Massive Talent review: Cagefanaat vs Pig-lover

Nicolas Cage is een begrip. De acteur is al 40 jaar actief, en hij is nog altijd zo aanwezig dat hij op zijn 58ste een metafilm over zichzelf krijgt. Al werkt Massive Talent (of The Unbearable Weight of Massive Talent elders, een veel betere titel) beter als buddycomedy dan als loftrompet voor de acteur, alhoewel hij ook hier weer peak Cage is.

The Power of Cage

Cagefanaten, er zijn er meer dan je denkt. Ik alleen al ken er drie (hallo, onze eigenste Nils, Lisa en Aron!). Nic Cage is dan ook een acteur die zich niet zomaar laat insluiten of zelfs definiëren. Een filmster in de jaren 80, 90 en 2000, van blockbusterklassiekers zoals Face/Off, National Treasure en Con Air, maar daarna kon hij de juiste projecten even niet vinden. Hij richtte zich dan maar tot de indiewereld, waar de rollen vaak scherper en eerlijk gezegd ook gewoon vreemder zijn. Mandy, Colour Out of Space en een van mijn absolute favorieten van vorig jaar, Pig, bewijzen dat Cage er nog altijd staat. En daarnaast is hij natuurlijk ook een memekoning en internetfenomeen.

Als je de vreemdheid omarmt, doe je het maar beter volledig, moet Cage gedacht hebben. Nochtans weigerde Cage de rol een aantal keer toen schrijver en regisseur Tom Gormican (Ghosted) hem die aanbood. Pas toen die hem een brief stuurde, was hij overtuigd dat het niet om een verhulde belediging maar om een compliment ging.

Who is Cage?

In Massive Talent krijgt Nick Cage (let op de andere schrijfwijze) dan ook een identiteitscrisis. Hij wil een heel interessante rol absoluut binnenhalen, maar heeft ook geldproblemen door zijn recente scheiding. Cage is dus een beetje wanhopig en doet een bijzonder intense auditie voor de regisseur, maar helaas. Hij krijgt de rol niet en wil eigenlijk stoppen met acteren, maar voelt zich genoodzaakt om een acte de présence te aanvaarden voor Javi Gutiérrez (Pedro Pascal), een rijke fan, op zijn eiland.

Maar ook dat loopt niet van een leien dakje. Een paar CIA-agenten (Tiffany Haddish en Ike Barinholtz) bouwt namelijk een dossier op tegen Javi, die een wapenhandelaar blijkt te zijn die de dochter van de Catalaanse presidentskandidaat heeft ontvoerd om de verkiezing te beïnvloeden. Cage moet van hen undercover gaan en bewijzen verzamelen. Alleen begint het na een moeilijke start goed te klikken tussen Nick en Javi, die naast liefde voor Cage ook andere filmsmaak gemeen hebben. Is hij dan in staat tot zulke wreedheden?

Tonale rollercoaster

Voor een oppervlakkige Cage-bewonderaar als ik is Massive Talent soms een vreemd beestje. Het eerste deel van de film stelt ons voor aan deze versie van Nic Cage. Alleen kan een casual kijker deze versie wellicht niet echt onderscheiden van het persona van de acteur. Ikzelf heb al wat van zijn werk gezien, maar ben niet echt bekend met hoe hij is als celebrity, laat staan als mens. Deze Nick Cage twijfelt echt aan zijn leven en carrière. De toon is dan ook best vaak die van een serieuze karakterstudie in de eerste 20-25 minuten.

De humor in dat deel werkt niet altijd. In zijn auto krijgt Cage bijvoorbeeld gezelschap van zijn jongere zelf uit Wild at Heart, maar door de oprechtheid van wat ervoor kwam, voelde dat eerder ongemakkelijk dan grappig. En dan hebben we het nog niet over de enge verjonging die ze toepassen.

Gelukkig wordt het daarna allemaal veel beter. Als de CIA Cage inlijft, probeert hij hen Johnny English-gewijs te helpen, wat een paar leuke scènes oplevert. En dan bijna halfweg hebben de makers door dat de echte meerwaarde van deze film ligt in de interacties tussen Cage en Pedro Pascal. De film draait dan wel om Cage, maar Pascal steelt elke scène waar hij in zit. Javi krijgt de omgekeerde behandeling van Nick. Eerst lijkt hij maar een karikatuur van een fan met een duister kantje, maar hij krijgt meer diepgang wanneer je al deels met hem meevoelt. Daardoor wordt ook de balans voor Nick beter. Zo wordt Massive Talent wat hij van in het begin had moeten zijn: een buddy comedy.

Wegdromen

Want niet alles is wat het lijkt, en iemand wil Nick Cage uit de weg ruimen. En dus moet hij met Javi samenwerken om dat te verhinderen. Hét hoogtepunt is de sequentie waarin het duo LSD genomen heeft (don’t ask) en denkt dat ze in een thriller zitten. Die toon had de film meer moeten hebben, maar de chemie tussen de beide acteurs maken de rest van de film heel vermakelijk én bij momenten ook oprecht mooi. Het centrale duo krijgt dus wel goed materiaal, maar de échte comedians des te minder. Tiffany Haddish en Ike Barinholtz waren zo grappig in The Afterparty, maar hier komt er ondanks hun charmes maar weinig aan. De altijd geweldige Sharon Horgan (Catastrophe, The Singing Club) lijkt als Cages ex eerst hetzelfde beschoren, maar ze krijgt meer te doen naar het einde van de film toe.

Ook de metaverwijzingen naar Cages carrière krijgen wel meer betekenis naarmate de film vordert. Op het vlak van productie zijn de locaties bij momenten om bij weg te dromen. Nog iets om bij weg te dromen: de zomerse kostuums en nonchalante haartooi van Pedro Pascal. Ja, sorry mensen, maar het oog wil ook wat. En als dat nog niet genoeg was, kan Massive Talent ook toegeven dat dit niet de beste film ooit is, want dat is Paddington 2. Die zelfkennis verdient ook mijn respect.

Massive Talent is nu te zien in de bioscoop.