we goed nieuws: Lost Judgment heeft grotendeels dezelfde actievolle gameplay, maar deze is op alle vlakken lichtjes verbeterd, vlotter gemaakt en uitgebreid. De twee oude vechtstijlen, Crane en Tiger, werden aangevuld met een nieuwe: Snake. Bij deze laatste kan je focussen op het afweren van de aanvallen van je vijanden en het zaaien van angst. Een vierde vechtstijl waarbij je het boksen vanuit een van de minigames kan meenemen naar de gewone gevechten is sinds kort als DLC beschikbaar. Dat boksen is leuk, maar het is vooral de nieuwe Snake-style die ons kon bekoren.
Omdat ook de verschillende beloningen per gevecht naargelang hoe gevarieerd je bent geweest, eindelijk teruggekeerd zijn uit Yakuza 0 en je aangemoedigd wordt om al je stijlen te gebruiken, zal je nu niet meer zoals in het vorige spel na een tijdje enkel maar Tiger-style gebruiken of button mashen. Nog meer goed nieuws: er zijn géén mortal wounds meer! Belangrijke vijanden krijgen wel mortal attacks, maar deze kan je ontwijken en zelfs afstraffen en bezorgen je geen semi-permanent hp-verlies meer. Een puntje van kritiek wel: te veel vijanden vinden het heel leuk om aanvallen te doen waardoor je op de grond gesmeten wordt of duizelig staat te waggelen op je benen en je moet button mashen om de controle over Yagami terug te krijgen.
Een cornucopia aan minigames
Deze verfijningen en uitbreidingen zetten zich ook verder in de vele, vele minigames. Naast de klassiekers zoals kansspelen, golf, batting cages, VR-bordspellen en drone races, kan je nu ook uren spenderen met een dans-minigame (dat de gameplay van de nog steeds gemiste Karaoke vervangt), skateboard-races, tactische (en soms heel irritante) robotgevechten, boksen, het verleiden van schone deernes in een bar, etc.
Je zal nog steeds kreunen wanneer er nóg een achtervolging verschijnt.
Ook de specifieke minigames die te maken hebben met je job als detective zijn heel lichtjes verbeterd, maar na een vijf- of tiental keer een doelwit stilletjes of lopend achtervolgd te hebben, zal je nog steeds eerder kreunen wanneer er nóg een achtervolging verschijnt. De nieuwe grote toevoegingen in je detective-arsenaal, klimmen op bepaalde gebouwen, sluipen en het zoeken naar signalen, zijn ook niet echt om over naar huis te schrijven. Ranpo kunnen we vergeven, want hij is a very good boy. Ten slotte zijn er nieuwe gevechtsuitdagingen die je via het hoofdmenu kan aangaan in de Gauntlet. Deze testen je vaardigheden met je verschillende vechtstijlen en andere skills, staan je toe om bepaalde baasgevechten opnieuw te spelen, en geven je als beloning goede items voor in het spel zelf.
Dragon Engine aan 60 fps
Een avontuur dat goed draait en er schitterend uitziet.
De voorbije twee jaar (en het uitkomen van Like a Dragon) hebben Lost Judgment geen windeieren gelegd: alles ziet er net iets beter uit dan in 2019 en ook de animaties gaan vlotter, zeker als je op 60 fps op PS5 speelt. Vooral tijdens gevechten en bepaalde minigames is dit heel indrukwekkend. Eigenaars van een PS4 of PS Pro moeten het jammer genoeg met 30 fps doen, maar krijgen nog steeds een avontuur dat goed draait en er schitterend uitziet. Zoals steeds bij Ryu Ga Gotoku Studio zijn vooral de gezichtsanimaties van de hoofdpersonages indrukwekkend, hoewel andere games deze reeks intussen al voorbijgestoken hebben.
Yokohama en Kamurocho lijken gebaseerd te zijn op de versies uit Like a Dragon, maar ogen alweer verbluffend. Overal vind je kleine details die je speelwereld in een echte stad veranderen. Om alle verschillende posters en berichten te zien die je overal kan vinden, heb je véél tijd nodig. Het is alweer ‘s nachts wanneer de vele lichten voor mooie beelden zorgen, vooral in de winkelstraat of aan de rivier. In tegenstelling tot zijn voorganger, heeft Lost Judgment wel weinig tot geen parcours-shortcuts meer. Desalniettemin blijft het zeer fijn om doorheen Yokohama rond te lopen en belangrijke of memorabele plekken uit Like a Dragon opnieuw te bezoeken, zoals Survive Bar, Ichiban Confections, Hamakita Park of de buurt rond Hello Work.
Sound
Je kan nog steeds kiezen tussen Japanse of Engelse voice acting, waarbij je eigenlijk geen verkeerde keuze kan maken. De Engelse voice actors zetten weer hun beste beentje voor, en veteranen Greg Chun en Crispin Freeman worden in dit deel op professionele wijze vergezeld door onder meer Erica Lindbeck als Sawa, Todd Haberkorn als Kuwana en Artt Butler als Ehara.
Hoewel er veel voice acting in het spel zit, zal je bij de zijmissies ook nog veel momenten tegenkomen waarbij elk tekstkadertje slechts door één gesproken woord vergezeld wordt. Jammer genoeg is er verder zoals gezegd geen karaoke meer en lijdt ook Lost Judgment aan de irritante ziekte die diens voorgangers al hadden: bij momenten zal je bij de Engelse voice acting toch opeens wat Japans horen, niet enkel in de winkels maar ook bij steeds terugkerende kleine scènes zoals wanneer een groep studenten zich klaarmaakt voor een wedstrijd.
Lost Judgment: Conclusie
Lost Judgment is een heel leuk vervolg dat probeert om een zo mogelijk nog duisterder maar herkenbaarder verhaal te brengen en daar vaak maar niet altijd in slaagt. Het is jammer dat Yagami zelf niet zo interessant meer is en soms zelfs heel frustrerend is en dat de finale van het spel niet zo boeiend meer is, maar uiteindelijk krijg je nog steeds een spel met een goed hoofdverhaal en leuke optionele zijverhalen. Qua gameplay is alles verbeterd, speelt het ook een beetje vlotter en zijn er een aantal irritante zaken uit het eerste spel achterwege gelaten. We zouden wel aanraden om eerst Judgment (en misschien ook Yakuza: Like a Dragon) te spelen voor je je aan Lost Judgment waagt.
Geïnteresseerd in Judgment of Yakuza?
- Lees hier waarom we het originele Noir-avontuur in Kamurocho zo leuk vonden.
- Ook de JRPG Yakuza: Like a Dragon konden we zeker smaken.
- De remake Yakuza Kiwami 2 is een van de beste games uit heel de serie.
