Matt Groening’s Disenchantment heeft op papier werkelijk alles om een hit te worden. Een sterke stemmencast, een klinkende naam als producer en een origineel concept. Ik heb net de eerste zes afleveringen bekeken en ik moet toegeven: ik was eerst niet enthousiast. Da’s voor mij een perfecte reden om te geloven dat Disenchantment alsnog een hit zal worden.
Geen zin om je oogbollen te vermoeien met dit epistel? Op het werk en je wilt niet betrapt worden op het lezen van een artikel? Vrees niet! Ik heb mijn gedachten over Disenchantment ook besproken in onze Castard podcast!
Ik besef dat dit vrij contradictorisch klinkt, maar ik vraag je even om vertrouwen in me te hebben. Er is wel degelijk een reden waarom ik geloof dat Disenchantment een nieuwe hit wordt. Daarvoor moet ik eerst even inzoomen op wat ik wel goed vond aan mijn eerste indruk.
Not Ye Olde Futurama
In 2013 werd een dierbare geliefde van me weggerukt: Futurama. De reeks had werkelijk alles wat ik zocht. Met zijn intussen legendarische stemmencast wisten de personages mijn hart te stelen. Het mooie aan Matt Groening’s nieuwste is dat een heel groot deel van deze cast er terug is. John DiMaggio, Billy West, Maurice LaMarche, David Herman, Tress MacNeille, Jeny Batten, Rich Fulcher, Noel Fielding & Lucy Montgomery keren allemaal terug om Dreamland van leven te voorzien. Ook al is de cast voor een groot deel gevuld door oude bekenden, toch voelt de reeks niet aan als een middeleeuws doorslagje van Futurama. Disenchantment is echt een eigen beestje, met een eigen unieke sfeer en toon. Dat komt voornamelijk door de 3 hoofdpersonages.
Prinses Bean, van stem voorzien door Broad City‘s Abbi Jacobson, is een alcoholiste/durfal die maar moeilijk rust kan vinden in de rol die haar opgelegd wordt als dochter van de koning. Loyaal en licht verliefd aan haar zijde heb je Elfo, gespeeld door Nat Faxon (The Way, The Way Back), een naïeve Elf die zijn immer goedlachs volk achterliet omdat hij het recht wou om zich miserabel te voelen. Luci helpt hen daar bij als persoonlijke demon van Bean. Hij is er enkel en alleen om met zijn zachte stem (Eric Andre) Bean nog verder het verkeerde pad op te duwen.
Disenchantment heeft niets gemeen met Springfield, noch met New New York
Het trio stemacteurs weet me te overtuigen en ik geloof oprecht dat ze het talent hebben om de hoofdrollen te dragen. Maar ik voelde bij de eerste drie afleveringen persoonlijk geen connectie. Zoals ik al zei: dit is niet Futurama. Dit is ook niet The Simpsons. Disenchantment heeft niets gemeen met Springfield, noch met New New York. Dreamland, de setting van deze reeks, is een eigen wereld die pas echt zijn potentieel toont wanneer men echt lacht met het fantasygenre of met de middeleeuwen. Een mooi voorbeeld hiervan is een achtervolging van de politie op ezels, die met hun geblaat perfect een middeleeuwse variant op een sirene weten na te bootsen.
In het totaalplaatje vind ik oprecht de eerste afleveringen de zwakste, waarin de 3 hoofdpersonages heel erg eendiminsionaal zijn. Het is typisch Groening om zich niets aan te trekken van de initiële verwachtingen van de kijkers. Hij heeft een eigen visie en een eigen kijk op de zaken. Hij vraagt je als het ware om gewoon door de introductie heen te bijten. De dessert komt namelijk ook altijd pas op het einde.
Geschiedenis herhaalt zichzelf
Matt Groening is altijd al doordrongen geweest van het cynisme en de duistere humor.
Dat het me enkele afleveringen duurde vooraleer ik mee was met de reeks is geen uitzondering. Ik denk niet dat ik zo’n grote fan zou zijn van Bojack Horseman mocht ik niet alles kunnen bingen. Dit is niet anders hier. Ik denk ook dat mijn gevoel ook de initiële reactie van de Netflix-abonnee zal zijn. Net zoals de initiële reactie bij Futurama teleurstelling was en net zoals het bij The Simpsons was.
Groening is altijd al doordrongen geweest van het cynisme en de duistere humor, al viel zoiets helemaal niet meer op in The Simpsons en Futurama. Toen de reeks net op de buis was, ging het over een alcoholverslaafde vader die zijn zoon op regelmatige basis wurgde tot zijn oogbollen uit z’n kas vlogen. Futurama ging over een dystopische toekomst waarin de bevolking omringd werd door opdringerige reclame en aangemaand werd om gebruik te maken van de Suicide Booths. Als je deze zaken objectief leest, dan merk je pas hoe grimmig Groening écht is in zijn denken.
Maar hij weet telkens opnieuw een manier te vinden om die donkere humor verteerbaar te maken, net zoals hij dat ook zal kunnen met Disenchantment. Op dit moment is de vijfde aflevering voor mij het perfecte voorbeeld waarom ik zo hard geloof in deze reeks. Het onderwerp is grimmig, de humor is heel donker en Groening voelt zich al comfortabel genoeg om de personages wat meer diepgang te geven.
De vraag die ik me stel is deze: zou ik Disenchantment verder bekeken hebben mocht Groening er niet aan gekoppeld zijn en het antwoord is: ja. Ik durf zelfs te zeggen dat ik waarschijnlijk nog enthousiaster zou zijn. Meer hoef je niet te weten vooraleer je de reeks volledig bekijkt. Probeer zo snel mogelijk voorbij de iconische tekenstijl en de naam te kijken en te genieten van een heerlijk absurde reeks.
