Dag beste Geeksters! In deze tweewekelijkse Geekster Speelt gaan we kort in op het spel waarmee we ons de laatste veertien dagen beziggehouden hebben. Soms is dat een grote release, soms is dat een kleintje dat misschien tussen de mazen van het net is geglipt, of een spel dat al jaren geleden is uitgekomen. Een videospel, een bordspel of nog iets anders: het kan allemaal. De voorbije weken kon het volgende ons boeien:
Subnautica
Michiel: Na een lange periode in early access is Subnautica eindelijk officieel uit. Dit spel van Unknown Worlds Entertainment is het beste spel dat je tegenwoordig in het survival-genre kan spelen. Als de enige overlevende van een crash op een vreemde planeet moet je er het beste van maken. Eén probleem: zo goed als de hele planeet bestaat uit water. Je zal dus onder water op vissen moeten jagen, en met overblijfsels van je grote ruimteschip Aurora zoveel mogelijk voorwerpen en zelfs een basis moeten proberen te bouwen. Naast eten en drinken mag je overigens niet vergeten dat je ook tijdig terug om lucht komt happen.
Het begint allemaal heel rustig (op de crash na). Je hebt een drijvende life pod in een ondiep gebied waar je rustig op vissen kan jagen en titanium en ander materiaal in de lokale fauna kan vinden. In je life pod heb je gelukkig een redelijk magische machine die niet enkel je vissen kan koken of er drinkbaar water uit kan halen, maar zelfs materialen helemaal kan ombouwen tot handige voorwerpen. Al heel snel heb je een mes, een grotere zuurstoftank en vinnen om sneller mee te zwemmen. Misschien is het tijd om even te gaan verkennen? Dan kom je de eerste grotere, vijandige vissen tegen, en wordt de oceaan steeds dieper. Geen probleem, je hebt een mes! Oei, een deel van de oceaan is radioactief! Tijd om op zoek te gaan naar materialen voor een beschermend pak. Zo blijf je steeds bezig en ontdek je niet enkel nieuwe mogelijkheden, maar vooral ook meer en meer verschillende delen van de oceaan, die tegelijkertijd mooi maar ook angstaanjagend zijn. Niet elke vis kan je immers met je mesje uitschakelen, en zelfs je machines zijn niet opgewassen tegen Reaper Leviathans die je in één hap naar een andere wereld kunnen brengen. Omdat je mogelijkheden steeds beetje bij beetje uitbreiden, wil je blijven verkennen en kom je voor een paar hele leuke verrassingen te staan. Een aanrader!
Rayman Legends: Definitive Edition
Louis: Nu ik weer moet pendelen, heb ik iedere dag een uur heen en een uur terug waarop ik mijn tijd kan verdoen op de trein. En wat is er leuker dan mijn Switch bovenhalen op die momenten? Ik dacht het al, een boek lezen natuurlijk. Maar tussen twee boeken door kan voor mij wel eens een periode van casual gaming vallen. Dit keer is het Rayman Legend: Definitive Edition die in mijn Nintendo-console steekt. Het is om eerlijk te zijn mijn eerste echte Rayman-game en ik amuseer me er wel mee! Ik moet een hoop teensies vinden in een groot aantal leuk vormgegeven 2D-levels. Er zitten een aantal leuke platformideeën in de game die ik nog niet vaak ben tegengekomen. De muzieklevels waarbij je je door de wereld verplaatst op het ritme van de ietwat herwerkte, toch herkenbare popsong zijn echt fantastisch leuk. (Er zit er eentje in de demo die je kan downloaden via de Nintendo e-shop.)
Daarnaast heeft de game naast de reguliere levels nog eens zoveel levels vanuit vorige games die je kan vrijspelen door een soort van muntbeestjes te verzamelen. En dan zit er nog een soort van voetbal minigame in. Je kan trouwens ook uit superveel personages kiezen om mee te spelen. Die personages zijn echter totaal niet verschillend van elkaar op vlak van eigenschappen. Daar waar bv. Luigi beter kan springen ten opzichte van zijn broer, of Peach wat kan zweven door haar kleed, is er hier geen enkel verschil in speelstijl tussen de verschillende soorten figuren. Een gemiste kans.
Celeste
Timothy: Ik ben nooit echt fan geweest van die-hard platformers zoals Super Meat Boy, N, I Wanna Be The Guy, … omdat er nooit veel motivatie was om verder te spelen, om nog moeilijkere uitdagingen te trotseren. En ik ben er ook vrij slecht in… Initieel haalde ik ook mijn neus op voor Celeste, maar nadat ik wat van die 10/10 reviews las, heb ik me eraan gewaagd. Op eerste zicht ziet het spel er gewoon uit zoals al die bovenstaande voorbeelden: een retro platformer, maar het spel is zo genietbaar en heeft een geweldige presentatie. Je speelt als Madeline die de berg Celeste wilt beklimmen. Waarom, dat weet ze zelf ook niet goed. Het verhaal begint vrij luchtig maar krijgt een donker en deprimerend tintje en weet met zijn thematiek rond angst en depressie soms een paar gevoelige snaren te raken. Het hele gebeuren is echter niet compleet hopeloos. Het gaat ook over hoop, jezelf accepteren voor wie je bent en dingen bereiken die Madeline én jijzelf nooit mogelijk achten.
Zoals in bovenstaande voorbeelden zal je vaak sterven. Ik zit zelf na zes levels aan 2500 dode Madelines die in een afgrond liggen te rotten. Dat is hier echter niet zo’n groot probleem, want alle platform uitdagingen zijn verdeeld in geïsoleerde ruimtes waar je direct opnieuw kan beginnen. Qua gameplay kan je springen, klimmen en heb je een dash. Doorheen het spel heeft elk level zijn eigen gimmicks waarmee je consistent van her naar der moet springen en klauteren. Mensen die net zoals ik geen meesterlijke springkonijnen zijn, kunnen misschien ook afgeschrikt worden van dit spel. Wees echter niet bang, voor ons is er een speciale assist modus voorzien die het je leven een pak eenvoudiger maakt. Zelf heb ik er nog geen gebruik van moeten maken, maar wie weet wat de latere levels allemaal mijn richting uitgooien.
Dissidia Final Fantasy NT
Olivier: In Dissidia kies je een favoriete Final Fantasy-personage, held of bad guy, waarmee je ten strijde gaat. Geen turn-based combat deze keer, maar een good old fashioned fighter game. Elk personage heeft verschillende combo’s waarmee je de tegenstander opzoekt en de grond in mept. Weliswaar niet met je vuisten, elk personage gebruikt zijn of haar iconische wapen uit hun respectieve reeks. Cloud Strife (FF7) gebruikt zo zijn Bu,ster Sword, Ace (FF Type-0) zijn magische kaartspel. De arena’s zijn vaak gigantisch waardoor je ruimte krijgt om te sprinten, naar of weg van je tegenstander, of fantastisch mooie luchtcombo’s aan elkaar te rijgen.
Mijn eerste indruk is redelijk chaotisch; in tegenstelling tot de PSP-varianten sta je met 6 personages op het veld. Je kiest jouw team van drie waar je zelf één iemand bestuurt. Dit zorgt zeker in het begin voor chaos op je scherm. Naarmate het spelen vordert, went dit eigenaardig genoeg wel. Ik heb er nu al een stuk minder last van dan eerst, dus hopelijk leer ik er gaandeweg nog beter mee omgaan. Daarnaast ben ik ook teleurgesteld in de manier waarop je de personages kan aanpassen. In de PSP-games kon je zelf je combo’s samenstellen en kreeg je steeds aanvallen bij naargelang van je speeltijd met jouw favoriete personage. Nu staan de combo’s vast en moet je ze vooral zelf ontdekken. Wil je een combo lijst, dan moet je in de digitale handleiding gaan zoeken op de PS4 zelf, wat ik hiervoor zelf nog nooit had gebruikt. Er is wel een best heftige trainingssectie, met een hoop lectuur en kleine oefeningen.
Ik speel voorlopig echt de ene match na de andere, omdat de story mode niet toegankelijk is. Je moet deze vrijspelen door on- en/of offline matches te spelen. Zelf hou ik van een goed verhaal, maar dit systeem werkt me een beetje tegen. In de vorige games kreeg elk personage zijn eigen verhaalmodus waardoor je iedereen eens op het veld kon uittesten. Nu moet je jezelf dwingen om af en toe eens te wisselen omdat een ander personage misschien beter past bij jouw speelstijl. De personages zijn namelijk ingedeeld in drie klassen gebaseerd op snelheid, kracht of langeafstandsaanvallen/magie. Het kan goed zijn dat jouw favoriete Final Fantasy-personage niet overeenkomt met jouw speelstijl. Mocht je zelf de combo’s kunnen maken, had dit misschien anders geweest, een gemiste kans en vooral een vreemde keuze vind ik.
Hoewel mijn eerste reactie héél erg negatief was, krijg ik langzamerhand een meer positief gevoel. Ik blijf me voorlopig nog even gooien in alle chaos tot ik een volwaardige review kan schrijven voor jullie. Ik ben benieuwd of de game me toch nog kan overtuigen, of als ik straks mijn PSP terug van onder het stof haal en stilletjes treur om wat had kunnen zijn.
Waar ben jij de voorbije week mee bezig geweest? Was er een videospel waardoor je je console of je pc-scherm niet kon verlaten of heb je met vrienden een leuk bordspel uitgeprobeerd? Laat het ons weten via Facebook, Twitter of Discord.
