Dit jaar viert Film Fest Gent zijn 50ste verjaardag en natuurlijk viert Geekster graag mee. Wij geven je alvast 20 films mee waar wij naar uitkijken op deze jubileumeditie.
Tijdens het festival geven we een korte mening over de films die we al zagen. Zo weten jullie of onze aanraders ook terecht waren.
De korte inhouden zijn overgenomen van filmfestival.be
100 Years of Disney Animation
Plot: The Walt Disney Company blaast dit jaar 100 kaarsjes uit en dat vraagt om een verjaardagsfeestje voor groot en klein. Duik mee in de kluis van de wereldberoemde droomfabriek voor een unieke selectie filmpjes uit een eeuw aan animatiemagie met onder andere Cinderella, Steamboat Willie, The Old Mill, Paperman, Short Circuit: Going Home.
Waarom zien: Had animatie ooit het medium geweest dat het nu is zonder Disney? Ik betwijfel het, en dus is het maar passend dat de 100ste verjaardag van het bedrijf gevierd wordt. Hoewel we altijd wel te vinden zijn om nog eens naar De Leeuwenkoning of Sneeuwwitje te kijken, zijn er vooral veel kortfilms onder de radar gebleven. In deze compilatie zitten de oudere maar ook recentere kortfilms die de moeite waard zijn.
All of Us Strangers
Plot: Met All of Us Strangers keert de Britse regisseur Andrew Haigh terug naar het romantische drama van zijn felgeprezen doorbraakfilm Weekend (FFG2011) en de veelvuldig bekroonde opvolger 45 Years (FFG2015). Zij het dan via een modern soort spookverhaal gebaseerd op de Japanse cultroman Strangers van Taichi Yamada. Geen geest, maar een buurman klopt aan bij het Londense appartement van Adam, een vereenzaamd scenarioschrijver en in Haighs adaptatie een gay man. Wat uit die ontmoeting volgt, leidt Adam terug naar zijn ouderlijke huis (in het echt dat van Haigh zelf), waar het verleden hem opwacht. In de zoektocht naar een authentieke verbinding nemen liefde en verlies dan wel verschillende gedaantes aan, zelfs in het bovennatuurlijke blijft All of Us Strangers bovenal menselijk. Ierse hartensmelters Andrew Scott en Paul ‘Aftersun’ Mescal bewijzen elk waaraan ze hun fervente fanbase verdienen.
Waarom zien: Het internet stond in rep en roer toen bekend raakte dat 1) lieveling Paul Mescal het scherm zou delen met 2) andere lieveling/Hot Priest Andrew Scott en 3) dat ze dan nog een koppel zouden spelen. En toen de film na Telluride en New York Film Festival ook nog een geweldige reviews kreeg, waren de verwachtingen zeer hoog. Daarbij zou de film ook nog eens deels autobiografisch zijn voor regisseur Andrew Haigh, met de personages van Jamie Bell en Claire Foy die gebaseerd zijn op z’n ouders.
Augure
Plot: Na een straf kortfilmparcours veroverde multitalent Baloji – o.a. muzikant, acteur, kostuumontwerper, art director en cineast – dit voorjaar Cannes met zijn langspeeldebuut Augure. Daarin onderzoekt hij, via een energiek en empathisch groepsportret, het gewicht van Congolese geloofssystemen op het lot van vier personages die ervan beschuldigd worden heksen en tovenaars te zijn. Augure is een ensemblefilm die rekent op het talent van, onder meer, Eliane Umuhire (bekend van Neptune Frost), de gevierde theateractrice Yves-Marina Gnahoua en Marc Zinga (onlangs nog te zien in Tori et Lokita) als Koffi. Het begin van de film valt samen met een terugkeer, wanneer Koffi beslist om naar zijn geboorteland te gaan om er zijn zwangere echtgenote (Lucie Debay) aan zijn familie voor te stellen. Dit in de hoop om hardnekkige plooien terug glad te strijken. Meer dan een opbeurende reünie, verloopt het wederzien als een neerwaartse spiraal waaruit Koffi zich moeilijk los kan wrikken. Die koortsdroom culmineert in een exorcismescène die qua tempo en intensiteit doet denken aan Jordan Peele’s Get Out (2017).
Waarom zien: Na Close zal dit jaar Augure, of Omen zoals de film internationaal heet, ons land vertegenwoordigen op de Oscars. Als je op de beschrijving afgaat, belooft het een heel ander soort film te worden, maar daarom niet met minder impact. De film kreeg al de New voice-prijs in de competitie Un Certain Regard op het filmfestival van Cannes, die vooral jong talent en vernieuwende en gedurfde films een kans wil geven. Als je woorden als “magisch realisme” hoort vallen over een Belgische film, kan het niet anders dan uniek zijn.
Dream Scenario
Plot: De rol van zijn dromen: zo zou je het door Nicolas Cage vertolkte personage Paul Matthews tongue in cheek kunnen noemen. Hij speelt een kalende, baardige biologieprofessor die bij de verkiezing van mijnheer doorsnee losjes zou winnen. Maar op een dag gebeurt er iets vreemds: hij duikt op in een droom van één van zijn dochters. Vervolgens in die van een ex. Dat hoeft nog niet te verbazen, tot hij figureert in de dromen van miljoenen mensen op aarde die nog nooit van de man gehoord hebben, laat staan dat ze weten hoe hij eruit ziet. Hij wordt een celebrity en ontdekt helaas al snel de keerzijde van die mondiale bekendheid. Dream Scenario is het Engelstalige debuut van de Noorse regisseur Kristoffer Borgli van wie eerder dit jaar de venijnige komedie Sick of Myself in de bioscoop te zien was. Na Dream Scenario is het wel duidelijk: voor komedies met een hoek af ben je bij Borgli aan het juiste adres.
Waarom zien: Elke film met Nicholas Cage is tegenwoordig wel de moeite waard, en ook een tikkeltje raar. Kijk maar naar Massive Talent of Pig. Dat is op zich al reden genoeg om te zien welke rol hij nu heeft gekozen, maar ook het verhaal zelf klinkt uniek en misschien wat Truman Show-achtig. Wij waren vorig jaar fan van Sick Of Myself en ook heel benieuwd wat regisseur Kristoffer Borgli in Hollywood kan verwezenlijken.
Dumb Money
Plot: Sensatie op de beurs van New York, begin januari 2021. Het aandeel van GameStop, een winkelketen van computergames en consumentenelektronica, is op minder dan een maand tijd 30 – dertig! – keer meer waard geworden. Dat is het werk van de gebruikers van r/wallstreetbets, een onderdeel van het internetforum Reddit. Wat begint als een grap om twee hefboomfondsen te pesten, die erop rekenen dat de aandelen van GameStop zullen kelderen, wordt al snel bittere ernst en wereldwijd het hoofdpunt van het nieuws. Het lijkt op papier niet het geknipte verhaal voor een swingende film, maar regisseur Craig Gillespie (I, Tonya; Cruella) ontkracht die veronderstelling keihard. Vooral omdat Dumb Money gevuld is met aanstekelijke personages, voorop de rebelse Keith Gill die de hele saga in gang steekt. Het personage is een droomrol voor Paul Dano, gespecialiseerd in het tot leven brengen van anti-helden.
Waarom zien: Van de affaire rond GameStop zullen de meeste mensen intussen wel gehoord hebben. Toch snap ik er nog steeds niet veel van, want Wall Street en beleggen zijn niet echt m’n ding. Daarom reken ik op Hollywood om dit wat uit te klaren want ze zijn meestal wel goed in films over dit soort thema. Regisseur Craig Gillespie is dan weer goed in iets onverwachts doen met z’n onderwerp dus wil ik zel zien wat hij met dit verhaal in petto heeft. Met een cast onder leiding van Paul Dano kan dat toch amper misgaan?
Ferrari
Plot: In de zomer van 1957 stevent sportwagenpionier Enzo Ferrari af op een faillissement en een familiecrisis. Tijdens de mythische autorally Mille Miglia staat alles op het spel voor de oprichter van het Formule 1-team dat zijn naam draagt. Michael Mann, de regisseur van robuuste moderne klassiekers als Heat en Miami Vice, maakt op zijn tachtigste dit droomproject waar. Het lang onverfilmde script van Troy Kennedy Martin (The Italian Job), gedistilleerd uit de biografie Enzo Ferrari: The Man and the Machine, kristalliseert Ferrari’s levensverhaal in een karaktervol keerpunt. Adam Driver poetst na House of Gucci zijn beste Italiaanse accent op voor de hoofdrol en Penélope Cruz steelt de show als – meer dan – mevrouw Ferrari. Ook zonder Gouden Leeuw op het filmfestival van Venetië heeft deze steigerende hengst genoeg onder de motorkap om zelfs de grootste F1-leek te fascineren en vervoeren.
Waarom zien: We moeten onze tweejaarlijkse afspraak met Adam Driver op FFG toch kunnen afvinken? Nadat hij in zowel 2019 als 2021 twee films op het programma had, kon hij op de jubileumeditie niet ontbreken. Dit keer speelt hij Enzo Ferrari, oprichter van het gelijknamige autobedrijf, in een film geregisseerd door legende Michael Mann. Het is z’n eerste film in 8 jaar dus zijn de verwachtingen hooggespannen en de reviews overwegend positief. Ik gok en hoop dus dat we hier geen foute accenten moeten verwachten zoals in House of Gucci, ondanks het feit dat de cast bijna volledig Amerikaans is, maar wel acteerprestaties van de bovenste plank.
Holly
Plot: Holly is een doodnormaal meisje van vijftien. Alleen heeft ze niet veel vrienden en is ze niet meteen de meest populaire van haar klas. Enkel haar zus en Bart, een neurodiverse jongen, ontlokken af en toe een glimlach aan Holly. Haar resultaten laten te wensen over en op de vraag of ze gepest wordt, antwoordt ze kurkdroog “soms”. Maar haar reactie op het pestgedrag onderscheidt haar. “Ik vind dat nogal erg voor hen”, laat ze een leerkracht weten. Holly geeft blijk van bijna bovennatuurlijke empathie. Oprechte naastenliefde of naïviteit? Als grijze muis leeft ze een onopgemerkt bestaan. Tot ze op een dag een vreemd voorgevoel heeft, afbelt voor school, die ook waarschuwt, en zo een desastreuze brand ontloopt. Plots zijn alle ogen op Holly gericht en komt ze in een maalstroom terecht waarvoor ze niet heeft gekozen.
Waarom zien: 7 jaar na Home brengt regisseur Fien Troch opnieuw een film uit die ze meteen mocht gaan voorstellen op het filmfestival van Venetië. Jonge hoofdrolspeelster Cathalina Geeraerts won meteen ook de Bisato D’Oro, de prijs voor de beste acteerprestatie uitgereikt door een jury van onafhankelijke filmjournalisten. Dat belooft dus al veel goeds. Maar ook het verhaal intrigeert en wordt in reviews vergeleken met Carrie van Stephen King. Daarnaast is het de openingsfilm van het festival, dus sowieso niet te missen.
Here
Plot: Stefan is een zachtaardige bouwvakker in Brussel die op het punt staat te vertrekken naar zijn thuisland Roemenië, misschien zelfs voorgoed. Vooraleer hij met zijn wagen richting het oosten trekt, moet hij nog enkele zaken afhandelen tijdens de eerste dagen van het bouwverlof. Waaronder het leegmaken van zijn koelkast. Met een grote hoeveelheid zelfgemaakte groentesoep op zak slentert hij in paars-roze short door een zomers Brussel, dag en nacht gezien zijn slapeloosheid. Zijn soep en zijn tijd schenkt hij aan familie, vrienden en toevallige ontmoetingen. Het resulteert in een humanistische stadssymfonie met groene vingers, ingevuld met herkenbare humor en een nakende romance. Stefans wegen kruisen immers die van Shuxiu, een Belgisch-Chinese bryoloog die haar doctoraatsstudie wijdt aan mossen. “Wat je in je hand houdt, is een piepklein bos”, zegt de jonge onderzoeker aan Stefan wanneer ze zich samen buigen over het mos in een van de bossen bij Brussel.
Waarom zien: Met Bas Devos hebben we nog een talent van eigen bodem die z’n nieuwe film voorstelt op FFG. Hij maakt geen conventionele films en dat lijkt Here ook niet als je de beschrijving leest. De film won de hoofdprijs in de sectie Encounters op het filmfestival van Berlijn, dat innovatieve narratieve speelfilms en documentaires in de kijker zet. Deze kan voor sommige mensen dus misschien hit or miss zijn, en dat beoordelen we graag zelf.
How To Have Sex
Plot: “Best! Holiday! Ever!” Na een ellendig lang schooljaar en in post-examen extase, arriveren drie zestienjarige besties op Kreta. Gepakt en gezakt met flashy outfits en geurige zonnecrème gaan de vriendinnen in een gemassificeerd resortstadje op zoek naar ervaringen om hun reuzenhonger te stillen naar wat (een onbezorgde versie van) volwassen zijn moet voorstellen. De hostiliteit loert echter in de tegenoverliggende hotelkamer, wanneer één van de gasten roekeloos de grenzen van Tara (Mia McKenna-Bruce) overschrijdt.
Waarom zien: Molly Manning Walker was tot voor kort vooral cinematografe voor kortfilms, muziekvideo’s en recent de serie Mood en de film Scrapper die ook op FFG speelt. Ik zeg “tot voor kort”, want deze is de eerste langspeelfilm die ze zelf regisseert nadat ze al 3 kortfilms maakte. Net als Augure schopte deze film het tot de selectie voor Un Certain Regard op Cannes, en ging dan ook nog met de hoofdprijs aan de haal. Het zou een best heftige coming-of-agefilm zijn met een uitstekende jonge cast waar we heel benieuwd naar zijn.
Late Night With The Devil
Plot: Dat ‘found footage’-films nog steeds origineel uit de hoek kunnen komen, bewijst Late Night with the Devil van de Australische broers Cameron en Colin Cairnes. Zij onthullen de – zogezegd – nooit eerder geziene, laatste beelden van een verdoemde latenighttalkshow uit 1977. In de keiharde strijd om kijkcijfers trekt gastheer Jack Delroy (cultacteur David Dastmalchian in een verdiende hoofdrol) alle registers open met een halloweenspecial. Te gast zijn een helderziende, een zelfingenomen hypnotiseur, de auteur van het parapsychologische boek Conversations with the Devil en haar al dan niet bezeten studieobject. De clever in scène gezette blik achter de schermen knipoogt sardonisch naar de collectieve trance van laatavond-tv en Amerika’s morbide fascinatie voor het occulte, tussen reclames in. De seventies-look klopt tot in de kleinste details en de special effects zijn verduiveld goed.
Waarom zien: David Dastmalchian speelt al jaren sterke bijrollen, en mag dus inderdaad eindelijk een hoofdrol voor zijn rekening nemen. Het found footage-genre blijft ook intrigerend, vooral in het horrorgenre, waar The Blair WItch Project het destijds bekend maakte. De film ging in première op South by Southwest in de VS en zelfs Stephen King had lovende woorden voor de film van de broers Cairnes. Perfect zo vlak voor Halloween dus.
Le Ravissement
Plot: Een van de indrukwekkendste vertolkingen die je dit jaar op Film Fest Gent kunt bewonderen staat op naam van de Franse actrice Hafsia Herzi (La graine et le mulet) in Le ravissement, het in Cannes gepresenteerde debuut van Iris Kaltenbäck. Herzi vertolkt de 30-jarige vroedvrouw Lydia die na een relatiebreuk de trappers verliest. Zo vertelt Lydia aan Milos, een man met wie ze een onenightstand gehad heeft, dat de pas geboren baby van haar beste vriendin zijn én haar kind is. Een leugen die ze niet ongedaan kan maken en die haar leven gaat overheersen. Kaltenbäck vat dit schrijnende drama in een rauwe mise-en-scène. Maar het geniale aan de film is dat Milos de verteller is die offscreen – en dus met de afstand van de tijd – het verhaal uit de doeken doet. De kijker dwingen door zijn ogen te kijken verhevigt – misschien verrassend – de emoties in deze film, zwevend tussen thriller en melodrama.
Waarom zien: Vaak gebeurt het op FFG dat je nog nooit van een film gehoord hebt maar dat de korte inhoud je onmiddellijk over de streep trekt. Le Ravissement is er zo eentje. Zo te lezen belooft het een emotionele kijkervaring te worden, gerealiseerd door alweer een debuterend talent.
May December
Plot: Dat je de Amerikaanse filmmaker Todd Haynes (Far from Heaven, Carol) niks meer hoeft te leren over acteursregie, sfeerschepping en sappig meta-melodrama wordt opnieuw heerlijk duidelijk in May December, een smakelijk psychodrama dat even cerebraal als verleidelijk oogt. “Het is de complexiteit, de grijze zones, die zo interessant zijn”, zegt Elizabeth (Natalie Portman), een actrice die haar carrière naar een hoger niveau wil tillen. Haynes zet de kat bij de melk in dit donkerdere neefje van Carol en laat Elizabeth binnendringen in het leven van Gracie (Julianne Moore), twintig jaar nadat die in de cel belandde omdat ze als dertiger de toen dertienjarige Joe verleidde. De actrice gaat Gracie immers vertolken in een film over het schandaal. Gracie en Joe zijn intussen getrouwd, maar is hun huwelijk gebaseerd op misbruik of romance? Met evenveel plezier als beheersing ensceneert Haynes een flirterig spel tussen disfunctionele personen, alsof Ingmar Bergman zijn campy kantje ontdekt.
Waarom zien: Todd Haynes kreeg er destijds veel fans bij na z’n film Carol. Ik was ook fan van z’n vorige, Dark Waters, waarin hij aandacht schonk aan de PFOS-vervuilingen in Amerika die ook hier het nieuws zouden halen. Voor zijn nieuwste film zoekt hij wat minder duidelijke vraagstukken en ethische kwesties op, die losjes gebaseerd zijn op een waargebeurd verhaal. Voor de cast kon hij met Natalie Portman en Julianne Moore opnieuw twee topactrices strikken. Zij waren eigenlijk al argument genoeg om deze te bekijken.
Past Lives
Plot: Nora en Hae-sung, twee Koreaanse kinderen, zijn twee handen op één buik. Hun toekomst ligt bij elkaar, zo lijkt. Tot Nora met haar ouders emigreert naar Toronto en later ook nog eens haar creatieve droom gaat najagen in New York. Meer dan twee decennia na hun afscheid in Zuid-Korea is het duo herenigd in de Big Apple, alleen is Nora nu getrouwd met Arthur, een zachtaardige en begripvolle Amerikaanse schrijver. Nora floreert, aangewakkerd door het liefdes- en levensvuur. Hae-sung moddert aan, ver weg van literaire ambities van zijn jeugdliefde. Bij hun reünie mijmeren ze samen over de “wat als?”, de verloren maar ook de gewonnen kansen.
Waarom zien: Van deze film heb je misschien wel al gehoord want hij gooit hoge ogen sinds de première op Sundance in januari. De vijfsterrenreviews vliegen in het rond voor het debuut van Celine Song, dat deels op haar eigen leven gebaseerd is. De verwachtingen zijn dus hoog en wij kunnen nauwelijks wachten om (vermoedelijk) onze zakdoeken boven te halen.
Poor Things
Plot: Bella Baxter is niet geboren, maar – in een variatie op Frankenstein én Pygmalion – ontsproten aan het brein van Godwin Baxter. Hij pretendeert dat Bella zijn dochter is. In werkelijkheid heeft hij haar lichaam na een zelfmoordpoging uit de Theems opgevist. Vervolgens heeft hij bij haar de hersens van een foetus ingeplant. Aanvankelijk gedraagt ze zich als een kind en spreekt ze haar vader met “god” aan. Maar geestelijk wordt ze snel volwassen. Het leven in isolement – haar vader houdt haar binnen – is niet meer aan haar besteed. Ze trekt erop uit in het Victoriaanse Londen, niet gehinderd door welke vorm van schaamte dan ook. Ze begrijpt niet dat ze over lust en de geneugten van seks moet zwijgen. Op een dag ontmoet ze een louche advocaat die beweert dat te veel beleefdheid de ziel verbrijzelt. Hij belooft haar de wereld te laten zien. En seks, véél seks. Het is een aanbod dat ze niet kan weigeren. Wat volgt is niet alleen een geografische tocht, via Porto en Alexandrië, maar ook een mentale odyssee. Bella leert wat het is een vrouw te zijn. En de hoge prijs die ze in een door mannen gedicteerde samenleving moet betalen voor de vrijheid die ze opeist.
Waarom zien: Als je weet dat dit de nieuwste film is van Yorgos Lanthimos, is het eigenlijk al reden genoeg om hem toe te voegen aan je must-seelijstje. Hij maakt altijd unieke films en ook deze is geen uitzondering, blijkbaar. De film werd al enthousiast onthaald in Venetië, waar hij de Gouden Leeuw won. Emma Stone wordt nu al getipt voor een Oscarnominatie in een film die blijkbaar nog zotter is dan je je kan voorstellen. Willem Dafoe zal weer heerlijk raar kunnen doen en als persoonlijke bonus doet Mark Ruffalo er ook nog eens in mee. Het kan al bijna niet meer stuk.
She They Us
Plot: De docuserie She They Us werpt een licht op mensen die, elk op hun eigen manier, een wereld creëren die meer rekening houdt met hun lichaam, werk, welzijn en liefde. De afleveringen nemen telkens een klinkend kernaspect uit onze levens als leidraad, zoals aanvaarding, protest, wetgeving. Op Film Fest Gent zie je – in wereldpremière – de episodes Veiligheid, met de hyperpopulaire e-sportsjournalist Eefje ‘Sjokz’ Depoortere en Fatima-Zohra Ait El Maâti, en Ouderschap, met muzikaal toptalent Charlotte Adigéry en rockster van de Europese ruimtevaart Angélique Van Ombergen. Zij gaan stuk voor stuk de confrontatie aan met de vragen waarom de helft van de wereldbevolking veroordeeld is om in angst te leven; en waarom de keuze voor het ouderschap aanvoelt alsof het gepaard moet gaan met het opgeven van carrièremogelijkheden.
Waarom zien: Een docuserie over verschillende aspecten van het leven van Belgische vrouwen? Met een paar klinkende namen in de hoofdrol? Sign us up.
The Boy and the Heron
Plot: The Boy and the Heron is het coming-of-ageverhaal van de jongen Mahito, maar groeit uit tot een tegelijk universele en persoonlijke mijmering over de grens tussen leven en dood. Miyazaki’s twaalfde langspeelfilm is een complexe, overdonderende ervaring die alle obsessies van de animator combineert: van het eindeloos vluchten in fantasiewerelden en het terugkijken op de wreedheid van WOII tot in het reine komen met familietrauma’s en het leren houden van mens en natuur. The Boy and the Heron heeft iets mythisch – en niet enkel omdat Ghibli de film in Japan uitbracht zonder promotie. Met oeverloos gedetailleerde achtergronden, bloedmooie composities en jonge personages op zelfontdekking is dit een Miyazaki-film door en door.
Waarom zien: Hayao Miyazaki is intussen 82 en kondigde zogezegd in 2013 aan dat hij met pensioen ging. De mede-oprichter van Studio Ghibli moet zich bedacht hebben, want zijn nieuwste film sluit de 50ste editie van FFG af. De film wordt nu al een nieuw Miyazaki-meesterwerk genoemd en de kans is groot dat de onderliggende thema’s ons tegelijk zullen ontroeren en onze pet te boven zullen gaan, terwijl de animatie weer van de hoogste kwaliteit zal zijn. Het is dan ook geen wonder dat alle voorstellingen voorlopig uitverkocht zijn.
The Holdovers
Plot: Paul is de pineut. Deze leraar geschiedenis fungeert tijdens de kerstvakantie als holdover. Dat is de leraar die tijdens de vakantie op school moet blijven om te passen op de leerlingen die niet naar huis kunnen. Paul heeft zijn handen vol met Angus, een rebelse adolescent die op het laatste moment van zijn moeder en haar nieuwe beau heeft gehoord dat ze de kerstdagen niet samen doorbrengen. Paul en Angus trekken op met Mary, de kok van de school, voor wie het de eerste kerst is zonder – we schrijven 1970 – haar in Vietnam gesneuvelde zoon. The Holdovers is de eerste film van Alexander Payne (Sideways, Nebraska) die zich in het verleden afspeelt. Niet alleen is de herschepping van de seventies decors formidabel, The Holdovers ziet er ook technisch uit als een film uit die tijd, inclusief kenmerkende zooms en beeldfilters. Ondanks de opstootjes van donkere humor is dit Paynes warmste film. Een kerstklassieker in wording.
Waarom zien: Oké, het is nog maar oktober maar de woorden “kerstklassieker in wording” doen me nu al uitkijken naar de winter. Deze film was runner-up voor de publieksprijs op het Toronto Film Festival en lijkt anders dan we van Alexander Payne gewoon zijn. De enige echt grote naam in de cast is de onderschatte Paul Giamatti, maar ook de nieuwere namen zouden blijkbaar niet onderdoen. Alles wijst erop dat dit een tegelijk hartverwarmde en hartverscheurende film wordt, net zoals we het graag hebben.
The Old Oak
Plot: Tenzij de 87-jarige Ken Loach tegen alle verwachtingen in toch nog doorgaat, is The Old Oak het laatste wapenfeit van de legendarische, militante cineast en tweevoudige Gouden Palm-winnaar. Afzwaaien doet hij met het slotluik – na I, Daniel Blake en Sorry We Missed You – van een trilogie over de desastreuze gevolgen van de falende Britse politiek in Noord-Engeland. In een voormalig mijndorpje is de pub ‘The Old Oak’ het enige overgebleven toevluchtsoord voor de verpauperde arbeiders, maar het water staat ook aan de lippen van eigenaar TJ, uit wie alle hoop is weggevloeid. Wanneer zonder veel overleg Syrische vluchtelingen in het dorp geplaatst worden, zijn de twee verwaarloosde gemeenschappen tot elkaar veroordeeld. Het finale zinnespel van Loach en scenarist Paul Laverty is opnieuw een strijdkreet tegen racisme, sociale dumping en apathische politiek, en een warme ode aan de kracht van solidariteit. Is het zo naïef om te geloven dat cinema ons kan samenbrengen? Volgens Loach alvast niet.
Waarom zien: Dat Ken Loach een legende is, moeten we je niet meer vertellen. Ik ken zelf vooral z’n recentste films, die je altijd een stukje realiteit lieten zien die moeilijk onder ogen te komen is. Zijn misschien laatste film gaat op dat elan verder met enkele actuele thema’s en deed in Cannes mee voor de Palme D’Or. De regisseur komt z’n film ook zelf voorstellen in Gent.
The Royal Hotel
Plot: Met het beklemmende fictiedebuut The Assistant (FFG2020) verdiende de Australische filmmaker Kitty Green vakkundig haar sporen in het thrillergenre. Voor haar volgende wapenfeit, The Royal Hotel, plaatst ze opnieuw actrice Julia Garner onder spanning in een toxische mannencultuur, ditmaal dan wel bijgestaan door Jessica Henwick. Garner en Henwick spelen Amerikaanse vriendinnen die backpackend en blut in Australië tijdelijk werk aannemen in de afgelegen bar van een verdord mijnstadje. Eerder dan met kangoeroes, komen de twee vooral in contact met het lokale cliënteel, zo weggelopen uit de cultklassieker Wake in Fright. Green zet de genreconventies én het geweld op scherp in deze gespierde outback-nachtmerrie geïnspireerd op de documentaire(!) Hotel Coolgardie. Met een rol voor een van ieders favoriete booswichten, Hugo ‘Agent Smith’ Weaving. The Royal Hotel doet je bloed koken en stollen.
Waarom zien: Drie jaar geleden waren we al erg onder de indruk van Kitty Green na haar film The Assistant en hoe ze met weinig sensatie enorm veel spanning kon scheppen. In haar nieuwe film lijkt het niet zo subtiel te zijn maar de spanning zal er daarom niet minder onder zijn met reviews die spreken van een mix van western, thriller en zelfs horror. Met acteurs als Julia Garner, Jessica Henwick en Hugo Weaving zijn we benieuwd waar dat toe leidt.
Theater Camp
Plot: Tijdens de zomervakantie biedt het New Yorkse toneelkamp AdirondACTS een veilige haven aan expressieve buitenbeentjes om zich uit te leven op de planken. Helaas vaart het zomerkamp in financieel moeilijke wateren. De oprichters zoon, een zelfverklaarde internetondernemer (lees: influencer), neemt het roer over, tot ieders grote ergernis. De charmante komedie Theatre Camp is opgezet als een mockumentary waarin een zogezegde documentaireploeg de perikelen volgt van de jonge podiumbeesten en hun excentrieke begeleiders. Debuterende regisseurs Molly Gordon en Nick Lieberman schreven de film samen met (Broadway)acteurs Ben Platt en Noah Galvin na hun gelijknamige kortfilm uit 2020. Vanuit een gedeelde ervaring in de musicalwereld drijven zij vol genegenheid de spot met creatieve gemeenschappen. Op Sundance ontving de film een staande ovatie en werd het acteursensemble gelauwerd door de jury.
Waarom zien: Deze film lijkt alles te combineren waar ik van hou: humor met een mockumentarystijl, musicals en een aanstekende cast van jong talent. Deze lijkt een echte crowdpleaser te zijn en dat kan je toch op elk moment gebruiken?
Naar welke films kijk jij uit op Film Fest Gent 2023?
