Assassin’s Creed Odyssey: The Fate of Atlantis review – Trouble in Paradise

Assassin’s Creed Odyssey was een spel dat op zich al massief veel inhoud bevatte, en dankzij constante gratis updates bleven we mogelijkheden hebben om onze speelduur te verlengen. Er kwamen ook twee DLC’s: het narratief soms wat teleurstellende Legacy of the First Blade en het einde van het avontuur: The Fate of Atlantis. Nu alledrie de episodes van deze laatste DLC speelbaar zijn, is het hoog tijd om ons eindoordeel te vellen: krijgen we een mooie afsluiter van het epos van de Misthios? Kan het moderne verhaal ons eindelijk een heel klein beetje boeien?

Ody-ception

The Fate of Atlantis bouwt verder op één van de drie eindes van Odyssey. In onze moderne wereld heeft Layla de Staf van Hermes bij de ingang van Atlantis gekregen van de Misthios (in ons geval Kassandra). Ze moet deze nu leren controleren en kan dit enkel doen door nog herinneringen van Kassandra te herbeleven. Kassandra moet dan ook in de Oudheid zelf de staf onder controle krijgen, en bezoekt hiervoor Atlantis … of toch één kamer. Daar mag ze in drie simulaties op zoek gaan naar kennis over de staf. Je zit dus niet echt in Atlantis zelf, maar eerder in drie mythische simulaties: Elysium, Hades en Atlantis. Om de tel niet kwijt te raken: als speler spelen we het verhaal van Layla die de herinneringen van Kassandra herbeleeft die nu in drie verschillende simulaties duikt.

Aangezien je in twee delen naar het Griekse hiernamaals trekt, kom je dan ook niet enkel Griekse goden en helden tegen, maar ook gestorven vrienden en vijanden, wat vooral in het tweede deel voor een paar hartverwarmende of coole momenten kan zorgen. Je moet wel even vergeten dat het allemaal een simulatie is, want Kassandra doet dit ook. Ze lijkt niet te beseffen dat niets echt is en laat haar emoties, haat, schuldgevoelens of blijheid de vrije loop. Dit lijkt op het eerste gezicht een beetje raar, maar helemaal op het einde van het derde deel wordt de reden hiervoor relatief bevredigend uitgelegd.

Als je dat even buiten beschouwing laat, is het verhaal van The Fate of Atlantis voor het grootste deel een mooie afsluiter van het epos van de Misthios, maar mist het soms wat samenhang. In Fields of Elysium bezoekt Kassandra het ideale Griekse hiernamaals, maar leert ze al snel dat niet alles zo perfect is als het zou moeten zijn. Er zijn gebruikelijke keuzes te maken en een mooi aantal hoofdmissies voor verschillende mythologische figuren uit te oefenen. Echt belangrijke zijmissies zijn er echter niet. In Torment of Hades trekt de Misthios dan naar de normale Onderwereld, waar ze een aantal gevaarlijke opdrachten moet vervullen. Het zijn echter de wél aanwezige zijmissies met gestorven personages die hier het hoogtepunt vormen. Ten slotte mogen we in Judgment of Atlantis na lang wachten eindelijk de fabelachtige stad in al haar glorie aanschouwen. Kassandra krijgt hier de opdracht om de vrede tussen de Isu en de mensen te bewaren. Ook hier moet je keuzes maken en een klein aantal hoofdmissies uitvoeren.

Er zijn jammer genoeg ook behoorlijk wat negatieve punten. In de eerste twee delen is er nog een goede uitleg waarom je sluipt en moordt, maar in het laatste deel lijkt het ons zeer raar om als een bloeddorstige door de stad te trekken of aangevallen te worden als je per ongeluk in een verboden zone komt. De eerste DLC, Legacy of the First Blade, wordt bijna zo goed als volledig genegeerd, maar toch ben je niet zo succesvol in flirten als in het hoofdspel. Wie enkel Assassin’s Creed speelt voor de historische context en niet voor het moderne verhaal zal door het kaderverhaal van deze DLC trouwens niet echt vrolijk worden: alles draait immers rond de Isu. We krijgen meer uitleg over hun beschaving en er worden een paar geheimen onthuld, maar uiteindelijk blijven we (alweer!) op onze honger zitten. Zeker in het geval van het moderne verhaal van Layla, konden we het niet laten eventjes te zuchten toen de laatste cutscene afgelopen was. Oh, er gebeurt wel hier en daar iets, maar de personages en plotwendingen zijn helemaal niet interessant genoeg om onze interesse vast te houden.

If it ain’t broke…

In The Fate of Atlantis krijg je nog steeds dezelfde basisgameplay als in het hoofdspel, zijnde sluipen, vechten, doden, overal op klimmen en alle vraagtekentjes op je (kleinere) kaarten proberen tot een goed einde te brengen. Aan de ene kant zijn er wel een paar extra toevoegingen gebeurd, aan de andere kant hebben ze je boot jammer genoeg volledig achterwege gelaten. Elk van de drie delen heeft zijn eigen gimmick: In Elysium moet je vooral klimmen, paleizen en forten binnensluipen en de leiders van de gebieden verzwakken. In de Onderwereld draait het naast sluipen vooral om baasgevechten en jagen op personages, waardoor je toch niet heel de tijd kan button mashen. In Atlantis gaat het dan weer om… langzaam aan collectibles verzamelen zodat je bepaalde deuren kan binnengaan. Niet meteen de interessantste gimmick dus.

Je krijgt een aantal nieuwe en hilarisch krachtige abilities om op je vijanden los te laten, en heel de DLC overspoelt je met skill points zodat je alles kan uitproberen. Het komt wel goed uit, want sommige nieuwe vijanden geven je een grotere uitdaging dan die in het basisspel. Het is dus eindelijk nog eens tijd om de verschillende loadouts te gebruiken en onder meer af te wisselen tussen je uitrusting om te sluipen en die om te vechten. Er zijn immers bijvoorbeeld mechanische vijanden die niet meteen geactiveerd zijn, maar in actie treden wanneer je in hun buurt vecht en je daarna met irritante vaardigheden het leven zuur maken. Goed en stilletjes sluipen is dus de opdracht! Hierdoor krijg je terug een beetje uitdaging en kan je niet zomaar elke verboden locatie binnenlopen en iedereen moeiteloos om het leven brengen. Gelukkig zijn geld en grondstoffen hier ten slotte heel gemakkelijk te vinden, waardoor het upgraden van je favoriete set om de vijf of tien levels niet zo moeilijk is.

Fenomenaal hiernamaals

Odyssey liet ons in een prachtige versie van de Griekse Oudheid rondlopen, en ook de art direction en de graphics staan in The Fate of Atlantis op punt. Elysium bevat misschien iets meer hoge rotspieken dan je zou verwachten uit je lessen oude geschiedenis, maar is verbluffend mooi met veel kleur en prachtige omgevingen. De Onderwereld is dan weer passend donker en kil, en lijkt ook wat geïnspireerd te zijn door Mordor: een vuurspuwende berg in de achtergrond, dorre vlaktes, dodelijke poelen, eeuwige “duisternis” en een groot fort met een zwarte toren. In ieder geval ben je deze sfeer al heel snel beu, en is het dus maar goed dat de tweede episode dan ook de kortste is. Atlantis ziet er ten slotte heel interessant uit: weg is de klassieke Griekse architectuur, vervangen door veel water (hoe kan het ook anders), lange bruggen en hoge gebouwen. Qua voice acting heeft uiteraard de Misthios veel te vertellen, en doet het dan ook goed. Daarnaast konden we ook wel de voice actors voor Hades, Poseidon en Charon zeker pruimen.

The Fate of Atlantis

Fate of Atlantis is de afsluiter van Assassin’s Creed: Odyssey. Of het een goede afsluiter is, hangt ervan af hoe zwaar je geïnvesteerd bent in de verschillende plots. Het avontuur van de Misthios krijgt een redelijk bevredigend einde, maar het moderne verhaal kan nog steeds niet boeien. Ook in Fate of Atlantis moet je heel veel forten binnensluipen en vraagtekentjes op je kaart invullen, maar dankzij de nieuwe vaardigheden heb je toch iets meer variatie, hoewel niet elke gimmick in deze DLC even interessant is. Na het déja-vu van de eerste DLC krijgen we hier eindelijk nieuwe gebieden, en de makers hebben duidelijk veel werk in de verschillende werelden gestoken. Voor wat je betaalt voor deze DLC of de Season Pass krijg je wel waar voor je geld en per DLC zo een goede 15-20 extra uren speelplezier.

Meer lezen over Assassin’s Creed Odyssey?

• De originele game was een epos van jewelste.
• De eerste DLC was niet slecht, maar ook niet fenomenaal.