Wat mogen we auteurs tegenwoordig dankbaar zijn. Zij zorgen ervoor dat we af en toe nog eens wegkijken van de alomtegenwoordige schermen in ons leven. En steeds meer hevelen ze hun kwaliteit er zelfs naar over. Na Gone Girl, Big Little Lies en Sharp Objects is er opnieuw een serie gebaseerd op boeken die ons heerlijke tv voorschotelt. We keken naar de eerste aflevering van Killing Eve op de BBC.
Het pad van MI5-agente Eve kruist zich met dat van huurmoordenares Villanelle, met alle gevolgen vandien.
Eve Polastri (Sandra Oh, Christina uit Grey’s Anatomy) is een Amerikaanse expat die hunkert naar een spannend spionnenleven, maar het voorlopig moet doen met een nogal saaie bureaujob bij de Britse inlichtingendienst MI5. Ook in haar huwelijk lijkt de sleur binnen te dringen. Wanneer Eve patronen – of eerder het gebrek daaraan – begint te zien in een aantal zaken, vermoedt ze dat er een nog onbekende huurmoordenares aan het werk is. Haar werkgevers hebben er helaas weinig oren naar.
Wanneer het pad van Eve zich toch kruist met dat van de huurmoordenares met codenaam Villanelle (de relatief onbekende Jodie Comer), blijft dat niet zonder gevolgen. Een kat- en muisspel tussen de twee vrouwen gaat van start. Villanelle is een Russisch, maar spreekt al vier talen in de eerste aflevering. (Hoera, anderstalige mensen die in hun eigen land niet enkel Engels spreken! Dat gebeurt echt nog veel te weinig. Ofwel is dat beroepsmisvorming, als taalkundige.) Villanelle is charmant en ogenschijnlijk the girl next door, maar snel, meedogenloos en weinig empathisch. Ze heeft ook een vlijmscherp soort humor: ze veinst zelfmoord door drank en pillen wanneer haar handler (Kim Bodnia, Martin uit The Bridge) haar een bezoek brengt. Een speciaal geval.
Maar dat is Eve uiteindelijk ook. Want ze blijkt niet gewoon een goede agente te zijn, ze is gefascineerd door vrouwelijke geweldplegers. Vooral over het waarom, en wat hen zover drijft. Ze is ook niet bang om buiten de lijntjes te kleuren bij het uitoefenen van haar job. Dat brengt haar al snel zowel diep in de problemen als op het pad naar succes. Cruciaal daarbij zijn haar collega’s. De makers (voornamelijk vrouwen) hebben er daarbij voor gekozen om twee van de belangrijkste mannelijke personages uit de boeken van Luke Jennings te laten vertolken door vrouwen. De assistente van Eve, spring-in-‘t-veld Elena (Kirby Howell-Baptiste), die maar al te graag meegaat in Eves plannetjes, en de laconieke leider van het team, Carolyn (heerlijk vertolkt door Fiona Shaw, tante Petunia uit Harry Potter). Het team wordt vervolledigd door oude rot Bill (David Haig), de overste en vertrouwenspersoon van Eve.
De blijfkracht van Killing Eve is dan ook grotendeels te danken aan het script.
De serie wordt geweldig gedragen door Sandra Oh en Jodie Comer. De opzet van twee spionnen die elkaar achterna zitten is niet bijster origineel, maar krijgt een nieuwe dimensie omdat het gaat om twee vrouwen. James Bond hebben we al genoeg de slechterik zien opjagen. De dynamiek hier is interessant net omdat we die zelden te zien krijgen.
De blijfkracht van Killing Eve is dan ook grotendeels te danken aan het script. Creatieve duizendpoot Phoebe Waller-Bridge maakte onlangs furore met haar komische serie Fleabag, die ze schreef en waarin ze het hoofdpersonage speelde. De serie zelf lag me niet zo, maar ik ben wel fan van de schrijfstijl die Waller-Bridge hanteert. Bij Killing Eve nam ze het voortouw om de boeken om te zetten naar een serie. Ze schreef vier van de acht afleveringen in het eerste seizoen. Waller-Bridge werd genomineerd voor een Emmy voor het scenario van de eerste aflevering, en dat is geen verrassing. Killing Eve is een stuk grappiger dan ik verwacht had, maar het werkt met de soms duistere scènes omdat de humor komt van de personages en niet van de situaties. De manier waarop Waller-Bridge drama, humor en natuurlijke dialogen verweeft, is bewonderenswaardig. Kijken, dus.
Killing Eve wordt elke zaterdagavond uitgezonden op BBC One en zal nog dit najaar te zien zijn op NPO3.
