Tekenaar: Aimée de Jongh
Uitgever: Scratch
Aantal pagina’s: 288
Prijs: € 29.90
Verschijningsdatum: 21 mei 2021[/column][/columns]
Het is een uit de kluiten gewassen graphic novel van bijna 300 pagina’s. Het is een fraai vormgegeven hardcover die heerlijk ruikt en vooral ook heerlijk klinkt wanneer je hem meeneemt uit de winkel.
Dagen van Zand, veel zand
Het verhaal speelt zich af in het jaar 1937. Het is het decennium na de beurscrash van 1929. Amerika is in een grote economische crisis beland die het land ongenadig hard treft. De ruggengraat van Amerika was op dat moment vooral de grote agrarische sector. En laat het nu net de boeren zijn die het erg moeilijk hebben.
Het zijn natuurlijk ook de dagen voordat de Tweede Wereldoorlog uitbreekt. In deze periode was er nog geen internet. En dus was het voor de overheid lastig om te beseffen dat veel Amerikaanse boeren het bijzonder moeilijk hadden. En dan vooral de agrariërs in het gebied dat ze de Dust Bowl noemen.
Vanuit New York wordt de jonge fotograaf John richting Oklahoma gestuurd om het leven van de boeren op de gevoelige plaat vast te leggen. Zodat de overheid kan zien hoe zwaar ze het hebben en spaarzame fondsen vrij kan maken om hen te helpen. Tijdens deze tocht zal John ook veel dingen over zichzelf in een bepaald perspectief gaan zien.
Eindelijk volwassen
Deze strip laat zien dat Aimee de Jongh eindelijk volwassen is geworden. Ze kwam in het vorige decennium spectaculair opzetten als stripmaker met haar gagreeks Snippers en De terugkeer van de Wespendief. Hoewel de laatste titel zeker liet zien dat ze potentieel had, waren de vele lofuitingen iets te veel van het goede. Het verhaal bevat erg veel lucht en de tekeningen zijn soms nog niet helemaal optimaal. Toch wist ze met dit verhaal een gevoelige snaar in Europa te raken.
Haar carrière raakte pas echt in een stroomversnelling door haar bijdragen aan het hommage-album van De Blauwbloezen. Het leverde haar een samenwerking op met de Franse topscenarist Zidrou. Dit resulteerde in het charmante Bloesems in de Herfst. Grafisch was dit al een stuk beter, al waren de scenaristen niet bepaald in topvorm.
Met Dagen van Zand slaat ze nu eindelijk eens echt haar vleugels uit en het resultaat is spectaculair. De Jongh stopt alles wat ze in de voorbije 15 jaar leerde in dit boek.
Het verhaal wordt meer met beeld dan met woord verteld. Het levert herkenbare shots op zoals de overgang tussen de konijnenpoten en de rennende voeten van John. Maar veel vaker kiest ze voor een wijder shot waarin het beeld wordt gevangen. Hierdoor laat ze mee de blik van de lezer dwalen over het beeld dat vanzelf een bepaald gevoel oproept. De verweerde huisjes in de brandende hitte. De achteloosheid waarmee ze tussendoor een bordje met “Colored entrance in the back” voorbij laat komen. En dan die stofwolken. Mijn god, wat een stofwolken… Ze benemen je als vanzelf de adem.
De strip heeft een minpunt. De fotograaf John dient eigenlijk vooral als excuus om de lezer op sleeptouw te nemen. Zijn rol is verder van weinig waarde en het verhaaltje dat de Jongh aan hem ophangt is een beetje zielig. Het had niet gehoeven omdat de strip wel gebaseerd is op feiten maar niet de historie herkauwt.
Dagen van Zand is niet perfect. Het is wel een erg goed boek.
