Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Ant-Man and the wasp recensie

Ant-Man and the Wasp review: mierzoet maar goed

Na de initiële strubbelingen keken we in 2015 met een vergrootglas naar de eerste Ant-Man. Peyton Reed, die Edgar Wright zijn plaats als regisseur innam, stelde fans niet teleur en kon opgelucht ademhalen. De film verbaasde ons met een lichte toon, uitgekiende actie en hopen humor. Drie jaar en zeven Marvel-films later komt Reed met een vervolg op de proppen. Daarmee moet hij niet alleen opboksen tegen het eerder uitgebrachte Black Panther en Avengers: Infinity War, maar is Ant-Man and the Wasp tevens de 20ste film is in het Marvel Cinematic Universe, afgekort het MCU. Sommigen spreken daardoor over een superhero fatigue, maar de overgrote meerderheid zal toch opnieuw in de rij gaan staan voor een cinematicket. De grote vraag is of je daar al dan niet spijt van zal krijgen?

Een pleister op de wonde

Het doel van Ant-Man and the Wasp is jong en oud een entertainende actiekomedie voor te schotelen.

Infinity War liet, zonder spoilers, een grote leegte achter in het MCU, één waar ik nog steeds moeite mee heb, zowel filmisch als emotioneel. Elke Marvel-film van de laatste jaren bouwde op naar deze Avengers-apotheose en de ontlading was dan ook groot. De eerste vraag die bij me opkomt als ik denk aan Ant-Man and the Wasp is: “Waarom?” Waarom nu nog een film uitbrengen die zich afspeelt twee jaar na Civil War en kort voor Infinity War? Ik ging dan ook met een wrang gevoel in de maag naar de cinemazaal. Uiteindelijk bleek dat volledig onterecht te zijn. Sterker nog, Reeds vervolgfilm is de lepel mierzoete suiker die ik nodig had om Infinity War mee door te spoelen.

Ant-Man and the Wasp eindelijk samen
Waarom niet The Wasp and Ant-Man? Hebben mannen niet al genoeg voorrang in het leven?

De film slaagt hierin door de druk van voorgaande films helemaal van zich af te schudden. Het doel van Ant-Man and the Wasp is om jong en oud een entertainende actiekomedie voor te schotelen. Je hoeft zelfs niet echt mee te zijn met alle 19 voorgangers. De film kadert alle eerdere gebeurtenissen op een korte en duidelijke manier. Het expositiemoment waarin de eerste Ant-Man wordt samengevat voor het publiek is zelfs één van de grappigste scènes uit de film. Van stijl tot script pretendeert Ant-Man and the Wasp nooit groter te zijn dan het moet. De film wil geen grote superheldenfilm zijn met tientallen easter eggs, maar heel gewoon een opzichzelfstaande popcornfilm en ik apprecieer die eerlijkheid, het is verfrissend.

In de eerste scène krijg je deze boodschap al duidelijk mee. De rode draad doorheen het verhaal gaat over het belang van familie. De relatie tussen Scott Lang (Paul Rudd) en zijn dochter Cassie (Abby Ryder Fortson), die trouwens de prijs wint voor schattigste Marvel-nevenpersonage, wordt meteen centraal gezet. Rudd speelt overtuigend de vader die werkelijk alles overheeft om zijn dochter gelukkig te maken. Zijn komische talenten worden ten volle benut, sommige scènes voelen aan als een regelrechte SNL-sketch. Maar de echte kracht van de film zit in de band tussen Hank Pym (Michael Douglas) en Hope van Dyne (Evangeline Lilly). Hun zoektocht naar echtgenote en moeder Janet van Dyne (Michelle Pfeiffer) is de drijfveer voor de hele film. De scènes waarin beide acteurs op elkaar inspelen, deden me soms afvragen of Lilly geen verloren dochter van Douglas zou kunnen zijn. Zelfs de beweegredenen van antagonist Ghost (Hannah John-Kamen) kan je uiteindelijk terugbrengen tot dezelfde rode draad. Bijna elk personage krijgt een menselijk karakter, waardoor je makkelijk kan meeleven met iedereen en net dat geeft de film zijn hart en sterkte.

Tempo en balans vinden

Alle verhaallijnen samen doet de film ongemakkelijk opblazen. Er had best wat geschrapt mogen worden.

Naast de rode draad lopen er eigenlijk 4 verhalen door elkaar. Aan de ene kant heb je Scott die z’n leven probeert te hernemen na de gebeurtenissen in Civil War en ook Hank en Hope die op zoek gaan naar Janet, als de protagonisten. Aan de andere kant heb je zowel Ghost als Sonny Burch (Walton Goggins) die los van elkaar achter Hank Pyms technologie aanzitten. En dan is er ook nog eens Luis (Michael Peña), Dave (T.I.) en Kurt (David Dastmalchian), de oude crew van Scott, die samen met hem een eigen beveiligingsbedrijf aan het oprichten zijn. De film doet zijn best om al deze verhalen te verweven, maar het geheel voelt ongemakkelijk opgeblazen aan.

Ondanks de geloofwaardige acteerprestatie van Goggins is zijn personage er enkel bij om enkele extra actiescènes uit te bouwen. Verder voegt hij helaas niets toe aan de film of aan het MCU. Hetzelfde gevoel had ik ook bij het personage Bill Foster, gespeeld door de geniale Laurence Fishburne. Met zo’n naam had ik meer toegevoegde waarde verwacht. Met enige herwerking van deze delen was er meer tijd geweest om Ghost verder uit te diepen. Na Killmonger uit Black Panther heeft Marvel door dat er ook sympathie mag zijn voor de antagonist. Je kan echt meeleven door de manier waarop Hannah John-Kamen een getormenteerd en geloofwaardige personage neerzet. Helaas blijft haar personage daar hangen en komt ze ééndimensionaal over door het gebrek aan schermtijd. Opnieuw geen geslaagde villains dus, een blijvend fenomeen in Marvel-films.

Reed bewijst dat visuele humor even sterk kan zijn als verbaal.

Toch heb ik me weinig gestoord aan het volproppen van nodeloze verhaalelementen. Uiteindelijk is het verhaal in een film als deze secundair aan de interactie tussen de personages en de uitwerking van de funfactor. En net als in de eerste Ant-Man is het plezier ingebakken in elke scène. Zo weet je dat elke scène met Michael Peña er één om te lachen wordt. Hoewel zijn rol kleiner lijkt dan in de eerste film, gaat hij toch lopen met enkele van de grappigste scènes. Enkel Paul Rudd doet beter op komisch vlak. Er is één scène echt op het lijf van Rudd geschreven. Alleen hij kon dat grappig brengen zonder dat het belachelijk werd. Ondanks dat Ant-Man het hoofdpersonage zou moeten zijn, had ik eerder het gevoel dat Rudd enkel de vrolijke noot speelt in het verhaal van Hope en haar vader. Evangeline Lily eist de aandacht op in elke scène waarin ze meedoet. Ze zet een perfecte Wasp neer. Zelfs zonder de toevoeging van vleugels en blasters is ze stukken gevaarlijker dan Ant-Man.

Haar actiescènes zijn zonder meer het meest vloeiend en het vergroten en verkleinen zorgt opnieuw voor onverwachte momenten. Naast zichzelf vergroot en verkleint Wasp ook voorwerpen uit de directe omgeving, terwijl de eerste Ant-Man het meer had van actie op een kleinere schaal. Daarnaast is er weinig veranderd qua stijl met de eerste film en dat was ook niet nodig. De film wil je tenslotte zo goed mogelijk met beide voeten op aarde houden.

De naam Ant-Man wordt stilaan niet meer zo toepasselijk.

Licht en luchtig

Geen zware emotionele bagage, geen grote interne conflicten, maar gewoon lachen.

Ant-Man and the Wasp gaf mij terug het gevoel dat ik had bij het zien van de eerste Marvel-films 10 jaar geleden. Films die draaien om plezier, waarin gewone mensen fantastische dingen doen en actiescènes die de kinderen thuis kunnen naspelen. Ant-Man and the Wasp is niet perfect, maar bewijst wel dat het niet altijd serieus moet zijn. Geen zware emotionele bagage, geen grote interne conflicten, maar gewoon lachen, gieren, brullen en dat allemaal op de leuke deuntjes opnieuw gecomponeerd door Christophe Beck. Het maakt de film leuk en luchtig, maar tegelijk ook weinig memorabel. Ik ga niet naar huis met het gevoel dat ik nog zoveel dingen gemist heb en opnieuw moet analyseren, ik ging wel naar huis met een glimlach en dat is ook oké.

Marvel zou uiteraard Marvel niet zijn als er geen post-credits scènes zijn die je opnieuw herinneren aan het feit dat je naar een MCU-film aan het kijken bent. Dus blijf zeker zitten tot na de eerste aftiteling, een ode aan Slinkachu trouwens, en ook tot na de tweede aftiteling. Ik geef je wel één tip, til er allemaal niet te zwaar aan en laat het je goed humeur niet beïnvloeden. Keep on smiling.

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels