60 jaar Doctor Who Specials review: plezier boven alles

Eindelijk is het dan zover: David Tennant keert terug als The Doctor in Doctor Who! Zelfs nog meer: Russell T. Davies keert terug als showrunner. Was het de anticipatie waard en was het een eerbetoon aan 60 jaar vol wibbly-wobbly, timey-wimey nonsense?

The Star Beast

Dit jubileum wordt gevierd met de personages uit het hoogtepunt van Doctor Who: The Doctor (David Tennant) en Donna Noble (Catherine Tate). Vanaf nu komen er, om het zoals River Song te zeggen, spoilers voor het einde van seizoen 4 uit 2008.

The Doctor bevindt zich na zijn laatste regeneratie terug in een bekend lichaam. De TARDIS brengt hem naar London en niet zomaar naar London, maar naar de plek waar Donna Noble zich bevindt. Daarbij is er ook nog eens een ruimteschip geland in London waar UNIT al op gesprongen is. Hierbij volgt zowel het verhaal waarin The Doctor het ruimteschip en zijn bewoner onderzoekt, alsook een continue poging van The Doctor om te zorgen dat Donna zich niet herinnert wie hij is. The Doctor heeft Donna immers verlaten omdat Donna haar hoofd vol geduwd zat met alle kennis van de Time-Lords waardoor ze zou sterven. Hij heeft dit kunnen verdringen en zolang ze The Doctor niet herkent, blijft ze leven.

The Star Beast is een heel leuk avontuur geworden waar de relatie tussen The Doctor en zijn compagnion centraal staan. De relatie tussen de personages was altijd het sterkste punt van showrunner Russell T. Davies en ook hier stelt hij niet teleur. Op zijn typische Doctor Who-manier is de oplossing van het probleem weer een simpel van de pot gerukte oplossing. Maar dat is net wat Doctor Who zo leuk maakt. Het neemt zichzelf niet te serieus en het maakt niet uit of de eigen logica van 60 jaar geschiedenis tegengesproken wordt. Zolang het binnen het verhaal dat op dat moment verteld wordt maar klopt. En oooo ja, met The Meep hebben ze een zeer merchandisable personage weten maken dat zeker nog zal terugkomen!

Wild Blue Yonder

Op het einde van de eerste special stappen Donna en The Doctor samen in de TARDIS om Donna’s grootvader Wilfred Mott te bezoeken. Maar Donna morst een tas koffie op het controlebord en nu hebben we geen idee naar waar of wanneer de TARDIS gaat. In een cold open komen we even terecht bij Isaac Newton om een klein mopje te maken. Wanneer de aflevering echt start, belanden The Doctor en Donna echter op een langgerekt en verlaten ruimteschip aans de rand van het universum waar geen sterren meer zijn en er geen teken van leven te bespeuren is. Het enige wat er in de dag staat, is een heel traag bewegende robot.

Heel het avontuur van Wild Blue Yonder heeft maar 2 acteurs nodig, David Tennant en Catherine Tate. In deze tweede special toont Russell T. Davies een andere sterkte van Doctor Who. Met een relatief laag budget en een beperkt aantal acteurs kan er een heel sterk verhaal gebracht worden. Het sterkste voorbeeld hiervan is Heaven Sent uit 2015, waarin de 12de Doctor (Peter Capaldi) de enige acteur is in heel de aflevering is. Dit kan natuurlijk enkel met personages die we al kennen en de chemie tussen Tennant en Tate is iets waar de whovians zot van zijn.

The Giggle

Op het einde van de tweede special komen The Doctor en Donna toch bij Wilfred Mott (Bernard Cribbins) terecht. Alleen is het algemene chaos in modern London en lijkt de wereld te vergaan.

In deze laatste special wordt een oldschool villian uit 1966 teruggehaald: The Celestial Toymaker. Het is geen probleem als je dit personage niet kent, want je krijgt alle informatie die je nodig hebt. De Toymaker heeft in deze special alle mensen gebrainwasht zodat iedereen denkt dat hij/zij/hun altijd gelijk hebben. Dit is niet wat we een subtiele knipoog naar de huidige polarisatie kunnen noemen, maar het is soms niet erg dat het er extra dik op gesmeerd wordt.

Neil Patrick Harris (How I Met Your Mother, A Series of Unfortunate Events), die de huidige versie van de Toymaker speelt, kan zijn grootste showmanskills tonen en lijkt zich zeer hard te amuseren. Hij belichaamt weer zowel het onnozole als het oprecht enge van Doctor Who.

Maar het moment waar we allemaal op gewacht hebben, is het eindgevecht met The Doctor. Aangezien na deze special Ncuti Gatwa de sonic screwdriver overneemt van David Tennant, weten wat dat er afscheid genomen zal worden van die laatste. Toch weet deze special te verrassen door er een andere mouw aan te breien en krijgt Ncuti Gatwa veel meer te doen in zijn eerste aflevering dan een andere Doctor. Meestal is de rol van de nieuwe Doctor beperkt tot 1 zin om dan te moeten wachten op de volgende aflevering. In The Giggle krijgen we echter al veel meer van de 15de Doctor te zien en het belooft alvast veel goeds!

Een frisse start

Bovenstaande specials geven een goed beeld van wat Doctor Who is. De specials gaan niet supergroots door meerdere Doctors samen een groot avontuur te laten beleven, maar willen het duidelijk behapbaar houden voor de nieuwe kijkers. Er wordt verwezen naar de geschiedenis van 60 jaar Doctor Who door de vorige incarnaties van The Doctor te benoemen, er komt een villian van de jaren 60 terug en de hoogtepunten uit de moderne era komen allemaal wel eens aan bod.

Deze specials zijn bij ons verschenen op Disney+, maar de oude reeksen staan niet op deze streamingsdienst. Er werd ook reeds aangekondigd dat het nieuwe seizoen, het 14de van de moderne era, op Disney+ “seizoen 1” genoemd zal worden. Dit is uiteraard een marketingtrukje omdat er weinig mensen graag beginnen bij een 14de seizoen van een reeks. Met Ncuti Gatwa als Doctor zal de langstlopende scifireeks aller tijden wellicht een heel groot nieuw, jong publiek aantrekken. En net zoals we geleerd hebben in de revival van 2005 zullen de klassieke villains en helden langzaam terug hun comeback maken zodat iedereen mee is met de wondere wereld van Doctor Who.