Battle Chasers 10 review: Vergeet de hype

Het verhaal van Battle Chasers begon 25 jaar geleden bij uitgeverij Wildstorm. Jim Lee had drie van de beste talenten van dat moment gestrikt om hun eigen ding te doen : J. Scott Campbell, Humberto Ramos en Joe Madureira. Die laatste was een heuse coup want hij had furore gemaakt als tekenaar van de X-Men. Battle Chasers is zijn creatie.

Het was een schandalig succesvolle comic die meteen tot de verbeelding sprak. Het verhaal was typerend voor een comic in het fantasy genre.

Een groepje helden komt bij elkaar om samen een grootse tocht te ondernemen. De blikvanger van de reeks is het tienjarige meisje Gully. Samen met de robot Calibretto en de tovenaar Knolan probeert zij het myserie van de grote handschoenen op te lossen die ze bij zich draagt. Deze zijn van haar vader geweest die geheel onverwacht is verdwenen.

Verder is daar de strijder Garisson, die een vriend is van Gully’s vader, maar geplaagd wordt door de dood van zijn vrouw. En om dit groepje dartelt de roodharige en rondborstige Red Monika, een dievegge die samen met haar kompanen een klus op zich neemt waarbij ze per ongeluk een handvol boosaardige gluiperds bevrijdt, die een nieuwe dimensie aan het begrip kwaad geven.

Natuurlijk is dit verhaal gekruid met allerlei drama. Was de vader van Gully wel zo’n goedzak? Wat is er met de vrouw van Garrison gebeurd? En wat flikte Knolan in het verleden waardoor hij nu wordt achtervolgd? Vragen, vragen, vragen en heel weinig antwoorden.

Lullig voor Lullabi

Kan Battle Chasers de hype waarmaken? Nooit helemaal natuurlijk want Joe Madureira beperkt zich tot het tekenen van een variant cover en wat bemoeienis met het verhaal. En de meeste mensen lazen dit toch vanwege hem. Als vervanger koos Joe Madureira voor de Fransman Ludo Lullabi die bij zijn studio Airship Syndicate werkt.

Lullabi tekent heel verdienstelijk maar heeft, in vergelijking met Madureira, een economische tekenstijl. Waar Mad! zich uitleefde in overdadige veel rendering houd Lullabi het simpel.

Zijn pagina’s zijn helder van opzet en heel erg leesbaar. Zijn decors zijn echter spaarzaam, maar de wijze waarop de personages uit zijn pen vloeien verraadt wel dat hij goed heeft gekeken naar het oudere werk van Madureira.

Ook zijn kleurgebruik is een duidelijke trendbreuk met het voorgaande werk. Het is verder prima, maar je ziet het verschil. Lullabi kan dit natuurlijk nooit winnen en daar doet hij dan ook geen enkele moeite voor. Dat heeft wel iets.

Is deze Battle Chasers een aanrader?

Deze comic verdween van het toneel in 2001 en het is voor de lezers van toen wel tof om het weer op te pikken. Het tekenwerk is dan weliswaar radicaal anders, maar het verhaal past zo goed bij het voorafgaande dat het eng is. Het script is meer dan prima en in dat opzicht maakt deze comic de hype waar. Het is alsof de serie nooit is weggeweest.

De comic was oorspronkelijk een beloning die je kreeg wanneer je de kickstarter voor Battle Chasers: Nightwar had ondersteund. Er zijn, los van dit tiende deel, nog zeker twee issues aangekondigd. De eerste verhaallijn wordt afgemaakt. Komt er daarna meer?

Het verhaal biedt daar ruimte voor en gezien de interesse vanuit Hollywood kun je niet uitsluiten dat deze titel nog even wordt voortgezet. Tegelijkertijd is de reputatie van Joe Madureira wel dusdanig dat het ook mogelijk is dat het stopt. Als de interesse wegvalt, dan is het waarschijnlijk definitief gedaan met deze comic.

Hoewel de verkoopcijfers meer dan imposant zijn, is het ook zo dat de tekenaar er geen geheim van heeft gemaakt dat hij comics toch wel heeft uitgespeeld en zich het liefst bezighoudt met de ontwikkeling van games. Dus lieve lezer, het is een toffe comic, maar houd er rekening mee dat je hart wederom gebroken kan worden.