Tekenaar: Dirk Stallaert
Uitgever: Standaard Uitgeverij
Aantal pagina’s: 184
Prijs: €29.99
Verschijningsdatum: 5 oktober 2021[/column][/columns]
Dit tiende en laatste deel bevat de albums De Hemelse vrede, De bol van Timotheus en Zilveren tranen. Verder heeft dit deel weer een dik dossier en tekent Dirk Stallaert een kortverhaal waarin hij ietwat schertsend zijn relatie met Sleen beschreef.
In De bol van Timotheus wordt er al voorgesorteerd op dat wat gaat komen. Het afscheid van Nero, het einde van eindeloos. Het gaat je duizelen wanneer je bedenkt hoe de wereld van 1947 eruit zag en hoe de wereld van 2002 was. Een van de weinige constanten in die 55 jaar was het verschijnen van Nero. De noeste held die bijna elk avontuur in zijn zetel begint en elk avontuur eindigt met een wafelenbak. Voor deze bespreking lichten we het laatste album eruit omdat dit voor een belangrijk deel de charme laat zien van Nero.
Zilveren Tranen
Het is middernacht wanneer enkele bekende slechteriken richten het Gentse Belfort sluipen. Het zijn Pietje de Dood, Hela de heks, Ratsjenko, Matsuoka en de gangster Ricardo. Ze zijn uitgenodigd door Geraard de Duivel voor een samenkomst. Deze slechteriken gaan nog één keer proberen om Nero en de zijnen eronder te krijgen. En wat is er dan beter dan een heuse team-up?
Als de slechteriken uit hun holen kruipen, dan spreekt het voor zich dat er ook wat goeieriken terug zullen keren. Er zijn heel wat cameo’s van bekende figuren uit eerdere albums. Bompa Nero komt langs, Leo de Beo, Jean-Luc Dehaene. Ze zijn er allemaal bij. En natuurlijk de engelbewaarster van Nero die zilveren tranen plengt.
Het is een bonte kermis waarin twee partijen elkaar naar het leven staan en waar de afloop duidelijk is. Het is een plezierig theater van het sentiment waarmee deze reeks recht wordt aangedaan. Een mooie, bitterzoete afsluiting.
Punten en komma’s voor Nero: De Stallaert Jaren
Het dossier is een zeer interessant werkje. De schrijvers Noël Slangen en Yves Kerremans gaan uitgebreid in op de laatste dagen van het dagbladverschijnsel in de krant en in albumvorm. Er werd in de voorbije jaren en in tal van Facebook-groepen gespeculeerd over de redenen van het afscheid. En daar wordt nu een licht op geworpen.
Marc Sleen was van gevorderde leeftijd en wilde zelf stoppen met de serie. Hoewel de oplage van de albums om en nabij de 5000 exemplaren circuleerde, een fractie van wat het was, was de strip een graag geziene gast in de krant. Er is diverse malen sprake geweest van het feit dat Dirk Stallaert de reeks kon overnemen.
Uiteindelijk besloot Sleen om dit niet te doen. Hoewel het een goed recht is van de man, kun je jezelf als lezer niet aan de indruk onttrekken dat het bij tijd en wijlen ook wat beledigend voor Stallaert moet zijn geweest.
Als je kritisch kijkt naar deze integraal, dan zie je het fijne van de reeks. Je ziet ook de zwakte. Sleen heeft een respectabel aantal jaren aan Nero gewerkt. Maar je ziet toch dat veel albums verhaaltechnisch vooral productiewerk zijn. Er zijn de nodige uitschieters maar minstens zoveel albums waarvan je het verhaal al bent vergeten wanneer je de laatste pagina omslaat. Dat kun je de man niet kwalijk nemen omdat iedereen moet schrapen voor inspiratie wanneer je zolang de verhalen schrijft voor een serie.
Wat nooit teleurstelt, is het tekenwerk van Dirk Stallaert. Zijn werk is nog mooier in zwart-wit. De decors hebben meer diepte dan het werk van Sleen. De figuren ogen wat diverser van lichaamsbouw. Hij overtreft de meester maar laat hem wel in zijn waarde.
De tijd van Nero is geweest. Toch is het een serie die niet vergeten zou mogen worden. Het is een prachtig tijdsdocument.
Nero: De Stallaert Jaren 10 is te koop bij bol.com.
