Space Force is niet de opeenstapeling van lollen zoals we die intussen kennen van The Office of Parks & Recreation, maar dat waren voorgenoemde reeksen ook niet in hun eerste seizoen. Het heeft echter voldoende potentieel om enthousiast van te worden.
Je voelt dat de kern goed zit. Dat er, om het op zijn Angelsaksisch te zeggen, heart in zit.
Voor zover ik me kan herinneren moet het de eerste keer zijn. Uiteraard hebben we al eerder reeksen gehad die hun wortels vonden in onze realiteit, maar dat zijn meestal evenementen uit het verleden. Space Force moet echter de eerste reeks zijn die gebaseerd is op een beslissing uit onze realiteit en daarmee gaat spelen in de fictie, nog voor de echte versie maar iets van wapenfeit heeft. Hulde voor Greg Daniels (The Office, Parks & Recreation) en Steve Carell, die het potentieel zagen en direct aan de slag gingen.
De vergelijking die ik maakte met The Office is eigenlijk onterecht, maar ik kan het mezelf nog net vergeven aangezien Netflix dit zelf ook zo uitspeelt. Deze reeks staat namelijk op zichzelf en neemt heel weinig over van de typische workplace sitcoms die we kennen van Ricky Gervais of Michael Schür. Van de soundtrack, die met zijn hoopvol patriottisme op verschillende momenten doet terugdenken aan Ron Howards Apollo 13, tot de shots die met de nodige focus en dieptezicht niet zouden misstaan op het witte doek. Het is het dichtste dat we komen tot een cinema-ervaring in lange tijd. Onverwacht, maar zeker welkom.
De grote Steve Carell-show
In Space Force volgen we General Naird (Steve Carell) tijdens het reilen en zeilen van het nieuwe departement. Daarin wordt hij bijgestaan door wetenschapper Dr. Adrian Mallory (John Malkovich), media manager F*ck Tony (Ben Schwartz) en een handvol nevenpersonages. Naast het stresserende werkleven krijgen we ook een blik in het persoonlijke leven van de generaal. Zo maken we kennis met zijn vrouw Maggie (Lisa Kudrow) en dochter Erin, gespeeld door Diana Silvers (Glass, Booksmart).
De personages zijn op zichzelf kleurrijk en boeiend genoeg om voor de nodige humor te zorgen maar vooral Steve Carrell weet je lachspieren het meest op gang te brengen. De andere personages voelen nog te veel aan alsof ze zelf zoekend zijn. Onvolledige mensen die nog te tweedimensionaal zijn of net iets meer dan figurant zijn. Het voelt dan ook nog even heel hard aan als ‘De grote Steve Carell Show’. Of dat positief of negatief is, laat ik volledig aan jou over. Ik ben persoonlijk wel fan van zijn aimabel aura, een beetje de Tom Hanks van de comedy.
Het is uiteraard wel belangrijk om indachtig te houden dat we hier te maken hebben met een kort seizoen. Er is dus zeker ruimte voor nuance want dit seizoen telt maar 10 afleveringen. Met zo’n laag aantal is het sowieso moeilijk om elk personage hun moment te geven. Laat me dus mijn kritiek wat bijschaven en zeggen dat ik liever meer afleveringen had gekregen zodat we verliefd konden worden op alle personages.
Trump kan gemoedsrust vinden in het feit dat er dan toch iets moois uit zijn ambtstermijn vloeit.
Er is echter enorm veel potentieel. Door de polonaise aan stresserende situaties zien we spreekwoordelijke glinsteringen bij elk nevenpersonage. Lichtstralen van potentieel die tijdens kleine momenten, losstaand van de humor, de personages echt menselijk maken. Ik kan niet wachten om een aflevering te hebben waarin Angela Ali (Tawny Newsome) en Dr. Chang (Jimmy O Chang) nog meer naar de voorgrond treden.
Het doet denken aan de eerste afleveringen van Community, waar de personages ook allemaal aanwezig waren, maar nog niet hun potentieel bereikt hebben. Je voelt dat de kern goed zit. Dat er, om het op zijn Angelsaksisch te zeggen, heart in zit. Zelfs met minder schermtijd. Als Netflix genoeg investeert in de reeks, wat duidelijk het geval is als we kijken naar productie, kan dit werkelijk uitgroeien tot een hit.
Moeilijke paden in Space Force
Space Force schuwt de moeilijke paden niet tijdens enkele afleveringen. Niet alleen bespreken ze de gruwels van het sturen van dieren in het heelal, ook durven ze het hebben over niet-traditionele vormen van relaties. Niet bepaald onderwerpen waar onze benen rood uitslaan van al het billenkletsen. Het zorgt ervoor dat de schrijvers zichzelf de uitdaging geven om de koorddans te wandelen tussen zwaarwichtigheid en humor. Een neveneffect hiervan is dat niet alle grappen even goed landen. Het goeie nieuws: ze verbranden zich nooit echt aan hun ambitie.
Ik kan ook niet anders dan me afvragen wat de met kaneel gepoederde president in het Witte Huis zal vinden van deze reeks. Doorheen de aflevering komt POTUS geregeld aan bod, verwijzend naar zijn Twitter-tirades en onredelijke eisen.
Wat het ook moge zijn, Trump kan gemoedsrust vinden in het feit dat er dan toch iets moois uit zijn ambtstermijn vloeit.
Space Force is vanaf 29 mei te bekijken op Netflix.
