Elk jaar komen we tot dezelfde conclusie als de dagen korter worden en we ons meer en meer voor de televisie nestelen: het gouden tijdperk van televisie zit er nog niet snel op. Ook in 2018 verwenden gewone televisiezenders en streamingdiensten zoals Netflix en Hulu ons met gloednieuwe series en vervolgseizoenen om van te smullen. Of je ze nu gebingewatched hebt of ze op je gemak hebt uitgekeken, dit waren onze favoriete televisiereeksen van 2018:
10. Doctor Who seizoen 11
Het elfde seizoen van Doctor Who zit erop. En wat voor een seizoen was dat. De reeks is achter de schermen volledig herwerkt en dat merk je. Niet enkel de vrouwelijke Doctor, maar ook de companions en de verhalen voelen fris aan. Eén aflevering die er vooral uitspringt, was Rosa. De Doctor en haar nieuwe vrienden komen terecht in Montgomery, Alabama, 1955, waar ze ervoor moeten zorgen dat Rosa Parks kan blijven zitten op een bus. Het zit namelijk zo dat dat kleine moment een hoop in gang heeft gezet om de segregatie in Amerika te doen vallen. Wat de aflevering nog een stuk emotioneler maakte, was dat het uiteindelijk de doctor en haar vrienden waren die zogezegd te veel op de bus zaten waardoor Rosa kon weigeren haar plaats af te staan.
Maar afleveringen als deze vallen of staan natuurlijk ook met het overbrengen van de emoties en handelingen van de acteurs. En de nieuwe Doctor en haar kompanen doen dat voortreffelijk. Ze zijn misschien niet altijd even verstaanbaar met hun zware accenten maar zowel Jody Whittaker, Bradly Walsh, Tosin Cole en Mandip Gill geven het beste van henzelf. Ook Sharon D Clarke, de oma van Ryan en vriendin van Graham, was een genot om bezig te zien.
Wat ook een verademing is, niet enkel in deze reeks trouwens, maar hier toch in het bijzonder is de diversiteit van de cast en verhalen. Over Rosa Parks, langs een vrouwelijke Doctor, doorheen het huishouden van Pakistaanse moslima Yaz Khan om te eindigen met een Trump lookalike. Ik beschrijf dat hier nu allemaal wel maar kudos voor Doctor Who dat ze het zo moeiteloos laten overkomen en de reeks toch weer net dat beetje leuker en interessanter maken. (Louis)
9. Better Call Saul seizoen 4
Het nieuwste seizoen van Better Call Saul is direct ook het eerste waarbij Vince Gilligan de touwtjes minder strak in handen hield, maar gelukkig voel je dat nergens. De reeks over de moreel ambigue advocaat weet ook hier nog steeds ons te verrassen met fijne plotwendingen, gewisseld met harde scènes. We zien oude bekenden terugkeren zoals Gale Boetticher, de idyllische en doodbrave chemicus die in Breaking Bad eventjes de partner werd van Walter White.
Maar het zijn vooral de nieuwe personages die zelfs in de vierde jaargang van de reeks enorm fris aanvoelen. Het perfecte voorbeeld is Werner Ziegler, een Duitse ingenieur die verantwoordelijk is voor een groot project van Gus Fring. Maar we moeten ook zeker Lalo vermelden, een nieuw lid uit de Salamanca-clan, die met zijn koele meedogenloosheid zijn plaats in de spotlight opeist.
Het is uitzonderlijk dat de reeks nog steeds zo sterk is, rekening houdend met hoe gefragmenteerd die is. Better Call Saul is op dit moment 2 reeksen in één. We hebben het verhaal van Jimmy McGill, en daarbovenop het verhaal van Mike Ehrmantraut. Op het eerste gezicht hebben ze beide weinig met elkaar te maken, maar als je dieper kijkt, vallen er een heleboel parallellen te trekken. Net als Walter White geven ze meer en meer toe aan hun duistere kant, alleen geven ze meer weerstand. Het resultaat blijft een trage, maar uiterst beklijvende reeks. (Davy)
8. La casa de papel
Dit jaar zal voor veel mensen de doorbraak zijn van La Casa De Papel, ook al bestond de reeks al van vorig jaar. Voor mij is deze reeks, samen met het voortreffelijke Dark, het beste bewijs dat we in Europa open staan voor goeie, buitenlandse fictie. La Casa De Papel draait rond een groep criminelen die beslissen de Nationale Bank te overvallen. Waarom stelen van de onschuldigen, als je het gebouw kan kapen dat nieuwe biljetten maakt? Stelen aan de bron, nog voor het geld in omloop is. Het is een enorm ambitieus plan, met weinig foutmarge. Kunnen ze alles tot een goed einde brengen?
De reeks sprong er voor mij uit vanwege de kleurrijke personages en de sterke acteerprestaties. Het voordeel van een Spaanse cast is dat het allemaal onbekenden zijn. Je hebt geen voorgeschiedenis met de acteurs en actrices waardoor je je volledig kan verliezen in het verhaal. Álvaro Morte speelt The Professor, het brein achter de hele operatie. Hij verzamelt zorgvuldig zijn groep criminelen op basis van hun sterktes. Om hun identiteit voor elkaar te beschermen, werken ze met codenamen op basis van hoofdsteden. Zo heb je Tokio, Rio, Moskou, Berlijn, Nairobi, Denver, Helsinki en Oslo. Om hun identiteit naar de buitenwereld te beschermen, dragen ze intussen iconische masker van Salvador Dali.
La Casa De Papel is een klassiek voorbeeld van sympathie opwekken voor anti-helden. Je zit volledig aan het scherm gekluisterd om te zien of ze dit onmogelijk plan kunnen uitvoeren. Een missie die een gigantische middelvinger is richting de banken. Dat maakt The Professor zo’n boeiend personage. Het einddoel stamt niet vanuit een gevoel van hebzucht, maar uit een ideologisch standpunt.
Om dan maar te zwijgen over de geniale soundtrack die regelmatig terugkeert: een Italiaans strijdlied genaamd ‘Bella Ciao‘. De oorsprong van het lied is onbekend, maar het werd wel vaak gebruikt tijdens de studentenbeweging van mei 1968. Blij dat het een terugkeer kreeg. (Davy)
7. The Good Place seizoen 3
Na de introductie van The Good Place in het eerste seizoen, de bureaucratie van het hele systeem in het tweede seizoen, is het in het derde seizoen tijd om het leven een nieuwe kans te geven. Het eerste deel van de derde reeks start met Michael, al dan niet in een topvermomming, die zijn vrienden op het goede pad probeert te houden. Dat lukt hem echter niet fantastisch waardoor ze het over een andere boeg gooien en het allemaal samenkomt in Janet(s).
In het algemeen blijft The Good Place een fantastische reeks maar de laatste aflevering van 2018 blijft toch één van de beste. Al komt Jeremy Bearimy met een halfnaakte Chidi ook dichtbij. In Janet(s) komen we terecht in Jeanets Void. Een grote leegte waar mensen eigenlijk niet thuis horen en ervoor zorgt dat Jeanet of D’Arcy Carden alle personages tegelijk speelt. En het blijft niet bij die ene laag want Eleanor-Janet doet zich op een gegeven moment dan ook nog eens voor als Jason. Hilariteit, maar vooral fantastische acteerprestaties. Geef die vrouw een Emmy!
Verder is The Good Place ook nog steeds een absurd goed uitgedokterde serie. Alles mag dan soms wel zwaar in het belachelijke getrokken worden, er zit toch telkens iets achter. In Jeremy Bearimy bijvoorbeeld splitst de groep op in drie verschillende manieren van verwerking van hun nieuwe realiteit. Chidi verliest het helemaal, Eleanor keert terug naar haar oude slechte gewoontes en Jason en Tahani geven alles wat ze hebben weg. Maar de acteurs en hun personages zijn ook zo fantastisch goed op elkaar ingespeeld dat het een plezier blijft om te kijken. Want eigenlijk kijken we al niet volledig meer voor de premisse van The Good Place maar meer om in te checken met Eleanor, Chidi, Tahani, Jason, Michael en Janet en te kijken hoe het met hen gaat. En eens een reeks daarin slaagt, weet je dat het fantastisch goed zit! (Louis)
6. De dag
Het is frappant dat we een tweede serie rond gijzelingen in onze ‘beste reeksen van 2018’-lijst hebben.
In deze reeks volgen we een gijzelneming in een klein bankkantoor in Brugge, vroeg in de ochtend. De bankmedewerkers en enkele klanten worden vastgehouden. De lokale veiligheidsdiensten werken samen om de zaak op een rustige manier af te handelen. Dat betekent onderhandelen, en strategische acties ondernemen. Het wordt echter snel duidelijk dat er iets vreemds aan de hand is.
Er vallen dus enkele gelijkenissen te trekken met La Casa De Papel maar gelukkig verschilt De Dag op genoeg vlakken. De fictiereeks van Jonas Geirnaert en Julie Mahieu toont eigenlijk vooral aan dat we in Vlaanderen verder mogen denken dan de kleine verhalen onder de kerkentoren die we voorheen zagen. Ik verlangde echt naar een nieuw soort fictiereeks en met De Dag hebben we gelukkig een nieuwe frisse wind. Ik hoop dat productiehuizen in 2019 meer risico’s zoals deze durven nemen. Het kan ons televisielandschap enkel maar verrijken.
Als we het hebben over De Dag, dan moeten we het hebben over de verhaalstructuur. De afleveringen kan je bundelen in paren waarin ieder paar dezelfde tijdspanne overlapt. De ene toont het verhaal van de buitenwereld, terwijl de andere die toont van de gijzelnemers. Zo wordt de puzzel stukje per stukje verder opgebouwd, tot de dag eindigt. Niet alleen is het heel erg origineel, na de 2e aflevering van het paar zie je altijd een stukje verder waardoor je gewoon direct verder wilt kijken. De reeks was dit jaar beschikbaar op Telenet Play en dus uitermate geschikt voor het bingewatchen. Heb je geen Play? Dan kan je deze nog steeds vanaf 10 januari bekijken op VIER. (Davy)
5. Maniac
Er bestaat geen serie die meer mijn ding is dan Maniac van regisseur Cary Joji Fukunaga (van True Detective en binnenkort de nieuwe James Bond-film). De minireeks is ambitieuze sciencefiction, maar schuwt gelukkig alle pretentie. Maniac heeft een organisch groeiend verhaal waarbij veel uitleg of hard nadenken helemaal niet nodig is, met een wereld die bewoond wordt door excentrieke personages.
Maniac haalt het beste uit de beste films: het retrofuturisme uit 2001: A Space Odyssey, de neondystopie uit Blade Runner en het surrealisme van scenarist Charlie Kaufman. De verteltijd van soms minder dan een halfuur is even verademend als uitnodigend. Geen uitgerokken afleveringen van een uur dus, wel vooruitrazende en samenhangende experimentele verhalen die je doen uitkijken naar wat komen zal.
Maniac kon gezien zijn toch wel zware thema over mentale gezondheid immens deprimerend worden, maar de chemie tussen Emma Stone en Jonah Hill, de momenten van hilariteit en de muziek van Dan Romer (herkenbaar door zijn werk voor Beasts of the Southern Wild) fleuren het geheel op. (Matti)
4. Atlanta seizoen 2
Atlanta kreeg voor het tweede seizoen de titel Robbin’ Season op zich geplakt en die naam had het niet gestolen. Zo goed als elke aflevering focust op een bepaald personage dat ontdaan wordt van hun geld, hun waardigheid, hun toekomstvisie of hun vrijheid terwijl ze werken om zichzelf te veranderen.
Het is niet omdat er nu een rode draad doorheen Atlanta loopt, dat de serie van multitalent Donald Glover en zijn creatieve team plots voorspelbaar wordt. Hij blijft met je verwachtingen spelen over wat een televisiereeks kan zijn (had iemand Teddy Perkins zien aankomen?), en ook over wat een serie over arme Afro-Amerikanen kan zijn. Atlanta is niet meer het verhaal over een rapper en zijn neef die het proberen te maken in de muziekwereld, maar wel een collectie persoonlijke verhalen die maatschappijkritiek afwisselen met absurde taferelen boordevol metaforen, verteld door schitterende acteurs (Glover, Zazie Beets, Brian Tyree Henry en Lakeith Stanfield) in schitterende rollen. (Matti)
3. The Haunting of Hill House
Een van de grootste verrassingen voor mij dit jaar was deze horrorreeks van horrorregisseur Mike Flanagan. Aan zijn palamares te zien, verwachtte ik mij inderdaad aan goeie horror, maar deze reeks is eigenlijk nog veel meer een menselijk familiedrama over de banden tussen gezinsleden. Het verhaal is gebaseerd op het klassieke boek van Shirley Jackson, maar dan wel erg losjes. De familie Crain, de ouders en hun 4 kinderen, reist van oud huis naar oud huis om die op te knappen en dan te verkopen. Zo komen ze terecht in Hill House, waar al snel rare dingen gebeuren. Een standaard bezeten huis-verhaal denk je dan, maar niets is minder waar. Naast de gebeurtenissen in het huis in het verleden volgen we ook de gezinsleden in het heden, jaren later dus. Ze hebben allemaal wel iets overgehouden aan hun ervaringen en dat heeft ook hun onderlinge band beïnvloed. Voor een tragisch incident moeten ze elkaar terug opzoeken, wat oude wonden openrijt.
De structuur van deze serie is erg interessant. Elke aflevering focust op een ander gezinslid waardoor we sommige scènes uit verschillende perspectieven zien. Naar het einde van de serie toe komen we zo dus te weten hoe de vork precies in de steel zat. Aflevering 5 blinkt uit in verhaal terwijl aflevering 6 dan weer een technisch hoogstandje is dat bestaat uit een drietal lange takes. Kortom, samen met de ijzersterke cast (onder andere Michiel Huisman, Elisabeth Reaser, Henry Thomas en Carla Gugino) heb je dus redenen genoeg om deze reeks te bekijken. Je zal het je niet beklagen. (Jana)
2. Bodyguard
De BBC deed het op vlak van fictie erg goed dit jaar, met als hoogtepunt Bodyguard. Het brak het ene kijkcijferrecord na het andere en met reden: de serie van Line Of Duty-maker Jed Mercurio was steengoed. De eerste aflevering zet dan ook meteen de toon. We volgen ex-soldaat David Budd (een magnifieke Richard Madden) die op de trein naar huis zit met zijn kinderen maar onverwacht een terroristische aanslag moet zien te voorkomen. De spanning druipt er in deze scènes vanaf. Na het incident wordt Budd de bodyguard uit de titel en dat maar liefst voor de minister van Binnenlandse Zaken, Julia Montague (Keeley Hawes). Hij is het echter niet helemaal eens met haar beleid, vooral haar steun voor het inzetten van soldaten in het buitenland. Hij kampt namelijk met PTSS sinds hij terugkeerde, wat het er allemaal niet makkelijker op maakt.
Aan het einde van die eerste aflevering denk je dat je weet waar het verhaal naartoe gaat, maar als er een ding is waarin deze serie uitblinkt, is het wel plot twists. Bereid je dus voor om constant op het verkeerde been gezet te worden. Ook het realisme waarmee je de procedures van de politie te zien krijgt, maken deze reeks verfrissend. Reken daarbij de sterke acteerprestaties van de supporting cast en vooral de hoofdrolspelers, en je hebt een van de sterkste series van het jaar. (Jana)
1. The Handmaid’s Tale seizoen 2
Ondanks de hoge verwachtingen en het ontbreken van ijzersterk bronmateriaal laat The Handmaid’s Tale in seizoen twee geen steken vallen. De makers gaan verder waar het boek van Margaret Atwood stopt, maar vrolijker wordt de serie er niet op. Integendeel zelfs. June, Emily en co. krijgen nog meer ellende te verduren in Gilead, het fictieve deel van de VS waar vruchtbare vrouwen kinderen moeten baren voor de machtige koppels van de Hoge rangen. Door de gebeurtenissen uit het vorige seizoen zijn de personages iets meer verspreid, wat andere locaties, dynamieken en andere versies van de gekende personages met zich meebrengt.
En die personages zijn wel degelijk de grote troef in deze reeks. Bepaalde fans vinden dat seizoen twee vooral torture porn geworden is, maar daar ben ik het totaal niet mee eens. Je wil gewoon weten hoe het de personages vergaat. Wanneer komt er een einde aan Gilead? Komt dat er überhaupt? The Handmaid’s Tale blijft verrassen, zowel met de verhaallijnen als de evolutie van de personages. Gilead zou nooit kunnen bestaan mochten bepaalde vrouwen het niet in stand houden. Daarom is het een sterke keuze om onder meer June, Serena en Aunt Lydia meer op de voorgrond te plaatsen en vooral Fred links te laten liggen.
Zulke zware thema’s kunnen enkel geloofwaardig en respectvol overgebracht worden door een goede cast. Voor die van The Handmaid’s Tale heb ik enkel superlatieven. De grootste lof mag gaan naar Elisabeth Moss en Yvonne Strahovski, die June en Serena een transformatie laten doormaken die ingrijpend maar tegelijk ook natuurlijk is. Van hun acteerwerk sta ik echt versteld. Dat dit het beste drama op tv is, bewijst ook de laatste aflevering van het seizoen. Want als je mensen alle emoties op het spectrum kan laten voelen, ze doet discussiëren over het einde en ze tegelijk doen uitkijken naar het vervolg, dan ben je heel goed bezig. (Elien)
