De Beul 1 & 2 review: gemaskerde wreker versus paljas

Het gespuis van Parijs past maar beter op z’n tellen. Wanneer de Beul je als zijn slachtoffer heeft aangeduid, kan je geen kant meer uit. Dan sta je op het voorbestemde uur op de voorbestemde plaats oog in oog met zijn zwaard. En dan slaat het Uur van de Beul…

Wanneer een geliefde aristocrate wordt vermoord, doet het Parijse parlement beroep op de diensten van de geheimzinnige Beul om haar moordenaar op te sporen en te straffen. Deze ziet zichzelf als de verpersoonlijking van de Wrake Gods, en beschikt inderdaad over enkele bijzondere gaven die dat lijken te staven. Aan de hand van een voorwerp van het slachtoffer, kan hij de moordenaar opsporen. Vervolgens kan de Beul zijn slachtoffer ontbieden op een door hem gekozen tijd en plaats om zich op zijn zwaard te storten.

En mochten die slachtoffers dan toch willen terugvechten… dan is hij als klap op de vuurpijl ook nog eens onkwetsbaar. Een ongenaakbare, meedogenloze wreker… Althans tot de Nar ten tonele verschijnt. Wanneer die en plein public een beoogd slachtoffer van de Beul aan een akelig lot helpt te ontsnappen, slaat de twijfel toe bij deze laatste. Is hij niet langer de enige met een bijzondere gave…?

Een gemaskerde wreker die het opneemt tegen een clown… Klinkt dat je bekend in de oren? Ons alleszins wel. We begonnen aan het eerste album met het idee dat we een soort van middeleeuwse Batman in handen hadden… De Beul is echter meer dan dat. De invloeden van de duistere ridder van Gotham zijn er natuurlijk wel, maar deze strip heeft ook een uitgesproken bovennatuurlijk kantje en focust zich ook op politieke intrige. Daarbij doet het ons soms aan Arthus Trivium denken. We krijgen via flashbacks ook nog een blik op het verleden van de Beul. Zo ontdekken we meer over zijn gaven. Misschien probeert De Beul op zulke momenten net iets te veel verschillende dingen te doen, en zou het verhaal gebaat zijn bij wat meer stroomlijning. Desondanks is De Beul vermakelijk leesvoer, en kijken we oprecht benieuwd uit naar het derde en laatste deel.

Ook voor stijl en sfeer gaat De Beul een beetje naar het donkerdere superheldengenre kijken. Het 17e-eeuwse Parijs is grauw, gritty en onheilspellend. Jérôme Benoit, die de decors in deze strip verzorgde, mag daarbij in het bijzonder in de bloemetjes gezet worden. Door hem komt de leefwereld van De Beul overtuigend tot leven.

Door te spelen met onze verwachtingen, slagen Gabella en Carette er meer dan eens in ons te verrassen. Dat ze zich duidelijk laten inspireren door bepaalde superhelden, stoort ons daardoor eigenlijk niet eens. De Beul is z’n eigen ding. Heerlijk om in deze donkere dagen met de eerste twee albums knus in de zetel te duiken.