Eind mei 2022 mochten we als allereerste een kijkje nemen naar My Time at Sandrock, de rechtstreekse opvolger voor het populaire My Time at Portia. Het was toen weliswaar de start van de Early Access-fase, en er was begrijpelijk nog heel veel in orde te brengen. Nu zijn we anderhalf jaar verder en is My Time at Sandrock officieel uit in zijn 1.0-versie. Hebben de makers alle beloften waargemaakt? En is deze vernieuwde LifeSim/RPG ook de moeite waard? We verhuisden naar de titulaire woestijnstad en bouwden er onze workshop uit om jullie deze review te brengen!
Reviewcopy op pc verkregen via de uitgever
Wie My Time at Portia kent of heeft gespeeld, zal hier niet uit de lucht vallen. My Time at Sandrock is in essentie geen iota verschillend van zijn voorganger. Waar het wel in verschilt, is natuurlijk de setting. Weg met het pittoreske en groen overgoten Portia. Sandrock is een piepklein woestijnstadje waar alles nog moet gebeuren. Het enige wat ze hebben, is een gemeentehuis, een ranch en een schaars bezocht treinstation. Gelukkig komen net twee nieuwe builders toe om het stadje terug te brengen naar zijn vroegere glorie. Want ja, lang geleden was Sandrock een parel in de woestenij. Er de Las Vegas van weleer van maken, is dus waar heel dit avontuur om draait.
Dat Sandrock in de woestijn ligt, is meer dan enkel een visuele verandering ten opzichte van de voorganger. Het brengt ook enkele moeilijkheden en regels met zich mee. Het meest prangende is water. Sandrock bevoorraadt zich aan een kleine oase waar de stad rond gebouwd is. Concreet betekent dit dat water ten allen tijde gerantsoeneerd moet worden. Heb je water nodig voor je akker of om je machines te koelen? Dan kan je elke dag maar een beperkte hoeveelheid aanschaffen bij de desbetreffende autoriteiten. De andere grote verandering in Sandrock is het bosbeheer. Nu we zeggen bos, het betreft hier een handvol bomen en een hoop cactussen. Toch zijn deze van vitaal belang om al dat zand op afstand te houden. Denk dus niet dat je ze zomaar mag kappen als je water of hout nodig hebt. Doe je het toch, dan staat je een enorme boete te wachten. Duurzamer omgaan met je middelen is dus de boodschap, en het is ook lekker immersief in deze nieuwe setting. Als laatste krijg je in Sandrock ook af en toe te maken met heuse zandstormen. Veel kan je hier echter niet aan doen buiten verlof nemen. Maar dat is dus de realiteit van werken in de woestijn.
De nieuwe setting brengt ook zijn eigen uitdagingen.
De laatste grote verandering ten opzichte van Portia is natuurlijk ook de cultuur. Als Portia een keurig stadje was, is Sandrock het wilde westen. Boerderijen maken plaats voor ranches, en als je 5 Gol zou krijgen voor elke yeehaw en y’all, dan kon je na 2u spelen al met pensioen. Onder die yeehaws schuilt natuurlijk een gemeenschap die elkaar door dik en dun steunt. Het leven in Sandrock is zo al lastig genoeg. Je mag de westernstijl dus wel of niet kunnen smaken, maar authentiek en geslaagd is het alleszins wel.
My Time at Sandrock is een LifeSim in hart en nieren. Je dagen zullen dus bestaan uit een combinatie van bouwen, boeren, mijnen, vechten en vriendjes worden met de talloze inwoners van je nieuwe stek. Veel verandert er in dat opzicht niet ten opzichte van voorganger Portia. Centen verdienen gaat nog steeds bijna uitsluitend door het volbrengen van commissies voor de Builder Guild. Hier kunnen mensen hun boodschappenlijst posten, waarna jij er als builder mee aan de slag moet gaan binnen de toegekende tijd. De grondstoffen voor je bouwopdrachten groeien echter niet aan de bomen. Daarom zal je moet interageren met alle andere aspecten van het spel. Kopererts moet je in de mijnen gaan ontginnen, leer zal je moeten looien, enzovoort.
De wereld leeft en heel veel dingen gebeuren zonder jouw toedoen.
Het tempo en de druk, dat bepaal je zelf. Wil je hyperefficiënt elke dag de duurste commissies volbrengen en stinkend rijk worden? Of houd je liever wat beesten om zo uit de kosten te komen? Voor My Time at Sandrock maakt het niet uit. Ongeacht wat je kiest, gaat de tijd vooruit. Onherroepelijk soms. Want alles kost tijd en stamina. Voor vele missies heb je geen zeg in de timing. Mensen wachten geen jaren op jouw levering, net zoals je je bezoeken bij vrienden best voor middernacht plant. Voor fans van het genre is dit een prima motivator, maar voor andere mensen induceert dit meer stress dan wat anders. Gelukkig kan je dit aanpassen in de opties. Standaard is 1 seconde in het echt gelijk aan 1 minuut in het spel, maar dit kan je dus zo traag maken als 3 seconde per minuut of zo snel zetten als 5 minuten per seconde. Een welkome setting voor het genre en voor mensen die een absoluut stressvrije ervaring willen.
Het grote verschil tussen My Time at Sandrock en de andere talrijke LifeSims is de focus op verhaal. De wereld leeft en heel veel dingen gebeuren zonder jou toedoen. Sandrock wordt al eens geteisterd door ene schurk genaamd Logan. Op random momenten in het spel zal deze roet in het eten gooien door een brug of watertoren op te blazen, die jij dan prompt moet herstellen voor het stadje zonder levensmiddelen zit. Al deze gebeurtenissen (en veel meer) worden verteld in volledig geanimeerde en gevoicete cutscenes. Het leeuwendeel van je avontuur wordt op deze manier gebracht, en het is duidelijk dat Pathea Games hier echt de focus op wil leggen. Meer dan in andere LifeSims is het hem dus te doen om de evolutie in de wereld rondom jou, al dan niet door je toedoen. En toegegeven, het werkt. Het is een absoluut plezier om Sandrock terug te zien rijzen uit zijn assen dankzij het reilen en zeilen van iedereen ter plaatse.
Toch betekent die focus op verhaal niet dat Pathea Games heeft bespaard op de gewone gameplay. Er zijn heel veel facetten aan Sandrock. We hadden het al over bouwen en boeren, maar je hebt ook nog een heel dungeon crawling-gedeelte met unieke bazen in alsook een vrij uitgestrekte wereld vol geheimen, loot en unieke minigames. Er is enorm veel te doen in Sandrock. Elk van die gameplay loops brengt natuurlijk welkome afwisseling in de onherroepelijke monotonie van werk, maar is ook verbazingwekkend goed uitgedokterd. Neem bijvoorbeeld je inventaris beheren. Dingen stockeren kan volledig automatisch met één druk op de knop, netjes op de plaatsen die je ervoor voorzien hebt in je kisten. En opruimen hoef je ook niet, want alles is rechtstreeks bruikbaar uit deze kisten alsof je het op zak hebt, zelfs leveringen voor NPC’s. Zoveel van de gameplay wordt hierdoor gestroomlijnd zodat je kan focussen op de fun. Iets wat in andere LifeSims soms enkel kan met mods.
Een andere lus die verrassend uitgebreid is, is dungeon crawling. De levels hierin zijn ietwat random gegenereerd, maar bevatten mechanieken die verkennen meer dan een tocht door monsterland maken. Veel dungeons verplichten je op zoek te gaan naar verborgen keycards, of ook om een set tricky platformen te overbruggen, of gebruik te maken van je pistool om hendels te activeren. Het is geen hoogtepunt van level design, maar het is veel uitgebreider dan je in je typische LifeSim-game zou tegenkomen (of nodig hebt). Voor de combat dezelfde positieve verrassing. In My Time at Sandrock is vechten niet gewoon zwaaien met je pickaxe in ruil voor stamina. Er zijn specifieke wapentypes met hun eigen moveset en bijhorende setbonussen, bijna zoals een hack’n’slash-game. Daarbovenop bevat het vechtsysteem ook een haast souls-like dodgesysteem en Break-mechaniek waardoor Pathea zich ook de luxe kan permitteren om heuse baasgevechten op te zetten in al hun dungeons. Bazen die dan ook hun unieke aanvallen en twists hebben, waardoor het geheel echt veel uitgebreider is dan nodig en we kunnen er alleen maar blij om zijn.
Gameplay is verbazingwekkend gevarieerd.
En zo zouden we kunnen blijven doorgaan met voorbeelden van verbazingwekkend uitgediepte gameplay. Op een bepaald moment bevat My Time at Sandrock zelfs een volledige rythm-game! In alle geval is het duidelijk dat My Time at Sandrock een lange weg heeft afgelegd sinds early acces en sinds zijn voorganger. Er zijn echt een hoop subsystemen, en allemaal werken ze vlekkeloos. Het is oprecht een waar plezier om in handen te nemen, en dat zowel met muis en keyboard als met een controller.
De grote nieuwigheid voor My Time at Sandrock was natuurlijk ook de multiplayer. Normaal zouden we dit aspect doorspekken in onze review, maar in My Time at Sandrock is dit een volledig losstaande ervaring. Zo losstaand dat je er je spel voor moet heropstarten in de toegewijde multiplayermodus. Pathea heeft toegegeven dat ze geen tijd en middelen hadden om dit te integreren in het basisspel, ondanks hun belofte. Sterker zelfs, voorlopig is dit ook enkel beschikbaar op de pc-versie van het spel, zonder datum voor deze feature op console. Desalniettemin, van hieruit kan je met maximaal 3 andere spelers een nieuwe wereld starten waar jullie samenwerken om je workshop tot de beste van het land te kronen. Het kan zowel met mensen uit je vriendenlijst als met volstrekt onbekenden, al is er voor dat laatste geen enkele manier om te filteren op taal of verbindingssterkte.
Een multiplayerwereld is lichtjes anders dan de basegame. Niet alleen deel je nu zowel je huis als je fondsen, er is geen verhaal in deze modus. Grote evenementen met bandiet Logan of zijmissies van NPC’s, alsook sommige diensten, zijn niet beschikbaar in multiplayer. Hier ligt de focus echt volledig op bouwen en uitbreiden, wat niet per se slecht gezien is van de makers. Gezien de hoeveelheid cutscenes in de singleplayermodus, zou het ook gewoon snel op de zenuwen werken als je gewoon wil samenspelen. In de gameplay is het voor de rest vrij identiek, met enkele specifieke interacties zoals gaan slapen die lichtjes anders werken in multiplayer.
Er is geen verhaal in de multiplayermodus.
Om valsspelen te vermijden, is echter een beperking aan de multiplayer. Je kan maar één character aanmaken, en deze is gebonden aan één wereld. Je kan dus niet gaan server hoppen met end-game stuff of je vrienden een boost geven met spullen uit je andere pot. Je kan wel van server veranderen indien je dat wenst, maar dan verlies je je spullen en de wereld waar je voordien inzat. Bovendien zit hier een cooldown op van 10 minuten, allemaal om ervoor te zorgen dat met wildvreemden spelen niet uitmondt op een verzuurde ervaring.
Ondanks het feit dat dit lang niet in het spel zat – en, toen het dan eindelijk in early access geraakte, geplaagd werd door problemen – is de mulitplayer van My Time at Sandrock een onmisbare toevoeging. Het is een genre dat zich extreem goed leent voor zulke samenspelsessies, en dat nu zien in één van de bekendere titels in de niche, is een extreem welkome toevoeging. Alleen spijtig dat we het dus in afgeslankte zandbakmodus krijgen, en dan nog niet eens op alle platformen.
Het rapport van My Time at Sandrock is helaas niet feilloos. Spelen zelf is leuk en aan content is er allesbehalve een gebrek. Toch was anderhalf jaar early access niet genoeg om alle technische problemen uit de ervaring te weren. De framerate in cutscenes en gameplay is niet altijd consistent, animaties syncen niet altijd goed, pathfinding van NPC’s laat soms te wensen over, onvermijdbare screen tearing als je aan meer dan 60 FPS speelt… Daarbovenop wordt My Time at Sandrock geplaagd door lange laadtijden, zeker op console. En dat vertaalt zich niet alleen in langegerekte laadschermen. Textures poppen links en rechts als je buitenkomt, en schaduwen kunnen soms tientallen seconden op zich laten wachten alvorens ze verschijnen in de wereld. Het zijn allemaal kleine akkefietjes, maar opgestapeld zijn deze toch wel storend voor de ervaring. De wereld is anders zo charmant, en plotseling uit de ervaring getrokken worden omdat dingen rondom jou nog aan het verschijnen zijn, is storend.
Zoals dat tegenwoordig gaat met moderne games zal dat natuurlijk allemaal nog verbeterd worden met patches, maar het is dus nog verre van een probleemvrij avontuur. Desondanks is My Time at Sandrock echt een zeer leuk spel dat zich voldoende onderscheidt van zijn concullega’s en je tijd en geld echt wel waard is, al kunnen we dit verdict enkel geven voor de pc-versie van het spel. Met de technische beperkingen op mindere krachtige machines en het ontbreken van de muiltplayer is het rapport daar vermoedelijk iets minder fraai.
Meer sequels uit onze reviewlijst? We got you covered!
Het is intussen 7 jaar geleden dat de reboottrilogie van Andy Serkis Planet of the…
Surgent Studios biedt ons als hun eerste spel de metroidvania Tales of Kenzera: ZAU aan.…
Jerom heeft dan eindelijk zijn eerste integrale te pakken. Het heeft Standaard Uitgeverij behaagd om…
Challengers is de tennisfilm van Zendaya. Als love-interest van Spider-Man kon dit natuurlijk niet uitblijven…
Mother's Instinct is een remake van de Franstalig-Belgische film Duelles uit 2018 van Olivier Masset-Depasse.…
Moon Studios, de ontwikkelaar van de briljante games Ori and the Blind Forest en Ori…