Een Gamescom zonder bezoek aan de knotsgekke uitgever Devolver Digital is zoals Hotline Miami zonder de soundtrack; tof maar onvolledig. We scharrelden dus onze meest kitscherige outfit bij elkaar en brachten een bezoekje aan Camp Devolver. Niet alleen was de uitgever too cool for school om gewoon een standje te hebben, ook de developers stonden zoals gewoonlijk weer haaks op conventionele logica. Alles wat we verwachten van Devolver dus.
Camp Devolver
We hebben niet alle stands kunnen bezoeken, maar deze was toch wel heerlijk. Met een handige plannetje voor al je afspraken. En ik snap dat veiligheid belangrijk is, maar er was geen echt kampvuur. Onvergeeflijk.
Elke developer had ook duidelijk het foutste uit zijn garderobe gehaald om in die typische Devolver-sfeer te passen. Van opgetrokken fluoroze enkelkousen tot vaalgele aviator zonnebril om te eindigen met de alom foute wasbeertuft die zichtbaar aan je riem hangt. Dat laatste was ook mijn volgende afspraak, in de vorm van Ape Outs ontwikkelaar Gabe Cuzillo. We ploffen ons neer in de comfy kampzetels en beginnen er aan.
Ape Out
Aan jou om heelhuids doorheen de 50-tal procedureel gegenereerde levels te geraken en eindelijk vrijheid te proeven.
Ape Out is een frenetic actiespel in top-down perspectief waarin je als losgeslagen gorilla uit een flatgebouw moet zien te ontsnappen. Uiteraard gebeurt dit niet zonder slag of stoot. Haast alle beveiliging ter wereld is in jouw gebouw aanwezig, al dan niet gewapend met shotguns of bommengordel (ja, het is dat soort bewakingsfirma). Aan jou om heelhuids doorheen de 50-tal procedureel gegenereerde levels te geraken en eindelijk vrijheid te proeven. Je mag hiervoor tot drie keer geraakt worden. Ben je dood, dan start je aan het laatste veelvoud van vijf-level dat je haalde. En zo zijn er vijf scenario’s ter beschikking. Poepsimpel maar ontzettend verslavend, en dat om twee redenen.
Enerzijds is de gameplay diepgaand, ondanks de slechts twee gebruikte knoppen: duwen of vastgrijpen. Het is het enige wat je gorilla kan. Toch vind je in je omgeving en vooral bij de tegenstand voldoende voer voor strategie. Een bewaker vasthouden als menselijk schild is een klassieker, maar een sniper vasthouden om aan de andere kant van het flatgebouw een kamikaze-bewaker al uit te halen voor een kettingreactie met zijn collega’s, dat is wat anders. Maar het kan, evenals deuren gebruiken als schild of petanque spelen met bewakers die voor het raam staan. Of je vermijdt de confrontatie en sluipt van kantoorkubus naar kantoorkubus. Minder handig (en vooral minder plezant), al kan het je leven redden in de laatste meters.
De soundtrack wordt ook procedureel gegenereerde en is een drum partitie op basis van je acties in het spel. Verbluffend.
Anderzijds is het spel zo stijlvol als de zon fel is, zowel visueel als auditief. Als fan van jazz en het authentieke gekraak van vinylplaten heeft Gabe Cuzillo het hele spel dezelfde behandeling gegeven. De tekenstijl is volledig randloos en met wat ‘storing’ in de kleurvelden, alsof het gekraak van vinyl ook je beeld beïnvloedt. Samen met de top-down illusie op een ‘bolle’ wereld zorgen de vaste kleurblokken voor decorelementen waar je niet voorbij kan kijken, ook al zou je vanuit de gorilla’s ogen perfect kunnen zien wat op je afkomt. Stijlvol en functioneel, ondanks de eenvoud. Alles samen doet het gewoon ontzettend hard denken aan bekende jazz-vinyl artwork zoals Perfect van Thelonious Monk of het Lars Gullin Quartet. Het past gewoon. En dan is er nog de soundtrack; een procedureel gegenereerde drumpartitie op basis van je acties in het spel. Denk Birdman of Whiplash. Als drummer was ik absoluut sprakeloos bij het geleverde werk en vooral het verbluffende resultaat.
Mooie liedjes duren helaas niet lang en zo kwam er ook een einde aan de demo. Ik kan hem nog snel vragen hoe lang dit specifieke liedje zal duren; een 6-tal uur is het antwoord.
The Messenger
Na de ellenlange trip van 60 cm richting The Messenger (zie de landkaart hierboven) kom ik eindelijk toe bij de volgende demostand. Eerst dacht ik afspraak te hebben met snelle Eddy. Het ligt aan de bril, want het was Martin Brouard, producer van The Messenger en co-oprichter van Sabotage Studio die achter het spel zit.
The Messenger is een mix van actie-platformer en 2D metroidvania met een fikse portie nostalgie, met trots vertegenwoordigd in zowel 8- als 16-bit graphics. Beide stijlen – en bijhorende chiptunes – vloeien naadloos in elkaar over wanneer de protagonist de vaardigheid krijgt om door de tijd te reizen. Nieuw? Niet echt. De pitch mag dan net zoals Ape Out niet bijster origineel zijn, de uitvoering ervan is een echte blikvanger. Vooral de soundtrack was in die korte demo al om van te smullen.
The Messenger is ontworpen met de speedruncultuur in gedachten.
In zijn besturingen en mechanieken zal je weinig nieuws horen. Gezien je een shinobi met een boodschap speelt, zijn de besturingen gelijkaardig (maar met moderne aanpassingen) aan de eerste Ninja Gaiden-games. Springen, slaan, tegen wanden plakken of afstoten,… het enige ‘nieuwe’ is een grappling hook waarmee je onbereikbare plekken vindt of waarmee je een hoop snelheid kan pakken om te vluchten. Verder in de game komen nieuwe vaardigheden je 8- of 16-bit pallet uitbreiden en tevens nieuwe wegen openen, zoals dat hoort in een metroidvania. Leuk is wel dat verplaatsingen en acties allemaal kunnen dienen om snel te gaan. Sabotage Studio is namelijk zelf een grote fan van de hele speedruncultuur en dat merk je. De grijphaak is een voorbeeld, maar je hebt ook de mogelijkheid om die snelheid te stapelen met de volgende grijpactie. Als je weet dat je een nieuwe sprong krijgt van zodra je iets kan slaan in de lucht, ziet het er naar uit dat de speedrun van The Messenger eentje zal zijn waar je niet mag knipperen.
De game is tot aan de nok gevuld met sarcastische steken en flauwe grapjes.
Waar The Messenger zich wat onderscheidt van de klassiekers in het genre, is humor. Zoals we van de meeste Devolver-titels gewoon zijn, zit ook The Messenger tot aan de nok gevuld met sarcastische steken en flauwe grapjes. Vooral wanneer je de pijp aan Maarten-san geeft, krijg je de volle lading. Want om frustratie te vermijden bij ongelukken, hebben de developers een compagnon bedacht die je weer tot leven wekt en aan een checkpoint afzet. De kost? Iedere keer uitgelachen worden en mogelijks later nog eens de wind van voren krijgen wanneer je een upgradeshop binnenwandelt. Het is wat van een Borderlands-niveau op sommige momenten, maar daar hou je van of niet. Het is alleszins een leuke afwisseling en past bij de losbandige sfeer van de game.
Zo, dit waren de games die we voluit konden testen bij de eclectische uitgever Devolver. Er was ook PikuNiku en Metal Wolf Chaos aanwezig, maar daar waren alle slots al voor gereserveerd helaas. Wat we konden zien, zijn alleszins leuke titels die zeker een kijkje waard zijn.
Ape Out is voorzien voor een release binnenkort.
The Messenger is nu reeds beschikbaar op PC en Nintendo Switch.
