De loopbaan van Peter David begint in de jaren zeventig op de redactie van de Philadelphia Bulletin. De jonge David was als kleine jongen geboeid door het werk van zijn vader die de kost verdiende als journalist. Hij mocht weleens met zijn vader mee naar de bioscoop wanneer deze een jeugdfilm moest recenseren voor de krant. David schreef dan zijn eigen stuk waaruit zijn vader soms een paragraaf overnam.
Toch bleek het vak van journalist niet helemaal zijn ding te zijn omdat David merkte dat zijn werk gebaat was bij het leed van anderen. Wanneer er bijvoorbeeld een ongeluk gebeurde met dodelijke slachtoffers, dan hadden hij (of zijn collega’s) weer een stuk voor de krant. Dat paste dus niet echt bij zijn ethische standaard.
Maar taal was zijn ding en dus stortte hij zich op een ander carrièrepad. Peter David wilde graag redacteur worden en besloot zijn geluk bij enkele uitgeverijen te proberen. Bij Playboy Paperbacks (neen, geen relatie met het bekende mannenblad) ontdekte hij een talent voor marketing. Toen de uitgever kopje-onder ging, toog hij naar Marvel Comics waar hij kwam te werken onder de markante Carol Kalish op de marketingafdeling. Het waren de jaren tachtig, het tijdperk van Jim Shooter, en het zou zijn leven blijvend veranderen.
Schoenmaker blijf bij je..
Hoewel zijn carrière vrij voorspoedig verliep, had Peter David nog altijd de ambitie om te schrijven. Hij pitchte verhalen bij elke editor die naar hem wilde luisteren, maar kreeg zelden antwoord. Waarom? Omdat ‘verkopers’ nu eenmaal moeten verkopen en niet horen te schrijven. Zijn collegiale inslag zou hem helpen. Op de burelen van Marvel werkte indertijd de jonge Jim Owsley (tegenwoordig bekend als Christopher Priest) als assistent-redacteur. David was een van de weinige mensen die Owsley behandelde als een gelijke.
Toen Owsley een promotie kreeg en editor werd van de Spider-Man-comics was hij Peter David niet vergeten. Toen deze hem in 1985 voorzichtig een pitch deed voor een Spider-Manverhaal hapte Owsley toe. David mocht een paar fill-ins maken waarna hij een eerste verhaallijn mocht schrijven. Het werd The Death of Jean DeWolff. Het was een geslaagd debuut dat de tongen losmaakte onder de lezers. David kon bijlagen blijven leveren aan de diverse Spider-Man-reeksen en zou in 1987 een bijzondere overstap maken.
Peter David verbindt zich aan de Hulk
In 1987 deed zich een kans voor. The Incredible Hulk was indertijd allesbehalve de comic waar je moest zijn. Het verhaal had geen richting, geen thema. Zowel John Byrne als Al Milgrom hadden zich vertild aan de serie en konden Marvels groene gigant niet uit het slop trekken. David wilde het als relatief jonge schrijver wel proberen, aangezien de redactie van The Spectacular Spider-Man niet meer op zijn verhalen zat te wachten. David nam vanaf The Incredible Hulk #331 de teugels volledig in handen en nadat hij al het puin van zijn voorgangers had opgeruimd, kon hij laten zien wat hij in zijn mars had.
De schrijver voegde iets toe aan de Hulk waardoor het personage meer werd dan alleen een gevechtsmachine. Mensen die vanaf het prille begin de Hulk lazen, zagen hoe het personage op het ene moment een destructieve machine was met de woordenschat van een baby en soms heel intelligent leek te zijn… of zelfs grijs. David gebruikte hiervoor een door Bill Mantlo geschreven issue als inspiratie. In deze issue bleek dat Bruce Banner als kind was mishandeld door zijn vader en dat dit een persoonlijkheidsstoornis had veroorzaakt. Dat verklaarde de vele Hulks en David zou in de jaren die volgden dit idee gaan verkennen. Maar het maakte geen zwaar drama van deze comic want de monsters en superhelden werden niet vergeten.
De comic was voor het eerst sinds jaren een waanzinnig succes. Dat de schrijver kon samenwerken met tekenaars als Todd McFarlane en Adam Kubert hielp ook mee. Het overtuigde David ervan dat hij zijn brood kon verdienen als fulltime schrijver en hij nam ontslag als marketeer. Maar eind jaren negentig vond Marvel het welletjes en wilden ze weer een Hulk zien die dingen plette. Peter David mocht de comic wel schrijven, maar deze bedankte vriendelijk voor de eer. In zijn optiek zou het een stap terug zijn. The Incredible Hulk zou zijn grootste succes zijn en blijven.
Peter David en DC Comics
Peter David is vooral een naam die je associeert met Marvel. Maar de schrijver was ook actief voor DC Comics. De kroon op zijn werk voor DC is de run op Aquaman waarmee hij als eerste schrijver probeerde om het personage wat meer body te geven en hem de status van lachertje van het DC-universum te ontnemen. David ontnam Aquaman zijn hand en maakte van hem een wat stoerdere gast. Het uiterlijk dat tekenaar Martin Egeland hem gaf, hielp ook mee. Sterker nog, je mag claimen dat de look van Aquaman-filmacteur Jason Momoa geïnspireerd is door deze comic.
Verder schreef David ook Young Justice, een team van jonge DC-helden die uiteindelijk zouden opgaan in een nieuw Teen Titans-team. David schreef ook lange tijd de Supergirl-comic. De comic paste qua sfeer uitstekend bij de late jaren negentig en deed vaag denken aan tv-series als Charmed en Buffy the Vampire Slayer. Helaas zou de reeks in 2003 worden stopgezet.
Na het stopzetten van Supergirl zat Peter David nog vol ideeën voor het personage. Deze besloot hij te gebruiken voor een creator-owned serie die hij samen met David Lopez zou gaan maken voor de uitgever. Het verhaal draait om de roodharige dame Lee die woonachtig is in de stad Bete Noire. Een stad waarvan men zegt dat ze de wereld vormgeeft.
Overdag is het een paradijselijk oord maar ‘s avonds hebben paranormale verschijnselen en criminelen vrij spel. Niet helemaal natuurlijk, omdat Lee de boel scherp in de gaten houdt en tegenwicht biedt aan dit kwaad. Dit brengt haar vaak in aanvaring met de Magistrate. Het was de bedoeling dat er een connectie met Supergirl zou worden onthuld in de serie maar helaas werd de serie stopgezet, waarna het kon worden verder gezet bij IDW. Maar de serie veranderde van toon en werd zwaarmoediger en daar hielp het werk van de nieuwe tekenaar J.K Woodward aan mee. Fallen Angel zou uiteindelijk doodbloeden en dat ergens wel begrijpelijk. De charme was eraf.
Peter David is cult
Peter David zou meer werk voor Marvel Comics gaan maken zoals een serie rond de nieuwe Captain Marvel (toen Genis-Vell), Spider-Man 2099 en natuurlijk het geliefde X-Factor. En dan vergeten we nog de vele romans die hij schreef zoals talloze Star Trek-titels en zijn eigen fantasytrilogie getiteld Sir Apropos of Nothing. En dan vergeet je nog eigen werk als Sachs and Violens (met tekenaar George Pérez) of bijvoorbeeld zijn Disney-comics.
Peter David heeft het laatste jaar serieus last gekregen van allerlei medische issues waarvoor zelfs een Gofundme werd opgestart. Het siert Marvel ook dat ze hem in ieder geval de gelegenheid geven om zijn eigen cover act te zijn. Zo verscheen begin augustus 2023 de Hulk: Joe Fixit-trade. Jongere lezers kennen deze versie van The Hulk vooral van de recente run van Al Ewing en Joe Bennett op de (Immortal) Hulk maar beseffen niet dat David de schepper was. David wordt door Marvel in de gelegenheid gesteld om miniseries te maken waardoor ze hem deels met hun verzekering kunnen ondersteunen. Dat is weleens anders geweest met deze uitgever en dat siert hen.
Maar Peter David kun je eigenlijk niet definiëren aan de grote hoeveelheid tijdloze klassiekers in zijn oeuvre. Wat hem definieert, is zijn eigen tijdloosheid. Peter David is vooral een cultschrijver. Zijn comics vallen eigenlijk nooit op door hun extreem hoge verkoopcijfers. Wel doordat de schrijver er bijna altijd in slaagt om een fanatieke groep lezers aan zich te binden die zich innig verbonden voelen met de serie waar hij op dat moment aan werkt. Juist dat is het geheim achter een carrière van bijna 40 jaar.
Leestips
Altijd eens iets van deze schrijver willen lezen? Geekster helpt je een handje.
