Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

les indesirables review

Les indésirables review: emotie soms boven gelaagdheid

Vier jaar geleden gaf de Franse regisseur Ladj Ly een gezicht aan de woede en wanhoop van de inwoners van de Franse banlieus in Les misérables, deels door de ogen van de politie. In Les indésirables (of Bâtiment 5 in het Frans) komen de inwoners lijnrecht tegenover de politiek te staan. Het levert een film op waarin je opnieuw veel betrokkenheid voelt, maar die minder subtiel is dan zijn voorganger.

Kloof

Waardig deze wereld verlaten, het is helaas niet iedereen gegeven. Wanneer de oma van Haby (Anta Diaw) overlijdt, moeten vrienden en familie de kist via de trap het appartementsblok uitdragen, langs besmeurde muren, oude gangen en rommel. Het gebouw is vervallen, net als verschillende andere in de buurt, maar er wonen nog altijd duizenden mensen. Zij worden door de stad (Montfermeil) grotendeels aan hun lot overgelaten. Enkele jongeren in de buurt, onder wie Haby, helpen de bewoners daarom zelf met hun administratieve, gerechtelijke en woonproblemen met het bestuur.

Een gemeenschap die aan haar lot wordt overgelaten, tot het de machtshebbers niet meer uitkomt en ze harde maatregelen nemen. Het kan tegenwoordig over veel mensen gaan.

Als de burgemeester sterft, gaat die positie naar Pierre (Alexis Manenti), een jonge arts zonder politieke ervaring. Hij werpt zich op als een nieuwe wind, maar zijn intenties botsen al gauw met die van het establishment — en al helemaal met die van de bewoners. Pierre wil zogezegd de woonsituatie van de inwoners verbeteren, maar alleen voor bepaalde mensen en gezinnen. Tegelijk schuift hij bij de pers zo’n aanvaardbaar voorbeeld naar voren. Een gezin Syrische vluchtelingen moet als uithangbord dienen voor vredelievendheid van de stad en de burgemeester. Ze krijgen een huis en spullen van gulle schenkers.

Dat schiet bij sommige bewoners in het verkeerde keelgat. Sommige bewoners zijn het beu en belagen de burgemeester en zijn gezin. Daardoor treedt hij alsmaar strenger op tegen hen, zelfs met schijnmaatregelen, zoals arrestaties zonder reden en een samenscholingsverbod in de wijk. Haby is het niet eens met de bewoners die willen terugslaan, zoals haar beste vriend en mogelijke vlam Blaz (Aristote Luyindula). Zij wil verandering teweeg brengen van binnenuit. Wanneer Pierre het gebouw ontruimt, is de emmer vol voor de bewoners, en de situatie ontspoort. Dat leidt tot een kloof die misschien niet meer te herstellen valt.

Nee, dit is geen spoiler! © Anga Productions

Krediet

Een gemeenschap die aan haar lot wordt overgelaten, tot het de machtshebbers niet meer uitkomt en ze harde maatregelen nemen. Het kan tegenwoordig over veel mensen gaan. We zagen Les indésirables op Film Fest Gent, en je kan eigenlijk makkelijk een double-bill maken met The Old Oak van Ken Loach. Beide regisseurs geven aandacht aan kansarmen in hun land, en tonen de gedachtegang van sommige bestuurders over hoe ze met hen omgaan door allebei een familie vluchtelingen ‘tegenover’ hen te zetten. De overheid helpt en verwelkomt wie hen goed uitkomt, in plaats van te proberen iedereen basiskansen te geven. Je voelt de woede en onbegrip voor het beleid dat velen in de armoede duwt, met allerlei negatieve gevolgen van dien – ook voor de hele maatschappij.

Waar Les indésirables een beetje krediet verliest, is bij de nogal gehaaste evolutie van Pierre en het einde.

Dat lijken beleidsmakers vaak te vergeten. Les indésirables focust in tegenstelling tot The Old Oak wel nauw op de politiek. Pierre lijkt in het begin goede intenties te hebben, maar de druk die hij voelt van verschillende partijen en zijn groeiende honger naar macht brengen daar snel verandering in. Zelfs wanneer andere politici hem waarschuwen om niet te ver te gaan, laat hij ook zijn emoties, net als de bewoners, de bovenhand nemen. Alleen zou hij in zijn functie en machtspositie beter moeten weten.

Ly’s tweede film lokte bij mij best wat emotie uit. Vooral de scènes waarin de bewoners in zeven haasten hun thuis moeten leegmaken, hakt erin. De keuze voor herkenbare en innemende personages zoals Haby en haar familie maakt wat hen overkomt nog wraakroepender. Anta Diaw is ontzettend naturel, en zet een genuanceerd personage neer van begin tot einde. Waar Les indésirables een beetje krediet verliest, is bij de nogal gehaaste evolutie van Pierre en het einde. Dat is net iets te ver doorgedreven in een film die met minder wellicht meer impact had kunnen maken.

Les indésirables is online te huur.

Menselijk drama

Les indésirables review
7 10 0 1
De jonge Haby komt lijnrecht tegenover de nieuwe burgemeester te staan wanneer die zijn stempel wil drukken op de stad en het gemunt heeft op haar woonblok. Ly drukt je met je neus op de feiten dankzij emotionele scènes en een goede cast, maar had zijn boodschap net iets subtieler kunnen overbrengen.
De jonge Haby komt lijnrecht tegenover de nieuwe burgemeester te staan wanneer die zijn stempel wil drukken op de stad en het gemunt heeft op haar woonblok. Ly drukt je met je neus op de feiten dankzij emotionele scènes en een goede cast, maar had zijn boodschap net iets subtieler kunnen overbrengen.
7/10
Total Score

Raak

  • Opmerkelijke eerste hoofdrol voor Anta Diaw
  • Mooie score
  • Waardige boodschap
  • Bepaalde scènes blijven onder je vel zitten

Braak

  • Soms wat olifant-in-een-porseleinwinkelgevoel
  • Niet alle plotwendingen zijn even genuanceerd en geloofwaardig
Total
0
Shares
Gerelateerde artikels