Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Big Little Lies is veel meer dan een “guilty pleasure”

Big Little Lies, de meest recente “prestigereeks” van HBO, is vorige zondag geëindigd in de VS (en diezelfde nacht op Play More van Telenet) en zoals we op het internet zeggen: it was everything. De serie is gebaseerd op het gelijknamige boek van Liane Moriarty en geeft ons een blik in het dagelijkse leven van een groep vrouwen in het Californische Monterey. Al deze vrouwen blijken ook nog betrokken te zijn bij een sterfgeval op een trivia night van een school. Waarom is Big Little Lies dan een aanrader, vraag je? We sommen de redenen even op.

Lees ook onze review van seizoen twee!

Het team erachter

De serie werd in het leven geroepen door David E. Kelley, die eerder ook Ally McBeal en The Crazy Ones maakte. Als dat niet echt indruk op je maakt, zijn er nog altijd de executive producers, regisseur en cast. Oscarwinnaars Reese Witherspoon en Nicole Kidman werden uitvoerende producentes. De dames namen ook twee hoofdrollen voor hun rekening en schakelden voor de andere rollen nog een paar getalenteerde acteurs in: Laura Dern, Shailene Woodley, Zoë Kravitz, Alexander Skarsgård en Adam Scott. Jean-Marc Vallée kroop in de regisseursstoel voor alle zeven afleveringen. Eerder maakte hij Dallas Buyers Club en Wild, waarvoor Witherspoon en Dern een Oscarnominatie kregen. De samenwerking wilden ze duidelijk nog eens overdoen.

Big Little Lies heeft de verwachtingen overtroffen

Ondanks die waterval aan talent waren de critici niet echt onder de indruk van de eerste screeners die ze kregen. Een groot aantal mannelijke critici (sorry, maar het is zo) deed Big Little Lies vooral af als verfilmde chicklit, een soort Desperate Housewives met een iets hoogstaandere cast.

We are no closer to knowing who was murdered, or who did it. Some fans may carp that the murder story is secondary and “Big Little Lies” is really about petty female rivalries and how parents will use their children for their own social advancement, but the narrative is devolving into an upscale soap about rich white women and their erotic fantasies and emotional dissatisfactions.
The New York Post

Big Little Lies revolves around a big hot mess of “issues” that adults face. … Unfortunately, Big Little Lies feels a lot like a soapy ABC drama, with nudity. But the endeavor seems to be constantly pushing its take-me-seriously tone and getting in the way of the fun.
The Hollywood Reporter

Ms. Kidman and Ms. Witherspoon are executive producers of “Big Little Lies,” and you can see what they probably thought they had — a sexy mystery-melodrama that would also be a commentary on issues important to women their age (40s). But the mystery is a sham, and the drama doesn’t have anything new or interesting to say. (The plot involving Ms. Kidman’s character and her violent, younger husband, played by Alexander Skarsgard, has a creepy energy, though. It’s as unoriginal as the other story lines, but it keeps you watching.)
The New York Times

Vooral deze laatste recensie van de anders schitterende New York Times vond ik teleurstellend. Voor je zegt “Oké, maar ze hebben slechts 4 van de 7 afleveringen gezien”, laat ik je zeggen dat ‘het internet’ (aka Twitter) al in de tweede aflevering zag dat hier veel meer in zat. Dat Big Little Lies onorigineel zou zijn, vind ik nog de meest uit de lucht gegrepen commentaar van allemaal. Ik kan me alvast niet veel series herinneren die uitsluitend gaan over moeders en vrouwen ouder dan 20. (Tijdreizen in series, dat kan je stilaan onorigineel noemen, ja.) Door de protagonisten en verschillende verhaallijnen (straks meer hierover) is het een van de meest welgekomen series van de afgelopen jaren.

Dat Big Little Lies onorigineel zou zijn, vind ik nog de meest uit de lucht gegrepen commentaar van allemaal.

Dat bewijzen ook de steeds lovender wordende recaps en recensies week na week en de kijkcijfers. Dat het publiek vooral vrouwelijk was, is misschien niet helemaal onlogisch na de bovenstaande recensies. Maar zij hebben Big Little Lies wel tot een succes gemaakt. Er wordt vaak gezegd dat vrouwen niet naar de bioscoop gaan en minder tv kijken, maar als zelfs tot op de dag van vandaag slechts een fractie van de hoofdpersonages vrouwen zijn, mag je hen dat ook niet heel erg kwalijk nemen. En ja, er is al verbetering gekomen in de laatste jaren, omdat films zoals The Hunger Games bewijzen dat vrouwen in een hoofdrol best oké zijn. Meer nog, zowel mannen als vrouwen zijn bereid om ervoor naar de bioscoop te gaan.

Vrouwen staan centraal *gasp*

Waar Girls, de HBO-serie van Lena Dunham, dieper ingaat op jonge twintigers in New York en hoe ze omgaan met alles wat daarbij komt, neemt Big Little Lies de levens van moeders onder de loep. Een moeder, iedereen heeft er een, maar blijkbaar zijn zij toch niet interessant genoeg om een serie over te maken, getuige het gedeelte in vet bij recensie 1. Het feit dat Big Little Lies zich afspeelt in het fancy Monterey betekent blijkbaar voor sommigen dat deze vrouwen helemaal het recht niet hebben om zich slecht in hun vel te voelen of, stel je voor, lust te ervaren (recensie 2). Ja, gelukkig is er nog wat naaktheid om het geheel wat interessanter te maken.

Het is wellicht ook die houding die ervoor zorgde dat de critici de nakende diepgang in Big Little Lies niet herkenden. Maar die is er wel degelijk. De hoofdpersonages zijn allemaal vrouwen, maar wel heel erg verschillende:

  • Madeline Martha Mackenzie (Reese Witherspoon) is de lijm die alle personages verbindt. Ze werkt halftijds in het buurttheater en zorgt daarnaast voor haar 7-jarige dochter Chloe en 16-jarige dochter Abigail, maar de relatie tussen Abby en haar moeder is niet altijd even sterk. Ze is getrouwd met Ed (Adam Scott), maar heeft de scheiding van haar eerste man Nathan (James Tupper) nog niet helemaal verwerkt.
  • Celeste Wright (Nicole Kidman) is een voormalig advocate die stopte met werken na de geboorte van haar tweeling. Nu probeert ze haar twee jongens vooral te behoeden voor haar man Perry (Alexander Skårsgard), die haar regelmatig hardhandig aanpakt. Celeste is de beste vriendin van Madeline.
  • Jane Chapman (Shailene Woodley) is een jonge mama die naar Monterey komt voor een nieuwe start met haar zoontje Ziggy. Over zijn vader praat Jane amper, net als over haar verleden, maar het wordt snel duidelijk dat Jane met een aantal zaken worstelt. Zeker als Ziggy op de eerste schooldag ervan beschuldigd wordt een klasgenootje te wurgen.
  • Bonnie Carlson (Zoë Kravitz) is de nieuwe vrouw van Nathan en helemaal anders dan Madeline. Hoewel ze jonger is, probeert ze steeds boven het gekibbel van Nathan en zijn ex te staan. Ze wil dat Chloe en haar eigen dochter Skye elkaar leren kennen en echte (half)zusjes worden.
  • Renata Klein (Laura Dern) werkt voltijds, net als haar man Gordon (Jeffrey Nordling), wat de meeste andere moeders haar niet in dank afnemen. Zij is er trots op en heeft zelfs minder begrip voor voltijdse moeders. Ze krijgt het moeilijk wanneer haar dochter Amabella gepest wordt en ze Ziggy aanwijst als de schuldige.

Ja, Ed, Perry, Nathan en Gordon hebben ook een aanzienlijke rol in Big Little Lies. Maar we leren hen nooit zo goed kennen als de vijf leading ladies. En dat is ook een mooie parallel, aangezien de mannen de vrouwen in hun leven ook niet zo goed kennen. Enkel hun vriendinnen, en zelfs hun ‘vijanden’, blijken dat te doen. Mannen weten ook nog altijd niet waarom we soms in groep naar het toilet gaan, dames.

De verschillende verhaallijnen

De dingen die deze vrouwen meemaken zijn genoeg soapvoer, zoals we blijkbaar moeten denken, maar het zijn gebeurtenissen waarvan elke vrouw (en zo goed als zeker ook elke man) er minstens één zal herkennen. De moeilijke balans tussen werk, relatie en kinderen, de moeilijke omgang met een ex, een opgroeiende tienerdochter, een vriendschap willen opbouwen met iemand die dat niet wil, PTSD en trauma, van jezelf vinden dat je geen ongecompliceerde liefde verdient… Het komt allemaal aan bod.

Maar dé meest besproken verhaallijn is er een met een glansrol voor Nicole Kidman. Dat ‘hardhandig aanpakken’ waar ik het eerder over had, is niets minder dan huiselijk geweld. Als Celeste een blauwe plek niet kan verbergen voor Madeline, houdt ze het eerst op “ruwe seks”, en haar vriendin is zelfs jaloers op de ogenschijnlijk passionele relatie van Celeste. Maar telkens als Celeste een voet verkeerd zet bij Perry, krijgt ze klappen. Hij is nog niet helemaal de weg kwijt en beseft dat hij een probleem heeft. Ze besluiten om relatietherapie te volgen. Wat daarop volgt, zijn voor mij de meest geloofwaardig lijkende therapiescènes die ik de laatste jaren in een serie zag. Celeste houdt nog steeds van de man die Perry ooit was, maar naarmate hij gewelddadiger wordt, moet ze aan zichzelf en haar kinderen denken.

Vrouwen moeten overal ter wereld tegen vooroordelen vechten, waarom zouden we het elkaar dan nog moeilijker maken?

Waar het uiteindelijk allemaal om draait, is de vriendschap tussen vrouwen. Al zolang ik me kan herinneren, wil de maatschappij vrouwen tegen elkaar opzetten. Vrouwen in eenzelfde cast kunnen niet samenwerken, willen de aandacht naar zichzelf toetrekken, haten elkaar… Als ik een euro kreeg voor elk artikel met zo’n kop, kon ik nu ook een huis betalen in Monterey. Terwijl die stelling echte bullshit is. Als ik niet goed overweg kan met een vrouw, is dat omdat onze persoonlijkheden clashen, niet omdat ze toevallig ook twee X-chromosomen heeft. Vrouwen moeten overal ter wereld tegen vooroordelen vechten, waarom zouden we het elkaar dan nog moeilijker maken? Dat beseffen de dames uit Big Little Lies gaandeweg ook. Madeline en Celeste zijn heel close, en ontfermen zich al snel over Jane. Hoewel Renata en Bonnie niet helemaal in dat plaatje passen, dwingen omstandigheden hen tot interactie, en stilaan stort die onzichtbare muur in als ware het Donald Trumps populariteitscijfers. Zoals ook het echte leven toont (met onder andere de Women’s March in maart): als het erop aankomt, zijn vrouwen er voor elkaar.

En oh ja, die moord. Toegegeven, na een aflevering of twee is dat totaal niet meer de hoofdreden om te kijken. De tussenscènes waarbij een paar randpersonages worden ondervraagd worden steeds overbodiger, maar naarmate de spanning per aflevering toeneemt, dienen ze als een pauze, wat ademruimte voor je weer helemaal opgeslorpt wordt. De laatste aflevering is zo intens dat ik een uur lang met een verhoogde hartslag zat.

Het acteerwerk

Aan de ene kant is dit niet echt verwonderlijk, maar iedereen in de cast is fantastisch. Laura Dern en Zoë Kravitz hebben net iets minder te doen dan hun drie tegenspeelsters, maar brengen ongelofelijk veel nuance en sympathie in hun ‘antagonisten’. Zoë heeft dan ook nog eens het muzikaal talent van haar vader Lenny geërfd. Shailene Woodley en Reese Witherspoon laten alles zien wat ze in huis hebben, en brengen in de laatste aflevering zelfs woordeloos één van de belangrijkste plot points over.

En toch vaagt Nicole Kidman iedereen weg. De Australische actrice is na haar Oscargenomineerde vertolking in Lion opnieuw magistraal. De subtiliteit, kwetsbaarheid en kracht die ze Celeste geeft, de overgave waarmee ze acteert, is heel straf. Als ze hiervoor geen Emmy wint, mogen jullie een uitdaging voor me kiezen. Zo goed is ze. Kudos moeten ook gegeven worden aan Alexander Skårsgard, die zichzelf hier wel stevig op de kaart zet. Een vrouwenmishandelaar niet als een compleet monster laten overkomen is niet altijd makkelijk, maar de oudste zoon van vader Bill doet het hier wel. Soms zien we de man waarvoor Celeste viel, tot hij opnieuw over de schreef gaat. Terwijl Perry en Celeste elkaar kapotmaken, tillen Kidman en Skårsgard elkaar naar grote hoogten.

Technisch werk om u tegen te zeggen

Naast de acteurs moet vooral ook het scenario op peil zijn. En dat is het ook. Scherp en soms ook echt grappig. Vooral Reese Witherspoon mag zich uitleven met Madeline. Haar replieken zijn heerlijk. Persoonlijke favoriet: “I love my grudges. I tend to them like little pets.” Het verhaal is goed ingedeeld en dat hebben we ook aan de regie en montage te danken. Voor de laatste aflevering verdient Vallée ook een gouden beeldje. Alles ziet er zeven episodes fantastisch uit: de kadrering, cinematografie, de locaties. Big Little Lies geeft je serieuze house envy.

Als laatste is ook de soundtrack heel mooi samengesteld. Die wordt trouwens ook verweven in het verhaal; Madelines dochter Chloe is een grote muziekfan en laat overal de boxen opleven. Veel zachte, soulful indiemuziek die perfect is als je rustig uit het raam wil staren en aan de zomer wil denken.

De moraal van het verhaal is…

Verschillende series betekenen verschillende dingen voor verschillende mensen. Laat je dus niet altijd leiden door critici (zegt de auteur van deze semirecensie) en vel vooral zelf je oordeel. Maar vertrouw me nu toch maar en ga Big Little Lies bingewatchen.

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels