Een paar weken geleden plaatsten we een artikel met onze vrezen en bedenkingen bij het mogelijke plot van FFVII: Remake. Als we keken naar de kwaliteit van het expanded universe en het nalatenschap van de personages in ons collectief geheugen, hadden we immers toch wel wat redenen om bang af te wachten. Nu het spel uit is en we het in al zijn glorie hebben kunnen spelen, is het met een blij gevoel dat we kunnen zeggen dat Square Enix in de Remake schitterend werk heeft geleverd met het plot en overlopen we even waarom onze angsten ongegrond bleken te zijn.
In dit artikel verwijzen we naar oude en nieuwe verhaalelementen, maar spoilen we niets.
We hebben de personages van het originele spel gekregen
Het expanded universe lijkt helemaal vergeten, onze geliefde protagonisten hebben hun persoonlijkheden van het originele spel mogen houden. Cloud is een dork die cool wil zijn en sarcastische opmerkingen maakt, maar het toch niet kan laten om de sluier soms te laten vallen, zoals wanneer hij blij is een compliment van Jessie te krijgen of kinderen bijna niks aanrekent om een monster te vellen. Hij blijft een van de meer serieuze personages, maar ondergaat vooral onder invloed van Aerith – jup, niet met een “s”, deal with it – toch al een beetje een verandering. In ieder geval is hij geen depressieve eenzaat.
Tifa is de rustigste van allemaal en heeft het meeste gewetensbezwaren bij wat er allemaal gebeurt, en er worden kleine zaadjes gelegd om haar co-dependentie later naar boven te laten komen.
Barret is dan weer een van de grote winnaars in deze Remake. Zijn motivatie is uiteraard hetzelfde gebleven, maar hij is zeker geen karikatuur van een boze andersgekleurde medemens. Zijn luide speeches doen personages soms met de ogen rollen, maar als speler besef je dat hij vaak gelijk heeft. Hij is – zoals de meeste personages – gewoon veel beter uitgewerkt. Ook zijn liefde voor Marlene is schitterend gedaan, wanneer hij bijvoorbeeld praat over de verhaaltjes die hij voor haar leest.
Aerith is zeker niet de onfeilbare engel die het EU ons voorschotelde, maar laat niet met zich sollen, is speels en amuseert zich vaak rot. Ze slaagt er als geen ander in om met een gevatte opmerking of actie doorheen Clouds pantser te dringen. Hoe uitbundig ze zich gedraagt in Wall Market tijdens het dansnummer, spreekt boekdelen.
Andere personages, zoals vooral Jessie, hebben meer character development gekregen, wat we enkel kunnen toejuichen. Sommige nieuwe personages, zoals Roche of Chadley, zijn in ieder geval niet irritant (genoeg) om de sfeer te vergallen en zorgen soms voor leuke momenten. Andere nieuwe personages, zoals Madame M en Andrea, zijn dan weer schitterend.
Ten slotte is onze andere grote vrees ook ongegrond gebleken: geen Angeal, Deepground, Shelke of Genesis. Op een verwijzing naar S-type en G-type eenheden en een bezoek aan een ondergronds laboratorium na, wordt er met alle talen gezwegen over de nieuwe personages van het expanded universe. Enkel Lesie en Kyrie, de meest typische Nomura-creaties qua uiterlijk, keren terug uit een van de spin-offboeken, maar konden ons niet echt bekoren.
Wie de politieke en sociale boodschappen in dit spel niet hoort, is doof
Nog meer dan in het originele spel, gaat Final Fantasy VII: Remake over onderdrukking. We zien de stempel van Shinra overal duidelijker op, zoals bij de valse zonnelampen en in het effect van hun propaganda, wat ervoor zorgt dat Barret zijn tirades over het bedrijf en de mensen die ervoor werken bijzonder effectief zijn (een reden om tijdens minstens één playthrough eens de lift boven de trappen te verkiezen). Omdat je nu ook naar boven kan kijken, zie je constant de plaat met de woon- en werkplaatsen van de midden- en bovenklasse het zonlicht en de hoop wegnemen van de arme mensen in de sloppenwijken. Under the Rotten Pizza, indeed! Er wordt op een bepaald moment zelfs de draak gestoken met de mensen die denken dat je voor alles in het centrum kan blijven – mensen die samenwerken met tirannen zolang zij zelf niks meemaken of die denken dat je alleen door (uitsluitend beleefd!) te praten alles kan oplossen. Daarnaast schuwt de Remake het niet om de gevolgen van jouw acties en de acties van de tirannen – die gelukkig niet op hetzelfde niveau worden geplaatst – uitvoerig te tonen.
En dan is er Wall Market. Oh, Wall Market… In tegenstelling tot een beetje goedkoop lachen met crossdressen en homoseksualiteit is Wall Market een groot eerbetoon aan Queerness. Je mag zijn wie je bent, je kleden zoals je het wil, en iedereen aanvaardt het. Bij de transformatie van Cloud – want het is niet gewoon een beetje verkleden – zegt één van de personages glimlachend dat ze niet gedacht had dat Cloud erin geïnteresseerd was, maar achteraf krijg je vanuit alle hoeken applaus, zelfs van de stoere, mannelijke rancher. Aerith trekt al even grote ogen als wij en reageert zo mogelijk nog enthousiaster. Er gebeuren nog wel gekke dingen in de kleine kamertjes van de Honneybee Inn, maar deze zijn veel minder storend dan in het originele spel.
Don Corneo is dan weer de perfecte mix van belachelijk, maar ook gevaarlijk en heel, heel creepy. Zijn gewoonte om een “bruid” te kiezen en, eh, haar met zijn huisdier te laten spelen als hij haar beu is of om gerichte of zelfs onwillekeurige wraak te nemen, doet je toch even slikken. Eigenlijk is Wall Market een Yakuza-spel. Een kleurig verlichte uitgaansbuurt met een briljante sfeer, gekke personages, gebeurtenissen en side quests, maar uiteindelijk toch een paar heel serieuze elementen.
Om dit stukje of te sluiten nog even dit: hoewel er nergens in het spel seks aan te pas komt, zijn zo goed als alle personages duidelijk zo thirsty als het maar zij kan. Vooral Jessie schittert hierin op een speelse en grappige wijze.
Sephiroth en de dreiging van het onbekende
Sephiroth zit meer in de Remake dan in het eerste deel van het originele spel. Daar kan je niet naast kijken. Een blik op het internet leert ons dat niet iedereen hier tevreden mee is, maar ons stoorde het niet. Hoewel Sephiroth al heel snel – in een hallucinatie of niet? – zijn opwachting maakt, is dé vijand voor het grootste deel toch Shinra. Slechts vanaf het laatste deel van de Shinra Tower verplaatst de focus zich meer en meer naar Sephiroth en wordt er zelfs letterlijk gezegd dat Shinra niet de ultieme vijand is. Dat hij er meer inkomt, heeft ook een goed uitgelegde reden in het verhaal, maar dat is een van de grootste (en intussen meest controversiële) spoilers die we hier niet gaan verklappen. Het volstaat om te zeggen dat de makers er wat ons betreft in geslaagd zijn om zelfs voor de grootste fans van het originele spel het verhaal spannend en verrassend te maken en vraagtekens op te werpen over hoeveel bepaalde personages weten en plannen.
Zo krijg je de meeste grote en geliefde momenten, zoals de aanslagen op de reactoren, de sloppenwijken, de kerk, de pilaar en de toren, maar zijn er hier en daar toch kleine of zelfs grote aanpassingen doorgevoerd. Er is wél een bepaalde scène, de openingsspeech van Rufus over de verschillen met zijn vader, die we echt missen, maar bijna alle andere belangrijke momenten zitten erin. Ook de volledig nieuwe grote en kleine verhaalelementen vonden wij voor het grootste deel heel goed gedaan. Slechts één of twee keer moesten we bij een tweede playthrough zuchten toen we een bepaalde nieuwe scène terug zouden zien of herspelen. Het is enkel jammer dat de liefde en zorgvuldigheid die je in het verhaal ziet, niet terugkeert in de saaie sidequests in het begin van het spel. Latere sidequests zijn dan weer (net) iets beter.
Ahead on our way
Als er iets is dat Final Fantasy VII Remake heeft, dan is het wel respect voor zijn voorganger, terwijl het ook zelf een paar belangrijke nieuwe elementen toevoegt. De originele personages en scènes zijn allemaal beter uitgewerkt en de protagonisten behielden hun originele karaktereigenschappen. De politieke boodschappen zijn duidelijker dan ooit en de volledig nieuwe momenten gaan van oké tot zeer goed. Slechts hier en daar missen we een scène of hadden we een nieuw element liever niet gezien.
Het is vooral voor de toekomst dat alle verwachtingen nu hoog liggen, dus de strijd tussen puristen met een canon in hun hoofd en fans van verse innovatie kan losbarsten. Wat ons betreft is het vooral dankzij het einde van dit spel hetzelfde als in Wall Market: niks moet, alles mag…
