Dragonball Super: Super Hero review – een verhaal van vaders

Dragonball, een serie die onze harten blijft beroeren. Had Akira Toriyama zich anno 1984 voorgesteld dat er een bende Belgische weebs met tranen in de ogen de 21ste film uit de reeks zou aanschouwen op het grote scherm? Wellicht niet. Maar tegenwoordig, sinds we Vegeta Gangnam Style zagen dansen in Fortnite, is niets meer onmogelijk. We blikken even terug naar 2019, waar onze redactie toen nog droomde over toekomstige anime releases. Nu, ettelijke jaren en een lockdown rijker, zijn anime-films geen zeldzaam voorval meer in de cinema’s doorheen de Benelux. What a time to be alive. Het was dan ook met een blij hart dat we de cinemazaal binnenstapten om Dragonball Super: Super Hero te ervaren. BOKAAAAAAAAAAAM!

You’re looking a bit green

Dragonball Super: Super Hero speelt zich enige tijd na de feiten van Super Broly af. Maar waar veel verhaallijnen in het verleden altijd teruggrepen naar een vaste formule, verlaat Super Hero bewust dat pad. Want het hoofdpersonage van de film is eens niet Goku, niet Vegeta, maar oudgediende demonenkoning Piccolo. En laat dat net het verfrissende zijn. Terwijl de Saiyans zichzelf kapot trainen op de planeet van Beerus, focussen we ons terug op de Aarde. Waar Piccolo rustig zijn training verder zet. Het is in deze setting dat de evenementen van Super Hero zich afspelen. Het is verfrissend om weer op de Aarde te zijn na alle chaos met universa, andere planeten en Saiyan-gevechten. Nee, op Aarde lopen ook mensen rond die zich ernstige vragen beginnen stellen rond Capsule Corporation en de verschillende mensen die er rondlopen en/of -vliegen. Zonder al te veel te spoilen is het een verhaal dat meer dan ooit de focus legt op de frustratie én mentorschap van een oude sensei, wiens wereld doorheen de jaren sterk veranderd is. Deze keuze kunnen we alleen maar bejubelen.

Want leven op Aarde is helaas complexer dan enkel training. Dit ondervinden we stevig vanuit het perspectief van Piccolo, zeker op de manier waarop hij een smartphone gebruikt. Of hoe hij schaamteloos ingezet wordt als babysit voor Pan, de dochter van Gohan. De interactie tussen die twee kunnen we wel niet anders dan zichtbaar van genieten. Daarnaast wordt de lore rond het Red Ribbon Army en Dr. Gero in de verf gezet en zelfs uitgebreid. Hierbij leren we zelfs dat Android 21 (een personage door Akira Toriyama gecreëerd voor de Dragonball FighterZ-game) nu haar rechtmatige plaats in de lore krijgt. Heel dit gegeven culmineert in enkele waanzinnige gevechten, waarbij de inzet voor één keer niet de destructie van het universum of planeet is, maar de wil om te beschermen wat je lief hebt.

Animatie om van te smullen

Het valt meteen op als de film start dat deze veel heftiger gebruik maakt van 3D CGI dan zijn voorgangers. Dat heeft als voordeel dat de actie aanvoelt alsof je een lichte vorm van LSD hebt genomen en enorm tot zijn recht komt in de snelheid van de actie. Aan de andere kant heeft het wel wat tijd nodig om te wennen aan de karaktermodellen, zeker van sommige personages. De zwakte van deze technologie lijkt ook het subtiele van geloofwaardige dialoog te laten uiten door de personages. Doorheen heel de film blijft dit wat op de vlakte hangen en is duidelijk jammer. Dit is vooral erg merkbaar in lipsyncing. Dit kan echter allemaal met de mantel der Shenron bedekt worden eens de gevechten in al hun glorie losbarsten. De mix van comic-elementen geeft het ook een unieke flair, die stevig doet denken aan My Hero Academia.

De extra lading epiek die namelijk gegeven wordt aan elke slag of stoot, of zelfs emoties grijpt je altijd. Opnieuw beleven we elk gevecht met meer dan één zintuig. De verschillende power-up sequenties zijn elk op hun eigen manier steengoed uitgewerkt. De climax is er ook eentje van jewelste, met een dijk van een eindboodschap.

All in all blijft deze film in de kern op en top Dragonball, met de kenmerkende onnozele humor, over the top gevechten en personages die we ondertussen al bijna heel ons leven kennen. Akira Toriyama doet het’em weer.