We moeten er geen doekjes om winden: bijna anderhalf jaar na het succes van Big Little Lies heeft HBO opnieuw goud te pakken. Ik wou dat ik nu al alle afleveringen van Sharp Objects kon zien.
Zelfs in de eerste aflevering van Sharp Objects is niets wat het lijkt.
De vergelijking is vlug gemaakt, maar zodra Camille Preaker (Amy Adams, Arrival, Enchanted) haar geboortedorp Wind Gap, Missouri binnenrijdt, is het duidelijk dat Sharp Objects slechts een paar dingen gemeenschappelijk heeft met Big Little Lies. Gebaseerd op een boek (van Gone Girl-auteur Gillian Flynn, in dit geval), vrouwelijke hoofdpersonages, een mysterie, een microbiotoop in de VS. Monterey had het idyllische van een reisbestemming, maar dat is hier even anders. De sfeer in Wind Gap ademt die van het Middenwesten, waar in sommige kleine steden en dorpen de tijd stil lijkt te blijven staan. Geen gejaagd leven met tientallen verplichtingen, maar een gemeenschap waar iedereen iedereen kent en een nieuwtje zich razendsnel verspreidt.
Zo ook de aankomst van Camille, een journaliste die zichzelf omschrijft als “Trash. From old money.“, een mengeling van de twee categorieën van mensen die je volgens haar vindt in plaatsen zoals Wind Gap. Ze werd door haar redacteur naar huis gestuurd om verslag uit te brengen van de moord op een lokaal meisje en de verdwijning van een tweede. Een terugkeer naar haar ouderlijk huis is onvermijdelijk, maar de gebroken relatie tussen Camille en haar moeder Adora (Patricia Clarkson, Easy A, The Maze Runner) is niet onder stoelen of banken te steken. Een tragedie uit het verleden speelt hen allemaal parten. We krijgen al snel de vermoedelijke reden te zien, en waarom Camille naar de grote stad trok en de fles vond. Vermoedelijk, want zelfs in de eerste aflevering van Sharp Objects is niets wat het lijkt.
De stijl van regisseur Jean-Marc Vallée onderstreept dat: net zoals in Big Little Lies laat hij flashbacks amper in zijn geheel, maar hij fragmenteert ze en toont voornamelijk niet-chronologische flitsen. Dat wordt overgoten met een magisch realisme, want je moet goed opletten als je de eerste afleveringen bekijkt. Zo verschijnen er woorden en beelden die even later opnieuw verdwijnen. De meeste had ik niet gespot. Misschien is dat als illustratie van de drankverslaving van Camille (wodka in Evian-flessen): ziet ze dingen die er niet zijn, of geven de makers ons tips voor het mysterie? Al deze elementen zorgen ervoor dat de spanning en het ongemak van het scherm spatten. Daarbij komt nog eens het mysterie van de seriemoordenaar, waardoor alle kinderen een avondklok krijgen en ouders een versnelling hoger schakelen als het op overbescherming aankomt. Maken het plaatje af: de muziek, vooral klassieke rock à la Led Zeppelin, en de cinematografie, warme kleuren, koude kleuren, met een filter die doet denken aan een wegwerpfototoestel dat je tijdens de zomervakantie gebruikte. Sfeerschepping: 10/10.
De spanning en het ongemak spatten van het scherm.
Ook de volle punten (ja, nu al) voor de cast. Showrunner Marti Noxon gaf in UnREAL al het spotlicht aan complexe vrouwen, en dat is ook hier het geval. Amy Adams werd al vijf keer genomineerd voor een Oscar, maar ving tot nu toe bot. Net zoals meer en meer filmsterren de laatste tijd schakelt ze tussendoor even over op televisie. Het zal ook Adams geen windeieren leggen. Een donkere hoofdrol (vier van haar vijf nominaties waren voor bijrollen) als die van Camille hebben we haar nog niet echt zien spelen. Ze draagt de serie moeiteloos. Patricia Clarkson biedt prachtig weerwerk en doet ons vermoeden dat Camille en Adora niet helemaal zo verschillend zijn als ze zelf denken. Sharp Objects herenigt Adams ook met Chris Messina (The Newsroom), die hier de rechercheur speelt die de moordzaken onderzoekt. Ze speelden man en vrouw in Julie & Julia, en lijken hier dezelfde kant op te gaan. Tenzij de serie ook daar een andere richting mee uit gaan. Zoals ik al zei: is het al opnieuw maandag?
Sharp Objects is nu te zien via Play More van Telenet.
