Drop review: vermakelijke thriller

Regisseur Christopher Landon is het meest gekend om de twee Happy Death Day-films en het uitstekende Freaky. Maar daarnaast schreef hij ook 5 Paranormal Activity-films. Tot nu toe was zijn palamares als regisseur dus wel iets beter dan als schrijver. Dat zet hij nu verder met de uiterst degelijke thriller Drop.

Ugh, die trolls

Violet (Meghann Fahy, The Bold Type, The White Lotus) maakt zich klaar, na maandenlang online te praten, om op een eerste date te gaan met Henry (Brandon Sklenar, It Ends With Us). Ze lijkt wel een bewogen verleden te hebben rond haar ex, de vader van haar zoontje Toby, maar toch gaat ze ermee door. Haar zus Jen (Violett Beane, The Flash) komt oppassen terwijl ze uiteten gaan naar een chique restaurant.

Omdat Henry wat te laat zal zijn, wacht ze even aan de bar, waar ze al een paar mensen ontmoet, zoals een mysterieuze man tegen wie ze opbotst (Ed Weeks, The Mindy Project), barvrouw Cara (Gabrielle Ryan Spring) en Richard (Reed Diamond) die haar aanziet voor zijn blind date. Henry arriveert al snel maar ondertussen krijgt Violet via DigiDrop een paar memes doorgestuurd. Het blijft alleen niet zo onschuldig en escaleert in chantage, met als drukkingsmiddel een gewapende man die opduikt in haar huis. Als ze niet doet wat ze zeggen, zal die niet aarzelen om haar zoon en zus te doden. Het wordt dus een race tegen de klok om te vinden wie verantwoordelijk is zonder argwaan te wekken.

Goed centraal duo

Op zich hebben we een verhaal in dit genre wel al eerder gezien, maar er zijn een paar zaken die Drop speciaal maken. Ik moet toegeven dat ik vooral wou gaan kijken omdat het 1) de nieuwe film was van Christopher Landon en 2) Meghann Fahy eindelijk een hoofdrol gaf. Zij is bij de meeste mensen vooral bekend van seizoen 2 van The White Lotus, maar daarvoor schitterde ze al in de dramareeks The Bold Type. Ik was al fan en hier bewijst ze ook echt dat ze een film perfect kan dragen.

De grootste sterkte is dan ook het centrale duo, hoewel beide acteurs dus nog niet zo’n grote namen zijn. In een film waarbij de premisse toch al redelijk vergezocht is, verkopen zowel Fahy als Sklenar het toch met enige naturel. Vooral met Violet voel je al snel mee, door haar achtergrond maar vooral ook omdat ze veel dingen in vraag stelt. De emoties die ze doormaakt, brengt Fahy ook niet overdreven melodramatisch. Sklenar speelt Henry ook echt als een goeie gast, ondanks wat minder achtergrond voor hem, wat wel bij het mysterie hoort. Hun chemie is ook uitstekend.

Kan toch verrassen

De film speelt zich eigenlijk maar af op twee locaties, waarvan het grootste deel in het restaurant. Dat is wel uitstekend vormgegeven want het ziet er exact uit als wat je van zo’n restaurant verwacht. Het moderne set design met warme kleuren (ik was jaloers op de toiletten) zorgt ook voor een echte gezelligheid, die dan later wel in contrast staat met wat Violet doormaakt. Op bepaalde momenten wordt de belichting ook wel slim gebruikt om verdachten te accentueren of gebruikt cinematograaf Marc Spicer (Lights Out) speciale hoeken om het letterlijk te doen duizelen. De muziek met vooral strijkers en piano is dan weer van de hand van Bear McCreary.

Jongeren en mensen die veel online vertoeven zullen sowieso de memes die Violet in het begin krijgt wel herkennen. Die waren ook de inspiratie voor de film nadat de partner van een producer op restaurant voortdurend Shrek-memes doorgestuurd kreeg via AirDrop. Wanneer de dreigementen en opdrachten in de film dan via berichten komen, worden die ook in dreigend lettertype weergegeven. Drop steunt logischerwijs vooral op dialogen, die door schrijver Jillian Jacobs en Chris Roach (Truth Or Dare) wel vlot klinken.

Er zitten ook genoeg twists in en slimme keuzes om het boeiend te houden, terwijl sommige clichés ook vermeden worden, maar er wel andere in de plaats komen. Zo weet ik nog niet of ik de verwijzingen naar het thema van huiselijk geweld hier vond passen. Wel vond ik dus dat het script kon verrassen, wat ook al veel is. Heel veel actie is er niet, tot op het einde, dat op sommige vlakken wel de overdreven kant uitgaat. Maar over het algemeen voelde deze meer aan als een degelijke, oldschool thriller met wat elementen van whodunit en home invasion-film en dat was wel een leuk weerzien.

Drop is sinds 23/04 te zien in de bioscoop.