How I Met Your Father review: nog wat zoekende

Hilary Duff kreeg dan helaas niet haar (en onze) langverwachte sequel op Lizzie McGuire, maar de actrice kreeg wel de hoofdrol te pakken in de spin-offsequel van How I Met Your Mother. Was dat wel een goed idee? Na een ietwat geforceerde start kijkt How I Met Your Father wel lekker weg, al probeert die vervloekte lachband er wel een serieus stokje voor te steken.

Afleveringen gezien: 4/10

Sitcoms for life

Als het sitcomlandschap een familie is, leek How I Met Your Mother altijd het quirky jongere broertje van Friends. Gemikt op een iets jongere generatie maar wel voor een gelijkaardig publiek. Maar terwijl Friends een van de populairste sitcoms ooit is, bleef HIMYM eerder cult bij de millennials. How I Met Your Father begint waar Friends zo goed als eindigde: met een liefdesverklaring op een luchthaven. Sophie (Duff) is een romantische ziel die gelooft in de echte liefde, alleen werkt de liefde niet echt mee.

Ze matchte met haar ideale man, en op weg naar die eerste date krijgt ze een ritje van occasionele Uber-chauffeur Jesse (Chris Lowell, Promising Young Woman), die zijn vriend Sid (Suraj Sharma, Life of Pi) naar zijn aanzoek voert. Jesse ging viraal toen zijn eigen aanzoek werd afgewezen en is daardoor licht cynisch geworden. Hij tempert Sophies verwachtingen, maar tevergeefs. Ian is geweldig, maar hij meldt ook wel meteen dat hij naar Australië verhuist.

De relatie lijkt dus gedoemd, maar eens thuis terug, leert ze het nieuwe lief van haar huisgenote Valentina (Francia Rasia) kennen. Charlie (Tom Ainsley) heeft zijn rijke Britse familie achtergelaten omdat ze Valentina niet aanvaardden. Een mooi gebaar, al betekent dat meteen dat hij bij de vriendinnen intrekt. Sophie vindt het natuurlijk romantisch en bedenkt zich wat Ian betreft—alleen heeft ze de gsm van Sid mee en neemt Ian diezelfde avond het vliegtuig. En dus komt het drietal elkaar opnieuw tegen. Hoe dan ook, die avond heeft ze de toekomstige vader van haar kinderen ontmoet. Zo zijn er vier kanshebbers, en dat element werkt ook deze keer intrigerend.

Moeder en vader

Al van in het begin zijn er een paar duidelijke verschillen tussen moeder en vader. How I Met Your Mother was, zoals zo goed als alle reeksen van voor de mid-jaren 2010, wel heel wit. Dat is nu gelukkig niet meer het geval, maar heeft wel als keerzijde dat ze de kinderen van Sophie niet meer kunnen tonen. Die casting zou immers veel kunnen verraden. In HIMYM werd de oudere versie van Ted vertolkt door enkel de stem van Bob Saget (aan wie de eerste aflevering wordt opgedragen). Hier zien we niet de kinderen maar Kim Cattrall, die alles van commentaar voorziet als Sophie in 2050. Dat levert na 4 afleveringen nog geen supermemorabele rol op, maar Cattrall is nooit slecht.

Ook voor de rest zit het op castvlak wel snor. Hilary Duff brengt haar eeuwig jeugdige energie in haar vertolking. Daardoor lijkt Sophie eerst wat te intens en naïef, maar al snel wordt duidelijk dat ze op zoek is naar bevestiging en een ontkrachting van haar grootste angsten. How I Met Your Father laat meteen zien dat er bij alle personages meer te rapen valt dan snelle stereotypen. Dankzij de sympathieke cast heb je dan eigenlijk al genoeg om al minstens een paar afleveringen uit te kijken. Vooral Tom Ainsley als Charlie is al een aangename verrassing. Zijn Britten gewoon grappiger dan Amerikanen?

Lachen (op)geblazen

Maar er is een olifant in kamer die alles onderuit dreigt te halen. De lachband. Die verschrikkelijke lachband, die duidelijk achteraf is toegevoegd. Bij HIMYM was dat nog deel van een (weliswaar dwaze) trend en achteraf bekeken deel van de charme, omdat de humor meestal wel goed zat. In een serie als HIMYF die zijn weg nog zoekt qua humor… niet. Vooral in het begin van de pilot zijn er wel een paar grappen die echt niet werken. Door die onophoudelijke lachsalvo’s krijg je bovendien de indruk dat alles hilarisch moet zijn. Zo wordt bij momenten het contrast tussen die band en je eigen minuscule lipkrul soms pijnlijk duidelijk. Maar goed, zelfs de beste sitcoms (Parks and Recreation, Brooklyn Nine-Nine, New Girl) hadden even nodig om op gang te komen, en na vier afleveringen hebben de schrijvers door wat beter werkt voor deze cast.

Het is wel opvallend hoeveel er veranderd is sinds How I Met Your Mother, vooral op het vlak van de liefde. De datingwereld is absurd, zeker vandaag. Vroeger kon je iemand tegenkomen en dat was het, maar nu zijn er zoveel vissen zichtbaar en bereikbaar in de zee dat sommigen zich geneigd voelen om een afvalrace te houden alsof ze meedoen aan The Voice. Ergens maakt dat het moeilijker om iemand te vinden, omdat je het gevoel krijgt dat het meteen goed moet zitten en er, zeker in coronatijden, weinig plaats meer is voor spontaniteit. Technologie is overal, en daar speelt Father zeker mee. Een zin als “A date so good you don’t even check your phone” getuigt van wat millennialzelfkennis en een beetje cynisme. Een interessante mix.

Dat de rest van de productie redelijk oldschool is, is daarbij een mooie tegenstelling. De sets voelen toneelachtig aan, maar op een nostalgische en charmante manier. En ja, een spin-off blijft een spin-off. Op het einde van de eerste aflevering zit er dan ook een verwijzing naar How I Met Your Mother die Father altijd wel zal linken aan het origineel. Ook later volgen er nog een paar, de ene al wat explicieter dan de andere. Maar gelukkig zijn dat eerder homages dan een overdreven artificiële plottwist. De eerste minuten voelden niet meteen veelbelovend, maar goede casting doet veel. En een groep totaal verschillende en degelijke mensen die elkaar vinden, het blijft toch van alle tijden. Of je nu iemand ontmoet op café of op Tinder.

How I Met Your Father is vanaf vandaag volledig te zien op Disney+.