Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

mcu

Waarom het MCU zo veel voor mij betekent

In april 2012 ging ik samen met mijn zus op een druilerige dag naar de bioscoop. We waren net 19 en gingen naar The Avengers, onze eerste MCU-film. De films van Marvel Studios hadden me tot dan nog niet aangesproken, want ik had nooit comics gelezen toen ik jong was. Enkel strips van Vlaamse schrijvers. Geen enkele van de films tot dan toe was op mijn radar gekomen, laat staan dat ik er veel van wist. Wat moest ik dan gaan zoeken in die films? Oh, sweet summer child…

The Avengers opende voor mij een nieuwe wereld en een nieuw fandom.

The Avengers kwam bij ons uit op 25 april 2012, en ik zag de film al een dag later. Maar zelfs dan al kon je bijna niet meer aan de hype ontsnappen. Een film die voor zo veel furore had gezorgd op het internet dat het zelfs doorsijpelde in de meest mainstream Vlaamse media, daar moest toch iets inzitten? Daarom kochten we kaartjes voor de donderdagnamiddagvoorstelling. Dé overtuigende factor toen was acteur Mark Ruffalo, nog steeds de favoriete acteur van mijn zus. Hij was de enige bekende voor ons in de cast. (Waar is die tijd?!) Door films als Just Like Heaven, 13 Going On 30, Zodiac en Shutter Island waren we ondertussen genoeg fan om speciaal voor hem films te bekijken. We zagen The Avengers uiteindelijk 3 keer in de bioscoop (toen een record, dat vandaag op 5 staat).

Het was geleden van Inception een jaar eerder dat ik nog zo onder de indruk was na een film. Die film wakkerde toen mijn liefde voor cinema aan, en The Avengers opende een nieuwe wereld en een nieuw fandom. Nu, zeven jaar later, ben ik net 26 en heb ik de woeligste jaren van mijn leven achter de rug. De enige constante? Person of Interest (maar dat verhaal deed ik al een keer) en het MCU. Na The Avengers begon ik de voorgaande films te bekijken, want die film bekijken zonder voorkennis maakt een mens natuurlijk nieuwsgierig. Loki en Thor zijn geen echte broers? Tony en Steve hebben een voorgeschiedenis? En wow, Fury is intens. Iron Man bekeek ik daarna een tijd lang regelmatig, en na The Winter Soldier deed ik hetzelfde met die film én The First Avenger. Mijn favoriete personage verandert regelmatig, en dat maakte Civil War er niet makkelijker op.

Voor mij draait het allemaal om de personages. Als je personages volgt vanaf het begin van hun reis doorheen tientallen films en bijna evenveel jaren van je leven, dan leef je mee. Zij veranderen op hetzelfde moment dat jij dat ook doet in het echte leven. Ze worden een deel van je leven, en soms ook van je persoonlijkheid. Of dat is bij mij toch het geval. In elk van hen kan ik wel een deel van mezelf herkennen. Soms wil ik net als Steve het goede doen, maar ben ik er niet toe in staat. Soms ben ik even naïef als hij. Soms ben ik even koppig of impulsief als Tony. Iedereen heeft hopelijk iemand voor wie je tot “the end of the line” wil gaan. Je raakt betrokken bij de personages en hun onderlinge relaties.

Hetzelfde geldt – alleszins toch bij mij – voor de acteurs. Wees gerust, ik begrijp heel goed dat zij hun personages niet zijn. Maar als ik iemands werk zo lang volg en apprecieer, dan word ik bijna automatisch fan van de mensen die die personages tot leven gebracht hebben. Als het dan ook nog eens gaat om een cast die zelf een soort familie geworden is, dan word ik een stan.

Als je personages volgt vanaf het begin van hun reis doorheen tientallen films en bijna evenveel jaren van je leven, dan leef je mee. Of dat is bij mij toch het geval.

De actiescènes, flitsende krachten en kostuums zijn een mooie extra, maar ik zou even blij zijn met Steve Rogers die een computer leert te gebruiken. Of Black Widow met haar dagelijkse routine. De scène in Age of Ultron waarin de Avengers bespreken wie worthy is om Mjölnir te hanteren is daar een perfect voorbeeld van. Marvel kan nog wat meer goodwill van mij krijgen als ze daar bij toekomstige film wat meer plaats voor maken. Een van de grootste sterktes van een franchise is namelijk de interconnectiviteit en continuïteit. Je kan meer tijd spenderen met personages, en zij ook met elkaar. Het is het dichtste dat films bij tv kunnen komen. In dat opzicht is de komst van Disney+ en de geplande MCU-series wel interessant. Zij kunnen profiteren van meer ademruimte. (Zoals Marvel’s eigen Agents of S.H.I.E.L.D. dat ook doet, maar dat verhaal deed ik ook al een keer.)

avengers_opinie
© Marvel Studios

Over superheldenfilms wordt heel vaak lacherig of hautain gedaan omdat ze een groot publiek aanspreken en eerder mainstream zijn. Maar wat is daar mis mee? Veel mensen gaan naar de bioscoop om zich te amuseren. Wat speelt in de grote blockbusters sijpelt natuurlijk doorheen de ganse filmindustrie en omgekeerd. For worse, ja, want de franchises schieten als paddenstoelen uit de grond, vaak minder geslaagd dan het MCU. Blockbusters zijn nu misschien minder artistiek, maar Black Panther won wel drie technische Oscars. Ja, dezelfde verhaalstructuur komt vaak terug, maar tegelijk krijg je ook snel backlash als populaire films te ver van het bronmateriaal afwijken (Remember Trevor Slattery?).

Maar kan je vandaag nog met een uitgestreken gezicht zeggen dat geen enkele Marvel-film diepgang heeft? De Marvel-films zijn vermakelijk én durven film na film verder te gaan in hun boodschap. Dat geeft de onderstaande tweet ook al aan:

Black Panther vermeldt letterlijk slavernij maar heeft het ook over kolonialisme en de identiteitsbeleving van Afrikanen en Afro-Amerikanen. Captain Marvel heeft het over eigenwaarde en de vluchtelingencrisis, net zozeer als ik dat zie in Dunkirk van Christopher Nolan. Je moet het gewoon willen zien. Miljoenen kinderen zagen vorig jaar voor het eerst een superheldenfilm met een zwarte cast of een vrouw in de hoofdrol. Ook die rol kunnen blockbusters vervullen.

Op dinsdag 24 april zal ik opnieuw in de bioscoop zitten, bijna exact 7 jaar na The Avengers, voor de Endgame-marathon, opnieuw met mijn zus. De kans dat ik opnieuw overweldigd word is groot, want ik hield het amper droog bij de trailers die tot nu toe verschenen zijn. Heb jij niks met het MCU? Je zal niet de enige zijn, en ik respecteer je mening. Heel leuk dat je nog zo ver hebt doorgelezen, trouwens. I dig it. Niets hebben met het MCU maakt noch jou noch mij beter of gesofisticeerder dan iemand anders. Geniet van jouw equivalent van het MCU en laat de fans, en mij, hier even over flippen. We zullen jullie dankbaar zijn in de moeilijke tijden die wellicht volgen na Endgame. Want ik zal niet enkel triest zijn omdat de personages die ik al zo lang volg wellicht niet meer terugkeren. Het is tegelijk ook een afscheid van een periode waarin ik hen, en de popcultuur die daarmee gepaard ging, heel hard nodig had. En dat begrijpen velen onder jullie volgens mij wel.


Lees ook onze andere artikels op de Road To Endgame:

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels