Stellar Blade review: competent afgekeken

Als het op actie RPG en soulslike aankomt, is Geekster er traditiegetrouw als de kippen bij. Stellar Blade is de titel deze keer, een gloednieuwe game van de al even gloednieuwe studio Shift Up. Aan het hoofd vinden we er wel Kim Hyung-tae, die destijds personages ontwierp voor de RPG Magna Carta. De “genereuze” vrouwelijke proporties zijn nog te herkennen, maar verder is alles in Stellar Blade nieuw te ontdekken. De demo die releasete op 29 maart was alleszins veelbelovend. Nu zien we wat het hele spel in zijn mars heeft. We kropen in de huid van ene EVE om de aarde te bevrijden en jullie deze review te brengen.

Design via statistiek

Stellar Blade ziet er op het eerste gezicht uniek uit, maar laat je niet foppen. Als je je ogen half toeknijpt, herken je al snel de andere populaire actie-RPG waaruit Stellar Blade is opgemaakt. Sexy en dodelijk hoofdpersonage met Brits accent is maar een kleine knipoog naar Bayonetta, maar androïde waifu uit de ruimte die vecht om het lot van de mensheid met een drone compagnon is verbatim Nier: Automata (later nog meer hierover). Combat met parries en posture zijn dan weer identiek aan die van Sekiro en platformen overal aanduiden met geel geverfde richels is haast een ode aan Uncharted. Het is alsof Shift Up de hele visie van Stellar Blade gebaseerd heeft op een Excel-tabel van bestverkochte actiegames van de afgelopen 10 jaar. Niet dat dit slecht hoeft te zijn natuurlijk. In haast elke game op de markt kan je bepaalde elementen linken aan andere succesvolle titels uit het verleden. Sleutelwoord hier is ‘bepaalde’. Bij Stellar Blade is het vaker dan niet een interactief zoekboek waarbij de gedachte “Uh, is dat niet los hetzelfde als [insert actie RPG hier]” je nooit echt loslaat.

Onder die half geveinsde originaliteit schuilt paradoxaal wel een zeer uitzonderlijk competente actietitel. Vaak heb je bij zo’n afgekeken titels dat de ontwikkelaars gewoonweg niet de vaardigheden hebben om van zulke grote titels ideeën te stelen. Hier dus absoluut niet. Lies of P wekte de gedachte, maar Stellar Blade bevestigt dat er iets in het Zuid-Koreaanse water moet zitten om ontwikkelaars zo ontzettend goed te maken in actietitels. Combat is vloeiend, animaties zijn proper afgewerkt en de hele flow van combo’s en parries voelde nog nooit zo goed. “Imitation is the sincerest form of flattery“, zeggen ze in het Engels en Stellar Blade zou wel eens het meest flatterend voorbeeld van dit spreekwoord kunnen zijn. Het is dan ook een zonde dat met zo een talent Shift Up zo weinig durft af te wijken van de bewandelde paden. Want het ontwerp van Stellar Blade zo strikt spiegelen aan succesvolle titels, speelt het wel al eens parten, vooral door té veel te willen combineren. We snappen het ontwerpidee wel. AAA-games zijn tegenwoordig too big to fail geworden qua budget, en op deze manier ontwerpen is economisch veel veiliger voor een nieuw IP. Toch, in grote lijnen is Stellar Blade wel een uitzonderlijk leuke titel waarmee de uren je voorbij vliegen als de bliksemsnelle combo’s die je het hele avontuur zal uitdelen.

NieR: plagiata

Stellar Blade komt alvast als een raket uit de startblokken. We belichamen EVE, een elite-agent uit de ruimtekolonie boven aarde in een verre toekomst, net wanneer zij en haar elite-eenheid een orbital drop uitvoeren. Het doel: de lokale aliens genaamd Naytiba uitroeien om zo de mensheid eindelijk de kans te geven terug naar de aarde te keren. Chaos en gevechten alom uiteraard. De missie verloopt echter niet zoals verwacht en eindigt zelfs faliekant af wanneer Eves kompaan Tachy door een Naytiba wordt vermoord. Eve kan nog maar net vluchten en ontmoet zo Adam, een lid van de scavengers en tevens een geboren en getogen aardmens. Het is niet de eerste keer dat Adam zulke operaties ziet mislopen en ook al is hij bereid Eve te helpen, is het vooral ook een tactische keuze om de rest van zijn kolonie op aarde te redden. Want het laatste bastion van de mensheid, Xion, loopt ook op z’n laatste benen. Eve heeft een manier nodig om terug naar de ruimtekolonie te gaan en Adam kan een elitesoldaat wel gebruiken in een wereld vol bloeddorstige aliens, win-win dus. Al zal gaandeweg blijken dat niets helemaal zwart-wit is in het mens-vs-aliens-conflict, en Eve voor zichzelf zal moeten uitmaken waar ze eigenlijk voor staat en strijdt.

Klinkt herkenbaar? Dat is het ook, want het is op de menselijke overlevers na woord voor woord het scenario van NieR: Automata. En er is echt schandalig veel overgenomen. Zo veel zelfs dat het echt storend werkt. We spoilen uiteraard lichtjes hiermee, maar zelfs de grote plottwisten zijn hetzelfde als in het meesterwerk van Yoko Taro. Wie de ondertussen 7 jaar oude titel nog fris in het geheugen heeft, is er dus aan voor de moeite. Een serieuze domper voor zo’n lang spel.

En het blijft zelfs niet eens bij story beats. Ook in Stellar Blade verkennen de talrijke audio logs en zij-missies vooral wat het is om mens(elijk) te zijn en de filosofische implicaties van godsdiensten en overleven in een post-apocalyptische wereld. NieR heeft hier natuurlijk geen patent op, maar daar als maker zelfs niets unieks of extra aan toevoegen is toch wat raar. Zelden word je verrast door het verhaal, en als het al gebeurt, is het meestal omdat het schrijfniveau dan een plotse dip maakt. Zoals wanneer de laatste missie een point of no return is, maar eens geland iedereen aan boord wél op het gemak naar Xion kan terugkeren, want redenen. Voor een uniek verhaal moet je Stellar Blade dus niet spelen.

Het is weliswaar verre van een slecht verhaal. Personages zijn memorabel en de thema’s die verkend worden zijn met respect behandeld en zetten nog steeds aan tot nadenken. NieR plagiëren doet dat wel eens met je scenario, en als de vereiste voor plezier hier is dat je NieR: Automata nog niet kent, so be it. Want de echte troef van deze game is gelukkig de gameplay.

Souls of hack’n’slash?

Beide. Stellar Blade treft een uitstekende balans tussen ongeremd coole combo’s uitdelen en nauwkeurig vijandelijke aanvallen ontwijken of afketsen. In essentie is Stellar Blade qua gameplay Devil May Cry ontmoet Sekiro, maar doet dit met een zelden geziene vakkundigheid. De animaties van Eve zijn bijzonder stylish en vloeien in elkaar over alsof het niets is. Toch gaat die kwaliteit niet ten koste van het parry-systeem, dat even goed of zelfs beter werkt dan in model Sekiro. De timings zijn hier wel zeer strak. Meer nog dan in het hiervoor bekritiseerde Lies of P. Toch werkt het fantastisch eens je speelstijl aangepast is, en daar zitten ook de geweldige enemy design en bijhorende animaties voor iets tussen. Ze zijn gevarieerd en eenieder biedt een set duidelijke aanvalspatronen aan om mee aan de slag te gaan. Bij bazen bereikt dit echt een hoogtepunt, met een eb en vloed aan aanvallen om van te smullen. Duidelijk, helder, responsief en zo heel het spel lang. Simpelweg geweldig.

Wel lopen beide speelstijlen elkaar soms voor de voeten, en dan vooral op de normale moeilijkheidsgraad. Al vrij snel kan je al die combo’s en speciale aanvallen verbeteren waardoor deze zo sterk zijn dat wachten op de vijand voor een goeie parry gewoon niet meer de moeite loont. Het upgradesysteem is ook vrij eenvoudig (en rechtstreeks afgekeken van Sekiro) dus overmachtig worden gebeurt vrij vroeg in het avontuur. Daarbovenop breid je ook snel je arsenaal uit met granaten en een vuurwapen, waarna het hek helemaal van de dam is. Stellar Blade wordt er niet minder plezant op, in tegendeel, maar op bazen na zal je al snel vergeten dat je ook een block en dodge-knop hebt.

Op de hardste moeilijkheidsgraad is het echter andere koek. Daar vraag je je soms af waar combo’s van meer dan 2 hits nuttig voor zijn. Op deze moeilijkheidsgraad is Stellar Blade echt op en top soulslike en is ook daar nog steeds verdomd fantastisch om te spelen. Koekperen komen hard toe en de minste fout stuurt je terug naar je laatste checkpoint. Hier komen alle consumables zoals extra potions of rookgranaten echt tot hun recht. Stellar Blade wordt hierdoor één van de eerste games die wij kennen waar een instelling het genre bepaalt. Normal is een hack ‘n’ slash, hard is een soulslike. Spijtig dat je die keuze pas kan maken op het einde van je eerste avontuur, aangezien je dan pas hard-mode vrijspeelt.

Naast alle combo’s en skills zijn er ook uitrustingen om je arsenaal uit te bouwen. Hier enkel wel numerieke aanpassingen, zoals meer aanval als je een volle levensmeter hebt of een verhoogde crit rate. Toch kan je met de beperkte middelen enkele mini-builds op poten zetten om de ene of andere speelstijl wat meer punch te geven. Alles oplossen met je vuurwapen is misschien wat te ver gegrepen, maar deze massieve lasers laten afvuren vanop een veilige afstand is zeker een optie.

Stijl te over

Visueel is Stellar Blade ook een pareltje. We hadden het al over de modellen en animaties, maar de rest ziet er voor een post-apocalyptische wereld toch wel heel mooi uit. Overwoekerde omgevingen, desolate steden, uitgestrekte woestijnen, ondergrondse mechanische structuren… Het straalt allemaal in volle 4K-glorie. De wereld zit bovendien ook boordevol details met een verhaal. Een teddybeer die is achtergelaten bij het ontruimen van een basis, een gebarricadeerd kadaver dat ongelukkig leidt tot een verborgen tunnel vol Naytiba… Kleine vignetten die de wereld niet enkel verlaten doen aanvoelen, maar ook geleefd. Voor een eerste game slaat Shift Up de nagel op de kop qua visuele presentatie. En op de soms wispelturige physics van haren en het overmatig gebruik van de kleur bruin na, kan je Stellar Blade amper iets verwijten. Dat en het afkijken van NieR natuurlijk.

In volle pracht haalt het spel wel met moeite 30fps. Gelukkig heb je zoals bij elke PS-exclusive de keuze tussen pracht en kracht. In performance mode draait Stellar Blade wel aan een steevaste 60fps. En eerlijk, het ziet er dan allesbehalve lelijk uit. Een balanced mode tussen beide moet een compromis bieden, maar durft bij baasgevechten al eens van de beoogde 60fps af te wijken. Niet ideaal op zo’n moment. Performance mode is dus aan te raden qua speelcomfort, maar er zijn voor de rest geen enkele performance issues. Ook bugs zijn zeldzaam, en het overgrote merendeel van deze zijn gerelateerd aan platforming en de vreemde hitboxes die Eve moet beklimmen.

Meer dan het visuele aspect is de stijl van Stellar Blade ook overduidelijk in zijn soundtrack. Ook hier leunen we weer hard tegen de stijl van NieR aan (laatste keer, beloofd). De afwisseling van catchy popdeuntjes en benevelende synthgeluiden past als twee trommelstokken bij de futuristische taferelen en melancholische momenten. Sommige tracks zijn echt meesterwerken en verdienen zelfs om gehoord te worden uit de context van de game. Oordeel zelf maar.

So much to do, so much to see…

Het is heel dit pakketje gameplay, stijl en visueel afwisselende pracht die Stellar Blade zo moeilijk af te zetten maakt. Dat het spel dan nog eens tjokvol content zit, maakt het helemaal af. Stellar Blade wisselt hiervoor slim lineaire levels zonder kaart af met semi-open werelden die uren in beslag nemen om volledig uit te kammen. Deze zitten boordevol objectieven en herkenningspunten die de nieuwsgierigheid prikkelen. Het leeuwendeel van die punten is ook niet gebonden aan zij-missies, waardoor gewoon los op verkenning gaan ook zeker de moeite loont. Sleur wordt in al deze momenten ook verbannen dankzij goed gedoseerde afwisseling tussen gevechten, platforming en puzzels. De ene is al wat beter geslaagd dan de andere, maar allen bestaan met recht en reden. Een cadens die Shift Up zo’n 30 uur lang volhoudt als je ongeveer alles wil zien. Mag wel voor het prijskaartje van 80 euro bij launch, maar het is toch een opluchting om te zien dat het lukt.

Wie het onderste uit de kan wil halen, en dus ook de beste eindes wil halen voor het zotte verhaal, heeft nog heel wat voor de boeg. Je kan een resem outfits vrijspelen en craften, je kan een vreemde verzameling frisdrank- en bierblikken vervolledigen en welke game zou compleet zijn zonder ieders favoriete zij-activiteit: vissen? En doe je dat allemaal, dan heb je nog niet eens alles gezien. Want de helft van de outfits en een goede portie van de uitrustingen en speciale moves zijn enkel vrij te spelen in New Game+, al dan niet in hard mode. Ga je voor de platinumtrofee? Maak dan maar gerust 60 uur vrij in je planning. En hou de klok in de gaten. Het zal echt sneller voorbij vliegen dan je denkt.

Bedenkelijke fashion

Korte paragraaf over de outfits, vooral omdat ze wat stof hebben doen opwaaien op het internet (schokkend, we weten het). Ja, veel van de outfits voor Eve zijn hypergeseksualiseerd. Tussen de amper verborgen stripperoutfits en de vele minirokken die maar al te gretig omhoog vliegen in gevechten, is er meer dan genoeg voer om de honger te stillen van wie nog nooit een vrouw in het echt zag. We zijn wel een beetje verbaasd dat in deze tijden Shift Up zo hard inzet op dit aspect van zijn character design, en al zeker door het zo prominent te vertonen in de marketing. Desalniettemin is dit een keuze, en zoals elke belichte artistieke keuze in deze review, is wat in de verkoopcijfers “werkt” zowat het enige axioma achter het design van Stellar Blade. We willen dit wel enigszins nuanceren met wat te weinig te horen is op het internet: Eve heeft ook een heleboel normale outfits, waarin haar gulle vormen het enige is dat wat buiten de norm valt. Er is dus voor ieder wat wils, ook al is niet ieders wil per se gezond. Het is wat het is, zeggen ze dan. Verder wordt Eve ook niet pervers behandeld, en daar zijn we in een wereld vol aliens en gure figuren niet rouwig om.

Stellar Blade zorgt bij ons dus wat voor gewetenswroeging. Aan de ene kant is het een extreem toffe game om te spelen en ben je niet alleen uren zoet met de content, je zal die uren niet eens voorbij zien vliegen. Aan de andere kant is deze game de ultieme kopie van wat je als doorgewinterde gamer kent. Het DNA van deze titel is een waar lappendeken van afgekeken ideeën en slecht geparafraseerde concepten. Is het een slecht deken? Nee. Het is misschien zelfs het beste lappendeken dat we ooit gezien hebben. Maar een kopie kan nooit opwegen tegen het origineel, en origineel is deze Stellar Blade helaas nooit, hoe veel plezier we er ook aan hebben beleefd.

Stellar Blade is te koop op bol.com

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.

Aan actie RPG’s en soulslike geen gebrek op Geekster!

• Sekiro heeft duideijk als voorbeeld gediend voor de parry mechanic
• Devil May Cry 5 was dan het model voor alle combo’s van Stellar Blade
• Voor de moeilijkheid is eender welke soulslike goed genoeg, dus hierzo onze laatst geteste, genaamd Lords of The Fallen