At Eternity’s Gate bewijst dat we het hier niet altijd over de nieuwe superheldenfilm moeten hebben. Soms, heel soms, moet je ook even je patroon breken en iets anders bekijken. Iets wat nooit een grote box-office hit zal worden maar daarom niet minder aandacht verdient. Als je een cinefiel bent die zich niet verder waagt dan de mainstream blockbusters en je wilt eens avontuurlijk doen, dan is deze film over Vincent Van Gogh misschien wel de beste keuze!
Eén blik op de cast zou je al moeten overtuigen: naast de getalenteerde Willem Dafoe zijn er ook (weliswaar kleine) rollen weggelegd voor Oscar Isaac (Star Wars, Annihilation) en Mads Mikkelsen (Hannibal, Dr. Strange). Staar je echter niet blind op die laatste 2 namen, het is vooral Dafoe die de film draagt. Hij brengt een kwetsbare maar gepassioneerde Vincent Van Gogh die maar enkele keren in de film echt woede toont. We hebben de man intussen al in verschillende rollen gezien maar je merkt dat de acteur zich volledig liet gaan in de rol van de getormenteerde schilder. Er heerst een soort gezegde onder gevierde Hollywood-sterren dat er 2 soorten projecten zijn: one for me en one for them. Waarin het eerste slaat op passieprojecten en de laatste voor hersenloze blockbusters. De liefde waarmee hij de rol speelt, maakt duidelijk dat Dafoe de film bij de eerste soort rekent.
At Eternity’s Gate probeert de rauwheid van Van Gogh’s borstel te vertalen in de cinematografie.
Schrijver en regisseur Julian Schnabel had duidelijk geen interesse in de mentale stoornis van Van Gogh. Doorheen de film krijgen we namelijk heel weinig te zien van de aanvallen van Vincent waardoor we als kijker een half scherpgesteld beeld krijgen van enerzijds zijn schilderijen, zijn passie voor de kunst en anderzijds de gevolgen van zijn aanvallen. In beide kanten van het verhaal is er één gevoel dat overheerst: onbegrip. In de kunstwereld wil niemand zijn werken kopen en in zijn dorp willen ze hem liever kwijt dan rijk. Er wordt een paar keer vermeld dat hij te veel drinkt maar ook dit wordt bewust nooit in beeld gebracht.
De keuze om de negatieve kanten niet in beeld te brengen doet eigenlijk niets af aan het genot van de film. Je krijgt misschien geen genuanceerd en reëel beeld van Van Gogh maar dat hoeft ook niet. At Eternity’s Gate ambieert niet om een realistische biopic te zijn, het wil de kwetsbaarheid en onbegrip in kaart brengen. Met succes want dat inzoomen brengt met momenten vertederende scènes. De schilder was heel eenzaam dus vanaf hij iemand in z’n leven kreeg waar hij bevriend mee was, voel je de liefde bijna van het scherm spatten. Hoogtepunten hiervan zijn de momenten samen met Theo Van Gogh (Rupert Fiend) en Paul Gaugain (Oscar Isaac).
De keuze om de negatieve kanten niet in beeld te brengen doet eigenlijk niets af aan het genot van de film.
Ik zou de film oneer aandoen mocht ik het niet hebben over de vorm. At Eternity’s Gate probeert de rauwheid van Van Gogh’s borstel te vertalen in de cinematografie, die we allerminst strak en stabiel kunnen noemen. Wanneer Dafoe het in de film op een lopen zet, schudt de camera geweldig mee of wanneer hij zijn focus verlegt op iets dat op de grond ligt, dan zal de camera ook neerdalen op een bruuske, haast schokkerige manier. Daarbovenop zien we vaak een verschil in kleurtonen, of een experimenteel shot waarin het scherm doormidden gesneden is en we zowel een scherm als vaag beeld krijgen. Gelukkig zijn die momenten zorgvuldig geplaatst en wordt het nooit te veel.
De film wordt begeleid door prachtige composities van piano en violen door Tatiana Lisovskaya, die soms bezwerend op gang komt om dan bruusk afgebroken te worden met een een zwart scherm en een kleine monoloog van Dafoe die de gedachten van de schrijver iets verder uitdiept. Spijtig genoeg zag ik nergens online een versie die ik kon beluisteren. Op Spotify staat echter Clint Mansells soundtrack voor Loving Vincent. Dat is nog steeds een mooi alternatief!
