We zijn over de helft van het jaar en daarom blikken we terug naar het beste wat we al in de cinema hebben gezien.
Hoewel televisieseries ons iets te veel uit de bioscoop weghouden, blijven we geraakt worden door wat er op het witte doek afspeelt. Onze redactie stak de koppen samen om onze favoriete films van het jaar tot nu toe op te lijsten. En dat lijstje is divers. Baanbrekende horror, ingetogen liefdesdrama’s, epische blockbusters, coming of age-vertelsels en zelfs een stukje geschiedenisdocumentaire: het passeert allemaal de revue.
Us
Met Us heeft Jordan Peele definitief een eigen horrorsoort uit de grond gestampt. De tot in de puntjes uitgewerkte symboliek uit Get Out, een aanklacht tegen slavernij en liberaal racisme, laat de filmmaker achterwege. In de wereld waar een familie oog in oog komt te staan met moordlustige dubbelgangers van henzelf primeren de sfeer en de vertolkingen. Lupita Nyong’o en haar dubbelrol bezorgen me nog steeds slapeloze nachten, net zoals enkel de gedachte aan de herwerking van I Got 5 On It me nog rillingen bezorgt. (Matti)
Avengers: Endgame
Na 22 films in het Marvel Cinematic Universe was dit de film die een einde moest breien aan de Infinity Saga die 10 jaar geleden begonnen was. Het waren torenhoge verwachtingen om in te lossen en wonder bij wonder kon Endgame die dan nog inlossen ook. Nadat de helft van de wereld tot as herleid werd door Thanos moeten de overgebleven Avengers een manier zien te vinden om dat ongedaan te maken. Na 5 jaar komt de oplossing als aanzet van Scott Lang en uitgedokterd door Tony: de groep keert terug in de tijd om de stenen te bemachtigen en de Snap terug te draaien.
Met inside jokes, callbacks, spektakel maar vooral veel veel emoties plukt Marvel de vruchten van hun geduld dankzij een conclusie die de trouw van de fans beloont en voor velen een van de beste films van het jaar zal worden. En ik ben er redelijk zeker van dat die ene scène (begint met een P) de reden is waarom ik ogen heb gekregen. Filmmoment van het jaar zal wellicht geen overdrijving zijn. (Jana)
The Favourite
Yorgos Lanthimos is een van de meest originele en inventieve regisseurs van het moment, en ook zijn derde film is een voltreffer. Wij waren bij de gelukkigen die de film al te zien kregen op Film Fest Gent vorig jaar. Daarna was het wachten tot januari om in de wereld van dit koninklijk kostuumdrama te duiken. In The Favourite strijden twee hofdames om de liefde van Queen Anne en de invloed die de positie met zich meebrengt.
Het resultaat is een verrassend grappige, flitsende en atypische historische film die ook nog eens emotionele diepgang en een boodschap heeft. Als dat alles nog niet genoeg is, koos Lanthimos een schitterende cast. Olivia Colman won een Oscar voor haar vertolking van Queen, en ook Emma Stone en Rachel Weisz konden op bakken lof rekenen. Helemaal terecht, want deze film is hun talent meer dan waardig. (Elien)
Godzilla: King of the Monsters
Als de eerste Godzilla-film uit 2014 een oefening was in hoeveel tevredenheid terughoudendheid kan opleveren, dan is zijn vervolg een oefening in hoeveel monstergeweld je in een paar uur film kan proppen. Godzilla: King of the Monsters laat het titelmonster schitteren in epische gevechten, met nieuwe vijanden én bondgenoten. De menselijke kant pakt deze keer meer dan in de vorige film, maar meeleven doe je vooral met onze geliefde hagedis en zijn strubbelingen.
King of Monsters is éxact wat een Godzilla-film moet zijn, niet meer en niet minder. En nu kunnen we reikhalzend uitkijken naar de clash tussen hem en King Kong. (Matti)
Eight Grade
Ik had nooit verwacht enthousiast te schrijven over een coming of age-film en toch is Bo Burnham er met Eight Grade in geslaagd iets los te weken. Na zijn comedy specials what. en Make Happy meerdere keren te bekeken hebben, was ik verrast te horen dat Burnham het verhaal van een tienermeisje had geschreven voor zijn debuutfilm en het meteen ook zou regisseren.
In anderhalf uur tijd leer je Kayla Day (Elsie Fisher) kennen, een meisje in de achtste graad (Amerikaans equivalent van het tweede middelbaar) dat op het punt staat om naar high school te gaan. Ze geeft graag advies via haar YouTube-kanaal maar heeft meer moeite om het zelf te volgen. Haar alleenstaande vader Mark Day (Josh Hamilton) doet er alles aan om betrokken te zijn, wat niet gemakkelijk is met een kind op die leeftijd. Op school is ze maar schuchter, maar probeert ze stelselmatig meer uit haar schulp te komen.
Burnham slaagde erin het gevoel van deze vreemde periode in opgroeien te schrijven op een empathische manier. Het voelt écht aan, wat wordt versterkt door de fantastische acteerprestaties. Weinig films weten zo goed het gevoel weer te geven van de vreemde, eerste tienerjaren. Nu hopen dat de volgende film van Burnham in België meer aandacht krijgt dan Eight Grade. (Yorick)
If Beale Street Could Talk
Nog zo’n filmmaker die iets losmaakt in zijn publiek is Barry Jenkins. Hij zet in zijn opvolger voor Moonlight de liefde tussen een jong koppel, Trish en Fonny, centraal. Van hun beloftevolle toekomst blijft weinig over wanneer hij in de gevangenis terechtkomt voor een valse beschuldiging van verkrachting. Zij blijft achter met een baby op komst. De familie van het koppel doet er alles aan om de twee te herenigen, en doorheen dat proces zien we welk leven Trish en Fonny hebben opgebouwd.
If Beale Street Could Talk is gebaseerd op het gelijknamige boek van James Baldwin en kabbelt aan een rustig tempo voort. Daardoor ligt de nadruk op de personages, de schitterende vertolkingen en de prachtige beeldvorming en muziek. Deze film kan menig cynisch ingesteld mens in de liefde doen geloven. (Elien)
Toy Story 4
Negen jaar na de laatste film breide Pixar een vervolg aan hun meest succesvolle reeks. Was die film echt nodig? Nee. Maar is hij toch goed? Jazeker. Een paar jaar na Toy Story 3 zijn Woody en zijn vrienden het speelgoed van Andy z’n zusje. Woody zelf is minder populair dan vroeger maar dat probeert hij niet aan zijn hart te laten komen. Wanneer Bonnie voor het eerst naar school gaat, moet ze haar speelgoed achterlaten en nieuwe vrienden maken. Dat doet ze letterlijk want na de eerste schooldag brengt ze Forky mee naar huis. Hij is haar nieuwe favoriet maar hij wil niks liever dan in het vuilnis springen. Als het gezin op vakantie trekt neemt Woody het op zich om Forky van zichzelf te redden en Bonnie tevreden te houden.
Zoals altijd is deze Toy Story leuk voor kinderen en uiteindelijk hartverscheurend en confronterend voor volwassenen. Een van de redenen is Tom Hanks z’n onverwoestbare stemmenwerk als Woody. (Jana)
Booksmart
Actrice Olivia Wilde ontpopt zich als regisseur om in de gaten te houden met haar straffe debuutfilm Booksmart. Amy en Molly zijn beste vriendinnen en op weg naar een mooie universiteit. Maar wanneer Amy ontdekt dat alle leerlingen die niks anders leken te doen dan feesten, ook naar een goeie unief kunnen, beseft ze dat ze een leuke tijd aan zich voorbij hebben laten gaan. Daarom willen de twee hun laatste avond voor de diploma-uitreiking eens goed de bloemetjes buitenzetten. Met alle gevolgen vandien.
De schrijvers kozen ervoor om de strebers de hoofdrol te geven en ze nog eens driedimensioneel te maken ook. Ik herkende mij alvast erg in de personages en hun prachtige vriendschap. Dat samen met de goeie humor en hippe soundtrack zorgen voor een mooi coming-of-ageverhaal. (Jana)
Midsommar
Ari Aster volgt zijn straffe debuut Hereditary op met een masterclass in sfeer. Na een tragische gebeurtenis in haar familie gaat Dani mee naar Zweden met haar redelijk waardeloze vriendje en zijn vrienden. Een van hen is daar namelijk geboren en keert elk jaar terug voor de midzomervieringen. Al snel blijkt dat deze vieringen niet zijn wat ze lijken.
Veel schrikmomenten zitten er niet in de film maar toch kwam ik met een gevoel van shock buiten. Aster creëert zo goed een onbehaaglijke sfeer en stelt daar de mooiste shots tegenover. Eigenlijk is de film een parabel over toxische relaties. Florence Pugh schittert in de hoofdrol en zij alleen al is een reden om te gaan kijken. (Jana)
Apollo 11
Om naar een documentaire te gaan kijken in de cinema moet het onderwerp je echt liggen. In het verjaardagsjaar van de maanlanding heeft Apollo 11 dat alvast mee, zowel voor mensen die het zich nog herinneren als zij die alleen de grote lijnen meekregen.
De documentaire van Todd Douglas Miller volgt dan ook de hele reis, van het moment waarop de raket naar het platform gebracht wordt tot het moment waarop het schip terug landt in de zee. Daartussen zien we zeldzame beelden die naar een prachtig IMAX-formaat hersteld zijn en krijgen we meer uitleg bij de manoeuvres die de bemanning moet uitvoeren. Wanneer hét grote moment dan daar is, heb je al zo veel bijgeleerd dat je de omvang van hun prestatie eindelijk kan begrijpen. (Jana)
Can You Ever Forgive Me?
Deze indie is bij ons helaas heel erg onder de radar gebleven, maar is de moeite waard om op te zoeken. Melissa McCarthy brengt de beste vertolking van haar carrière als Lee Israel, een auteur van biografieën die haar inkomsten telkens ziet dalen. Om relevant te blijven, gebruikt ze haar inzicht in legendarische acteurs en hun persoonlijkheden om valse brieven van hun hand op te stellen en te verkopen. Maar bovenal is Can You Ever Forgive Me? een portret van eenzaamheid. Zowel bij Lee als Jack, de man van wie ze niet wil toegeven dat hij haar enige vriend is, gespeeld door de geweldige Richard E. Grant.
Het empathische scenario en de melancholische maar bijna huiselijke sfeer maken deze film een pareltje. Een pluim op de hoed van regisseur Marielle Heller. Zij scoorde eerder al met The Diary of a Teenage Girl en binnenkort samen met Tom Hanks onze traanklieren aanspreekt in A Beautiful Day in the Neighborhood. (Elien)
