Downton Abbey: A New Era review – geeft wat we willen

Downton Abbey was zo een van die series waar je ofwel verslaafd aan was, ofwel de hype niet rond begreep. (Hint: ik behoorde tot de eerste categorie). Maar hoe je je er ook bij voelde, het was een van de weinige series die het intussen meme-waardige “six seasons and a movie” heeft kunnen waarmaken. Meer nog, de eerste film uit 2019 was zo’n succes dat er nu een sequel is die zelfs nog beter is dan de vorige. Is Downton Abbey: A New Era hoogstaande cinema? Nee, maar fans van de reeks komen met een grote grijns en natte ogen terug buiten.

The show must go on

Ongeveer een jaar na het einde van de vorige film trouwt Tom (Allen Leech) met z’n nieuwe liefde Lucy (Tuppence Middleton). Violet (Maggie Smith) verneemt dan weer dat ze een villa in Zuid-Frankrijk erft van de overleden Marquis de Montmirail, die ze aan Sybbie, de dochter van Tom en Sybil, wil nalaten. De zoon van de Marquis (Jonathan Zaccaï) nodigt de Granthams uit in de villa om hen te ontmoeten. De vrouw van Montmirail (Nathalie Baye) is echter niet zo verwelkomend want zij gaat niet akkoord met de erfenis. Iedereen probeert dan ook te achterhalen of het zomaar kan, en vooral waarom.

Ondertussen blijft Mary (Michelle Dockery) met het personeel achter in Downton want daar is een filmploeg neergestreken die het kasteel als set wil gebruiken. Maar de stille film heeft bijna afgedaan dus besluit de regisseur Jack Barber (Hugh Dancy) om nog dialogen te laten schrijven. Daardoor moeten ook de acteurs, Guy Dexter (Dominic West) en Myrna Dalgliesh (Laura Haddock), hun overstap maken naar de talkies. En dat verloopt niet even vlot waardoor Mary zich genoodzaakt ziet te helpen. Downton heeft de opbrengst van de film dan ook hard nodig.

Doet wat je ervan verwacht

De eerste film draaide vooral rond het koningspaar dat Downton bezocht en alle perikelen die daarbij kwamen kijken. In A New Era wisselen we dus tussen 2 verhaallijnen, wat ervoor zorgt dat de vaart er wel in blijft. Het is ook wel een voordeel dat een van die verhaallijnen wat persoonlijker is, want dat ontbrak toch meer vorige keer. Ook het contrast van de nogal stugge familie die in het “exotische” Zuid-Frankrijk terechtkomt en dat van het personeel in vergelijking met de glamoureuze Hollywoodsterren is goed voer voor wat humor.

Want waar de reeks vaak resoluut voor drama koos, is dat absoluut het doel niet van de films. Julian Fellowes weet nog steeds hoe hij deze personages moet schrijven. De grapjes zijn zo lichtvoetig en wholesome dat je zo wil negeren dat ze ook vaak cliché zijn. Maar er zijn er ook ingeslopen die best meta zijn en dus voor fans van alles achter de schermen een dubbele grinnik verdienen. Zo worden de personages van Jim Carter en Imelda Staunton “verkeerd” als koppel aangezien terwijl ze in het echt al bijna 40 jaar getrouwd zijn, en is er een slinkse verwijzing naar een van de bekendste rollen van Dan Stevens, de betreurde Matthew, na Downton. Daarnaast blijft het zalig om Maggie Smith haar geweldige oneliners te zien brengen.

Eigenlijk heb je vanaf het begin het gevoel dat er geen tijd voorbijgegaan is en je naar een verlengde van de reeks kijkt. Tegen m’n verwachtingen in kan het verhaal soms toch verrassen. Zo blijft tegen het einde niet alles hoe het was, wat wel zo verleidelijk is als het goed werkt. Alles ziet er ook weer bijzonder goed uit, van de sets tot de cinematografie. Zeker met nog meer glamour door Zuid-Frankrijk en de filmwereld zijn de kostuums weer om je aan te vergapen. En ook de muziek van John Lunn komt nog steeds recht uit een ander tijdperk en past perfect. Misschien waren het de glazen wijn op voorhand, of het feit dat het altijd leuk is om iets vertrouwd terug te zien, maar A New Era was voor mij meer dan geslaagd. Ik hoop dan ook dat dit niet het laatste deel was.

Downton Abbey: A New Era is nu te zien in de bioscoop.