Nu er thuis zo veel goeds te bekijken is vanuit je luie zetel, vragen sommigen zich misschien af waarom je nog naar de cinema zou trekken. Maar dan zou je ook in 2019 weer heel wat toppers gemist hebben. Elien, Jana en Matti staken de koppen bij elkaar om eens op te lijsten welke films je dit jaar zeker op het grote scherm moest gezien hebben.
Parasite
Dat er nog successen door mond-tot-mondreclame bestaan, bewees de nieuwste film van Bong Joon-ho. In Parasite manipuleert een extreem arme familie zich een weg naar binnen bij een rijke familie. Eén voor één nemen ze de meest belangrijke taken in hun huishouden over en genieten ze van de luxe. Maar dat kan natuurlijk niet blijven duren…
Een Koreaanse film krijg je helaas niet overal zomaar verkocht, maar Parasite won de Palme d’Or op het filmfestival van Cannes en het publiek maande elkaar aan om te gaan. Het werd een van de relatief succesvolste films van het jaar. Met deze film heeft Joon-ho wel wat te vertellen over de situatie in zijn eigen thuisland, maar tegelijkertijd is het ook een parabel voor de mensheid in het algemeen. Parasite shockeert, entertaint, ontroert en zindert nog dagen na. (Elien)
Marriage Story
De meningen over Netflix blijven verdeeld in de filmwereld, maar je kan niet ontkennen dat ze dit jaar heel wat kwaliteit ondersteund hebben. Een van de films die me het meest bij het nekvel greep, was de nieuwste van Noah Baumbach, Marriage Story. Het relaas van een gebroken huwelijk en de escalerende scheiding die erop volgt, is voor iedereen herkenbaar op de een of andere manier.
Dat de film zo goed werkt, is vooral te danken aan het schitterende acteerwerk van Scarlett Johansson en Adam Driver. Zij is rauwer en echter dan we haar ooit hebben gezien, en hij toont nog maar eens dat hij terecht de nieuwe leading man in Hollywood is. Intieme cinema op zijn best. (Elien)
Toy Story 4
Kan je opnieuw een einde breien aan iets dat al geëindigd is? Toy Story 4 bewijst van wel. In de derde film sloot het verhaal van Woody en Buzz zichzelf als een cirkel. Het speelgoed van Andy kreeg een nieuwe thuis, een nieuwe eigenaar om onvoorwaardelijke liefde van te krijgen. In Toy Story 4 zet een nieuwe speelkameraad de boel op stelten door aan Woody te tonen dat er voor speelgoed meer in het leven is dan enkel een kinderkamer.
Toy Story 4 is zonder twijfel, maar verrassend genoeg het beste deel uit de reeks. Disney mag dan de grootste geldwolf van de eeuw geworden zijn, het huis van de muis kan met Pixar nog steeds beeldschone films maken vol ziel. De Toy Story-reeks lijkt wel een geschiedenisdocument van animatietechnieken. Op het grote scherm kan je je ogen niet geloven hoe ver computeranimatie het geschopt heeft, zonder aan verhaal en emotie in te boeten. Wenen zal je hoe dan ook, of het nu is van het lachen met Ducky en Bunny (komedieduo Key & Peele) of van verdriet door het afscheid van vrienden. (Matti)
Once Upon a Time… In Hollywood
Quentin Tarantino bracht met zijn laatste nieuwe film een sfeervolle ode aan de filmwereld van weleer. Twee antihelden en machomannen (Leonardo DiCaprio en Brad Pitt, voor het eerst samen op het scherm) voelen het einde van hun glorieperiode naderen, een periode waar een punt achter zal gezet worden met geweld en bloed door de Manson Family. Het is die dualiteit, tussen dromerig wegmijmeren in de jaren 60 en de schaduw van Manson, die de lange film rechthoudt.
Once Upon a Time in Hollywood is en blijft een Tarantino-film, dus schrik niet van de blote voeten in je gezicht en van de hypermasculine momenten van mokerslagen en geschreeuw. En toch steekt de filmmaker iets in deze film dat afwezig was in zijn vorige en veel bloederige films: een hart. Margo Robbie stopt een aanstekelijk enthousiasme in haar zwijgzame rol van de gedoemde Sharon Tate. Haar aandeel en de memorabele chemie tussen DiCaprio en Pitt onderstrepen het sprookjesachtige einde van Once Upon a Time in Hollywood. (Matti)
Avengers: Endgame
Menig MCU-fan keek al een jaar langverwacht uit naar deze film, die dat spectaculaire einde van Infinity War zou moeten opvolgen en mogelijk ook oplossen. De verwachtingen waren dus torenhoog. Maar wonder boven wonder werden deze allemaal ingelost, wat een liefdesbrief aan de Infinity Saga en de fans opleverde. De broers Russo, samen met hun schrijversteam Markus en McFeeley, slaagden erin om de gevolgen van de Snap gewicht te geven, maar die af te wisselen met de humor die we zo gewend zijn. De OG Avengers staan hier centraal in hun poging om de Snap ongedaan te maken met een heuse time heist.
De film zit tjokvol verwijzingen en knipogen naar de eerdere films en de arc van de personages wordt op grotendeels succesvolle wijze afgesloten. Vooral Tony en Steve krijgen als grootste spelers de hommage die ze verdienden. Dit is het resultaat van doorheen 10 jaar en 22 films zorgvuldig te bouwen aan een wereld en die allemaal samen te brengen op de best mogelijke manier. Het werd Marvel nog nooit eerder voorgedaan en het zal nog even duren voor ze het zelf kunnen herhalen. Maar daar kunnen we best mee leven want met de Portals-scène alleen zijn we nog jaren zoet. #AlanSilvestriForOscar (Jana)
Us
2019 was voor horror een topjaar en dat werd in februari succesvol afgetrapt door de tweede film van Jordan Peele. Adelaide maakte als kind iets traumatisch mee maar gaat met haar gezin toch op vakantie vlakbij de plaats waar het gebeurde. Op een avond staan opeens dubbelgangers van het hele gezin op de oprit en die willen maar al te graag hun plaats innemen. Wat op het eerste gezicht alleen een slasher lijkt, krijgt toch weer een dubbele bodem over de Amerikaanse samenleving en een gemarginaliseerd deel van de bevolking.
Maar de grootste troef van de film zijn de vertolkingen. Met het hele dubbelgangersgezin scheelt duidelijk iets en dat onnatuurlijke wordt perfect weergeven, ook door de jonge acteurs. Winston Duke mag wat meer komedie laten zien maar de glansrol is voor Lupita Nyong’o. Met haar krakende stem en onrustwekkende gezichtsuitdrukkingen zorgde ze ervoor dat Red door je hoofd bleef spoken. Samen met de muziek van Michael Abels werkt de film zo toe naar een verbazingwekkende finale. (Jana)
Knives Out
Rian Johnson gooide zich na zijn tocht door het Star Wars-universum op een kleinere film. In Knives Out sterft een succesvol schrijver en pater familias een verdachte dood, ook al is de conclusie zelfmoord. Naast de politie gaat ook een privédetective op onderzoek uit om de mysterieuze omstandigheden van zijn dood uit te klaren.
Net zoals bij zijn vorige films, zoals Brick en Looper, gebruikt hij oude elementen uit een achteruitgeschoven genre en geeft hij er een draai aan. Knives Out is een moderne whodunit die het genre nieuw leven in blaast. Johnson verzamelt een absolute topcast die zich allemaal rot lijken te amuseren, en dat is aanstekelijk, met een eervolle vermelding voor Ana de Armas en (de trui van) Chris Evans. Het verhaal zit goed in elkaar, is plezierig maar laat ook ruimte voor een grotere boodschap. Messcherp entertainment voor onze tijden. (Elien)
Booksmart
Olivia Wilde maakte dit jaar haar regiedebuut met deze leuke coming-of-agekomedie. Molly en Amy zijn twee beste vriendinnen die op het punt staan om af te studeren van de middelbare school. Ze hebben hard gewerkt om de primussen van de klas te zijn en hebben dan ook uitzicht op mooie universiteiten om verder te studeren. Maar hun life is a lie wanneer ze ontdekken dat hun klasgenoten die het er wel goed van genomen hebben, diezelfde vooruitzichten hebben. Daarop besluiten de meisjes om de avond voor hun afstudeerceremonie eens goed uit te gaan, maar dat loopt niet altijd van een leien dakje.
Het beste aan deze film is de hechte vriendschap tussen Molly en Amy. Ze steunen elkaar door dik en dun maar durven elkaar ook aan te spreken op hun mindere punten. Die vriendschap wordt ook waargemaakt door de geweldige chemie tussen Beanie Feldstein en Kaitlyn Dever. Daarnaast is dit een film waarin de slimmeriken eens niet als kneusjes worden neergezet. Booksmart vertrekt van vrouwelijke humor om zo de zusterfilm van Superbad te worden, een instantklassieker dus. (Jana)
Midsommar
Na Hereditary vorig jaar belandt Ari Aster ook dit jaar weer op de eindejaarslijstjes met zijn minstens even onbehaaglijke Midsommar. Daarin gaat Dani samen met haar redelijk waardeloze vriend en zijn vrienden op reis naar Zweden om het lokale midzomernachtfestival bij te wonen. Wat lijkt als een onschuldig eerbetoon aan folkloristische tradities blijkt al snel wat luguberder uit te draaien. Wat deze film zo speciaal maakt, is de sfeer.
Aster creëert vanaf het begin een onbehaaglijk gevoel dat steeds verder wordt uitgediept naarmate de film vordert. De rituelen worden steeds vreemder maar omdat de personages dit niet lijken te merken, vergroot je ongerustheid nog. Dit alles staat in schril contrast met de kleurrijke en zonovergoten cinematografie. Dani zelf maakt ook een sterke ontwikkeling door, die prachtig wordt vertolkt door Florence Pugh. Dit is een nieuwe horrorklassieker in wording die zeker door je hoofd blijft spoken. (Jana)
Portrait de la jeune fille en feu
Een indiepareltje die velen hopelijk nog zullen ontdekken is dit broeierige drama van Céline Sciamma. Portrait de la jeune fille en feu is een liefdesverhaal dat zich afspeelt in de 18e eeuw tussen portretschilder Marianne en haar onderwerp Héloïse, een toekomstige bruid. Zij had al talloze schilders afgewimpeld, als een daad van verzet tegen haar verplichte huwelijk met de weduwnaar van haar zus. Stilaan laat Héloïse Marianne meer van haar zijn, maar kan hun liefde iets veranderen?
Portrait is een intiem portret (kuch) van twee interessante personages die tegelijk hun tijd vooruit waren en er toch een product van zijn. De film is ook fenomenaal in beeld gebracht. Prachtige cinematografie en ontzettend rustgevende beelden van het schilderproces zelf voegen hopen sfeer toe. Maar Portrait hoort vooral toe aan Adèle Haenel en Noémie Merlant, twee actrices waar we nog veel van zullen horen als er gerechtigheid is in de wereld. (Elien)
