De zeven vloeken review: een nieuwe Nero

Truienaar Kim Duchateau maakte vorig jaar een hommage aan zijn grote stripheld Nero. In De zeven vloeken loopt het dagbladfenomeen enkele oude bekenden tegen het lijf die zijn bloed wel kunnen drinken.

Het is tegenwoordig moeilijk om nog goed werkvolk te vinden. Dat ondervindt stripheld en dagbladfenomeen Nero aan den lijve wanneer zijn nieuwe huishoudster geen zachtmoedig oud besje, maar een kolerieke toverkol blijkt te zijn. Ongeapprecieerd, ontevreden en onverwijld vliegt de heks op de stofzuiger van de familie Nero door het venster, maar niet vooraleer ze Nero, zijn vrouwtje en Madam Pheip gruwelijk vervloekt. Om de vloek op te heffen, moeten Nero en de zijnen naar de Onderwereld om er zeven andere vloeken te verzamelen (het liefst uitgesproken door gangsters, bandieten, crapuul, galgenaas en ander rapaille) om de vloek te overstemmen. Dat wordt geheid een niet-zo-blij weerzin met zijn grootste vijanden.

Je hoort het al: heerlijk kolderiek, en net die absurditeit is wat een écht Nero-avontuur typeert. Je merkt dat Kim Duchateau een ontzettend grote fan is en zijn Nero’s kent. Niet alleen duiken er te pas en te onpas oude bekenden op in De zeven vloeken, zoals bijvoorbeeld de groene gravin, Jan Spier of Matsuoka, maar Kim heeft zich duidelijk ook het Sleeniaans jargon eigen gemaakt: “teergeliefde vader”, “dat is wetenschappelijk niet verantwoord”, … Dat soort dingen. Net als in de albums van Sleen is ook maatschappijkritiek niet ver weg. Zowel binnenlandse als buitenlandse politici moeten het daarbij ontgelden. Zo toont premier Michel onze helden de kelderkamer waarin zich het letterlijke gat in de begroting bevindt en lopen Donald Trump en Kim Jong Un keuvelend over kernwapens door de onderwereld.

Wat niet typisch Sleeniaans, maar volledig “Duchateauniaans” is, is de tekenstijl. Hoewel de twee natuurlijk wel gelijkenissen vertonen, draagt De zeven vloeken grafisch overduidelijk de stempel van Kim. Dat maakt de vele knipogen en easter eggs nog een stuk leuker, want zo kunnen we zijn interpretatie van een hele resem iconische en minder iconische Nero-personages aanschouwen.

België telt heel wat iconische strip-personages, maar daar zijn er de laatste jaren helaas weinig bijgekomen. Het is tegenwoordig dan ook erg courant om deze klassieke personages nieuw leven in te blazen, gezien de financiële risico’s voor de uitgeverij beperkt blijven. De meest in het oog springende manier om dat te doen is de radicale herinterpretatie, zoals Amoras en Red Rider dat deden. Kim toont aan dat het ook anders kan, namelijk door je volledig in de traditie in te schrijven en in plaats van een atypisch, net een heel erg typisch verhaal van die klassieke stripreeks te maken. We denken graag dat Marc Sleen zich rot zou amuseren bij het lezen van De zeven vloeken. Kim raakt namelijk alle juiste snaren en hoewel dit album slechts een hommage is en Sleen zelf de verderzetting van de reeks Nero na zijn dood afkeurde, zouden we best graag nog wat meer Nero-avonturen op z’n Kims zien.