The Last of Us Part I review: duur meesterwerk

The Last of Us was in 2013 de zwanenzang van een consolegeneratie en een van de beste games op PS3. Het was emotioneel en bikkelhard. De kortere uitbreiding Left Behind gaf in 2014 wat meer achtergrond bij het verhaal. Ook kwam dat jaar al heel snel de Remastered op PS4 uit met iets betere graphics en een hogere frame rate. Nu kunnen we op de PS5 het originele spel én Left Behind in nog meer pracht en praal spelen. Omdat het vervolg de naam Part II kreeg in 2020 heeft deze remake de naam The Last of Us Part I gekregen. Met de tv-serie met Pedro Pascal en Bella Ramsey in het vooruitzicht is de keuze om een remake uit te geven natuurlijk niet zo slecht of onvoorspelbaar. Is het nog steeds een meesterwerk? Maken de updates op grafisch vlak het de moeite waard om het opnieuw te spelen? En wat met het heel stevige prijskaartje? Geekster nam een rugzak en gasmasker en testte het voor jullie uit.

Homo homini lupus

The Last of Us Part I begint eerst met een korte maar beklijvende proloog in 2013 en gaat dan een goede twintig jaar later verder. Dankzij een cordycepsplaag die je als een zombie-apocalyps kan zien, is heel de wereld volledig veranderd. Het spel toont wat een individu doet om te overleven wanneer de gekende zekerheden, comforten, barrières, wetten, normen en waarden verdwenen zijn. Onschuld is ver te zoeken of verdwijnt gaandeweg. Kan je nog anderen vertrouwen? Hoever wil je zelf gaan? Geldt enkel het recht van de sterksten? The Last of Us Part I is niet zo hard als het vervolg maar is toch nog bij momenten (zoals in die proloog) keihard. Gelukkig is er hier en daar ruimte voor warmte, emotie en humor. Sommige momenten, zoals het einde, blijven negen jaar na datum nog steeds voor kippenvel zorgen.

Wanneer de verbitterde smokkelaar Joel opeens de opdracht krijgt om een assertief tienermeisje weg te smokkelen, komt hij terecht in een tocht die zijn leven alweer helemaal op zijn kop zal zetten. Hij moet terug leren om menselijker te zijn en een beetje empathie voor anderen te tonen in plaats van enkel te willen overleven. Het is ook een dadgame en een verhaal over een found family: Kan Joel na een zwaar verlies zijn hart terug openen voor de op dit moment nog relatief jonge en onschuldige Ellie en de stap maken van overleven naar beschermen en zelfs graag zien? De relatie tussen Ellie en Joel blijft een van de grootste triomfen van het spel. In het kortere maar absoluut schattige, emotionele en dramatische Left Behind leren we daarnaast nog meer over Ellie en haar verleden. Beide avonturen zijn het absoluut waard om te (her)beleven.

Sluipen, schieten en knuffelen

De gameplay van The Last of Us Part I is voor het overgrote deel helemaal hetzelfde gebleven, dus bepaalde vernieuwingen uit Part II zoals op de grond gaan liggen of het ontwijken van melee attacks en dan terugslaan zitten er niet in. Je moet nog steeds in third person in verschillende omgevingen sluipen, schieten, knuffelen, steken en nog veel meer om je een weg te banen doorheen zowel menselijke vijanden als Infected. De mensen communiceren (meer dan in het originele spel) met elkaar en zullen je proberen in de flank aan te vallen. De Infected komen dan weer als een horde op je afgestormd en komen in een klein aantal verschillende soorten, waarbij de “normale” Runners en de blinde maar zeer dodelijke Clickers (die je opsporen via geluid) het meest zullen voorkomen.

In ieder geval is het bijna altijd eerst een goed idee om zoveel mogelijk te sluipen en het aantal vijanden te verminderen, want veel schade kan je niet verdragen. Daarbij hoort de listening mode, waardoor je de silhouetten van vijanden door de muren kan zien indien ze lawaai maken. Zowel de mensen als de Infected zijn niet zo moeilijk (op de normale moeilijkheidsgraad) om voorbij te komen, maar je moet je momenten uitkiezen en zal toch wel een hoop adrenaline voelen terwijl je een vijand wurgt en hoopt dat de anderen het niet zien. Om je te helpen dit allemaal te overleven, dien je tijdens (meestal) rustigere momenten op zoek te gaan naar allerlei grondstoffen en wapens om de gevechten of sluipsecties doenbaar te maken. Hiermee craft je bijvoorbeeld med kits of molotov cocktails, of kan je je wapens of bepaalde eigenschappen (zoals hoe goed je kan luisteren of hoeveel health je hebt) verbeteren.

Complete immersie

Is er qua gameplay dan toch iets nieuws? Op de snellere laadtijden na zijn ook sommige animaties uit Part II overgenomen, zoals wanneer je je wapens verbetert aan een werkbank. Het is in The Last of Us Part I ook wel gemakkelijker om langs vijanden te sluipen dan vroeger, want in plaats van je meteen te zien werken ze met de awareness meter. Aan de andere kant is de algemene AI wel verbeterd (zowel van vijanden als bondgenoten). Ellie of andere kompanen proberen zichzelf zelfs te verstoppen voor vijanden deze keer in plaats van midden door een gevechtszone te lopen! Voor wie geen zin heeft om er walkthroughs bij te nemen zijn er trouwens per hoofdstuk twee activity cards (een voor je gewone vooruitgang en een voor de collectibles).

Een van de grootste veranderingen is echter de keuzevrijheid om een heleboel kleine zaken aan te passen. Net zoals Part II heeft The Last of Us Part I een bijzonder grote hoeveelheid accessibility options (nu nog meer dan ooit!) en toont Naughty Dog nog maar eens waarom zij op dat vlak de heer en meester zijn en door andere ontwikkelaars zouden moeten gevolgd worden. Naargelang je voorkeur of je fysieke nood kan je heel je UI aanpassen, kleurcontrasten inschakelen of de grootte of kleur van de ondertitels aanpassen, bepaalde delen van het scherm vergroten, button mashen veranderen in ingeduwd houden, je moeilijkheidsgraad van naald tot draad instellen en nog veel meer. Je kan zelfs (vermoedelijk voor mensen met visuele beperkingen) de cutscenes letterlijk laten vertellen (door een redelijk houterige stem). Na een tijdje spelen unlock je ook de mogelijkheid om verschillende bonussen zoals one shot kills of oneindig veel crafting materials vrij te spelen zodat een tweede of derde playthrough sneller gaat. Ten slotte kan je na een eerste playthrough ook een speed run-mode of een permadeath-mode activeren, voor wie zo snel mogelijk doorheen het spel wil gaan of heel veel vertrouwen in de eigen overlevingskansen heeft.

Dé echte innovatie aan The Last of Us Part I is echter het gebruik van de DualSense van de PS5. Zoals verwacht zorgen de haptic feedback en adaptive triggers ervoor dat je immersie veel groter is en je helemaal ondergedompeld wordt in de sfeer van het avontuur. Door de grootte van de trillingen aan te passen aan alles wat er gebeurt of waar je komt, maken de haptics zich weer kenbaar. Bij de adaptive triggers is er geen alt-fire functie zoals in Returnal of Ratchet and Clank, maar krijg je als je je normale wapens trekt veel weerstand in de linkertrigger. Je wapens gebruiken doe je namelijk best niet zomaar overal, maar moet een doordachte keuze zijn. Je boog is dan weer lichter, dus komt de weerstand pas in de rechtertrigger nadat je hem begint op te spannen met je rechterhand. Elk wapen heeft dan eenmaal je het gebruikt ook een terugslag in de trigger. Naughty Dog is echter nog verder gegaan en probeerde iets nieuws uit: je kan (vooral voor als je gehoorproblemen hebt) ook een functie aanzetten om haptics te voelen bij dialogen, zodat je zo ook de intensiteit ervan kan voelen. Dit is mooi, maar de meeste spelers zullen het waarschijnlijk niet opzetten (of zeker niet met de hoogste trillingsgraad) want als je geen gehoorproblemen hebt, kan dit wat afleidend aanvoelen. Of je die laatste functie nu inschakelt of niet, de DualSense is in heel het spel schitterend gebruikt.

Technische triomf

Als grootste troef trekt The Last of Us Part I uiteraard de verbeterde graphics. Het is een remake voor de PS5, en dus ziet alles er veel beter uit dan in 2013 of 2014. Maar ook voor een PS5-spel staat Part I op een hoog niveau. Naughty Dog toont met dit spel nog maar eens waarom zij de absolute meester zijn in motion and facial capture en voice acting. De subtiliteit in gelaatsuitdrukkingen is nog steeds van topniveau, en er zijn meer details te zien dan ooit in een wereld die ook in 2013 al indrukwekkend was. Het is wel grappig dat dankzij de verbeterde graphics bepaalde elementen er toch een beetje anders uitzien, zoals het geval is bij Ellie of bij een aantal details in de wereld. Ook heeft bijvoorbeeld de shiv een ander uiterlijk gekregen: het is geen veel te groot geïmproviseerd mes meer, maar een roestige puntige staaf met een handvat. Verder kan je zoals in de voorbije Naughty Dog-games nu ook een hoop verschillende render modes activeren om je spel een volledig andere sfeer te geven en kan je het uiterlijk van Ellie en Joel aanpassen. Er zijn reflecties (voornamelijk van elementen uit de omgevingen), maar omdat de meeste ramen mat (of gebroken of afgedekt met hout) zijn en het water vaak brak is, konden wij Joel tijdens het spelen eigenlijk nergens gereflecteerd zien. Echte ray-traced reflections van de personages waren dus niet echt merkbaar.

Je kan zoals bij veel games op PS5 kiezen tussen fidelity mode en performance mode, maar deze keuze lijkt ons niet zo moeilijk. Fidelity mode is er vooral voor wie een 4K-scherm heeft, maar de FPS target is slechts 30. Ga dus voor de zeer vlotte 60 FPS performance mode voor Dynamic 4k, 1440p en 1080p. Als je televisie het ondersteunt kan je de frame rate ook wel unlocken. Uiteraard kan je je in de photo mode ook uren bezighouden met het nemen van leuke of gruwelijke kiekjes.

Nog een troef van de PS5 is de 3D audio. Geloof ons, Clicker sections worden nog erger als je hun bloedstollende geklik overal rondom je heen (of boven of onder je!) hoort. Wanneer je in een rustiger stuk wandelt, weet je steeds waar Ellie zich bevindt als ze geluid maakt zonder dat je je camera moet draaien. Uiteraard is de voice acting van topniveau en bezorgt de subtiele soundtrack van Gustavo Santaolalla ons vooral bij zijn rustige gitaarmomenten kippenvel.

The Last of Us Part I en de waarde van geld

Wij hebben nog nooit een score gegeven op basis van prijs en zullen dat nu ook niet doen. Dit spel verdient overduidelijk een dikke 5/5, maar is The Last of Us Part I 70-80 euro waard (naargelang waar je het koopt) voor een remake te zijn die zich vooral op immersie inzet en niet veel nieuws qua verhaal of gameplay biedt? Hmmmmm. 

Als je het al gespeeld hebt en niet om betere graphics of DualSense-functies geeft, lijkt het niet je beste optie te zijn. Wie het schitterende verhaal nog niet meegemaakt heeft of wie het al kent maar wél de prachtige graphics, de immersie van de DualSense implementaties, de motion and face capture en de voice acting wil beleven kunnen we het natuurlijk wel aanraden (hoewel het nog steeds heel duur is, zeker als de PS5 ook nog eens 50 euro zal opslaan). Jammer genoeg zit de schitterende multiplayer mode Factions er niet bij in deze remake, maar dit komt omdat Naughty Dog Factions 2 later waarschijnlijk als een standalone zal uitgeven. Ten slotte zijn de accessibility options weer top en zouden ze moeten dienen als een voorbeeld voor andere games.

Hier hebben we voor wie het wil The Last of Us Part I het goedkoopste gevonden.

Geïnteresseerd in The Last of Us of in Uncharted?

• Lees hier waarom The Last of Us Part II schitterend maar bikkelhard is.
• Lees hier onze analyse van gender, geaardheid en seksualiteit in The Last of Us Part II.
• Lees hier onze review van de film van Uncharted.