Kingdom of the Planet of the Apes review: hobbelig vervolg

Het is intussen 7 jaar geleden dat de reboottrilogie van Andy Serkis Planet of the Apes werd afgesloten met War for the Planet of the Apes. De films bliezen nieuw leven in het verhaal van de originele films uit de vroege jaren 70, maar tilden ook motion capture en CGI naar een hoger niveau. Je vergat haast dat je niet naar echte apen zat te kijken en het is dan ook schandalig dat ze nooit een Oscar wonnen voor hun werk. Nu krijgen ze misschien een nieuwe kans met Kingdom of the Planet of the Apes, want een succesvolle trilogie is (blijkbaar) nooit afgewerkt.

Spoiler alert voor War for the Planet of the Apes, duh

Terug naar de apenwereld

Caesar, de spilfiguur van de revolutie uit de vorige films (voortreffelijk gespeeld door Andy Serkis), overleed aan het einde van de vorige film en deze begint met beelden van zijn uitvaart. Maar dan springen we al gauw “enkele generaties” vooruit. De drie jonge apen Noa (Owen Teague, Montana Story, It), Soona (Lydia Peckham) en Anaya (Travis Jeffery) zijn op zoek naar adelaarseieren, want hun clan voedt adelaars op als jachtdier en morgen is hun Bindingsdag. Maar de aanloop naar hun ritueel wordt verstoord door de aanwezigheid van een Echo, een van de weinig overgebleven mensen.

Maar ook andere, meer gewelddadige clans liggen op de loer. Wanneer de clan onder leiding van Proximus (Kevin Durand, X-Men Origins: Wolverine, Abigail), die zogezegd strijdt “voor Caesar”, het dorp van Noa plundert en iedereen meeneemt, trekt hij eropuit om hen terug te halen. Onderweg leert hij orang-oetan Raka (Peter Macon, The Orville) kennen, die hem vertelt over de legende van Caesar en hoe de mensen vroeger waren. De Echo die hen volgde, blijkt “slimmer te zijn dan de meeste” en heeft zelfs een naam, Mae (Freya Allen, The Witcher). Ze weet meer over de clan die zijn volk meenam en waar ze zijn, dus vormt het trio een ongewoon reisgenootschap. Uiteindelijk belanden ze in het “koninkrijk” van Proximus, waar hij probeert om in een mysterieuze bunker te geraken.

Vergelijkingen te maken

Evolutie lijkt altijd dezelfde kant op te gaan. Dat stopt schrijver Josh Friedman wel goed in het script.

Het is geen geheim dat ik grote fan was van de Serkis-trilogie. Het verhaal werd toen gemoderniseerd en op een organische manier voortgezet. Hier doen we dus een reset, ook al blijft het verhaal van Caesar wel als een rode draad, en motivatie, door Kingdom of the Planet of the Apes lopen. Je hoeft dus niet echt de vorige films gezien te hebben, maar je mist wel een paar subtiliteiten.

Want evolutie lijkt altijd dezelfde kant op te gaan: waar de meeste apen onder leiding van Caesar redelijk vredelievend waren, is ook het superioriteitsgevoel de apensamenleving in geslopen. Net zoals in de religies die wij kennen, zijn er apen die de woorden en het geloof van Caesar verdraaien om er hun eigen gewin mee te doen. Dat heeft schrijver Josh Friedman (War of the Worlds, Avatar: The Way of Water) wel goed in het scenario gestopt, al worden de dialogen daardoor soms iets te filosofisch. Er wordt ook wel wat in herhaling gevallen terwijl de boodschap allang duidelijk is.

In het begin vond ik Noa ook niet zo’n interessant personage, omdat hij zich vooral wil bewijzen tegenover zijn vader. Maar naarmate het verhaal vordert, wordt hij volwassener en ook empatischer onder invloed van Raka. Raka pakte mij daarentegen wel onmiddellijk in, vast ook wel omdat hij wat humor brengt en een beetje gekke professor-vibes heeft. Acteur Peter Macon zet dat trouwens heel goed neer. Toch is het wat wennen aan het feit dat nu alle apen praten, terwijl dat in de originele films eerder beperkt was. Hun taal is natuurlijk mee geëvolueerd, maar is nog niet zo vlot als ik verwachtte, waardoor je soms een mengelmoes hebt en het even aanpassen is.

Minder betrokken

Toch was ik over het algemeen minder betrokken bij het verhaal.

Er zijn daarnaast weinig mensen te zien in deze film, wat niet per se een nadeel is. Mae blijft een mysterieus figuur want ze ziet er toch wat “geavanceerder” uit qua kleding en manieren dan een andere groep mensen die we tegenkomen. Later wordt nog duidelijk waarom, en zijn het hopelijk geen spoilers om te zeggen dat het waarschijnlijk niet bij deze ene film zal blijven. De derde akte vond ik wel het beste deel van de film omdat alles wat in elkaar begon te vallen en ook Noa wat meer tot z’n recht komt. Toch was ik over het algemeen minder betrokken bij het verhaal van Kingdom of the Planet of the Apes. Dat is logisch als je opnieuw begint, maar misschien hangt de schaduw van Caesar, die we letterlijk van kleins af aan volgden, wat te groot over deze nieuwe film. Ofwel moet ik dat deel gewoon wat meer loslaten, en zelf ook een reset maken in m’n hoofd.

Toch bedenk ik me of dit verhaal wel over een film had moeten gerokken worden. Met een speelduur van 2 uur en 25 minuten lijkt er toch wat te veel vulling en opzet voor een nieuw deel in te zitten, die misschien even goed in een proloog of een eerste deel hadden gepast. Al had je dan misschien helemaal geen voeling met de nieuwe personages. Ik ben er duidelijk zelf nog niet helemaal uit. Het einde is dan wel weer intrigerend en eindigt qua mens-aaprelaties toch eerder ambigu.

Geef hen die VFX Oscar nu maar

Wat wel buiten kijf staat, is dat ik me toch niet verveelde omdat visueel alles er weer prachtig uitziet. Ik hoop echt dat ze deze keer de Oscar wel binnenhalen, want het zou meer dan terecht zijn. De apen zien er mogelijk nog beter uit dan vroeger, met bijzonder veel mimiek. In de scène na de plundering van Noa’s dorp zie je zo de menselijke emoties van Owen Teague erdoorkomen. Daarnaast zijn er nog veel meer apen dan vroeger in beeld, zelfs op paarden, met wapens en kleren, of in water, en zelfs in volledige actiescènes, maar toch valt niks uit te de toon. Ook de omgevingen, zoals overgroeide steden of een grote verroeste boot, zien er indrukwekkend uit.

Ik hoop echt dat ze deze keer de Oscar wel binnenhalen, want het zou meer dan terecht zijn.

Waar we bij de cast vorige keer Andy Serkis als grote klepper hadden, hebben ze nu voor minder bekende namen gekozen. Owen Teague maakte wel al indruk in Montana Story en ook hier zet hij een overtuigende rol neer. Ik kende Freya Allen niet en ze heeft niet de meest veelzijdige rol maar toch doet ze het niet slecht. Ook Kevin Durand is heel overtuigend als de machtsbeluste en tirannieke Proximus.

Cinematograaf Gyula Pados (The Maze Runner 2 & 3, de nieuwe Jumanji-films) laat de camera veel bewegen, maar alles blijft wel duidelijk genoeg om te volgen. Ik was ook zwaar fan van de muziek van Michael Giacchino voor de eerdere films. Hoewel hij niet terugkeert, blijft John Paesano (The Maze Runner-films, Marvel’s Spider-Man-games) toch dicht bij zijn klassiekere, grootse stijl met onder andere djembés, dissonantie en klokken. Regisseur Wes Ball heeft met The Maze Runner-films al een franchise achter de kiezen en de grootte speelt hem duidelijk geen parten. Ondanks m’n minpunten hoop ik wel dat er een vervolg komt, want ik ben best nieuwsgierig waar het verhaal nog naartoe gaat.

Kingdom of the Planet of the Apes is vanaf 8 mei te zien in de bioscoop.