Code Vein review: Sekisoulsborne-vein vanaf nu?

Sinds de geboorte van Dark Souls, nu bijna acht jaar geleden, volgen de bikkelharde en duistere RPG’s elkaar steeds sneller en sneller op. Eerst was het de jaarlijkse From Software-release, nu waagt er elke maand wel een developer zijn kans in die brutale niche. De volgende in de rij is Code Vein, ontwikkeld door Bandai Namco. Met wat kan deze nieuwkomer zich onderscheiden van zijn voorbeeld? Wij leggen Code Vein voor jullie op de pijnbank!

Leger des doden

In Code Vein speel je – zoals zo vaak het geval in dit genre – een naamloze protagonist die ergens wakker wordt en zich niets meer herinnert. Uniek is dat je deze keer niet alleen bent. Deze wereld zit namelijk vol met twee soorten mensen: Revenants en Lost. Die eerste zijn onsterfelijk maar verliezen, net als jij, hun geheugen als ze doodgaan. Die onsterfelijkheid komt door een parasiet met codenaam BOR maar heeft een kost. Revenants moeten geregeld bloed consumeren of ze veranderen in het tweede soort mensen: de Lost. Deze rakkers herinneren zich niets meer en kunnen zich alleen maar op voeden focussen. Zij zijn – cru gezegd – het kanonnenvoer van dit spel, al kan in theorie elke Lost een ex-kompaan zijn natuurlijk.

Het is op deze achtergrond dat ons verhaal plaats vindt. De Revenants werden namelijk in het leven geroepen omdat het de enige oplossing leek voor wat de Great Collapse heet in dit spel. Het was helaas niet genoeg om het te stoppen en dus werd heel de oorlogszone simpelweg omwald en afgesloten van de rest van de wereld. Hoe de eerste aanval mislukte, hoe de Gaol of Mist afgezonderd werd en vooral waarom, dat zijn vragen die gaande weg het avontuur beantwoord worden.

Waar de premisse van het avontuur aanlokkelijk klinkt, laat de uitvoering wat te wensen over. Normaal is het verhaal in dit genre spellen een belangrijk onderdeel waar enorm veel aandacht aan besteed wordt, zij het via details in de omgeving of een dubbelzinnige verwoording bij de beschrijving van je wapens. Code Vein doet hier niet aan mee en vertelt wat moet in haastig in elkaar geflanste cutscenes. Deze zijn ook een beetje te verspreid, waardoor ze niet alleen een stortvloed aan info loslaten om te compenseren maar ook heel confuus overkomen. “Oh, ik was al heel het level vergezeld door een cruciaal nevenpersonage? Was ik helemaal vergeten na zes uur solitaire trektocht.” Gelukkig is de voice acting in al die scenes meer dan degelijk en wordt een groot deel van de verwarring opgehelderd in de zogeheten Vestige Fragments, gekristalliseerde herinneringen van andere Revenants, die je her en der in de wereld kan vinden.

Bloed, Ichor en Gifts

De combat is waar Code Vein in uitblinkt. Voor een spel dat zich al een hele tijd de anime-Souls laat noemen, lost het alle verwachtingen in. Stijlvol, snel en over-the-top, het is exact wat het moet zijn. In tegenstelling tot de Souls-spellen voel je je niet fragiel of loom. Hierdoor is het spel ook een pak makkelijker maar dat kan eens geen kwaad. Hard zijn is niet het leidmotief in dit genre, dat is discipline en in dat opzicht verschilt Code Vein geen iota van de formule. Hersenloos buttonmashen zorgt er ook hier voor dat je stamina opgeraakt en je de volgende klap mag incasseren. Fouten worden nog steeds afgestraft, je hebt nu gewoon meer speling. Voeg daar je vaste gevechtspartner aan toe (gespeeld door een vriend of door de console) en je hebt hier voor het eerste een souls-ervaring die nieuwkomers kunnen benaderen (we kijken naar jou, Sekiro…)

Onder de motorkap is de gameplay nog beter. Hier geen zestien verschillende parameters om zorgvuldig te builden. In Code Vein gebruik je zogenaamde Blood Codes om van speelstijl te veranderen. Deze krijg je van andere Revenants (met of zonder hun toestemming) en ze beïnvloeden je statistieken, welk gereedschap je kan dragen en welke Gifts – speciale moves eigen aan die Code – je kan uitvoeren. Wat het systeem zo goed maakt, is dat je van Code mag veranderen wanneer je maar wil. Koppel dit aan het feit dat je maximaal getrainde Gifts mag gebruiken ongeacht de Blood Code en je krijgt het leukste build systeem dat ik al heb mogen vastnemen. Sommige Codes (want er zijn er meer dan dertig) zijn natuurlijk beter dan andere maar het feit dat je naar hartenlust kan mixen en mengelen is een uitzonderlijk goed bedachte toevoeging aan het genre.

De enige kleine minpuntjes voor de gameplay zijn voor de vijanden. Deze zijn over het algemeen flauw ontworpen en ontzettend achterlijk. Opnieuw, een spel moet niet moeilijk zijn om souls te zijn, maar het moet wel uitdagend blijven. Buiten de bazen riskeer je in Code Vein echt helemaal niets. Spijtig, aangezien de gameplay zo leuk is.

Beter goed afgekeken dan slecht verzonnen?

Het laatste deel van de souls-drievuldigheid is uiteraard level design. Want wat ben je met een leuk verhaal en uitstekende gameplay als je levels bestaan uit grauwe, claustrofobische gangen en ultravoorspelbare valstrikken? Wel, Code Vein blijkbaar.

Op zijn best is Code Vein is een bleke kopie van de meest iconische levels in het genre: een wit product Anor Londo, een rip-off van Blighttown, een flauw afkooksel van de Healing Church Workshop,… Op z’n slechts is Code Vein echter een grauwe massa gangen en pseudogeheime wegen waar geen kat haar jongen in terugvindt. Het gebrek aan identiteit en duidelijke herkenningspunten zorgen niet alleen voor een vergeetbare reis maar maken de levels ook onnodig labyrintisch. Waar andere soulsborne-spellen (en zelf spellen zoals The Surge) een doolhof met een doel maken, lijkt het bij Code Vein haast procedureel gegenereerd. Het betert gelukkig in de tweede helft van het spel, al moet je daar wel 15 uur op wachten. Alleen is het doorbijten tot dan en is er maar zoveel dat de gameplay kan goedmaken natuurlijk. Echt een gemiste kans. Want het verhaal biedt op zich wel wat mogelijkheden om origineel uit de hoek te komen.

Wel heeft Bandai Namco een paar leuke Quality of Life-toevoegingen gemaakt die ik oprecht zal missen als nieuwe soulsborne-games deze niet over nemen. Nummer één: minimap en tracker. Het spel houdt bij waar je al gewandeld hebt aan de hand van stippellijnen. Wanneer je de volgende bonfire vindt (hier Mystle) dan wordt dat stukje kaart aangevuld in je minimap. Heb je een stuk kaart waar geen stippellijn op staat, wel dan weet je dat je nog niet alles bezocht hebt. Het geeft net genoeg info om 100% te verkennen zonder je bij de hand vast te houden. Nummer twee: de itemscanner. Ben je over een voorwerp gelopen maar had je het zelfs niet eens door dat daar iets lag? De kaart zet dan een kruisje als hulpmiddel. Ook heel handig om voorwerpen op te pikken wanneer een monster van de klif valt op een ander pad. Opnieuw, behulpzaam zonder verborgen zaken prijs te geven. Ontwikkelaars, noteer maar!

Vergeetbare OST

Code Vein heeft net als zijn inspiratie enkel een soundtrack voor de baasgevechten. Alleen kan ik ze mij niet meer herinneren. Deels omdat ze gewoon flauw zijn, maar ook omdat de gevechten in een mum van tijd voorbij zijn. Er is geen eb en vloed in de gevechten en dus ook niet in de soundtrack. Resultaat is dat ik mij buiten de het geluid van de Mystle en het pianostuk van Vestiges verkennen helemaal niets meer herinner van de soundtrack. Zelden een goed teken en nog minder in dit genre. Spijtig, want ook hier heeft Code Vein genoeg identiteit om iets nieuw te wagen en bij te blijven volgens mij.

Over Online

Als laatste misschien even afsluiten met de online ervaring. Kort gezegd, het is wat je verwacht en het werkt zoals het hoort. Je kan coöp spelen met wildvreemden of je kan je vrienden uitnodigen via een paswoordsysteem. Enige catch is dat vooruitgang enkel telt bij de host, dus als je samen door het spel wil gaan, ga je elke baas twee keer moeten leggen. Vrij standaard stuff voor het genre. Pvp ontbreekt helaas aan het appel. Balancing zou wel eens onmogelijk kunnen zijn met al de overkrachtige technieken van de finale Blood Codes.  Wat wel ontbreekt, zijn berichten die je kan nalaten voor andere spelers, al heeft het weinig zin met hoe makkelijk Code Vein is.

Code Vein blaast warm en koud tegelijk. Enerzijds lost de gameplay alle verwachtingen in van de trailer, met snelle gevechten vol flashy moves en technieken. Het onderliggend systeem van Blood Codes past bovendien perfect bij de anime-vibe van het spel en is oprecht het sterkste punt van dit spel. Anderzijds laat de speeltuin waar je al die vaardigheden in mag botvieren te wensen over. Ongeïnspireerd en derivatief zijn de trefwoorden hier, met een soundtrack op hetzelfde niveau. Desalniettemin blijft het een leuk spel dat vooral ook eens het genre toegankelijk maakt voor minder vertrouwde spelers.