Truth Seekers review: Ghostbusters op zijn Brits

Truth Seekers op Amazon Prime Video mist de magie uit de vorige samenwerkingen van Simon Pegg en Nick Frost. De aangename horrorkomedie vol geeky verwijzingen heb je wel in een oogwenk uitgekeken.

De term horrorkomedie is misschien te sterk uitgedrukt: Truth Seekers is even eng als Stranger Things, nooit zo grappig als een Edgar Wright-film met Pegg en Frost. Maar de kans is groot dat de charmante spokenjagers je tijdens de acht afleveringen van een halfuurtje helemaal inpalmen.

Truth Seekers is een geestige groeier

Telecomtechnieker Gus (Frost) klust tijdens zijn uren bij als vloggende paranormale onderzoeker. Hij krijgt daarbij de hulp van zijn nieuwe collega Elton John (Samson Kayo), zelf met een aversie tegen spoken, en Astrid (Emma D’Arcy), zelf achterna gezeten door spoken. Het trio wordt aan de zijlijn toegejuicht door de schoonvader van Gus (een heerlijk vuilgebekte Malcom McDowell) en Helen (Susie Wokoma), de zus van Elton John met sociale angst. Een weinig opvallende Pegg met een opvallende pruik vertolkt de baas van het telecombedrijf.

Twee dingen heeft iedereen gemeenschappelijk: charme en een geheim. Truth Seekers besteed geen tijd aan dubieuze helden, aan dat soort heeft 2020 ook geen nood. Achter de glimlach van de aimabele personages zitten verborgen mysteries die als een soort puzzelstukken samenklikken.

Een feest voor geeks

De zelfverklaarde paranormale experts vangen spoken in beeld voor een YouTube-kanaal, compleet met livefeeds en shout-outs. Hun onderzoek neemt soms Scooby Doo-achtige scenario’s aan – hoe echt is alles? – en al snel komen de vloggers terecht in een complot van satanisme en, jawel, 6G-straling. Omgeven door easter eggs naar horrorfilms of het über-Britse Doctor Who probeert en slaagt Truth Seekers erin om relevant te zijn.

Het overkoepelende verhaal van de serie leidt af van de warme vriendschappen en verwijzingen. Het scenario van Pegg, Frost en co-scenaristen Nat Saunders en James Serafinowicz (het duo achter het fletse Sick Note op Netflix) komt te traag op gang voor al zijn ambitie. Achter alle gebeurtenissen moet een mythologie schuilen, een onnodige laag met een magere slechterik die toont dat Truth Seekers meer had kunnen afkijken van Scooby Doo‘s losstaande afleveringen waarin elke keer een ander monster opduikt.

En dan rolt na de cliffhanger de aftiteling van de laatste aflevering en kan ik toch alleen maar denken: waar is mijn vervolg, verdorie?!