Over The Room wordt vaak gezegd dat het de slechtste film ooit is. We gaan hier geen recensie schrijven over The Room zelf, want eerlijk: een goede film is het inderdaad niet. Maar het is wel eens interessant om te kijken wat The Room allemaal teweeg gebracht heeft zo een 20 jaar na zijn oorspronkelijke release.
Who the f*ck is Tommy Wiseau
“It’s bullshit, I did not hit her. I did nooot. Oh hi, Mark!”
The Room (2003)
Het grootste mysterie van The Room is: wie is Tommy Wiseau. Er is weinig geweten over Wiseau. Hij noemt zichzelf Amerikaan, maar heeft een ondefinieerbaar accent dat neigt naar Oost-Europa. Hij zou geboren zijn in Polen om dan te verhuizen naar Frankrijk en uiteidelijk naar de Vereneigde Staten van Amerika, eerst naar Louisiana en dan naar San Francisco. Alles wat net vermeld is, is gehuld in mysterie. Zo zegt hijzelf ook geboren te zijn in 1968 of 1969 hoewel enkele vermoedelijke immigratiepapieren eerder een geboortedatum in het midden van de jaren 1950 aangeven. In 2017 heeft Wiseau pas bevestigd dat hij in Europa geboren is.
Ergens net voorbij de millennium-wissel is Wiseau een rijk man. Hoe hij aan het geld komt is vrij onduidelijk. Zelf claimt hij een harde werker te zijn, begonnen als kelner en verkoper om dan via vastgoed echt geld te verdienen. Sommige medewerkers van The Room hadden dan ook het idee dat het project eigenlijk een witwasproductie was voor zwart geld, maar vriend (en mede-acteur in The Room) Greg Sestero noemt dit zeer onwaarschijnlijk.
Tommy Wiseau noemt films zoals The Guns of Navarone en Citizen Kane zijn grootste invloeden en hij kijkt voornamelijk op naar acteurs zoals Marlon Brando (On The Waterfront, The Godfather) en James Dean (Rebel Without a Cause). Volgens Greg Sestero was de obsessie met James Dean zo groot dat hij ook oude kennissen van Dean ging opzoeken in Los Angeles. Als cinematografische inspiratiebronnen noemt Wiseau Tennessee Williams, Orson Welles, Elizabeth Taylor, en Alfred Hitchcock. Laat ons even duidelijk zijn: alle toppers hierboven benoemen als invloeden, maakt jezelf nog geen goede filmmaker.
The Disaster Artist
“I’m so happy I have you as my best friend, and I love Lisa so much”
The Room (2003)
Als we het over de productie van The Room willen hebben, is er geen betere bron dan het boek The Disaster Artist. Greg Sestero schreef in dit boek samen met Tom Bissell zijn ervaringen neer tijdens de productie van The Room. Deze memoirs werden later verfilmd door James Franco. Hierin speelt James Franco zelf Tommy Wiseau en zijn broer Dave Franco neemt de rol van Greg Sestero op.
Toen de productie begon van The Room begon, had Wiseau al een hoop geld bijeengespaard, zoals hierboven aangehaald. Wiseau zelf beweert dat goed ondernemerschap en werken in vastgoed hem rijk maakte, hoewel Sestero dit in twijfel trekt. Wiseau voorzag zelf het volledige budget van 6 miljoen dollar. De productie was volgens Wiseau zo duur omdat er veel cast en crew vervangen moest worden doorheen het proces. Sestero daarentegen noemt de vreemde beslissingen van Wiseau zelf de oorzaak van het oplopende budget. Zo liet Wiseau sets bouwen voor scenes die gemakkelijk op locatie gefilmd konden worden, kocht Wiseau filmmateriaal aan in plaats van deze te huren, werden scenes onnodig veel keren opnieuw gefilmd enzovoort. Wiseau, die zelf de hoofdrol vertolkte, vergat ook vaak zijn teksten of zijn positie op camera waardoor simpele dialogen soms dagenlang duurde om te verfilmen.
Sestero was al een vriend van Wiseau voor de productie van The Room startte. Hij heeft de rol van Mark enkel op zich genomen omdat de oorspronkelijke acteur op de eerste dag ontslagen werd door Wiseau. Ook de overige acteurs hadden nog geen ervaring in het filmcircuit. Wiseau had zijn vrouwelijke tegenspeelster, Juliette Danielle, bijna onmiddellijk weggejaagd door direct te willen starten met hun ‘liefdesscenes’. Sestero heeft Wiseau nog kunnen overtuigen om deze scenes op het einde van de productie op te nemen zoals de gewoonte is.
Een ander goed voorbeeld van Wiseau zijn omgang met cast is Kyle Vogt. Hij speelde een vriend van de protagonisten in The Room, maar was maar beperkte tijd beschikbaar voor opname. Wiseau zijn time-management was zo erbarmelijk dat Vogt de productie verlaten heeft. Zijn rol was echter belangrijk in de 3de act van The Room. Zijn tekst werd in dit laatste deel gewoon aan een ander personage gegeven die tot dan nog niet eens vernoemd was.
Zoals je al merkt: het proces achter The Room is oprecht interessanter dan The Room zelf.
So bad it’s good?
“Anyway, how’s your sex life?”
The Room (2003)
The Room is bedoeld als een stevig, serieus relatiedrama, en dat is het voor alle duidelijkheid niet geworden. Als eerste: op alle objectieve punten zoals beeld, verhaal, techniciteit enzovoort, scoort The Room niet goed. Het verhaal uit The Room is zo warrig, dat het ook niet echt nut heeft dit proberen samen te vatten. Om het heel bondig en onvolledig toch even te doen: Johnny (Tommy Wiseau), een succesvolle bankier, is verloofd met Lisa (Juliette Danielle), maar zij vindt Johnny nogal bezitterig en papt aan met Mark (Greg Sestero), de beste vriend van Johnny. Deze driehoeksverhouding vormt een beetje de rode draad doorheen The Room.
De enige reden dat Wiseau zelf de hoofdrol vertolkte, is natuurlijk omdat hij alles uit eigen zak betaalde. Zijn acteerwerk is tenenkrullend slecht. Het is zo knullig dat het lachwekkend wordt. Zo balt hij bijvoorbeeld zijn vuisten als zijn personage kwaad wordt en maakt hij overdreven theatrale bewegingen. Als hij zich cool of stoer wil voorstellen, geeft hij zichzelf een geforceerd lachje waarvan je niet weet wat je ervan moet denken. Samen met zijn nogal vreemde, niet altijd verstaanbare accent, lijkt hij soms eerder op een dronken Sylvester Stallone dan op zijn voorbeelden Brando en Dean.
De overige castleden spelen niet zo slecht als Wiseau, maar goed kan je het ook niet noemen. Aangezien het script (ook geschreven door Wiseau) zo wazig is, kan je hen dat ook moeilijk kwalijk nemen. Zo worden er personages geïntroduceerd die dan verdwijnen en nooit terug te keren. Tekst wordt soms ook gewoon aan een andere personage toegekend. Dit geeft regelmatig vreemde scenes zoals wanneer onbekende personages opeens beginnen preken (zie Vogt hierboven).
“You’re tearing me apart, Lisa!”
The Room (2003)
Over de montage valt ook niet veel goeds te vertellen. De dialogen zijn van een beschamend niveau en duren vaak te lang. Er komt drie keer dezelfde seksscène in voor, die ook steeds veel te lang duurt. Er wordt bijvoorbeeld ook midden in een dialoog vermeld dat een personage borstkanker heeft om daar verder niet meer op terug te komen in heel de film. Camerastandpunten veranderen ook tijdens scenes op de vreemdste momenten. Kortom je snapt dat dit voor fans van slechte cinema een pareltje is.
Is The Room nu echt zo slecht dat hij goed is? Nee, het is een slechte film. Het is zeker leuk om hem eens te bekijken, maar wel in groep. Als je The Room op je eentje bekijkt, haal je het einde waarschijnlijk niet. Als je toch de ervaring wilt opdoen en je vindt geen vrienden die mee willen kijken, dan kan je best naar The Disaster Artist kijken, want dat is wel een goede film, waarin de grappig elementen van The Room zeker aan bod komen.
En oh ja, deze maand komt er een remake van The Room uit ter ere van 20 jaar The Room. De rol van Johnny wordt hier gespeeld door Bob Odenkirk (Better Call Saul), Lisa wordt vertolkt door Bella Heathcote (The Neon Demon) en Brando Crawford vertolkt Mark. Ook Greg Sestero zal een rol spelen als drugsdealer. Dit lijkt me ook zeker de moeite!
