Suske en Wiske: De sonometer review

Van 1948 tot 1959 maakte Willy Vandersteen, los van zijn dagelijkse productie voor de kranten, ook enkele Suske en Wiske-verhalen voor het weekblad Kuifje. Deze acht verhalen maakten van hem een betere stripmaker. Ze zouden uiteindelijk een tijdlang worden uitgegeven onder het label ‘De blauwe reeks’.  Na oneindigheid met Hergé stapte Vandersteen op en kwam er een einde aan de periode bij het blad voor de jeugd van 7 tot 77 jaar.
Schrijver: Willy Vandersteen, François Cortegianni
Tekenaar: Dirk Stallaert
Uitgever: Standaard Uitgeverij
Aantal pagina’s: 56
Prijs: €7.99
Verschijningsdatum: 4 november 2020

Er waren altijd verhalen over een negende album dat onafgewerkt op de plank zou liggen. Het verhaal was getiteld De Sonometer en ging over geluidsoverlast. In boeken die over de tekenaar verschenen, wilden er nog weleens wat plaatjes verschijnen van dit onafgemaakte album. Niemand had verwacht dat dit verhaal zou worden afgerond. Tot nu.

Terug naar 1959

In 2020 vieren we natuurlijk het 75-jarig jubileum van Suske en Wiske. Standaard Uitgeverij benaderde Dirk Stallaert en de Franse scenarist Francois Cortegianni om een album te maken met als uitgangspunt het onafgemaakte opzet van dit verhaal.

Het begint allemaal met een verkeerd bezorgd pakketje bij Lambik. Samen met Suske en Wiske brengt hij het apparaatje naar de rechtmatige eigenaar, een zekere professor Tellenbol. Eenmaal aangekomen bij het huis van de professor stuiten onze vrienden op een inbreker die nogal handig is in de Oosterse gevechtssporten. Toch weten ze hem te verjagen.

Professor Tellenbol komt juist op dat moment aangewandeld. Na een korte kennismaking vertelt hij waar het apparaatje voor dient. Het is een onderdeel van een nieuwe uitvinding genaamd de sonometer. Het spreekt voor zich dat de Japanse schurken terugkeren waarna dit avontuur zich zal voortzetten in Tokio.

Dirk Stallaert is een koning

Hoewel het verhaal van De Sonometer wat bleekjes afsteekt tegenover zijn voorgangers kun je niet hetzelfde zeggen over het tekenwerk. Als lezer had je sowieso niet te klagen over het tekenwerk van de blauwe reeks. Toch slaagt Dirk Stallaert erin om Vandersteen te doen vergeten. Stallaert imiteert niet alleen de stijl van de meester. Hij slaagt er ook in om hem te overtreffen.

Een goed voorbeeld hiervan zijn de interessante perspectiefjes die hij soms kiest. In positieve zin valt de scène op waarin Lambik wordt aangereden door een auto. Sommige scènes, en dan met name die in Japan, doen af en toe wat denken aan het werk van Edgar. P Jacobs. Waarschijnlijk is hier bewust voor gekozen, omdat Blake en Mortimer generatiegenoten waren van Suske en Wiske. Een soort verkapt eerbetoon.

Als je het werk van Stallaert vergelijkt met de stroken van De Sonometer die Vandersteen zelf tekende dan valt op dat Stallaert vooral zijn eigen weg heeft gekozen. Op zich is dat eigenlijk wel een goed teken dat hij niet slaafs de lijntjes heeft gevolgd die zijn voorganger had uitgestippeld.

Het is geen goed Suske en Wiske-jaar

Helaas kun je niet het zelfde zeggen van het verhaal. François Cortegianni is ongetwijfeld bekend met de roemrijke geschiedenis van het weekblad Kuifje. Toch heeft hij als Fransman onvoldoende voeling met de specifieke cultuur die hoort bij Suske en Wiske. Dat gaat namelijk verder dan alleen begrijpen wie de personages zijn. Daarom is het onbegrijpelijk dat men bij Standaard Uitgeverij er niet voor gekozen heeft om het scenario te laten schrijven door een Belg. Zelfs een Nederlander zou in dit geval een beter alternatief geweest zijn dan Cortegianni.

Suske en Wiske verpersoonlijken het gevoel van de lage landen. En dat gevoel is iets wat heel erg gemist wordt in dit album. De verwijzing naar een manga-grootmeester is flauw en de personages zijn niet te herkennen als de helden die onze hartjes al 75 jaar verwarmen. Voor de echte verzamelaar zal dat niet uitmaken. Voor hem of haar is dit album een blauw steentje in een grote rode muur vol Suske en Wiskes. Voor mensen die iets verder kijken dan hun neus lang is, zal dit album toch een beetje pijn doen. Het ziet eruit als een Suske en Wiske-verhaal maar dat is het eigenlijk niet. Wat dat betreft kun je dit album in één adem noemen met De preutse prinses.

Je kunt eigenlijk zeggen dat 2020 geen goed jaar is geweest voor de liefhebber van deze klassieke Vlaamse familiestrip. De eerbetonen aan Willy Vandersteen waren ondermaats. Het zal voor de verkoopcijfers niet uitmaken. Toch zou ik, wanneer ik de achterkleinzoon Vandersteen was, wel een vak gaan leren. Want het ziet er wel naar uit dat de rek van de erfenis van zijn overgrootvader er toch een beetje uit is.