Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Kevin Janssens en Tim Mielants over De Patrick: “Wie is nu de meest rare mens?”

Geekster mocht deze zomer Tim Mielants en Kevin Janssens, regisseur en hoofdacteur in De Patrick, samen interviewen over hun eigenzinnige en verrassende Vlaamse film. Dat leverde een heel aangenaam en verrassend diepgaand gesprek op over alles behalve de gewichtstoename van Janssens: de betekenis van hun film in onze maatschappij, Jemaine Clement en hun deel van de popcultuur.

Vooroordelen en verwachtingen

© Paradiso/Savage Film

Ik ging in juni nogal impulsief naar de persvisie van De Patrick, want zo’n speciale filmomschrijving lees je niet elke dag. Wanneer Patrick zijn vader verliest, moet hij de leiding van zijn naturistencamping overnemen. Maar op datzelfde moment verliest hij zijn favoriete hamer, en hij verliest zichzelf in de zoektocht ernaar. Achteraf was ik heel geïntrigeerd en verrast door de film. Ik greep dan ook graag de kans om met de belangrijkste krachten achter Patrick te praten en hen precies dat te vertellen. Volgens mij ben ik niet meer zo zenuwachtig geweest sinds ik mijn thesis moest verdedigen. Het was mijn eerste interview, maar mijn interviewees zijn al een tijdje aan de slag en waren een stuk relaxter. Op het terras van een strandbar van het Sint-Annastrand hadden Tim Mielants en Kevin Janssens net geluncht. Het was een prachtige, zonnige dag. Omdat ik de eerste was in de namiddag en goed op tijd, kreeg ik bovendien een primeur (aldus het aanwezige PR-team): een dubbelinterview.

Ik hoor extreem verschillende reacties en dat maakt mij gelukkig. De verschillende interpretaties vind ik fantastisch.

Hoe zouden jullie De Patrick zelf omschrijven?

Mielants: Omschrijven? (denkt na, wijst naar Janssens) Doe jij maar.
Janssens: Wat ik zo sterk vind aan De Patrick, is dat je het niet in een vakje kan plaatsen. Dus het is moeilijk om er een genre op te plakken, omdat er zo veel inzit. Heel veel verschillende stijlen, en dat maakt hem zo interessant en intrigerend, zoals je zelf aanhaalt. Ik vind het altijd moeilijk om een film zelf te moeten verkopen. Het is interessant om te zien wat mensen er zelf uithalen. Ik vind het moeilijk om te zeggen: Je moet om die reden en om die reden gaan kijken. Ik laat het liever aan de mensen zelf.
Mielants: Wat Kevin zegt, klopt. Wat ik hoop, en dat merk ik ook aan reacties die ik krijg over heel de wereld, is dat mensen er verschillende dingen in zien. Dat het de kracht heeft van een abstract schilderij, op de een of andere manier. Je kan er je eigen verhaal in lezen, en ik nodig iedereen uit om er ook zelf iets van te maken. Ik hoor extreem verschillende reacties en dat maakt mij gelukkig. Ik heb het natuurlijk samen met Kevin met een bepaald idee gedaan, met een bepaalde filosofie, mijn persoonlijke achtergrond. Maar de verschillende interpretaties vind ik fantastisch. Een programmeur van een filmfestival las er bijvoorbeeld de opkomst van extreemrechts in de wereld in. Het is maf dat je dat in dit soort film kunt zien. En als hij zegt waarom, dan klopt dat ook allemaal. Dus je maakt me het meest gelukkig door er je eigen verhaal in te zien.

De film speelt zich af op een nudistencamping. Je hebt zelf gezegd dat het gebaseerd is op een vakantie uit je jeugd. Ben jij ooit op vakantie geweest op een camping, Kevin?

Janssens: Op een camping wel, maar nog nooit op een nudistencamping.

Merk je zelf dat er veel vooroordelen bestaan over dat soort campings? Ik had dat vroeger bijvoorbeeld ook, dat ik me afvroeg welke mensen daar naartoe gingen. Heb je dat ook proberen aan te halen met de film?

Mielants: Ik denk dat er een groot verschil is. De film speelt zich af in 1985, en ik denk dat er toen anders naar gekeken werd dan nu. Ik denk dat er een pre- en post-Dutrouxtijdperk is. Daarom dat ik ook wou dat het period was, omdat ik die mentaliteit en sfeer uit die tijd wou neerzetten. Ik denk dat de film zich niet nu kon afspelen. Er wordt anders naar naakt gekeken dan toen, ook omdat de mensen uit de jaren 60 en 70 een heel andere mentaliteit hebben dan wij nu.

Die korte scène in Girl, waarin er een geslachtsdeel te zien was, moest eruit geknipt worden. Dat slaat nergens op.

Je ziet vandaag ook, vooral op tv en in de Verenigde Staten, dat er nogal puriteins gedaan wordt over naaktheid, en dan vooral mannelijke naaktheid. Zo was er onlangs nog een kleine controverse rond Euphoria, de HBO-serie, omdat er veel mannelijk naakt in verscheen. Willen jullie komaf maken met het taboe errond, door naakt in een film te stoppen die toch veel mensen zal aanspreken?

Janssens: Er is gewoon ook veel hypocrisie als het over naakt gaat. Als je vrouwenborsten ziet, is het allemaal geen probleem. Zoals je zegt, Amerika doet er heel puriteins over, maar de grootste business daar is de porno-industrie. Dat brengt miljarden op. We hebben het er daarnet nog over gehad. Die korte scène in Girl, waarin er een geslachtsdeel te zien was, moest eruit geknipt worden. Dat slaat nergens op. En in ons geval, tja, het speelt zich af op een nudistencamping. Daar kan je niet met een wollen trui of met een jeansbroek rondlopen.
Mielants: We merken vooral dat naakt verschillende functies heeft gehad in het verleden. Symbolisch, religieus… Vandaag is het enkel nog seksueel. Of een lichaam wel of niet aantrekkelijk is. Wat deze film doet, is naakt allesbehalve in een seksuele context plaatsen. Het is zelden of nooit seksueel. Het is wel bevrijdend om naakt nog eens te zien in zo’n context, want het is iets dat het dichtste bij ons staat, maar waar we tegelijkertijd precies het verste van verwijderd zijn. Dat doet De Patrick wel op zekere hoogte, en dat voelen mensen wel aan.

Mielants en Janssens op de set van De Patrick. © Paradiso/Savage Film

In de film zegt Herman op een gegeven moment tegen Patrick: Jij bent zo raar. Hij staat er wel zelf in zijnen blote met een truitje rond zijn schouders zijn boterhammen te eten. Dan denk ik: Gij zijt ook wel raar.

Ook over Patrick zullen mensen wellicht vooraf ideeën hebben, zeker als je de korte inhoud leest. In het begin had ik de neiging om te lachen, want er gebeurt vanalles rond hem en hij zoekt naar zijn hamer. Maar gaandeweg werd ik steeds emotioneler als ik hem bezig zag. Is dat een denkoefening die je het publiek wil doen maken? Want eigenlijk heeft hij het bij het rechte eind. Zouden we allemaal wat meer zoals hem moeten zijn?

Janssens: Het mooie eraan is dat Patrick de minst ambitieuze man is die er rondloopt. In de maatschappij waarin we nu leven gaat alles zo snel. Je moet erbij horen, je moet Instagram en Twitter hebben. Je moet mee, en als je niet volgt, val je uit de boot. Patrick is het tegengestelde. Hij heeft geen ambitie, hij is tevreden met wie hij is. Hij is de rust zelve. En het situationele in de film dat je daarnet aanhaalde, is gewoon ook heel geestig. Een goed moment in de film vind ik wanneer Herman op een gegeven moment tegen Patrick zegt: “Jij bent zo raar”. Hij staat er wel zelf in zijnen blote (Mielants barst in lachen uit) met een truitje rond zijn schouders ‘s morgens zijn boterhammen te eten. Dan denk ik: “Gij zijt ook wel raar.” Wie is nu de meest rare mens? Patrick, iemand die gewoon zichzelf is en geen masker draagt, of hij? Het is wel mooi om die evolutie bij Patrick te zien, die existentiële crisis waarin hij zit, en dat je daar als kijker mee kan mee leven.
Mielants: Nathalie zegt ook op het einde tegen hem: “Wij proberen allemaal wel, maar jij bent echt iemand puur.”

Ik denk ook dat de film voor jongeren, voornamelijk ons doelpubliek, om die reden ook een mooie is om te bekijken. Jongeren zijn vandaag toch een kwetsbare groep op mentaal vlak. Daarin heeft de film me wel ontroerd.

Mielants: Als je het vertaalt naar jongeren… In mijn middelbareschoolcarrière zeiden leraars vaak: “Als je gelukkig wil worden, moet je ambitie hebben. Als je iemand wil worden, moet je studeren, carrière maken. Dat is de enige manier om gelukkig te worden.” En ik was altijd aangetrokken door de klusjesmannen of de mannen die de lijnen trokken op een voetbalveld. Ik vond dat zij de mensen leken die gelukkig waren met wie ze zijn. Zij moeten niet de droom van andere mensen dromen. Zij hadden een soort rust over hen.

Ik denk ook dat er op mensen zoals Patrick, die sociaal gevoeliger of teruggetrokken of intiemer zijn, te vaak een label wordt geplakt, zoals autist en dergelijke.

Is Patrick ook een symbool dat zachtheid geen vermeende zwakte is? Dat wordt ook vaak gezegd in onze maatschappij. Mensen die niet hevig genoeg of inderdaad niet echt ambitieus of extravert zijn, worden vaak als zwak aanzien.

Mielants: Ja, ik denk dat je daar de nagel op de kop slaat, om binnen de terminologie van de film te blijven. Absoluut. Ik denk ook dat er op mensen zoals Patrick, die sociaal gevoeliger of teruggetrokken of intiemer zijn, te vaak een label wordt geplakt, zoals autist en dergelijke. Dat zijn gewoon mensen die ietsje anders zijn. En je voelt dat ook soms aan mensen die de film zien. Het zegt voor mij meer over wie zij zijn dan over wat de film is. Zij vinden het nodig om een label op Patrick te plakken. Daar speelt de film wel mee.

Kevin, was dit voor jou een moeilijke rol om te spelen in vergelijking met je andere recente rollen?

Janssens: Het was natuurlijk iets totaal anders, een totale uitdaging, maar goh, moeilijk? Wat is moeilijk, he. Ik moet wel zeggen, toen Tim mij het scenario doorstuurde en ik het voor het eerst las, dacht ik: “Wow, wat is dit?” Ik begon meteen te veel te vragen waarom hij mij ervoor wou. Toen heb ik het scenario nog drie of vier keer gelezen en elke keer werd ik meer en meer verliefd op het personage. Elke keer kon ik er mij een beter beeld van vormen en begon ik hem te begrijpen. Ik begon in te zien dat Patrick niet zo ver van mij af ligt, als ik er heel eerlijk in ben.

Mijn manier om zin te geven aan het leven is om ambitie te hebben in mijn werk, om iets te creëren.

Aan de andere kant, ik ben wel ambitieus. Ik heb dat altijd al gehad. Mijn manier om zin te geven aan het leven is om ambitie te hebben in mijn werk, om iets te creëren. Mocht ik dat niet hebben, denk ik dat ik me van kant maak of zo. Ik heb dat heel hard nodig. Het feit dat Patrick dat totaal niet heeft, dat hij gelukkig is met zichzelf, is een heel andere kant die ik ook wel ergens in mij heb. Door heel veel gesprekken samen met Tim, intieme gesprekken over familie, relaties, ouder-zoonrelatie, moeder-zoonrelatie, zijn we heel dicht naar elkaar toegetrokken. En daardoor is het personage beginnen te ontstaan, heel organisch. Dat was fijn om te merken, want het was een mentaal heel intense draaiperiode. Tim kon en mocht alles aan mij vragen, ik vertrouwde hem 100%. Maar voor mij persoonlijk was het een van de meest intense periodes die ik al heb meegemaakt.

Filmkeuzes

Tim Mielants op de set van Peaky Blinders met Cillian Murphy. © BBC

Kevin Janssens is al jaren een van Vlaanderens bekendste en meest gevraagde acteurs. Tot nu toe was Tim Mielants eerder onbekend, alhoewel hij onder andere Code 37 en Cordon regisseerde. Hij bouwde daarna vooral ervaring op in het buitenland, door afleveringen en seizoenen van buitenlandse series te regisseren, waaronder Peaky Blinders, Legion en The Terror.

Waarom heb jij precies voor deze film gekozen als je eerste langspeelfilm?

Mielants: Dit moest gemaakt worden. Ik liep al zo lang met het idee rond. Het was altijd duidelijk dat dit mijn eerste film zou worden. Het is een jeugdherinnering die ik niet van mij af kon schudden. Dat moest voorop blijven.

Je hebt al voor langere tijd op dezelfde set gestaan met dezelfde crew bij je tv-series. Is een film maken toch nog anders dan die ervaring?

Mielants: We hebben redelijk lang gedraaid, 33 draaidagen, wat relatief luxueus is voor een film. We zijn heel diep gegaan en hebben het heel serieus kunnen aanpakken.

Dat is ook belangrijk, ontdekken dat je eigenlijk blij bent met wat je al had. Even belangrijk als iets nieuws doen.

De personages uit de series die je gedraaid hebt, Hannah Maes (Code 37), Tommy (Peaky Blinders), David (Legion), en nu ook Patrick, zijn eigenlijk allemaal personages die veel internaliseren. Trekt dat je aan in personages?

Mielants: Tuurlijk. Vooral mensen in existentiële crisissen. Interessant bij Peaky in dat seizoen (seizoen drie, nvdr) was dat gangsters zich afvroegen of ze dat heel hun leven wilden doen. “Ik heb een kind, ga ik iedereen blijven doodschieten? Word ik hier gelukkig van?” Ze gaan dan door een soort depressie. Dat zijn altijd wel zaken die terugkomen. Waarom doen we de dingen die we doen? Patrick heeft dat ook. “Moet ik heel mijn leven op de camping blijven?” En ja, zegt hij, want hij is daar gelukkig. (lacht) Dat is ook belangrijk, ontdekken dat je eigenlijk blij bent met wat je al had. Even belangrijk als iets nieuws doen.

Even over je regiestijl. Ik ben wel fan van de lange trackingshots die je doet, zoals die mooie zonsondergang. Plan je dat soort shots op voorhand in?

Mielants: Ja, ja. Meestal zijn die geïnspireerd door de locatie, of soms gebeurt het ook op de set. Bijvoorbeeld, het idee voor de scènes waarbij de camera schuin hing, is ontstaan op de set.
Janssens: Als ik eruit kruip (uit een omgevallen trailer, nvdr)?
Mielants: Ja.
Janssens: Ahja.
Mielants: We speelden met gravitatieveranderingen. Dat is plannen, zoeken, huiswerk maken. (tegen Janssens) Daar is trouwens heel hard op gereageerd: “Woo!”

Nadat de film afgelopen was, bleef me vooral bij dat ik een vibe voelde à la The Ghost Story van David Lowery. Hoewel er meer plot zit in De Patrick, krijg je toch de tijd om alles in je op te nemen en te verwerken.

Mielants: Aah, ik vind het grappig dat je dat zegt. Dat is een film waar ik erg van genoten heb. Het was niet per se een voorbeeld voor deze film, maar we geven inderdaad ook de mensen de tijd om te associëren. Sommigen willen dat het vooruit gaat, maar het is geen film die je bij het handje neemt, dus je krijgt ruimte om na te denken.

Regisseren is echt een metier, niet iets dat je zomaar doet. Daar moet je talent en visie voor hebben.

Heb jij plannen om achter de camera te kruipen, Kevin?

Janssens: Ik zou dat ooit wel willen doen, maar regisseren is echt een metier, niet iets dat je zomaar doet. Daar moet je talent en visie voor hebben. Dus ik zou het wel graag doen, maar dan met iets waar ik echt een visie voor heb. Een bepaald scenario of iets dat ik zelf geschreven heb, waarvan ik zeg dat ik het zelf wil doen. In de nabije toekomst komt het er nog niet aan, want ik wil nog veel ontdekken en acteren. Daar ga ik me op focussen.

Improviseren en vreemde talen

© Paradiso/Savage Film

Een oude bekende van Tim Mielants, Jemaine Clement, duikt ook op in de film. Ze werkten samen bij Legion. Ik had hem eerst niet herkend in De Patrick, terwijl ik net What We Do in the Shadows had gezien. In de popcultuur is hij stilaan een comedylegende, en zijn rol in de film is op zijn lijf geschreven: een bekende rocker met een je m’en fous-attitude op het leven.

Hoe verliep die samenwerking?

Janssens: Ik vond het heel fijn. Enorm fijn. Jemaine is een heel intelligente acteur die zo goed kan improviseren. Er waren momenten dat ik mijn lach niet kon inhouden omdat hij zo aan het freewheelen was dat ik niet meer kon. Dat is ook het leuke eraan. Momenten waarop hij spontaan begint te zingen die zelfs niet in het scenario stonden. (begint te zingen) Dat liedje was op het moment zelf bedacht, hé?
Mielants: Soms zeiden we gewoon: “Ik denk dat je een song moet zingen”, en hup.
Janssens: En dat marcheert geweldig goed.
Mielants: We hebben het zelfs moeten knippen omdat het zo grappig was en de film geen komedie is. Dat is altijd een fijne lijn.
Janssens: Jemaine is ook degene die de belangrijkste quote uit de film aanhaalt: “Om iets te krijgen, moet je het niet willen”. Dat is telkens het moment voor Patrick waarbij hij denkt: “Ja, daar zeg je wel iets interessants”.
Mielants: Dat is ook de eerste keer dat hij luistert naar iemand.

Er waren momenten dat ik mijn lach niet kon inhouden omdat Jemaine Clement zo aan het freewheelen was dat ik niet meer kon.

Hebben jullie zelf al ondervonden dat die quote waarheid bevat, “To get something, you have to not want it”?

Mielants: Ik wel.
Janssens: Ja, die Oscar is er toch nog altijd niet. (algemene hilariteit)
Mielants: Dat komt omdat je het wilt. Misschien is dat de eerste stap. Bij mij is dat wel zo. Soms kan ambitie in de weg staan om te zien wat je echt wil. [Na die quote] zei Jemaine dan: “And then all of a sudden, you get giiirls”. Dan begon hij het in detail uit te leggen: “Three girls and a guy”. (lacht)

Is er een kans dat we een van jullie nu binnenkort zien opduiken in de serie van What We Do in the Shadows?

Mielants: Hij is nu opnieuw aan het schrijven. Misschien dat ik een aflevering in het tweede seizoen regisseer. Maar misschien ook niet. We zullen zien.

Misschien dat ik een aflevering in het tweede seizoen van What We Do In the Shadows regisseer. Maar misschien ook niet.

Bij jou, Kevin, valt het me op dat je de laatste tijd vaak in vreemde talen hebt geacteerd. Is dat iets dat je graag doet, accenten en dergelijke? Ik ben vertaler van opleiding, dus ik let daar wel vaak op als ik naar films kijk, maar Vlamingen zijn er over het algemeen ook heel goed in.

Janssens: Sowieso blijf je in het Frans en het Engels wel mijn accent horen, vind ik. Maar ik vind dat heel bevrijdend. Je moet je wel dubbel zo goed voorbereiden, maar eens je je tekst onder de knie hebt, is het fijn omdat je nieuwe elementen van acteren ontdekt in een andere taal. Ik vind dat heel plezant.
Mielants: Patrick is nu wel iemand die meertalig is maar normaal spreekt. Ik zei ook duidelijk dat Kevin niet te goed Frans mocht spreken om dat ‘gewone’ aspect te behouden.

Jezelf verliezen in popcultuur en aanraders

Voor ik hen liet gaan, wilde ik beide mannen vragen waar zij zoal van genieten in de popcultuur. 

De metafoor van de hamer in De Patrick kan ik vertalen naar de leefwereld van mezelf en ons doelpubliek, die vaak popcultuur gebruiken om even te ontsnappen aan alles. Is er voor jullie ook zoiets waar jullie naar teruggrijpen?

Mielants: Ik kan mij in heel veel verschillende dingen verliezen. Bij muziek ga ik van Bach naar heavy metal naar iets anders. Vroeger was dat voor mij één pad, maar nu is het een heel divers spectrum aan muzieksoorten waar ik in verdwijn. En film is natuurlijk voor mij ook escapisme. Zet een heel goede Hitchcock of Spielberg op en ik voel mij beter. (lacht)
Janssens: Da’s waar.
Mielants: Da’s zoals een pot Ben & Jerry’s eten als je depressief bent. Ik hou van alle soorten cinema, maar ik ga ook graag terug naar de betere jaren 70-films. Van de Tarkovski’s (Andrej Tarkovski, regisseur van Stalker en Solaris) en Bergmannen (Ingmar Bergman, regisseur van Wild Strawberries en The Seventh Seal) van deze wereld.

Zet een heel goede Hitchcock of Spielberg op en ik voel mij beter. Da’s zoals een pot Ben & Jerry’s eten als je depressief bent.

Wat staat er nu op de planning voor jullie?

Janssens: Tot eind juli (Dit interview vond plaats begin juli, nvdr) film ik voor Fair Trade, een nieuwe reeks op vtm. Maar daarna is het vrij rustig.
Mielants: Ik heb net een film gedaan voor Tales of the Loop, een reeks met acht films voor Amazon. Daarna doe ik de volgende film met Bouli Lanners (een Luikse acteur en regisseur die bekend is in Wallonië en het buitenland, maar nog niet zo in Vlaanderen).

Ik heb nog een laatste quick-fire round. Wat is de laatste film die je zag?

Mielants: Op het vliegtuig zag ik die Franse film met die mannen die aan waterballet doen. Hoe heet die nu weer? Le Grand Bain. Die vond ik heel tof.
Janssens: (denkt) Goh, wat was het laatste dat ik gezien heb? Ik kijk heel veel terug. Maar de laatste die ik in de cinema zag was Green Book. Ik was er niet zo zot van. Iedereen vond die fantastisch, maar ik vond hem niet mind-blowing. Meningen verschillen, hé.

De laatste serie die je zag?

Janssens: Voor fictie, Chernobyl, en de laatste docureeks was The Confession Tapes seizoen 2.
Mielants: Bij mij Dekalog van Kieślowski, een heel oude reeks. Opnieuw herbekeken, en dat is ongelofelijk.
Janssens: Amai, ja. Ik heb die thuis liggen, zo goed.
Mielants: En ik heb onlangs ook nog de documentaire Senna herbekeken, ook echt goed. De regisseur (Asif Kapadia) heeft net een film over Diego Maradona.

En dan het laatste boek dat je las?

Janssens: Sapiens (van Yuval Noah Harari), echt een bijbel. Ik ben nu met Homo Deus bezig.
Mielants: Bij mij was het Homer, een boek over een vader en een zoon die… Ja… Goh… (lacht)

Het was warm, ik begreep het. Hij had al een aantal interviews gehad. Ik zei dat ik het boek zou opzoeken, maar tot nu toe heb ik het nog niet gevonden. Sorry, Tim Mielants. 


De Patrick speelt vanaf 28 augustus in de bioscoop.

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels